Η μνήμη για Ισαάκ και Σολωμού τρέχει ξανά, 25 χρόνια μετά

 

Αλέκος Μιχαηλίδης   

Η «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού» δεν είναι άγνωστη πια στην κυπριακή κοινωνία. Είναι αυτή που πολεμά για τη μνήμη των ηρώων του Παραλιμνίου, Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, από τη μέρα ίδρυσής της, το 2008. Η καθιερωμένη πορεία των μοτοσυκλετιστών, κάθε Αύγουστο, είναι εκείνη που επανατοποθετεί ακαριαία την ανάγκη για επικράτηση της μνήμης έναντι της λήθης, μα και για τον επίμονο αγώνα της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας.

Δεν είναι ψέμα, άλλωστε, πως πέραν των μοτοσυκλετιστών και των οικογενειών, ελάχιστοι είναι εκείνοι που επιμένουν πως πρέπει να εκτελεστούν τα διεθνή εντάλματα σύλληψης για τους δολοφόνους του Τάσου και του Σολωμού, ειδικά για εκείνους που είναι στελέχη του κατοχικού καθεστώτος, όπως τον Ερχάν Αρικλί.

Το σχολείο χρειάζεται τα Βυζαντινά κείμενα

 

Με εξαίρεση τα τραγούδια του ακριτικού κύκλου, που άλλοτε εμφανίζονται στα σχολικά προγράμματα και άλλοτε εκλείπουν, μία υπερχιλιετής περίοδος της ελληνικής γραμματείας, από τον 4ο στον 15ο αι. παραμένει σκοτεινή, απροσπέλαστη για τους μαθητές της μέσης εκπαίδευσης

Μαρίνα Δετοράκη

Με εξαίρεση τα τραγούδια του ακριτικού κύκλου, που άλλοτε εμφανίζονται στα σχολικά προγράμματα και άλλοτε εκλείπουν, μία υπερχιλιετής περίοδος της ελληνικής γραμματείας, από τον 4ο στον 15ο αι. παραμένει σκοτεινή, απροσπέλαστη για τους μαθητές της μέσης εκπαίδευσης. Το Βυζάντιο για τη σχολική πραγματικότητα υφίσταται μόνο ως ιστορική εποχή και ως μάθημα ιστορίας, όχι ως λόγος, σκέψη και κείμενα. Οι λόγοι είναι κυρίως ιστορικοί, αλλά και ιδεολογικοί. O εξοβελισμός της βυζαντινής γραμματείας ανάγεται στη μετα-οθωμανική περίοδο της οργάνωσης των ελληνικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων, κατά τα πρότυπα κυρίως της γερμανικής παράδοσης, του κλασικιστικού ιδεαλισμού και της ανθρωπιστικής παιδείας. Κάποιες δειλές απόπειρες απεγκλωβισμού από τη στενή αντίληψη προσήλωσης στην αρχαία ελληνική γλώσσα καταγράφονται στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αι.  με την πρωτοποριακή τότε εισαγωγή διδασκαλίας των αρχαίων κειμένων μέσω μεταφράσεων. Ωστόσο και η μεταφραστική εκείνη προσέγγιση των κειμένων είχε επίσης αποκλείσει το Βυζάντιο.

Η αγιορειτική σιωπή

Όταν φθάνει κανείς στην αγιορειτική χερσόνησο, την πιο ανατολική λωρίδα γης από τις χερσονήσους της Χαλκιδικής, στην Ελλάδα, συνειδητοποιεί πως ήλθε σε έναν από τους κατεξοχήν μοναδικούς τόπους του κόσμου τούτου.

Η μοναδικότητά του δεν είναι τόσο συνδεδεμένη με παράγοντες «εξωτερικής» τάξεως, όπως το άβατον, η άψογη και αμόλυντη φύση ή η μοναχική πολιτεία του… Η μοναδικότητά του είναι «εσωτερικής» τάξεως, έχει δηλαδή μια ποιότητα, η οποία διαφεύγει από όσους πλησιάζουν με μία τουριστική και κοσμική νοοτροπία.

Χαρακτηριστικό, μεταξύ άλλων, είναι αναμφισβήτητα η ποιότητα της σιωπής, που εκεί κυριαρχεί. Μπορεί να το αντιληφθεί κανείς παντού· καθ’ όλο το μήκος των μονοπατιών που προχωρούν έως τα δάση ή σκαρφαλώνουν στις απόκρημνες ακτές της θάλασσας, στις καλογερικές κατοικίες, στην πνευματική όψη των μοναχών ή κάποιου «αναζητητή του Θεού», στην αυγή και στη δύση, κ.ο.κ.

“Η απόρρητη έκθεση για τις τουρκικές βαρβαρότητες που οι Βρετανοί κάνουν ότι ξεχνούν”

Προς Βρετ. Πρωθυπουργό Boris Johnson,  Βρετ. ΄Υπ. Αρμοστή Stephen Lillie και κυπριακή πολιτική ηγεσία:

1974 – Οι βιασμοί 800 και πλέον Ελληνίδων από τους βάρβαρους Τούρκους

Γράφει η  Φανούλα Αργυρού (Ερευνήτρια/δημοσιογράφος)

Το θέμα επανήλθε πρόσφατα με διάφορα δημοσιεύματα στον Τύπο.  Παραμονές ακόμα μιας τραγικής μαύρης Ιουλιανής επετείου. Όμως, πρέπει να θυμίσουμε ότι χθες είχαμε και την Διεθνή Ημέρα για την εξάλειψη της Σεξουαλικής Βίας εν καιρώ συγκρούσεων.

Στις 12 Ιανουαρίου 2016 είχα γράψει στην «Σημερινή» « Δεύτερος βιασμός 42 χρόνια μετά».  Με  αφορμή την εξευτελιστική τότε είδηση ότι ζήτησαν πιστοποιητικά βιασμού από βιασθείσες από τους Τούρκους Ελληνίδες το 1974. Την καταγγελία είχε κάνει η βουλευτίνα Σκεύη Κουκουμά στις 17.12.2015 στη Βουλή. «Ένας αυτο-εξευτελισμός δεκαετιών μετατρέπεται σε κατευνασμό «Τσάμπερλεν προς Χίτλερ». Φαίνεται πως κάποιοι θέλουν, ίσως καθ’ υπόδειξη ξένων, να κλείσουν και το κεφάλαιο των βιασμών του 1974, μήπως κάποια θύματα τολμήσουν να κινήσουν αγωγές εναντίον των Τούρκων», είχα γράψει. 

Ουάντι Αλ-Νασάρα: η Κοιλάδα των Χριστιανών. Η περιοχή με την μεγαλύτερη συγκέντρωση χριστιανών στη Μέση Ανατολή

Του Γιώργου Ρακκά

Αναδημοσίευση από το Άρδην

Είναι γνωστό ότι οι χριστιανοί του Λεβάντε (Λίβανος, Συρία, Ιράκ) είναι η θρησκευτική ομάδα που επλήγη περισσότερο από τους εμφυλίους, τις ανατροπές καθεστώτων και, πρόσφατα, από την άνοδο του τζιχαντισμού. Στη Συρία πριν τον πόλεμο οι χριστιανοί αντιστοιχούσαν συνολικά στο 10% του πληθυσμού και κυμαίνονταν περίπου στο 1,5 – 1,7 εκ. Οι περισσότεροι είναι Ελληνορθόδοξοι του Πατριαρχείου της Αντιοχείας, καθώς και μελιχίτες καθολικοί (ουνίτες του Πατριαρχείου της Αντιόχειας, που στράφηκαν προς την παπική Εκκλησία το 1729). Ακολουθεί η Αρμενική Αποστολική Εκκλησία, οι μαρωνίτες, καθώς και η Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία (νεστοριανοί).

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, 300.000-900.000 ορθόδοξοι της Συρίας μετανάστευσαν προς τη Δύση για να αποφύγουν τη γενοκτονία του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Ένα κομμάτι τους, ωστόσο, που ζούσε στον Νότο, στην επαρχία της Χομς, θα επιστρέψει μετά τη σταδιακή εκδίωξη του Χαλιφάτου, διεκδικώντας και πάλι την ιστορική του κοιτίδα.

Παρακμή: κυρίως και πρωτίστως δημογραφική

Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα χρωστούν τα μαλλιοκέφαλά τους σε δανεικά και αγύριστα που ευκαίρως-ακαίρως έχουν λάβει από το κράτος. Σε ποια ιλιγγιώδη ύψη ανέρχονται  δεν προλάβαμε να ενημερωθούμε, αλλά πού θα πάει, κάποια στιγμή θα σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και θα βγουν στη φόρα όλα. Το πότε θα κριθεί από την αποφασιστικότητα του Ελληνικού Λαού.
Έργα και ημέρες της Εξουσίας:
«Ο πρωθυπουργός την ώρα που ο εξοπλισμός των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως η επιλογή των νέων φρεγατών, καθυστερεί, εγκρίνει την απόκτηση ενός ακόμη VIP αεροσκάφους, το οποίο θα προστεθεί στα τρία που ήδη διαθέτουμε! Τι χρειάζεται όμως ακόμη ένα VIP αεροσκάφος, με τόσα πολλά έξοδα συντήρησης;»
Οι αναλυτές επιμένουν ότι:

Μισθός και «Διακυβέρνηση καινοτομίας»

του Ηλία Καραβόλια

Στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων και των δημοσιευμάτων περνάνε πάντα οι σοβαρές ειδήσεις. Διαβάζουμε: «Α’ τρίμηνο 2021: μείωση της απασχόλησης έως 11,4%, μείωση ωρών εργασίας έως 65,2%, πτώση των μισθών έως 58,3%». Τα στοιχεία είναι της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας.

Όμως καλύτερη «στατιστική» από αυτή που μέτρα το ανθρώπινο μάτι και το ένστικτο αυτοσυντήρησης μάλλον δεν έχει εφευρεθεί. Τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά όσο υποδεικνύουν οι φιέστες του Ταμείου Ανάκαμψης (εταιρικών κερδών και όχι εισοδημάτων: ας είμαστε ειλικρινείς).

«Ἂν τύχει νὰ ξεκόψει κανένας τέτοιος ἀπὸ ψεύτικη παρέα του καὶ βρεθεῖ στὴ συντροφιὰ τῶν ἁπλῶν, τῶν ἀχάλαστων, νοιώθει πὼς ζεῖ ἀληθινά»

 

«Τί μεγαλομανία σ᾿ἔχει πιάσει, ἀδελφέ μου, καὶ δὲν βρίσκεις ἡσυχία καὶ χτίζεις πατώματα ἀπάνω στὰ πατώματα, κι᾿ἔχεις δυὸ τρία αὐτοκίνητα καὶ κότερα καὶ κάθε λογῆς μάταια πράγματα!

Γύρισε καὶ κύτταξε καὶ τὸν ἀδελφό σου, νὰ δροσισθεῖ ἡ ψυχή σου μὲ τὴν εὐλογημένη καλωσύνη, ποὺ τὴν ξεράνανε τὰ τσιμέντα, οἱ ψεύτικες κουβέντες, οἱ συμφεροντολογικὲς παρέες, οἱ συνοφρυωμένες ἀξιοπρέπειες…

Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις θυσίες, τουλάχιστον νὰ συχαθεῖς τὴν ἀδικία. Μὴν ἀδικεῖς. Ἡ ἀδικία εἶναι σιχαμερὴ στρίγγλα, χωρίστρα τῶν ἀνθρώπων, ἀνθρωποκτονία σὰν τὸν πατέρα τὸν σατανᾶ.

Τί θὰ δίνανε πολλοὶ ἀπ᾿αὐτούς, ποὺ κερδίσανε τὸν κόσμο καὶ χάσανε τὴν ψυχή τους, γιὰ νὰ νοιώσουνε ὅ,τι νοιώθουνε οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν χάσανε τὴν ψυχή τους!

Ἂν τύχει νὰ ξεκόψει κανένας τέτοιος ἀπὸ ψεύτικη παρέα του καὶ βρεθεῖ στὴ συντροφιὰ τῶν ἁπλῶν, τῶν ἀχάλαστων, νοιώθει πὼς ζεῖ ἀληθινὰ καὶ σὰν ἀπογευθεῖ τὰ ἁγνὰ αἰσθήματα ὕστερα ἀπὸ τὴ ψευτιά, καταλαβαίνει τέτοια χαρά, ποὺ κάνει σὰν τὸν ἄνθρωπο ποὺ ξαναγεννήθηκε, σὰν τυφλὸς ποὺ εἶδε τὸ φῶς του…»

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Τι περιμένει η κοινωνία;

 

του Ρούντι Ρινάλντι

Το πιο δύσκολο ερώτημα αυτήν την εποχή είναι το τι περιμένει η κοινωνία, τι προσδοκά, πόσο το προσδοκά, και εν τέλει κατά πόσο παραμένει μια κοινή διάθεση, μια κοινωνία με κάποια συνοχή και κάποιες κόκκινες γραμμές.

Το ζήτημα της κοινωνικής διαθεσιμότητας, ο βαθμός συσπείρωσης της κοινωνίας γύρω από ιδέες, αξίες, νοήματα ή, αντίθετα, ο βαθμός αποσάθρωσής τους μέσα σε ένα ραγδαία εξελισσόμενο περιβάλλον, δεν είναι εύκολο να διαγνωστεί. Ή έστω να εξαχθούν ακόμη και προσωρινά συμπεράσματα.

Η θολότητα του τοπίου έχει δυναμώσει μέσα στην πανδημία, επειδή ο αγώνας για την επιβίωση και ο φόβος του θανάτου, μαζί με τον εγκλεισμό, την καραντίνα και όλες τις αλλαγές που επέφεραν, δημιούργησαν ένα βαρύτερο πέπλο και μια ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία να ελέγξει κανείς τη ζωή του και το άμεσο μέλλον. Υπήρξαν στιγμές στη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που ήταν αδύνατος ένας προγραμματισμός, έστω και για τις επόμενες 15 μέρες. Όλα ήταν ρευστά και αβέβαια.

«Αναμνήσεις από τον όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη»

Νικόλαος Μπαλδιμτσής, ιατρός*

Τον όσιο Γέροντα Εφραίμ τον γνώρισα το έτος 1974. Ήμουν τότε τεταρτοετής φοιτητής Ιατρικής. Από τότε πήγαινα τακτικά προσφέροντας στον Γέροντα τις ιατρικές μου υπηρεσίες σχεδόν μέχρι την κοίμησή του.

Ο Γέροντας, όταν τον πρωτογνώρισα, ζούσε μόνος του. Είχαν «κοιμηθεί» και ο Γέροντάς του και οι υπόλοιποι πατέρες μεταξύ των οποίων και ο πατέρας του ο οποίος είχε γίνει μοναχός. Τα γένια του και τα μαλλιά του ήταν ήδη λευκά. Το πρόσωπό του όμως νεανικό και το βλέμμα του διεισδυτικό και ταυτόχρονα πατρικό. Με κράτησε στο κελί του για λίγες μέρες. Η φιλοξενία του ήταν πλούσια αν λάβουμε υπόψιν ότι ακόμα και το γάλα εβαπορέ που πρόσφερε το είχε αγοράσει από τη Δάφνη και το είχε κουβαλήσει με τον τορβά στην πλάτη από την παραλία (από εκείνο το κακοτράχαλο και ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στο κελί του). Ακόμη θυμάμαι την αλάδωτη φακή μέσα στην οποία είχε βάλει μερικές κουταλιές ωμό ταχίνι για να την «δυναμώσει» και πως μου έδινε κουράγιο να αδειάσω ένα τεράστιο πιάτο, λέγοντάς μου: Φα’ το παιδί μου. Στην έρημο δεν πετάμε τίποτε. Ο άνθρωπος όταν είναι κουρασμένος και πεινασμένος, πρέπει πρώτα να αναπαυθεί και να φάει. Γιατί το μυαλό του

«Το οικοδόμημα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού θα καταρρεύσει και μάλιστα πολύ συντόμως» (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς)

Νύκτα, βαρειά νύκτα έχει καλύψει την Ευρώπη – Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Ο άνθρωπος είναι μεγάλος μόνον δια του Θεού και εν’ τω Θεώ· τούτο είναι η θεμελιώδης αρχή του θεανθρωπίνου πολιτισμού. Χωρίς τον Θεόν ο άνθρωπος δεν είναι παρά εβδομήκοντα κιλά αιμόφυρτου ύλης. Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τον Θεόν, αν όχι τάφος παραπλεύρως εις τον τάφον; Ο Ευρωπαίος άνθρωπος έχει καταδικάσει εις θάνατον τον Θεόν και την ψυχήν. Δεν κατεδίκασεν όμως ούτω και τον εαυτόν του εις θάνατον εκ του οποίου θανάτου δεν υπάρχει ανάστασις;

Κάμετε ειλικρινώς και αμερολήπτως τον απολογισμόν της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, επιστήμης, πολίτικής, κουλτούρας, πολιτισμού, και θα ιδήτε ότι αυταί έχουν φονεύσει εις τον Ευρωπαίον άνθρωπον τον Θεόν και την αθανασίαν της ψυχής. Εάν όμως προσέξετε σοβαρώς εις την τραγικότητα της ανθρωπίνης ιστορίας οπωσδήποτε θα εννοήσετε, ότι η θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εις την αυτοκτονίαν. Ενθυμείσθε τον Ιούδαν; Εκείνος πρώτος εφόνευεσε τον Θεόν και έπειτα εξώντοσε τον εαυτόν του. Τούτο είναι αδυσώπητος νόμος, ο οποίος κυριαρχεί εις την ιστορίαν του πλανήτου τούτου.

Η σκληρή ιστορία του Τζόκοβιτς – 12 χρόνων έζησε τους νατοϊκους βομβαρδισμούς στη Σερβία

 

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς θα βγει κερδισμένος αν παραδειγματιστεί από την στάση ζωής του αντιπάλου του. Όχι αν προσπαθήσει να βαδίσει στα αγωνιστικά χνάρια του, αυτό είναι σχετικά εύκολο. Το σημαντικό είναι να ακολουθήσει το παράδειγμα του, να εμπνευστεί από την κοινωνική προσφορά του. Τότε θα μπορεί να υποστηρίξει πως τα κατάφερε. Θα έχει γίνει κάτι σημαντικότερο από σπουδαίος αθλητής, θα έχει εξελιχθεί σε σπουδαίο άνθρωπο.

Ο Τζόκοβιτς μεγάλωνε στη Σερβία την εποχή των βομβαρδισμών του Βελιγραδίου. Όπως έχει διηγηθεί ο ίδιος “Όταν οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ ισοπέδωσαν το Βελιγράδι, η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εστία της, και να κρυφτεί σ’ ένα καταφύγιο για να διαφυλάξει τη ζωή της. Έμειναν στο καταφύγιο, μαζί με άλλες 20 οικογένειες, επί 78 ημέρες, αντιμετωπίζοντας μεγάλες στερήσεις και δυσκολίες.

Τα ναζιστικά εγκλήματα και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας

του Αριστομένη Συγγελάκη από το Ποντίκι

«Η επισιτιστική κατάσταση πρέπει να θεωρηθεί αρκετά σοβαρή. Αφάνταστη είναι η κατάσταση επισιτισμού στα νησιά Λέσβος και Χίος. Εδώ δεν μπόρεσε να διανεμηθεί ψωμί εδώ και 40 μέρες… Παρά την εξαιρετικά τεταμένη αυτή επισιτιστική κατάσταση, ο στρατός πήρε από τη χώρα και στον αναφερόμενο μήνα τρόφιμα, ιδιαίτερα ζώα, πατάτες, σανό. (…) Συνολικά τραβιούνται από τον τομέα μου κάθε μήνα το λιγότερο 1.500 βόδια…»

Απόσπασμα από έκθεση του αντιστράτηγου Κουρτ φον Κρέντσκι για τον Νοέμβριο του 1941.Την τελευταία περίοδο έχουμε γίνει μάρτυρες συνεχών προκλήσεων εις βάρος της συμβολής της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη συντριβή του φασισμού. Ιστορικοί, «έγκριτοι» ή σεσημασμένοι ως παραχαράκτες, προπαγανδιστικά «εκπαιδευτικά προγράμματα» (με τη χρηματοδότηση του υπουργείου Εξωτερικών της ΟΔΓ), «προοδευτικοί» δημοσιολόγοι, αξιοποιούνται σε ένα εγχείρημα που υπηρετεί τις επιδιώξεις των πιο αντιδραστικών κύκλων του γερμανικού κατεστημένου. Ο λιμός της Κατοχής, οι σφαγές αμάχων και τα άλλα τερατώδη ναζιστικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε το Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα σχετικοποιούνται, οι συνέπειές τους υποεκτιμούνται και η ευθύνη γι’ αυτά μετακυλίεται εντέχνως από τους ναζιστές δήμιους στον αντιστεκόμενο λαό.

Οι Σουλιώτες διαμαρτύρονται για συνέδριο που οργανώνεται για τον Αλή Πασά!

 

     ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΗ ΠΑΣΑ

Αγαπητ/ές-οί απανταχού Ελληνίδες και Έλληνες,
εφέτος η Πατρίδα μας γιορτάζει την επέτειο συμπλήρωσης 200 χρόνων, από  την έναρξη της Επανάστασης του 1821, που ήταν το μεγάλο ξεκίνημα για την απελευθέρωση του Γένους μας, μετά από 400 και πλέον χρόνια, μιας βάρβαρης και τυραννικής σκλαβιάς, κατά τη διάρκεια της οποίας τα θύματα του ελληνικού πληθυσμού, ανήλθαν πλέον σε 7ψήφιο αριθμό, αφού, μόνο κατά την περίοδο 1821-1828, στις επαναστατημένες περιοχές, μηδέ εξαιρουμένης και της Ηπείρου, οι απώλειες άγγιξαν τις 500.000 θύματα, σύμφωνα με την απογραφή που πραγματοποίησε τότε η κυβέρνηση του Ι. Καποδίστρια.

Μια μεταπολεμική ιστορία ντροπής για τα 80χρονα της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα

 

Κ. Καραμανλής & Κ. Αντενάουερ

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Η πρώτη φωτογραφία είναι από το 1958 στη Βόννη, πρωτεύουσα τότε της Δυτικής Γερμανίας, και δείχνει τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Κωνσταντίνο Καραμανλή δίπλα στον Γερμανό καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ. Η δεύτερη, από την ίδια περίοδο, δείχνει τον Γερμανό εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν στη διάρκεια της δίκης του στην Ελλάδα.

από το ardin-rixi.gr

Η μαρτυρία ενός Γερμανού τεχνήτη για τις σφαγές του 1821 στην Κωνσταντινούπολη

 

του Σπύρου Κουτρούλη

Η μαρτυρία του Γερμανού Johann W.A. Streit, νεαρού τεχνίτη, για τις σφαγές Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη τους πρώτους μήνες της Επανάστασης.

Πρόκειται για μια μαρτυρία που κυκλοφόρησε στην Λειψία το 1822.Συνεχίζει ο Κ.Σιμόπουλος: ‘Το βιβλίο του Streit αποτελεί ένα πολύτιμο ντοκουμέντο. Τις φρικαλέες σκηνές που ιστορεί με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και σχολαστική ακρίβεια δεν τις γνωρίζουμε από άλλη πηγή”(σελ.151).

Γράφει ότι μόλις σχόλασε ένα εργοστάσιο εριουργίας, οι Τούρκοι εργάτες κατέλαβαν τις φυλακές του Κατροσάν και άρπαξαν 186 Έλληνες που είχαν συλληφθεί τις προηγούμενες ημέρες.

Γιάννης Πανούσης: Η Αριστερά σαν αστυνομικός ρεπόρτερ;

Σε κάθε περίπτωση η Αριστερά κυοφορούσε απελευθερωτικές Ιδέες και ηθικές στάσεις, καλούσε σε αγωνιστικές ανατροπές και προσωπικές θυσίες στο όνομα της Μεγάλης Αλλαγής.

Η ιδεολογία της Αριστεράς, ανεξάρτητα από τα τραγικά λάθη των ηγεσιών των εκάστοτε κομμάτων που την εκπροσωπούσαν, περιελάμβανε κι ένα Συνολικό Αφήγημα, μία Grand Theory που συγκινούσε και κινητοποιούσε τους λαούς.

Σε κάθε περίπτωση η Αριστερά κυοφορούσε απελευθερωτικές Ιδέες και ηθικές στάσεις, καλούσε σε αγωνιστικές ανατροπές και προσωπικές θυσίες στο όνομα της Μεγάλης Αλλαγής. 

Σήμερα αντίθετα ένα μέρος της Αριστεράς, όχι μόνο πελαγοδρομεί ανάμεσα στη Σοσιαλδημοκρατία, την Κεντροαριστερά και πρόσφατα στον Ριζοσπαστικό Μεταρρυθμισμό [sic],αλλά το χειρότερο, αναλίσκει τις δυνάμεις της στον εντοπισμό επουσιωδών ολισθημάτων της Κυβέρνησης [ή και σοβαρών αλλά μεμονωμένων], προκειμένου να συγκροτήσει-μέσω τω επιμέρους κομματιών του παζλ-μία νέα πολιτική. Με fake news, με αστοχίες

Η σφαγή των Ελλήνων προσκόπων της Μικράς Ασίας

Θ. Μαλκίδης 

Η Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί για την Ελλάδα πάντα μια ανοικτή πληγή. Οι σφαγές χιλιάδων Ελλήνων και η προσφυγιά που ακολούθησε ασφαλώς είναι μια από τις πλέον μαύρες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Και γίνεται ακόμη πιο μαύρη όταν μετά από τόσα χρόνια η Τουρκία προκαλεί και δείχνει ασέβεια στους νεκρούς εκείνης της ταραγμένης περιόδου.

Μια από τις άγνωστες ιστορίες, μια σφαγή 2.000 περίπου Ελληνων της Μικράς Ασίας  αφορά τους προσκόπους στο Αιδίνιο, στα Σώκια στην Κάτω Παναγιά.

Οι σημειώσεις ενός ασκητή…

 

Ο πιστός έχει πάρα πολλά ευεργετικά μέσα για  θεραπεία , για παρηγοριά και αγιασμό.

Εξομολόγηση, Θεία κοινωνία, νερό Θεοφανίων, πρόσφορα, αντίδοτο, άρτο, λείψανα αγίων, θαυματουργές εικόνες, ανάγνωση του Λόγου του Θεού, ένθερμη προσευχή, έκκληση για βοήθεια των αγίων και του φύλακα αγγέλου, συχνή προφορά του ονόματος του Ιησού, χρίσμα με ιερό λάδι, το σημάδι του σταυρού: όλα αυτά για τον πιστό είναι μεγάλη βοήθεια στη θλίψη, στην απογοήτευση, στην αρρώστια, στην επίθεση των πειρασμών, στους εχθρούς.

Λίγοι καταφεύγουν σε αυτές τις θεραπείες για την πνευματική τους άνεση.

apantaortodoxias

Όταν ο κόσμος της ροκ γυρνάει την πλάτη του στον δικαιωματισμό

 Είναι και αυτό ένα από τα παράδοξα της εποχής μας· ιστορικοί εκπρόσωποι της ροκ, ή ακόμα και της πανκ, και μετά-πανκ σκηνής έχουν συνδεθεί κατ εξοχήν με την πολιτιστική ελευθεριακότητα και την κουλτούρα του «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Τουλάχιστον αυτό συνέβη τις προηγούμενες δεκαετίες· πλέον, όμως, «οι καιροί αλλάζουν» που τραγουδούσε και ο Μπόμπ Ντίλαν το 1964.

Μεγάλη συζήτηση είχαν προκαλέσει το 2019 οι δηλώσεις του Νικ Κέηβ, σχετικά με την ‘woke’ κουλτούρα, δηλαδή την υπερστράτευση σε ζητήματα φύλου, φυλετικά, και πολιτιστικού αυτοπροσδιορισμού:  

Δόσεις τέλος, ώρα απεξάρτησης

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου (ΚΙΜΠΙ)

Πήρα τη δόση μου. Τη δεύτερη και διόλου φαρμακερή. Τη γαμάτη και φοβερή δεύτερη δόση του συκοφαντημένου AstraZeneca, που όσοι το πήραμε και θα κάνουμε τούρμπο ανοσία 90% πλας, θα μπορούσαμε να στήσουμε το παγκόσμιο φαν κλαμπ Astra, το κλαμπ των «Αστεράτων», διότι πολυεθνική η Astra, πολυεθνική κι η Pfizer που μια χαρά το έστησε το παγκόσμιο μονοπώλιό της, βοηθούσης και της Κομισιόν, αλλά εμείς σε κάθε σύγκρουση, έστω και πολυεθνικών, πριμοδοτούμε τον αδύνατο, έτσι δεν είναι; Είναι ο μακιαβελικός δρόμος προς τον μετα-καπιταλισμό και ό,τι μπορεί να είναι αυτό, μετά τα στραπάτσα του πρώτου, του δεύτερου και του τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Όλα είναι δρόμος, σωστά;