Το αίμα της μάνδρας Αγίασε την Αγία Αικατερίνα

Τι βέβηλη και ανίερη σιωπή! Οποία καθολική απαξίωση και ακύρωση της αντινεωτεριστικής εποποιίας των Ορθοδόξων των Πατρώων παραδόσεων! Ενώ πολλοί - λαλίστατοι υπέρ το δέον -  αντιοικουμενιστές της διοικούσης Εκκλησίας,  νεοαποτειχιζόμενοι και νεοαποτειχισθέντες αναγνωρίζουν την  πασίδηλη οικουμενιστική επιβολή και εδραίωση με την εγκαθίδρυση του καινοτόμου και αντιεκκλησιαστικού εορτολογίου, ωστόσο τηρούν παροιμιώδη και ανεκλάλητη σιγήν ιχθύος για τους νεκρούς της ''Μάνδρας του μικρού ποιμνίου''! Γιατι η ''Μάνδρα'' έγινε το συνώνυμο του ελληνικού Κολοσσαίου, η Καισαριανή των αγνών, πατριωτών Ελλήνων, ο τόπος θυσίας των Ορθοδόξων του Πατρίου, όπου παρηύλαναν αφηνιασμένοι χωροφύλακες, δρύινοι υποκόπανοι, μηχανικές αντλίες νερού, επιδέξια, θανατηφόρα γκλοπς και μεσαιωνικές κραυγές ιεροεξεταστών Αρχιερέων! Μαζί με όλα τούτα και:  μαζικές φυλακίσεις κληρικών, ερμητικό κλείσιμο και σφράγισμα ιερών Ναών, αθρόοι εγκλεισμοί στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, κούρεμα των μαλλιών και των γενείων Ιερέων, γκρέμισμα Επιταφίων και ιερών Ποτηρίων με το Σώμα και Αίμα του Χριστού μας, επίζηλοι ξυλοδαρμοί και λακτίσματα σε ιερούς χώρους και δημόσια εντευκτήρια, κακεντρεχείς λοιδορίες και χαιρέκακοι εμπυσμοί, καθολικός αποκλεισμός Ορθοδόξων, ως άτομα επικίνδυνα φέροντες... ...''μιασματικήν επιδημίαν''...  Και σήμερα μιλάτε εσείς για διωγμούς...; Πως εννοούνται άραγε αυτοί; Με την μετάθεση του διωκόμενου σε άλλη ενορία της ιδίας Μητροπόλεως; Με παραινετικές  εγκυκλίους διοικητικής πειθαρχίας; Με την ακέραια και απρόσκοπτη, ''παπόφρονη'' υποταγή στον Οικουμενιστικό Πατριάρχη; Κι αυτές οι κινήσεις - εννοιολογικά - θεωρείτε, πως αποτελούν διωγμούς; Μα τον δρόμο των Διωγμών και της έμπρακτης Ομολογίας σας τον έδειξαν από το 1924 και εντεύθεν, η Αγία Μάρτυς Αικατερίνα Ρούττη της Μάνδρας, ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιωσήφ της Δεσφίνας, ο Όσιος Ιερώνυμος, ο Ησυχαστής της Αίγινας και κυρίως ο Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής, ο εκτοπισθείς, εξορισμένος και διαβεβλημένος υπό πάντων των εκκλησιαστικών και δημοσίων Αρχών, ηγήτωρας του ιερού, αντινεωτεριστικού αγώνα. Η ανδρεία αναγνώριση των - μέχρι και δολοφονιών - εγκλημάτων που διέπραξαν οι κρατικές, κατασταλτικές αρχές εξουσίας, συνεργούσες μετά της νεωτεριστικής, διοικητικής Ιεραρχίας, θα ήταν κατά Θεόν η δέουσα. Από την στιγμή όμως, που πλαστογραφείτε κι αυτήν την ίδια Εκκλησιαστική Ιστορία και φθάσατε να θεωρούνται - ακραιφνώς και εμφανώς - ''διωκόμενοι''..., άνθρωποι, όπως ο Βατοπαιδινός ηγούμενος Εφραίμ, ο π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ή ο Γόρτυνος Ιερεμίας, τότε εκτός του καθολικού επανευαγγελισμού που θεωρείται άρδην και αμετάκλητα επιβεβλημένος, πρέπει να επαναπροσδιορισθεί και να επανακαθορισθεί κι αυτή η ίδια, ακριβής ετυμολογία των λέξεων! Εύχεσθε! Γ. Δ.

Τα ''Πάτρια" εκπληρούντα συν Θεώ, την προσπάθειαν που ανέλαβαν, παρουσιάζουν τα αιματηρά γεγονότα της Μάνδρας Αττικής, ως δείγμα των δεινών της καταδιωγμένης Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Με ιδιαιτέρα μάλιστα συγκίνηση σπεύδουν να πληροφορήσουν τους αναγνώστες τους ότι, αποτέλεσμα των αιματηρών σκηνών ήταν, αφ' ενός μεν ο δια μια ακόμα φορά θρίαμβος της Ορθοδόξου ημών Πίστεως και αφ' ετέρου δε, η ανάδειξη μιας Μορφής πλημμυρισμένης από την φωτιά της Πίστεως και της αγάπης προς τον Χριστό, μιας νέας μάρτυρος, της Αικατερίνας (Ρούττη). "Τα Πάτρια", όπως άλλωστε και η Εκκλησία διακηρύττει, φρονούν ότι  συγκατεριθμήθη εις τον χορόν των Αγίων Μαρτύρων. Η 15η Νοεμβρίου, ημέρα της τελειώσεώς της, είναι η Γεννέθλιος Ημέρα της Νεομάρτυρος ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ". Τέλος κάμνομεν έκκλησιν εις τους αγαπητούς αναγνώστας των "Πατρίων", και ιδιαίτερα τους Πιστούς της Ελληνικής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., όπως διαδώσουν την παρούσα έκδοση για να γνωσθή στο ευρύτερο κοινό των Χριστιανών το μαρτύριο της Νεομάρτυρος Αικατερίνας (Ρούττη) και ότι εις τους εσχάτους καιρούς και δη τον 20ον αιώνα, υπάρχουν ψυχές που θυσιάζονται για την αγάπη του Χριστού και του πλησίον. Όπως και οι προηγούμενες εκδόσεις των "Πατρίων" έτυχαν ενθουσιώδους υποδοχής εκ μέρους των πιστών, το αυτό θα συμβεί, ως πιστεύομεν, και με την παρούσαν έκδοσιν.

Πειραιεύς, Ιανουάριος 1987

Ο εν Επισκόποις ελάχιστος προς Κύριον ευχέτης

+ Ο Πενταπόλεως Καλλιόπιος Μητροπολίτης.

Μάνδρα Αττικής. Τόπος που συνδέθηκε με ηρωικά αλλά και τραγικά γεγονότα. Τόπος που πρόσφερε στην υλιστική εποχή μας μια ακόμα ηρωίδα της Πίστεώς μας, την νεαρά νεομάρτυρα Αικατερίνη Κων. Ρούττη. Είναι γνωστό σε όλους τους Χριστιανούς, ότι ποτάμια ολόκληρα αίματος εχύθησαν δια να στερεωθεί η αληθινή πίστη στον Χριστό. Αλλά και δια την διατήρησή της μακριά από την επίδραση αιρετικών νεωτερισμών πάλι εχρειάσθη να χυθεί μαρτυρικό αίμα. Ελάτε τώρα Χριστιανοί, σεις που υπομονετικά φέρετε την περιφρόνηση των πολλών και που ακούετε στο όνομα Παλαιοημερολογίτες, ελάτε όλοι μαζί να γνωρίσουμε πως οι πατέρες και οι αδελφοί μας, που έζησαν τα πρώτα χρόνια του σχίσματος, αγωνίσθησαν και εδόξασαν την Εκκλησίαν των Γ.Ο.Χ. δίνοντας σε μας την δυνατότητα, ελεύθερα και τιμημένα να ζούμε και να λατρεύουμε τον Θεό μας. Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν, πως εξελίχθηκαν τα θλιβερά γεγονότα της Μάνδρας, πως δηλαδή άρχισε και τι τραγικό τέλος έλαβε η ολονύκτιος πανηγυρική ακολουθία που έγινε προς τιμή των Αγίων Ταξιαρχών, τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου του 1927, εις τον ομώνυμο Ναό της Μάνδρας. Από την παραμονή της εορτής, ευλαβείς γυναίκες της Μάνδρας, μαζί και η θαρρετή υπερασπίστρια των Πατρίων Παραδόσεων Αικατερίνη (Ρούττη), ευπρέπισαν τον Ναό, ώστε το πανηγύρι τους, που με τόση λαχτάρα περίμεναν να μην υστερήσει σε τίποτα. Εγκαίρως είχαν ενεργήσει και για ομόδοξο Ιερέα. 'Ησαν βλέπετε ελάχιστοι οι Ιερουργοί τότε και συνεπώς περιζήτητοι... Προς τον σκοπό αυτό, μια επιτροπή είχε ξεκινήσει για την Αθήνα και να που νωρίς την παραμονή επιστρέφει με σούστα, συνοδεύοντας τον αείμνηστο ομολογητή Ιερέα π. Χριστόφορο Ψαλλίδα. Η υποδοχή που έγινε στον ερχόμενο ιερουργό ήταν ενθουσιώδης. 'Ολοι σχεδόν οι κάτοικοι τον καλωσόρισαν χαρούμενοι, ενώ οι καμπάνες όλων των Ναών κτυπούσαν χαρμόσυνα. Τόση ήταν η αγάπη και η εκτίμηση των πρώτων αγωνιστών για τους ομόδοξους Ιερείς. Ο Εσπερινός άρχισε ήσυχα και ειρηνικά. Το ίδιο ήσυχα θα συνεχιζόταν και θα τελείωνε και όλη η αγρυπνία, αν δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα ανεπιθύμητα, για το βράδυ εκείνο, όργανα της τάξεως, περικυκλώνοντας τον Ναό με κακές διαθέσεις. Και εύλογο γεννάται το ερώτημα: Μα γιατί αυτή η πολιορκία; Στο Ναό δεν βρίσκονταν παράνομοι. Δεν εκρύβοντο ληστές. Μόνον άξιοι τηρητές των Πατρίων Παραδόσεων είχαν συγκεντρωθεί, για να δοξάσουν με κάθε τιμή τους προστάτες Αγίους τους. Τι λοιπόν ζητούσαν τα όργανα με τόση επιμονή; Απλούστατα ζητούσαν να εκτελέσουν την διαταγή του σχισματικού αρχιεπισκόπου Αθηνών, να συλλάβουν τον ιερουργούντα Ιερέα και να διαλύσουν το πλήθος των πανηγυριστών. Μπορεί να είχαν όμως λάβει εντολές τα όργανα, αλλά και οι Χριστιανοί της Μάνδρας έπρεπε να εκτελέσουν τις θεόδοτες εντολές Του και να μην επιτρέψουν την παραμικρή διατάραξη της Εορτής. Έτσι οι πόρτες του Ναού κλείνονται και η ακολουθία συνεχίζεται πιο κατανυκτική. Είναι διότι γίνεται κάτω από την απειλή των όπλων. Κτυπούν με μανία τα όργανα. Κτυπούν όπου βρουν. Πόρτες, παράθυρα, τοίχους! Σπάζουν τζάμια! Και είναι ο 20ος αιώνας! Ο πολιτισμός θεριεύει. Και υποτίθεται, ότι τα ατομικά και θρησκευτικά δικαιώματα ασκούνται με κάθε ελευθερία! Τι τρομερή αλήθεια! Και βρισκόμαστε μάλιστα στα ιερά χώματα της Ορθοδόξου Χριστιανικής Ελλάδας! Προσεύχονται οι Πιστοί μέσα στο Ναό ήσυχα και ευλαβικά. Μαίνονται, ουρλιάζουν και αισχρολογούν έξω τα όργανα των σχισματικών. Ζητούν μέσα ενίσχυση από τον Κύριο οι Πιστοί για να αντέξουν τον άδικο διωγμό τους. Ζητούν επίσης και τα όργανα έξω ενίσχυση επειγόντως για να επιτύχουν τον βέβηλο σκοπό τους. Είχαν πράγματι ανάγκη από ενισχύσεις! Πως θα συνελάμβαναν έναν πράο και άκακο Ιερουργό; Πως θα αντιμετώπιζαν τους άοπλους Πιστούς; Κοντεύει να ξημερώσει. Μέσα στο Ναό έχουν μεταλάβει οι περισσότεροι και περιμένουν το "Δι΄ ευχών..." του Ιερέως και αφού πάρουν την ευλογία του, να τον οδηγήσουν σε ένα κοντινό σπίτι να ξεκουραστεί. Πως θα γινόταν όμως αυτό, που έξω καιροφυλακτούσαν οι πραιτωριανοί των σχισματικών; Μα προ ολίγου πήραν μέσα τους δύναμη από τον Χριστό! Δεν τους σκιάζει τίποτα. Προχωρούν άφοβα. Οι πόρτες ανοίγουν. Οι πιστοί αρχίζουν να εξέρχονται. Ζωντανό τείχος από ευσεβείς γυναίκες της Μάνδρας έχουν περικυκλώσει τον κινδυνεύοντα Ιερέα. Μέσα από το σκοτάδι ξεπροβάλουν μπροστά τους σαν ανήμερα θηρία τα όργανα των σχισματικών. Απαιτούν την παράδοση του Ιερέως. Μα γιατί άραγε; είναι το δικαιολογημένο ερώτημα των Πιστών. Μήπως εγκλημάτισε, μήπως καταχράσθηκε ή μήπως εβεβήλωσε; 'Οχι! Τίποτα από όλα αυτά! Κι όμως τον ζητούν! Και λοιπόν; Ποιος θα τους τον παραδώσει; Δεν υπάρχει Ιούδας! - Μόνο σαν θα περάσετε πάνω από τα πτώματά μας θα πάρετε τον Ιερέα μας! ακούγεται σταθερή και δυνατή μια γυναικεία φωνή. Είναι η 27χρονη Αικατερίνα Ρούττη που άφησε σπίτι, άνδρα και παιδιά και ήλθε να υπερασπισθεί τον Ιερέα. Δεν την φοβίζουν οι φοβέρες των όπλων και γι΄ αυτό αποφασισμένη φωνάζει. Οι αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορούν να διασπάσουν τον ανθρώπινο κλοιό. Αρχίζουν τότε να πυροβολούν για να τους εκφοβίσουν. Κάτι καταφέρνουν με αυτό. Απομακρύνονται αρκετοί πιστοί, αλλά το ζωντανό τείχος γύρω από τον Ιερέα παραμένει άφοβο. Σε λίγο όμως θα καμφθεί και αυτό εξ'αιτίας της απανθρώπου και αγρίας επιθέσεως των οργάνων, των οποίων μία σφαίρα κτυπά στον κρόταφο την αείμνηστον ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη. Η Αικατερίνη Ρούττη όμως, η ψυχή της άμυνας, δεν το βάζει κάτω. Ελέγχει με θάρρος τους σχισματικούς μέχρι τη στιγμή που ένα όργανο θα σηκώσει το κοντάκι του όπλου για να κτυπήσει τον Ιερέα! Και τότε, Υψιστε Θεέ, τι τόλμη, τι αυτοθυσία! Μόλις η Αικατερίνα αντιλαμβάνεται την κακούργο χειρονομία, σπεύδει να σώσει τον Ιερέα, καλύπτοντάς τον με το σώμα της, οπότε και δέχεται αυτή το θανάσιμο εκείνο κτύπημα στο πίσω μέρος της κεφαλής. Η Αικατερίνα πέφτει στο δάπεδο του Ναού βάφοντάς το με το μαρτυρικό της αίμα, ενώ ακούγεται για τελευταία φορά να ψιθυρίζει: - Παναγία μου! Οι γυναίκες με αγωνία και λυγμούς σηκώνουν το αιμόφυρτο σώμα της και αφού προηγουμένως ειδοποιείται και ο άνδρας της, την μεταφέρουν στον "Ευαγγελισμό" των Αθηνών. Μαζί με την Αικατερίνα μεταφέρεται στον "Ευαγγελισμό" και η τραυματισθείσα ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη, η οποία και εξέρχεται μετά από λίγες ημέρες. Η Αικατερίνη επτά ολόκληρες ημέρες ακίνητη, υπέφερε αφάνταστα χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει. Με νοήματα ζήτησε μολύβι και χαρτί για να γράψει με δυσκολία στον άντρα της να προσέχει τα αγγελούδια της, τα δύο μικρά της, που ήταν τεσσάρων χρονών το πρώτο και λίγων μηνών το δεύτερο. Στις 15 Νοεμβρίου 1927 με το πάτριο Εορτολόγιο, πρώτη ημέρα της νηστείας των Χριστουγέννων και ώρα 4 το πρωί, παρέδωσε την μαρτυρική της ψυχή εις χείρας του στεφανοδότου Χριστού. Το τότε Διοικητικό Συμβούλιο της Ιεράς Κοινότητας Γ.Ο.Χ. Αθηνών, κινητοποίησε όλα τα υπ΄ αυτής παραρτήματα, ώστε να παρευρεθούν στην κηδεία της όσο το δυνατόν περισσότεροι Πιστοί. Επιζώντες αυτόπτες μάρτυρες της κηδείας, μας πληροφόρησαν, ότι αυτό που παρακολούθησαν την ημέρα εκείνη δεν ήταν κηδεία αλλά ιερά Λειτανία μαρτυρικού λειψάνου. Χιλιάδες πιστοί συνόδευσαν την πομπή, άλλοι κρατούντες άνθη άλλοι λαμπάδες και άλλοι φοίνικες. Η μάρτυς δεν έχει πλέον ανάγκη από τις δικές μας πρόσκαιρες τιμές και δόξες. Η τιμή που πρέπει να της απονείμει κανείς είναι εκείνη που ο Αγιος Χρυσόστομος μας υποδεικνύει: "Τιμή μάρτυρος, Μίμησις μάρτυρος". Εγκαρδιώνεστε λοιπόν, Χριστιανοί, και παραδειγματίζεσθε από την νεαρά μητέρα των 27 χρόνων, που έχυσε το αίμα της για την Αγίαν μας Πίστιν. Η νεομάρτυς Αικατερίνα, αποτελεί "τιμή και δόξα και καύχημα" για την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και θα προβάλλεται σε κάθε περίσταση, ως υπόδειγμα πίστεως, αγάπης, αυταπαρνήσεως και θυσίας για τις Πατρίους Παραδόσεις. Η εποχή ας δεν διέθεσε αγχόνες, καμίνους, ξίφη. Διέθεσε τον υποκόπανο του όπλου για να σε φοβίσει. Πόσο φτωχό αλήθεια όπλο, για να σε κάνει να απαρνηθείς μία ζωντανή Πίστη! Κι όμως εσύ έδωσες την ζωή σου γι' αυτή. Οι πρεσβείες σου, ας μας ενισχύσουν και οι προσευχές σου ας προασπίζουν το Σώμα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας από κάθε "δολίως κινούμενον" εχθρικό βέλος. Αμήν!

Επιζώντες συγγενείς της νεομάρτυρος Αικατερίνης Ρούττη μας έκαναν γνωστή και αυτή την λεπτομέρεια. Ο άνδρας της μετά το τέλος του Εσπερινού, που παρακολούθησαν μαζί με τα παιδιά τους, ζήτησε να επιστρέψουν στο σπίτι τους, διότι προέβλεπε επεισόδια. Η Αικατερίνα τον ακολούθησε. Της ήταν όμως αδύνατο να παραμείνει στο κρεββάτι, όταν η αδελφή της την πληροφόρησε αργά τη νύχτα για τον κίνδυνο που διέτρεχαν όλοι στην Εκκλησία από τα καταφθάνοντα όργανα. Αμέσως και με προφύλαξη εγκατέλειψε άνδρα και μικρά παιδιά και έτρεξε να ενωθεί με τους αγωνιζόμενους, έτρεξε προς το μαρτύριο! Η αείμνηστος ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη έφερε και επεδείκνυε με "καμάρι" μέχρι τέλους της ζωής της το "στίγμα του Κυρίου" στο μέτωπό της, που μια δολοφονική σφαίρα χάραξε τη νύκτα εκείνη... Συνεχίζεται... 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. Εκ του βιβλίου του μακαριστού Μητροπολίτη Πενταπόλεως της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου ''ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ'', σελ. 6 - 14, έκδοση γ', Πειραιεύς 1987.

Το Αίμα της Μάνδρας

 

πηγή