Του Γιώργου Ρακκά
Δεν είναι μόνο επίθεση του Αζερμπαϊτζάν στο Αρτσάχ (αρμένικη ονομασία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ με πρωτεύουσα το Στεπανκέρτ), ούτε μόνον επίθεση του «τουρκικού τόξου» εναντίον του συν-γενοκτονημένου από τον Κεμάλ Ατατούρκ, αρμένικου λαού. Είναι επίσης πόλεμος μιας αυτοκρατορίας που απειλεί επί της ουσίας να υποτάξει τους ιστορικούς πολιτισμούς της ευρύτερης περιοχής, κάτω από την μονολιθική της μπότα. Το θέατρο του νέου ολοκληρωτισμού έχει μετατοπιστεί προς τον περίφημο «ενδιάμεσο χώρο» μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής. Τον οποίον και ο τουρκικός επεκτατισμός επιθυμεί να καθυποτάξει, κραδαίνοντας το «σπαθί του Ισλάμ», ώστε να μετεξελιχθεί η ηγεμονία του στο «κέντρο του κόσμου».
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, πολύ κακώς βιάστηκε να προχωρήσει στις ουδέτερες διατυπώσεις που περιέχονταν στην χθεσινή του ανακοίνωση, απογοητεύοντας την Αρμενική Κοινότητα της Ελλάδας. Εξ άλλου, στις ΗΠΑ τα δυο λόμπι, ελληνικό και αρμένικο, παλεύουν πλάι πλάι ώστε να πείσουν την αμερικανική πολιτική υπέρ της αναγνώρισης των γενοκτονιών της δεκαετίας του 1910, κίνηση που επί της ουσίας θα λειτουργούσε και ως μια τελεσίδικη καταγγελία της σύγχρονης έκφρασης του τουρκικού επεκτατισμού. Οφείλει όχι μόνον να επανορθώσει, αλλά και να αναλάβει διπλωματική δράση, ώστε το ζήτημα να αναδειχθεί και μέσα στην Ε.Ε., ακόμα, να τεθεί στον Αμερικάνο υπουργό Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, που επισκέπτεται την Θεσσαλονίκη.
Ας μην ξεχνάμε ότι στις ΗΠΑ επίκεινται εκλογές τον Νοέμβριο, και μια ενδεχόμενη ισχυρότερη ταύτιση του ελληνικού με το αρμένικο λόμπι γύρω από τα ζητήματα του τουρκικού επεκτατισμού, τώρα που η προεκλογική περίοδος κορυφώνεται, θα είχε ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή. Εξ άλλου η αμερικάνικη κοινή γνώμη διατηρεί πλέον την χειρότερη εικόνα για τον Ερντογάν και την πολιτική του.
Η αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού είναι μια στρατηγική επιλογή, και προϋποθέτει μια ολοκληρωμένη και αποφασιστική πολιτική προς όλες τις κατευθύνσεις. Αντίθετα, οι ενδοιασμοί που κρύβονται πίσω από τις ουδέτερες διατυπώσεις, στερούν από την χώρα μας ερείσματα για την παγίωση ενός αντινεοθωμανικού τόξου, που σαφώς περιλαμβάνει και την Αρμενία. Το να νίπτουμε τας χείρας μας στην επίδειξη πυγμής του ίδιου επεκτατισμού που απειλεί και εμάς, δεν είναι ρεαλισμός είναι αυτοαπομόνωση, αυτοϋπονόμευση, και αποποίηση της ελληνικής soft power.
Στο κάτω κάτω της γραφής, αν κρίνουν στην Βασιλίσσης Σοφίας ότι είναι νωρίς για μια μετωπική κόντρα με την Τουρκία για την σύγκρουση που υποδαυλίζει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, ή αν δεν αισθάνονται έτοιμοι, ώστε να παίξουν, τον διεθνή ρόλο που θα έπρεπε να παίξουν, υπάρχουν και άλλες αφηρημένες διατυπώσεις που μπορούν να επικεντρώνουν στην κατάπαυση του πυρός και στην ανάληψη πρωτοβουλιών από την ομάδα του Μινσκ (συμπροεδρεύουν η Γαλλία, οι ΗΠΑ, και η Ρωσία). Τέτοιες που δεν θα έδιναν τόσο πολύ έμφαση στην ουδετερότητα, ώστε να πλήττεται η εικόνα που έχουν για την Ελλάδα οι απανταχού Αρμένιοι.
Ας παραδειγματιστούν από την στάση της Γαλλίας, όπου χθες το απόγευμα η προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας προέβη σε μια δήλωση, ορισμένα αποσπάσματα από την οποία παραθέτουμε: «Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε συνομιλίες με τον πρωθυπουργό της Δημοκρατίας της Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν, κι έπειτα με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν, Ιλάμ Αλίεφ. Ο πρόεδρος τους εξέφρασε την βαθιά του ανησυχία για τις επιθέσεις που εξελίσσονται από σήμερα το πρωί στο Ναγκόρνο Καραμπάχ [ ] και απηύθυνε ισχυρό μήνυμα για την άμεση παύση των εχθροπραξιών και επιβεβαίωσε την ετοιμότητά του να συνεισφέρει σε μια ειρηνευτική διαδικασία για την επίλυση του ζητήματος του Ναγκόρνο Καραμπάχ. [ ] Όλοι ξέρουν πόσο κοντά βρίσκεται η Γαλλία στον Αρμένικό λαό, και πρέπει να βρούμε μια ειρηνική λύση όσο το δυνατόν γρηγορότερα». Αξίζει να συγκρίνει κανείς τα αποσπάσματα της γαλλικής θέσης με την ελληνική, για να καταλάβει πως οι μεν κάνουν πολιτική, και πως εμείς, δυστυχώς, πυροβολούμε τα πόδια μας…
Υ.Γ. Ας ελπίσουμε ότι η ρώσικη πολιτική θα ξυπνήσει επιτέλους από τα ευρασιατικά της όνειρα, για να δει επιτέλους την ωμή πραγματικότητα, ότι ένας από τους σχεδιασμούς της καλής φίλης και συμμάχου της, Τουρκίας, είναι να ισχυροποιήσει το μουσουλμανικό τόξο στο μαλακό της υπογάστριο που είναι η Κεντρική Ασία. Κάτι που μεσομακροπρόθεσμα στρέφεται καταφανώς εναντίον και των ρωσικών συμφερόντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου