Προς φιλελεύθερους

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου από την Καθημερινή

Σκέψη αφελούς. Γιατί να μη δημιουργηθούν δομές υποδοχής μεταναστών σε ακατοίκητα νησιά τα οποία οι ίδιοι, με την εργασία τους, θα τα μετατρέψουν σε κατοικήσιμα; Και ας αναλάβει η φιλάνθρωπη Ευρωπαϊκή Ενωση το κόστος των υποδομών – λιμενικές εγκαταστάσεις, ύδρευση, ηλεκτρισμός, ιατρική περίθαλψη. Ας συνεχίσει να τους δίνει το επίδομα διαβίωσης, όμως δεν θα είναι αργόσχολοι. Πιπέρι στο στόμα σου, παιδί μου. Δηλαδή, θες να μας πεις ότι θα τους στείλουμε στα ξερονήσια, στην εξορία, και δεν θα μπορούν να συμμετέχουν στην πολιτιστική ζωή της Αθήνας; Να μην μπορούν να πάνε ένα θέατρο, ένα σινεμά; Κάτι πήγε να πει ο Αδωνις Γεωργιάδης και έπεσαν να τον φάνε. Και δεν αναφέρομαι στους γνωστούς συριζαίους. Μιλάω για τους λεγόμενους φιλελεύθερους, των οποίων οι αξίες σταματούν στη σαρία και η ανεξιθρησκία στη λατρεία του Αλλάχ. Και ψάχνουν στην πολυπολιτισμική κοινωνία ό,τι δεν βρήκαν στην αταξική, όταν έκαναν τη θητεία τους στον λενινισμό.

 
Αυτοί έχουν απαιτήσεις ως ψηφοφόροι της κυβέρνησης. Και αγνοούν ότι στον όρο Κεντροδεξιά, εκτός από το Κέντρο υπάρχει και η Δεξιά. Καταδικάζουν τον Γεωργιάδη ως ακροδεξιό και ορισμένοι από αυτούς απειλούν να άρουν την εμπιστοσύνη τους. Δεν θυμούνται ότι, όποτε προσπάθησαν να επιβιώσουν στο άγριο τοπίο της δημοκρατίας ως φιλελεύθεροι, τα ποσοστά τους ήταν δεκαδικά ή στην καλύτερη περίπτωση μονοψήφια στις πρώτες βαθμίδες της κλίμακας του δέκα. Αυτό δεν θα τους απέκλειε από το πανεπιστήμιο, όμως τους απέκλεισε από την πολιτική ζωή. Βρήκαν καταφύγιο στη Ν.Δ. του Μητσοτάκη, όμως επειδή ο Μητσοτάκης διαθέτει την ευθυκρισία του δημοκρατικού ηγέτη, ξέρει να μετράει και το βάρος τους.
 
Επιμένω στο μεταναστευτικό όχι μόνον επειδή το ζω στην καθημερινότητά μου. Κατοικώ στην πλατεία Βικτωρίας και το καλοκαιρινό μου κατάλυμα είναι στον Μόλυβο. Λες και το τραβάω σαν μαγνήτης, όπως μου είπε φίλος. Μπορώ να διακρίνω και να κρίνω την υποκρισία όσων το αγνοούν ή το εντάσσουν στα ιδεολογικά σχήματα της κεφαλής τους. Είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα το οποίο προστίθεται στην ανεργία ή στην οικονομική καχεξία, κοινώς προστίθεται στα προβλήματα των μεσαίων στρωμάτων. Τα μεσαία στρώματα υφίστανται την πίεση στη Λέσβο, στη Χίο ή στο κέντρο της Αθήνας.
 
Οταν ο συριζαίος αποκαλεί «φασίστα» όποιον αγανακτεί με την κατάσταση, δεν έχει καμία σημασία. Κάνει τη δουλειά του, όπως την έκανε και ο εμπρηστής στη Μόρια. Οταν, όμως, ο «φιλελεύθερος κεντρώος» ενοχοποιεί τα μεσαία στρώματα ως «ρατσιστικά», στην πραγματικότητα υιοθετεί τη ρητορική του συριζαίου. Κοινώς, για ακόμη μία φορά ακυρώνει την όποια σημασία της παρουσίας του στην πολιτική σκηνή.