Ένας
ενδεδειγμένος τρόπος να διαγνώσει κανείς τον αργό θάνατο μίας κοινωνίας
είναι όταν διακρίνει την έλλειψη κοινών αναφορών και συνεκτικών
στοιχείων που λειτουργούν ως σύμβολα ενότητας και κίνητρα περαιτέρω
δημιουργίας. Όταν χαθούν τα παραπάνω και δεν υπάρχει κάτι «ιερό» πέρα
από την ατομική ευδοκίμηση, ένα παράδειγμα, ένα πρότυπο στο οποίο να
λογοδοτεί συνειδησιακά το κάθε άτομο, τότε είναι σχεδόν βέβαιη η
κυριαρχία του τομαρισμού και του αμοραλισμού.
Τα τελευταία χρόνια ένα είδος στρατευμένα «αναθεωρητικής» ελληνικής
ιστοριογραφίας -ιδεολογικής γραμμής «αντιεθνικισμού» (που στη πράξη
ενισχύει τις λιγότερο υγιείς και περισσότερο αντιδραστικές και ακραίες
εθνικιστικές τάσεις)-, χρησιμοποιώντας και ερμηνεύοντας πηγές κατά το
δοκούν, κάνει ό,τι μπορεί για να γκρεμίσει ό,τι έχει μείνει όρθιο.
Αν υπήρχε ένα όρθιο «σύμβολο καθαρότητος» και ανιδιοτελούς αγώνα που λειτουργούσε ως άξονας αναφοράς των Ελλήνων σήμερα, αυτό ήταν οι μακεδονομάχοι του 1904-1908 (ο Παύλος Μελάς, ο Ίων Δραγούμης, ο Καπετάν Κώτας). Ενός αγώνα που έγινε σε συνεννόηση και σε συνεργασία με την εκτός συνόρων κεφαλή του Γένους (το Οικουμενικό Πατριαρχείο) ενάντια στον βουλγαρικό εθνικισμό και την τρομοκρατία με την οποία επιχειρούσαν να στρέψουν ολόκληρα χωριά στην Εξαρχία.
Και όμως, κείμενο δημοσιευμένο στην «ΕφΣυν» (14-10-2018) https://www.efsyn.gr/arthro/o-alithinos-paylos-melas προσπαθεί, με ιδεολογικά κυρίως επιχειρήματα και ερμηνείες ατεκμηρίωτες, να αμαυρώσει και αυτόν τον αγώνα. Εδώ ενδεικτικά αποσπάσματα του κειμένου (τα συμπεράσματα δικά σας) :
«Σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία, Μελάς και Δραγούμης με μια παρέα πρώην εταίρων της «Ε.Ε.» βάζουν τα θεμέλια για την ένοπλη ελληνική επέμβαση στη Μακεδονία κατά του αντιοθωμανικού αντάρτικου των κομιτατζήδων. Η αλληλογραφία τους δεν αφήνει ωστόσο την παραμικρή αμφιβολία ότι πραγματικό κέντρο βάρους του ενδιαφέροντός τους δεν ήταν τόσο ο αλύτρωτος Ελληνισμός όσο οι υπουργικοί διάδρομοι της Αθήνας.»
«Υπενθυμίζουμε, απλά, πως ο Ιων αποκαλεί τον τελικό στόχο τους «πραξικόπημα», με σκοπό την απαλλαγή από τη «σιχαμερή λάσπη [του] κοινοβουλευτισμού» και την κατάληψη της εξουσίας (με την πλάτη του στρατού) από «την δική μας Κυβέρνησιν». Ο Μακεδονικός Αγώνας δεν ήταν, σε τελική ανάλυση, παρά το όχημα για τον αυταρχικό μετασχηματισμό των εθνικών μετόπισθεν: «πρέπει να κάνωμε ένα πραξικόπημα τη στιγμή που θα είναι αναγκαίο, είτε να ριχτούμε επί των Βουλγάρων, είτε να καταλάβωμεν την χώραν που μας ανήκει».»
(Για να δικαιολογήσει ο αρθρογράφος αυτούς τους ισχυρισμούς παραπέμπει σε ένα άρθρο δημοσιευμένο στην «ΕφΣυν» http://archive.efsyn.gr/?p=146211 , όπου είναι εμφανής η αδυναμία κατανόησης της βαθειάς δραγούμειας -μη φιλελεύθερης- πολιτικής σκέψης, η οποία συνδέεται άστοχα με νεώτερα σχήματα βαθέως στρατιωτικού κράτους, τη στιγμή που ο Ίων Δραγούμης αποτελεί θύμα αυτού του τύπου κράτους)
Για τον Παύλο Μελά:
«Η δράση του Μελά στη Μακεδονία, που κατέληξε στον θάνατο και την ηρωοποίησή του, περιλαμβάνει δύο «εισβολές», συνολικής διάρκειας 10 εβδομάδων, από τα σύνορα μέχρι την Πρέσπα και μια ολιγοήμερη ενδιάμεση «ιδιωτική» επίσκεψή του στην Κοζάνη και τη Σιάτιστα − όλες μέσα στο 1904. Οσο για την πολεμική του δράση, αυτή περιορίστηκε σε μία και μοναδική, άδοξη συμπλοκή.»
(Προσπάθεια να «μετρηθεί» η προσφορά του ώστε να παρουσιαστεί ως μικρή, ενώ είναι ο άνθρωπος που έφυγε νωρίς στις αρχές του αγώνα)
«Ηρωας του παλαιοκομματισμού
Τον θάνατο του Μελά ακολούθησε ένα επικοινωνιακό ξεσάλωμα, όχι μόνο του αθηναϊκού αλλά και του επαρχιακού Τύπου· με κάποια δόση υπερβολής, το «Εμπρός» θα ισχυριστεί μάλιστα πως «η αρχαία Ελλάς και η Ρώμη δεν έσχον ήρωα αγνότερον και μεγαλοφρονέστερον» (19/10).
Ακολούθησαν πανηγυρικά μνημόσυνα σε δεκάδες πόλεις με συμμετοχή των πολιτικών, στρατιωτικών κι εκκλησιαστικών αρχών, των σχολείων, κάθε λογής σωματείων και κλείσιμο των καταστημάτων με διαταγή της αστυνομίας.
Η συμβολή των παραδοσιακών μικροκομματικών πρακτικών και πελατειακών δικτύων σ’ αυτή την πανεθνική, «υπερκομματική» κινητοποίηση είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού.»
(Τελικά τι ήταν ; Ήρωας του παλαιοκομματισμού ή επίδοξος πραξικοπηματίας που είχε στόχο την ανατροπή του κομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος ; Μόλις αποφασίσετε ενημερώστε μας.)
https://cognoscoteam.gr
Αν υπήρχε ένα όρθιο «σύμβολο καθαρότητος» και ανιδιοτελούς αγώνα που λειτουργούσε ως άξονας αναφοράς των Ελλήνων σήμερα, αυτό ήταν οι μακεδονομάχοι του 1904-1908 (ο Παύλος Μελάς, ο Ίων Δραγούμης, ο Καπετάν Κώτας). Ενός αγώνα που έγινε σε συνεννόηση και σε συνεργασία με την εκτός συνόρων κεφαλή του Γένους (το Οικουμενικό Πατριαρχείο) ενάντια στον βουλγαρικό εθνικισμό και την τρομοκρατία με την οποία επιχειρούσαν να στρέψουν ολόκληρα χωριά στην Εξαρχία.
Και όμως, κείμενο δημοσιευμένο στην «ΕφΣυν» (14-10-2018) https://www.efsyn.gr/arthro/o-alithinos-paylos-melas προσπαθεί, με ιδεολογικά κυρίως επιχειρήματα και ερμηνείες ατεκμηρίωτες, να αμαυρώσει και αυτόν τον αγώνα. Εδώ ενδεικτικά αποσπάσματα του κειμένου (τα συμπεράσματα δικά σας) :
«Σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία, Μελάς και Δραγούμης με μια παρέα πρώην εταίρων της «Ε.Ε.» βάζουν τα θεμέλια για την ένοπλη ελληνική επέμβαση στη Μακεδονία κατά του αντιοθωμανικού αντάρτικου των κομιτατζήδων. Η αλληλογραφία τους δεν αφήνει ωστόσο την παραμικρή αμφιβολία ότι πραγματικό κέντρο βάρους του ενδιαφέροντός τους δεν ήταν τόσο ο αλύτρωτος Ελληνισμός όσο οι υπουργικοί διάδρομοι της Αθήνας.»
«Υπενθυμίζουμε, απλά, πως ο Ιων αποκαλεί τον τελικό στόχο τους «πραξικόπημα», με σκοπό την απαλλαγή από τη «σιχαμερή λάσπη [του] κοινοβουλευτισμού» και την κατάληψη της εξουσίας (με την πλάτη του στρατού) από «την δική μας Κυβέρνησιν». Ο Μακεδονικός Αγώνας δεν ήταν, σε τελική ανάλυση, παρά το όχημα για τον αυταρχικό μετασχηματισμό των εθνικών μετόπισθεν: «πρέπει να κάνωμε ένα πραξικόπημα τη στιγμή που θα είναι αναγκαίο, είτε να ριχτούμε επί των Βουλγάρων, είτε να καταλάβωμεν την χώραν που μας ανήκει».»
(Για να δικαιολογήσει ο αρθρογράφος αυτούς τους ισχυρισμούς παραπέμπει σε ένα άρθρο δημοσιευμένο στην «ΕφΣυν» http://archive.efsyn.gr/?p=146211 , όπου είναι εμφανής η αδυναμία κατανόησης της βαθειάς δραγούμειας -μη φιλελεύθερης- πολιτικής σκέψης, η οποία συνδέεται άστοχα με νεώτερα σχήματα βαθέως στρατιωτικού κράτους, τη στιγμή που ο Ίων Δραγούμης αποτελεί θύμα αυτού του τύπου κράτους)
Για τον Παύλο Μελά:
«Η δράση του Μελά στη Μακεδονία, που κατέληξε στον θάνατο και την ηρωοποίησή του, περιλαμβάνει δύο «εισβολές», συνολικής διάρκειας 10 εβδομάδων, από τα σύνορα μέχρι την Πρέσπα και μια ολιγοήμερη ενδιάμεση «ιδιωτική» επίσκεψή του στην Κοζάνη και τη Σιάτιστα − όλες μέσα στο 1904. Οσο για την πολεμική του δράση, αυτή περιορίστηκε σε μία και μοναδική, άδοξη συμπλοκή.»
(Προσπάθεια να «μετρηθεί» η προσφορά του ώστε να παρουσιαστεί ως μικρή, ενώ είναι ο άνθρωπος που έφυγε νωρίς στις αρχές του αγώνα)
«Ηρωας του παλαιοκομματισμού
Τον θάνατο του Μελά ακολούθησε ένα επικοινωνιακό ξεσάλωμα, όχι μόνο του αθηναϊκού αλλά και του επαρχιακού Τύπου· με κάποια δόση υπερβολής, το «Εμπρός» θα ισχυριστεί μάλιστα πως «η αρχαία Ελλάς και η Ρώμη δεν έσχον ήρωα αγνότερον και μεγαλοφρονέστερον» (19/10).
Ακολούθησαν πανηγυρικά μνημόσυνα σε δεκάδες πόλεις με συμμετοχή των πολιτικών, στρατιωτικών κι εκκλησιαστικών αρχών, των σχολείων, κάθε λογής σωματείων και κλείσιμο των καταστημάτων με διαταγή της αστυνομίας.
Η συμβολή των παραδοσιακών μικροκομματικών πρακτικών και πελατειακών δικτύων σ’ αυτή την πανεθνική, «υπερκομματική» κινητοποίηση είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού.»
(Τελικά τι ήταν ; Ήρωας του παλαιοκομματισμού ή επίδοξος πραξικοπηματίας που είχε στόχο την ανατροπή του κομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος ; Μόλις αποφασίσετε ενημερώστε μας.)
https://cognoscoteam.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου