«Μια αίθουσα και ένας καθηγητής, για κάθε μαθητή»: Οι καταλήψεις και ο «βιασμός» του Δημόσιου αγαθού

 

Νίκος Μελέτης

Η κατάλυση του συνταγματικού δικαιώματος στην ελεύθερη πρόσβαση στην μόρφωση και στην δημόσια εκπαίδευση, γίνεται επιδεικτικά και με την ανοχή της κυβέρνησης και της Πολιτείας, δημιουργώντας έτσι ένα εύφορο πεδίο για την ανάπτυξη της αυθαιρεσίας και του φασισμού στον μικρόκοσμο του ελληνικού σχολείου.

Το κύμα καταλήψεων στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί μια ακόμη περίπτωση υποχώρησης του δημόσιου χώρου και «βιασμού» της έννοιας του δημόσιου αγαθού...

Το ελληνικό Γυμνάσιο και Λύκειο επιχειρείται μετά το επιτυχημένο «πείραμα» στα Πανεπιστήμια, να γίνει το φυτώριο του πολιτικού χουλιγκανισμού, της ασυδοσίας, της πλήρους αδιαφορίας και καταπάτησης των δικαιωμάτων των άλλων .

Και αυτό με την ανοχή μιας κυβέρνησης η οποία ήρθε με μια από τις εξαγγελίες της να αφορά αυτό ακριβώς. Τον σεβασμό της Δημοκρατικής Αρχής. Ο καθένας έχει δικαιώματα ,κανείς δεν έχει δικαίωμα να παραβιάζει βάναυσα τα δικαιώματα του άλλου. Και η δημοκρατική νομιμοποίηση απαιτεί να αποφασίζουν οι πολλοί με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα των λίγων.

Τις ημέρες αυτές μια κατευθυνόμενη κεντρικά κινητοποίηση(είτε επισήμως με ανακοινώσεις είτε ατύπως με τις παραινέσεις ακόμη και βουλευτών ) είναι σε εξέλιξη στα δημόσια σχολεία της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης .

Εκεί που οι παρέες δέκα ,δεκαπέντε μαθητών επιλέγουν ποιο μοντέλο και πρωτόκολλο αντιμετώπισης του κορονοϊού είναι το κατάλληλο για το σχολείο τους και αποφασίζουν να καταλάβουν το κτίριο μέχρι... κάποτε!

Τριγυρνώντας χωρίς μάσκες φυσικά καθώς είναι παρακλάδι του «κινήματος» των αρνητών της μάσκας συνωστίζονται και συγχρωτίζονται κλείνοντας με κάδους απορριμμάτων καρέκλες ,θρανία στις εισόδους των Δημοσίων Σχολείων με αίτημα τις… καλύτερες συνθήκες υγιεινής για την διεξαγωγή των μαθημάτων …

Ξαφνικά άρχισαν να νοιάζονται για τον κορονοϊό. Και δεν τους νοιάζει να φροντίσουν για το πρώτο βασικό, την μάσκα. Δεν τους νοιάζει να βρεθούν τρόποι βελτίωσης των συνθήκων στο πλαίσιο που υπάρχει. Αλλά θέλουν το μείζον και το απαιτούν τώρα. Αμέτρητες τάξεις, χιλιάδες καθηγητές ,χιλιάδες καθαρίστριες, πιο πολλά σχολεία...

Και αφού τα αιτήματα δεν ικανοποιήθηκαν, αμέσως, άρχισε η κατάληψη. Και οι βόλτες και οι αγκαλιές χωρίς καν μάσκες… Και χωρίς προσχήματα.

Ακόμη κι αν ικανοποιούνταν τα αιτήματα, θα έρχονταν νέα, μέχρι που θα φθάναμε στο «κάθε μαθητής και αίθουσα, κάθε μαθητής και καθηγητής, κάθε μαθητής και καθαρίστρια» ώστε να διατηρηθεί η «αέναη» κινητοποίηση. Εκπτώσεις στα αιτήματα θα κάνουμε;

Η κατάληψη πάντως δεν είναι η απάντηση στην υγειονομική κρίση, στα υπαρκτά προβλήματα και κινδύνους και την απάντηση την δίνουν οι αρμόδιοι επιστήμονες στην βάση των πραγματικών δεδομένων και δυνατοτήτων που υπάρχουν.

Και προφανώς η αγωνία για την υγεία των μαθητών, δεν είναι μεγαλύτερη στα κομματικά γραφεία που καθοδηγούν τις καταλήψεις , από ότι στις οικογένειες των υπολοίπων μαθητών που θέλουν τα σχολεία ανοικτά.

Αλλά υπάρχει κομματική παράταξη που με ανακοίνωση της υποκινεί και δικαιολογεί τις κινητοποιήσεις: «στα εκατοντάδες σχολεία σε όλη την Ελλάδα που βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων τους αποτελούν "ανάσα" αισιοδοξίας και ελπίδας…».

Και προσθέτει ότι «... καμία εισαγγελική παρέμβαση δεν μπορεί να βάλει φίμωτρο στις δίκαιες διεκδικήσεις τους! Αυτή η ιδιαίτερη σχολική χρονιά μόλις ξεκίνησε και ο αγώνας των μαθητών μπορεί και πρέπει να έχει διάρκεια, να δυναμώσει, να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερα σχολεία και πόλεις, να συναντηθεί με τον αγώνα των γονιών και εκπαιδευτικών για ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει!».

Είναι εκεί που η κομματική τύφλωση συναντιέται με την ψεκασμένη «αγωνιστικότητα». Που διαλύει την Δημοκρατία, πλήττει τα μεσαία και πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα, που στερεί από τα παιδιά το στοιχειώδες δικαίωμα στην μόρφωση.

Αλλά τελικά δεν ευθύνεται αυτή η πολιτική καθοδήγηση. Είναι η Πολιτεία αλλά και η κυβέρνηση που ανέχονται και υποθάλπουν την παραβίαση της Δημοκρατίας, την σύνθλιψη του δημόσιου χώρου, που στην περίπτωση αυτή αφορά την εκπαίδευση.

Πρόπερσι ήταν οι καταλήψεις για την επέτειο του Αλέξη, μετά ήταν ο εκπαιδευτικός νόμος, μετά ήταν η εξ αποστάσεως διδασκαλία, τώρα είναι ο κορονοϊός, του χρόνου θα είναι η… ιλαρά. Απλώς το μόνο που ενδιαφέρει είναι η αέναη κινητοποίηση, από την οποία ψαρεύουν και στρατολογούν κομματικά στρατιωτάκια... Εις βάρος της Δημόσιας εκπαίδευσης και της νέας γενιάς.. Και τελικά εις βάρος της Δημοκρατίας.

liberal.gr