Μεταρρύθμιση, μεταμόρφωση, τι;

του Στάθη

Είναι εντυπωσιακό, αλλά αμέσως μετά την έκβαση του βρετανικού δημοψηφίσματος ευρέθησαν πολίτες (μάλιστα κατά σεβαστόν αριθμό) οι οποίοι, εξ απαρέσκειας για το αποτέλεσμα, ζήτησαν και ζητούν να διεξαχθεί νέο δημοψήφισμα - μάλιστα με νέες προδιαγραφές, τις δικές τους (δεν έχει σημασία ποιες). Αυτά δεν συνέβαιναν

ούτε στη μυθική προκατακλυσμιαία χώρα των Ακέφαλων, συμβαίνουν όμως στη Γηραιά Αλβιώνα. Αποδεικνύοντας ότι τριάντα χρόνια ενιαίας σκέψης με επίκεντρο τον Ιδιώτη έχουν κάνει τα μυαλά νιανιά.

Δύο πραγματολογικά χαρακτηριστικά του δημοψηφίσματος έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα: το πρώτον είναι ότι οι μεσήλικες και οι ηλικιωμένοι ψήφισαν υπέρ της εξόδου, όσοι είναι φτωχοί, συνεπώς για ταξικούς λόγους. Διότι οι άνθρωποι αυτοί ενθυμούνται... ακόμη το οκτάωρο, την κραταιά συνδικαλιστική εκπροσώπηση, την αξιοπρέπεια (αλλά και την πολιτική παρέμβαση της εργατικής τάξης) και τα θέλουν πίσω. Οι νεότεροι, άνευ τέτοιας μνήμης, συνηθισμένοι στον κυρίαρχο πολιτισμό του Ιδιώτη, στο ο σώζων εαυτόν σωθήτω και στον νόμο της επιβίωσης του ισχυρότερου, ψήφισαν παραμονή, διότι δεν έχουν πάθει ακόμα όσα έπαθαν οι προγενέστεροι, διότι πιστεύουν ότι οι ίδιοι δεν θα τα πάθουν, διότι η ζωή είναι ακόμα για αυτούς μια περιπέτεια ευκαιριών και όχι καταστροφών - είναι ακόμα ο... καθένας απ’ αυτούς «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς»κι ας

είναι ήδη σκλάβοι αμείλικτων σαλτιμπάγκων. Ολο αυτό είναιάκρωςδυσοίωνο, καθότι οι παλαιότεροι απέρχονται, οι νεότεροι επέρχονται - και μ’ αυτά τα μυαλά, όντας η χαρά του νεοφιλελευθερισμού, θα γίνουμε όλοι η χαρά του πολέμου, όπως είμαστε ήδη η χαρά της ανεργίας και της λεηλασίας.

Είναι παράδοξο (αλλά παράδοξο δεν είναι) ότι οι άνθρωποι που την εποχή της ψευδούς ευμάρειας ζούσαν διά της γκλαμουριάς και του λάιφ στάιλ τη ζωή τωνάλλων, τώρα στον καιρό της κρίσης ζουν επίσης τη ζωή των άλλων μέσα από ψευδείς ελπίδες, άκρατο ατομικισμό και πλήρη αποϊδεολογικοποίηση. Ανιστόρητοι και απολίτικοι, γίνονται εύκολα θύματα της θηριώδους προπαγάνδας κι όλων των κυρίαρχων στερεοτύπων. Λόγου

χάριν: «η Ενωση εξασφάλισε την ειρήνη», βεβαίως, σε όλους πλην των λαών της Γιουγκοσλαβίας (σε ευρωπαϊκό έδαφος) και δεκάδων άλλων λαών στα εδάφη των κατώτερων θεών. Ας μη μιλήσουμε για την ανάμειξη της Ενωσης στον εμφύλιο της Ουκρανίας, στην επιβολή των απολυταρχικών ολιγαρχιών στις χώρες της Βαλτικής και όπου αλλού μπόρεσε, ας μη μιλήσουμε για τη δημιουργία προτεκτοράτων και ειδικών οικονομικών ζωνών, ας μη μιλήσουμε για την εξόντωση της εργασίας μέσα στις ίδιες τις πρωτεύουσες χώρες της Ενωσης, τη Γερμανία και τη Γαλλία, και

ας αναρωτηθούμε: αυτό το πράγμα (που ήταν ευθύς εξαρχής προδιαγεγραμμένο να γίνει έτσι, ή που μεταμορφώθηκε και έγινε έτσι) μεταρρυθμίζεται;

Οσον οι δυνάμεις που έκαναν την Ενωση κατ’ εικόνα και ομοίωσίντους παραμένουν κυρίαρχες, η Ενωση δεν μεταρρυθμίζεται. Οι δυνάμεις που έκαναν την Ενωση Μολώχ και Μαμωνά, δεν γίνεται να γίνουν αίφνης Ουρσουλίνες και να τη μεταμορφώσουν σε Ντίσνεϋλαντ της εργασίας και της χαράς. Ούτε κάτω από την πίεση των λαών. Η Γαλλία φλέγεται, η Βρετανία σάλπαρε, η Ισπανία αγωνιά, η Ιταλία παραπαίει, η Ελλάδα ψυχορραγεί, αλλά

τα διευθυντήρια της εκγερμανιζόμενης Ενωσης των δέκα σάπιων τραπεζών καθώς και η γραφειοκρατία των παρασίτων στις Βρυξέλλες συνεχίζουν τον ίδιο χαβά. Τώρα θέλουν να τιμωρήσουν τη Βρετανία, ει δυνατόν να τη ακρωτηριάσουν, και βεβαίως προτίθενται να εφαρμόσουν παντού ακόμα πιο άγρια λιτότητα, ακριβώς για να μην καταρρεύσουν. (Ωσπου να οδηγηθούν ασφαλώς στην κατάρρευση, αλλά αυτό αφορά στα επίχειρα των έργων τους, στην τύφλα αυτής της πολιτικής κι όχι στον τρόπο που αυτές οι δυνάμεις αντιλαμβάνονται τη συγκυρία.) Η Ενωση

δεν πρόκειται να μεταρρυθμισθεί, κάτω απ’ την πίεση των λαών (αν υπάρξει εντονότερη), μπορεί μόνον να ανατραπεί. Να διαλυθεί.

Υπό αυτήν τη μορφή της Ενωσης , τα κράτη-μέλη βρίσκονται σε πόλεμο με τους λαούς-μέλη. Αυτή η διαδικασία ξεδιπλώνεται δεκαετίες τώρα, αλλά ευρέως αντιληπτή στους λαούς έχει γίνει τα τελευταία λίγα χρόνια. Η Ενωση έχει γίνει πλέον

φανερό ότι δεν μεταρρυθμίζεται, και το μέρος εκείνο της Αριστεράς που συμβαδίζει με τις εξελίξεις που δρομολογούν οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ενωσης, Αριστερά δεν είναι. Μπορεί να είναι καταναλωτής των δικών της στερεοτύπων (ότι οι λαοί μπορούν να πετύχουν μια Ενωση των λαών), μπορεί να είναι φορέας καλών ελπίδων και καλών προθέσεων, αλλά παραγωγός φιλολαϊκής πολιτικής δεν είναι. Εξ ου και η αμηχανία του Εργατικού Κόμματος (και η κρίση στην οποίαν τώρα περιέρχεται). Για μιαν ακόμα φορά, υποστηρίζοντας,

έστω με τις επιφυλάξεις, την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική, είδε μεγάλο μέρος της βάσης του να το εγκαταλείπει, είδε προπύργιά του να χάνονται. Τα στερεότυπα για ακροδεξιές και εθνικιστικές ροπές μπορεί να είναι παρηγοριά στον άρρωστο, αλλά επιβεβαιώνουν εκ των υστέρων αυτό που έχει συμβεί εκ των προτέρων: την αποξένωση της Αριστεράς απ’ τον λαό,

την ενσωμάτωσή της στο κυρίαρχο «αφήγημα», όπως είναι ο ευφημισμός της κυρίαρχης προπαγάνδας.

Η Ένωση δεν μεταρρυθμίζεται. Όπως δεν μπόρεσε να μεταρρυθμισθεί η ΕΣΣΔ. Μάλιστα από την κορυφή. Με τον Αντρόπωφ και τον Γκορμπατσόφ. Πόσω μάλλον από τη βάση. Όπου ουδεμία προσπάθεια εκδηλώθηκε τότε. Από μια κοινωνία αποξενωμένη από την πολιτική. Αιχμάλωτη μιας αδίστακτης γραφειοκρατίας, ενός παράλυτου κομμουνιστικού κόμματος και μιας δημοκρατίας νεκρής εν τη γενέσει της.

Σήμερα η Ένωση σκοτώνει με τη σειρά της τις αστικές δημοκρατίες, τις οδηγεί προς την Ακροδεξιά (και ταυτοχρόνως καταγγέλλει τον ακροδεξιό κίνδυνο) που η οικονομική τρομοκρατία τροφοδοτεί - κόλπο γκρόσο. Κι όχι μόνον η Ένωση, αλλά τα κράτη-μέλη έχουν στραφεί κατά των λαών τους, επιβάλλοντας μια αμείλικτη οικονομική δικτατορία και την ανάλογη πολιτική τυραννία (και αποβλάκωση). Σε αυτήν τη σκακιέρα οι Δυνατοί έχουν όλα τα λευκά από χέρι και οι αδύναμοι ένα μαύρο πιόνι μόνον του

Οσο για το προσφυγικό, είναι ένα «χρήσιμο πρόβλημα». Πρώτον, αυτοί που κόπτονται για τη λύση του βγάζουν τρελά λεφτά απ’ τη λεηλασία διά των πολέμων των χωρών που στη συνέχεια «εξάγουν» πρόσφυγες. Δεύτερον, πλουτίζουν ακόμα πιο πολύ διά της συσσώρευσης φθηνού εργατικού δυναμικού στις χώρες υποδοχής. Τρίτον, πλουτίζουν επίσης διά της εμπορίας των ίδιων των προσφύγων - συχνά της σωματεμπορίας. Τέταρτον, βγάζουν λεφτά διά της δημιουργίας προσοδοφόρου παραοικονομίας γύρω από τα γκέτο και τις διαδρομές μέσω ΜΚΟ και τοπικών λήσταρχων. Πέμπτον, στερεώνονται διά της ξενοφοβίας που σπρώχνει τους πιο αδύναμους πολίτες στον ρατσισμό και την ακροδεξιά, ενισχύοντας έτσι τη διαδικασία εκφασισμού των δημοκρατιών. Έκτον, διχάζουν τις κοινωνίες αντιπαραθέτοντας πρόσφυγες και γηγενείς. Έβδομον, οργανώνουν την αέναη ανακύκλωση της τρομοκρατίας - αντιτρομοκρατίας. Η αντίσταση των κολασμένων στις πατρίδες τους και τα χτυπήματα των κολασμένων στις δυτικές μητροπόλεις δίνουν στους διεθνείς δολοφόνους ένα «καλό» άλλοθι για νέες στρατιωτικές - αστυνομικές επιχειρήσεις στις χώρες των προσφύγων, αλλά και στις χώρες υποδοχής τους. Εισβολές εκτός Ενωσης, καταστολή εντός Ένωσης, αυτός είναι ο σύγχρονος Ιανός της Ολιγαρχίας.

Αυτό το μοντέλο έχει κρατήσει πολύ, έχει αιματοκυλίσει κόσμο και κοσμάκη, έχει σκλαβώσει τους εργαζομένους κατά μάζες και δεν οδηγεί πουθενά - παρά μόνον στην επιδείνωσή του. Είναι ένα

μοντέλο εξαιρετικά ηλίθιο για να μπορεί να μεταρρυθμίσει τον εαυτόν του, και είναι μάλλον ηλίθιο να πιστεύουμε κι εμείς ότι αυτό το πράγμα μπορεί να μεταμορφωθεί προς το ανθρωπινότερο. Πείτε μου

μια μόνον μεταρρύθμιση στο πλαίσιο της Ένωσης που έκανε καλό στην εργασία και τον εργαζόμενο άνθρωπο, εδώ και πολλά χρόνια. Μία!

Αυτό το πράγμα δεν μεταρρυθμίζεται. Ανατρέπεται...

πηγή