Σε μια συνέντευξή του ο συγχωρεμένος ο Κορνήλιος υποστηρίζει, κουνώντας σχεδόν προκλητικά το χέρι του με όλα τα δάχτυλα ενωμένα σε έναν συμβολισμό συμπύκνωσης, πως «Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση! Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται, και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει». Δεν αναρωτιέμαι γιατί αυτή η ερωτική κλήση του Καστοριάδη δεν κατορθώνει, ουσιαστικά, να βρει αποδέκτες-κοινωνούς στην ελληνική κοινωνία. Έχει απαντήσει, εν πολλοίς, ο ίδιος και γι’ αυτό. Δεν αναρωτιέμαι καν γιατί ο...
Έρωτας ως τρόπος του βίου αφορά, το πολύ,κανά ιδρωμένο σεντόνι, κανάsiteσυνταγογράφησης συνταγών ευτυχίας ή το PioErotasPethenis της EleniFoureira. “Πιο έρωτας πεθαίνεις, πόσο με τρελαίνεις, που μέσα στην καρδιά μου σαν τυφώνας μπαίνεις, πώς να στο εξηγήσω, πιο έρωτας πεθαίνεις”. Πως αλλιώς να το πει η γυναίκα για να το καταλάβουμε; Εκείνο που αναρωτιέμαι είναι πώς γίνεται να αντιμετωπίζουμε με τον πιο ανέραστο τρόπο τα καίρια και ουσιώδη της ζωής μας. Την ίδια την ύπαρξη μας, εν τέλει, τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά. Μόνο τους κοντινούς νεκρούς, από τον μικρό του οικογενειακό περίγυρο, να λογαριάσει κανείς, τα θύματα ενός ανύπαρκτου πια Εθνικού Συστήματος Υγείας, τις χιλιάδες των αυτόχειρων που δεν άντεξαν, τα εκατομμύρια των οιονεί καταθλιπτικών που συνωστίζονται στα καφέ του εξωραϊσμού, την ατέλειωτη λίστα του ανθρώπινου καθημερινού πόνου που κυκλοφορεί μουτρωμένη στους δρόμους και στα λεωφορεία, τις εκατοντάδες χιλιάδες των ψυχικά α-σθενών που απλά διεκπεραιώνουν το χαμένο σθένος τους για να…οτιδήποτε, τη χώρα ως χώμα που πωλείται ακρωτηριάζοντας την ύπαρξη από τη χοϊκότητα της, το έδαφος, δηλαδή, που χάνεται κάτω από τα πόδια μας, τον εμπαιγμό στα όρια της λοιδορίας ενός ολόκληρου Λαού από την νομισματική «αριστερά», την «αριστερά» των νομισμάτων και της παπαρολογίας, κάτι απ’ όλα αυτά να λογαριάσει κανείς, θα έπρεπε, δεν μπορεί θα έπρεπε, να είχε θυμώσει. Δεν μπορεί, θα έπρεπε να ξεχείλιζε από οργή. Οργή όχι ενάντια στη γυναίκα, στο παιδί ή στον άντρα του/της, οργή όχι ενάντια στο γείτονα, ούτε ενάντια στον μπήξε και στον δείξε. Οργή ενάντια στην ελίτ που σου τρώει το Είναι. Όχι το Έχειν, το Είναι, αν με εννοείς! Αλλά καμιά απώλεια δεν μας κινητοποιεί. Κανένας Έρωτας δεν πυροδοτεί ούτε μια σπίθα. Ούτε μια σπίθα για τους νεκρούς μας, ούτε μια σπίθα για τους ζωντανούς που αγαπάμε. Κάποτε οι άνθρωποι σκότωναν για μια γκόμενα, για μια παραγγελιά. Πήγαιναν ως την Τροία τους «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη». Έκαιγε το μέσα τους από Έρωτα και δικαιοσύνη, εκεί που τώρα ένα χλιαρό ντους ξεπλένει το ρημαγμένο Είναι με φλύαρες ανακουφιστικές ιδεοληψίες. Λες και μας βγάλαν απ’ τη πρίζα. Και όπως στα γκομενικά μας, ο Έρωτας εξαντλείται στην προφύλαξη και στη συχνή εναλλαγή, έτσι κι εδώ. Ο Έρωτας μας εξαντλείται στα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά που συχνά-πυκνά μας πετάει στα μούτρα η κυβέρνηση. «Όχι πια Φίλη, μόνο σεξ!», θα ήταν ίσως μια κάποια απάντηση. Αλλά μπα… Δεκάδες σοβαροί άνθρωποι διαπραγματεύονται στ΄ αλήθεια το ζήτημα των Αρχαίων ελληνικών στο δημόσιο ελληνικό σχολείο. Πληκτρολόγια καυλώνουν υπερασπιζόμενα τη μία ή την άλλη άποψη. Και σκέφτομαι με αγωνία, αν υποψιάζεται κανείς ότι βασικά δεν υπάρχει σχολείο, πολύ περισσότερο δημόσιο σχολείο ή ότι σύντομα δεν θα υπάρχουν μάλλον Έλληνες, ως ενιαία συλλογικότητα. Αν δεν το καταλάβατε, μάλλον δεν υπάρχει Ελλάδα, ως κρατική -τουλάχιστον- οντότητα. Σκέφτομαι με αγωνία, αν υποψιάζονται κάποιοι ότι τα όποια προβλήματα μιας συλλογικότητας, για να συζητούνται, έχουν μια βασική προϋπόθεση: να υπάρχει αυτή η συλλογικότητα με κάποια στοιχειωδώς διακριτά χαρακτηριστικά. Όπως και σε μια μεμονωμένη ύπαρξη, η επίλυση των όποιων προβλημάτων έχει νόημα, αν και στο βαθμό που η ύπαρξη πράγματι υπάρχει. Οι ετοιμοθάνατοι πρώτα κοιτούν πως θα τη σκαπουλάρουν και αν, και ύστερα πλακώνονται και πάλι με τη γυναίκα τους για το αν ροχαλίζουν τη νύχτα. Δεν έχει νόημα να συζητάει κανείς για το αν μένουμε ή όχι Ευρώπη, για το σύμφωνο συμβίωσης ή την νομιμοποίηση της χρήσης της κάνναβης, για τον Φάμπρ και τον Μπαλτά, για τα θρησκευτικά στο σχολειό, για την εκποίηση του Ελληνικού, για τη μετατροπή της ΑγιάςΣοφιάς σε τζαμί, για την αύξηση του ΦΠΑ, για τα κόκκινα δάνεια, για τις πολιτικές φιλοδοξίες του Sakis, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, γιατί στην πραγματικότητα όλα αυτά αφορούν μια συλλογικότητα που πολύ σύντομα,μάλλον, δεν θα υπάρχει ως διακριτή οντότητα.Μόνο τους δείκτες υπογεννητικότητας να κοιτάξει κανείς. Μόνο τις έρευνες καταθλιπτικής συμπτωματολογίας, που αγγίζουν πια το 25% του πληθυσμού, να εκτιμήσει κανείς. Κι έτσι, όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανόητες διεκπεραιώσεις μιας ετοιμοθάνατης ύπαρξης, που αναπληρώνει την υπαρξιακή της αγωνία με εύπεπτα «κυβερνητικά» μπαρμπούτσαλα. Σκοτώνουν την ύπαρξη και την ανταλλάσσουν με ολίγον από προοδευτική δήθεν ιδεολογία, με την ίδια λογική που κάποιος θα σκότωνε το θεό για να φτιάξει μια εκκλησία. Ο γκόμενος/α σε παράτησε κι εσύ αγανακτείς που έχει παγωμένα πόδια! Μα, δεν τίθεται τέτοιο θέμα, Φίλη μου! Κι ύστερα είναι κι όλη αυτή η συμφορά της ναρκισσιστικής «επαναστατικότητας». Οι δέκα νοματαίοι που μαζεύονται για να κάνουν ένα «μαγαζί» και αφού «πλακωθούν» για τα χρώματα που θα βάψουν τους τοίχους, συζητάνε με τις ώρες για την τεράστια σημασία της αλληλεγγύης και της συμμετοχής, χωμένοι ως τα μπούνια στη λογική ευεργέτη-ευεργετούμενου, εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου, αλλά…πάντα με αντι-εξουσιαστικό τρόπο. Ψυχοθεραπευτική Ομάδα ψάχνουν και ντρέπονται να το πουν. Ώσπου στο τέλος,οι τοίχοι μένουν άβαφτοι, ένα καρφί δεν μπήγεται στο ξύλο και η νεοελληνική ψυχοπαθολογία ιδεολογικοποιείται, αποθεώνοντας την έννοια της αυτοαναφορικότητας. Κι’ από κοντά το ιερατείο της θρησκείας των ατομικών δικαιωμάτων, εορτάζει πανηγυρικώς την κάθε παγκόσμια ημέρα της κάθε καπότας, ιερουργεί υπέρ της ταξικής σωτηρίας του ποιμνίου, λειτουργεί υπέρ αναπαύσεως των σωμάτων ημών και προσεύχεται δυνάμει της τιμίου και ζωοποιού ταξισυνειδησίας. Και, βέβαια, όπως κάθε ιερατείο που σέβεται τον εαυτό του, προσδοκεί ανάσταση και νεκρών, αρκεί να μην υποχρεωθεί να κοιτάξει «μέσα» του. Αφήνω για το τέλος τους «ευρω-ορθολογιστές» που μες στην «ευθυκρισία» τους εκτιμούν στα σοβαρά την επάρκεια του Κούλη ή του Άδωνη. Ρε πάτε καλά; Ύστερα, δεν πολυμιλώ, γιατί δεν έχω ξεχάσει ότι κι εγώ,κάποια στιγμή, εκτίμησα την προσωπικότητα του Τσίπρα. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι, που λέει και ηFoureira. Στο τέλος, κάποια μέρα, μαζεύονται καμπόσοι και διαμαρτύρονται στο Σύνταγμα, αγανακτισμένα όμως, υπερασπιζόμενοι το ιερό δικαίωμα της απεργίας, χώνουν και τα μπινελίκια τους στο διαδίκτυο «πάλι εμείς οι μαλάκες είμασταν», κάνουν ποστ καμιά επαναστατική φωτογραφία, γράφουν καμιά παπαριά σαν και τις δικές μου και στο τέλος πάνε περπατώντας ως τα Πετράλωνα να πιούνε κανά τσίπουρο και να κλάψουν ο ένας στον ώμο του άλλου, πράγμα που είναι και το μόνο ουσιαστικό που κάνουνε. Νταξει, μπορεί να μιλήσουνε και για μπάλα. ΜΠΑΟΚ κι ας μη γαμήσω ποτέ, που λένε. Ε, αυτό! Ε λοιπόν, η κρίση αυτή δεν είναι ούτε οικονομική, ούτε πολιτική,ούτε δημοσιονομική, ούτε κρίση αξιών και άλλα αφοριστικά παραμυθάκια για πολίτες-νήπια. Η κρίση αυτή είναι βαθιά υπαρξιακή και ως τέτοια, είναι κρίση του Έρωτα ως νοηματοδοτικού στοιχείου της ύπαρξης. Είναι που δεν γαμείς που δεν γαμείς και τι να κάνεις, σηκώνεσαι και πας για ψάρεμα. Η αρμόδια «αριστερή» κυβέρνηση σε προμηθεύει δωρεάν με τα κατάλληλα δολώματα.Οι μνημονιακοί αντιπερισπασμοί του κάθε Φίλη,παρέχονται ως «Κοινωνικός μισθός», που λέγανε κάποτε και οι Πασόκοι. «Για να υπάρξει πραγματική κοινωνία με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: ότι αυτή η κοινωνική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους από τους ανθρώπους και, για να το πω καθαρά, ότι, αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην κοινωνία,δεν υπάρχει κοινωνία!
Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στην κοινωνία είναι διότι, διαδοχικά, έναν άνθρωπο τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος με αυτό που κάνει». Κάπως έτσι, θα τα έλεγε, μάλλον, ο Κορνήλιος…
Υ.Γ. Ερωτευμένο μωρό μου, αν σου άρεσε το άρθρο αυτό, γύρνα σπίτι ή έστω πάρε ένα τηλέφωνο, μη σου κάψω τ’ αμάξι και μπερδευτεί κανείς και νομίσει ότι ξεκίνησε η εξέγερση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου