Δικαιωματισμός: O σκληρός πυρήνας της σύγχρονης Αριστεράς

Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 158

Η αχαρακτήριστη στάση της Αριστεράς στα τελευταία γεγονότα στον Έβρο και η συγχορδία της εθνομηδενιστικής ομοφωνίας στο εσωτερικό της δεν μπορεί να εξηγηθεί ικανοποιητικά, αν δεν κατανοήσουμε ότι το μεταναστευτικό ακουμπάει στον σκληρό πυρήνα της ιδεολογικής συγκρότησης της σημερινής Αριστεράς, που είναι ο δικαιωματισμός. Διότι αυτή η Αριστερά –και ως προς αυτό συμπλέει με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά– έχει ανατραφεί εδώ και πολλές δεκαετίες με το ιδεολόγημα των ατομικών και «μειονοτικών» δικαιωμάτων που υπερακοντίζουν τα συλλογικά δικαιώματα, ακόμα και τα ταξικά και προπαντός τα εθνικά. Εξάλλου, γι’ αυτούς, τα εθνικά συμφέροντα αποτελούν μία φενάκη και τα λοιδορούν ανοικτά. Πόσο μάλλον στην περίπτωση που έρχονται σε σύγκρουση με τα «μειονοτικά» δικαιώματα και μάλιστα στο όνομα του ανθρωπισμού.

Χαρακτηριστικό της πίεσης που ασκεί η φιλομεταναστευτική, ψευδο-ανθρωπιστική ρητορεία σε όλους τους πολίτες τους προερχόμενους από την Αριστερά είναι ότι ακόμα και στον άμεσο περίγυρό μας αρκετοί δίσταζαν ή αντιπαρέθεταν το μεταναστευτικό, που το θεωρούν προνομιακό χώρο της «ακροδεξιάς», στον νεοθωμανισμό και τις απειλές του Ερντογάν, που θεωρούν ότι αποτελεί προνομιακό πεδίο της «πατριωτικής Αριστεράς»! Έτσι έφθαναν να το υποβαθμίζουν για να μη δυσαρεστήσουν τον περίγυρό τους και τη μεσοστρωματική ομάδα των bobo (1) αλά ελληνικά.

Συχνά, την τελευταία περίοδο, η παραδοσιακή Αριστερά, ακόμα και η «πατριωτική Αριστερά», ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, μιλά για τον «τουρκικό επεκτατισμό», αποφεύγει όμως να μιλήσει για τη σταδιακή εθνοτική αλλοίωση και την ισλαμοποίηση της χώρας, αφήνοντάς την στη δικαιοδοσία της «ακροδεξιάς». Αποκαλυπτικά είναι τα τελευταία «σχόλια» του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ στις 3 Μαρτίου σχετικά με την επίσκεψη των ηγετών της ΕΕ στον Έβρο. Διαβάζουμε:  

«Πίσω απ’ τις σημερινές “αφ’ υψηλού” ξεναγήσεις και τα υποκριτικά λόγια συμπάθειας της ΕΕ, κρύβεται η επιμονή στην πολιτική που απ’ τη μια μετατρέπει νησιά και σύνορα σε αποθήκες ψυχών και απ’ την άλλη ενθαρρύνει τον Ερντογάν να παίζει τα δικά του παιχνίδια…. Παρεμπιπτόντως η ΕΕ θυμάται τα ελληνικά σύνορα μόνο όταν πρόκειται να απωθηθούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, που η ίδια δημιουργεί με τις επεμβάσεις της, όταν όμως πρόκειται για τις παραβιάσεις της Τουρκίας, τότε “σφυρίζει κλέφτικα”.» Έτσι το ΚΚΕ, για να μπορεί να υποστηρίζει τη φιλομεταναστευτική του πολιτική («αποθήκες ψυχών») ρίχνει και μια κορώνα εναντίον των «επεμβάσεων»(sic) του Ερντογάν. «Πατριώτες» έναντι της Τουρκίας, «ανθρωπιστές» έναντι των μεταναστών (2). Εξάλλου, για να μη μένει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις των συντακτών των «σχολίων», η ανακοίνωση συνοδεύεται από σχετική φωτογραφία «ταλαιπωρημένων» μεταναστών στον Έβρο από την τουρκική πλευρά των συνόρων.

Αλλά την πιο τρανταχτή απόδειξη γι’ αυτή την προσπάθεια διαχωρισμού ανάμεσα στον «πατριωτισμό» έναντι του Ερντογάν και τον «ανθρωπισμό», όταν πρόκειται για τον εποικισμό της χώρας, αποτελεί η στάση της πλέον προβεβλημένης εσχάτως εκπροσώπου της «πατριωτικής Αριστεράς», Ζωής Κωνσταντοπούλου. Πράγματι, η «Πλεύση Ελευθερίας» διακρίθηκε κατά τις πρόσφατες εκλογές για πατριωτικές και αντιτουρκικές κορώνες. Μάλιστα είχε επιτεθεί επανειλημμένα στον Βαρουφάκη και τον Τσίπρα για τις «ενδοτικές» τους θέσεις. Ωστόσο, μπροστά στη «μεταναστευτική» εισβολή του Ερντογάν, αφυπνίστηκαν αιφνιδίως τα ανθρωπιστικά και «αριστερά» της αντανακλαστικά. Δήλωσε λοιπόν την Τετάρτη 4 Μαρτίου στον Δημήτρη Βενιέρη και στον ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης Status 107,7, πως «δεν μπορεί να εφαρμόζονται πρακτικές βίαιων απωθήσεων», μια και «το πραγματικό ερώτημα δεν είναι κλειστά ή ανοικτά σύνορα», διότι «δεν πρόκειται απλώς για κλειστά σύνορα, αλλά για κάτι που παραβιάζει και διεθνείς συνθήκες». Και προσέθεσε πως «η Ευρώπη των 600 εκατομμυρίων μπορεί άνετα να υποδεχθεί τα 3,6 εκατομ. των μεταναστών» και προφανώς «κακώς ο Τσίπρας συμφώνησε με την πολιτική των κλειστών συνόρων θέλοντας να χαϊδέψει αυτιά» (3)!

Και όλα αυτά, παρότι ο πυρήνας του εθνικού προβλήματος της χώρας, περισσότερο από τις τουρκικές απειλές, βρίσκεται στο δημογραφικό και στο μεταναστευτικό, διότι απειλεί την ίδια την εθνοτική βάση του ελληνικού έθνους, δηλαδή, πολύ απλά, εάν θα συνεχίσουν να κατοικούν Έλληνες σε αυτή τη χώρα σε ένα βάθος μερικών δεκαετιών. Επιπλέον, δε, πρόκειται για ένα ζήτημα απτό και συγκεκριμένο, ενώ αφορά πρωτίστως τα λαϊκά στρώματα, των οποίων καταστρέφεται άμεσα η ζωή, όπως έχει συμβεί στον Άγιο Παντελεήμονα, τη Λέσβο τη Χίο, τη Σάμο κ.λπ. Οι bobo δεν ανησυχούν ιδιαίτερα για το ζήτημα, μια και τα παιδιά τους ζουν εκτός της ζώνης της ισλαμοποίησης –χρειάζονται εξάλλου και υπηρέτες ή φθηνούς εργάτες– ενώ, σε μεγάλο ποσοστό, μετά από μία ηλικία, έχουν ήδη εγκαταλείψει τη χώρα ή «εργάζονται»… προσωρινώς στις ΜΚΟ.

Το καθήκον λοιπόν των δυνάμεων του δημοκρατικού πατριωτισμού, ξεπερνώντας τις όποιες «αριστερές» αγκυλώσεις, είναι ακριβώς να αποσπάσουν αυτό το ζήτημα από την «Ακροδεξιά», όπου έχουν φροντίσει να το εξορίσουν οι «φιλελέδες» της Αριστεράς και της Δεξιάς. Έτσι, στον Δήμο της Αθήνας, στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, μεταβάλαμε το ζήτημα της «αντικατάστασης» των ελληνικών πληθυσμών σε βασικό στοιχείο της προεκλογικής συζήτησης, χωρίς να υποκύψουμε στους φόβους και τις κινδυνολογίες όσων χαρακτήριζαν τη σχετική θεματολογία «επικίνδυνη». Εξάλλου γι’ αυτό είμαστε εδώ, εδώ και δεκαετίες, για να ασχολούμαστε με τα επικίνδυνα.

Επιπλέον, το μεταναστευτικό αποκτά προτεραιότητα και ως παράγοντας κινητοποίησης, διότι αφορά την ίδια την καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών, καθώς οι «γεωτρήσεις» στη θάλασσα –παρότι παραβιάζουν την κυριαρχία της χώρας– δεν προσφέρονται για άμεση λαϊκή κινητοποίηση. Και ήλθαν οι πρωτοφανείς κινητοποιήσεις στα νησιά και η απόπειρα του Ερντογάν να πολιορκήσει τη χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες για να καταδείξει όχι απλώς την οργανική σύνδεση του μεταναστευτικού με την τουρκική επιβουλή, αλλά και να υπογραμμίσει το γεγονός πως το μεταναστευτικό αποτελεί θεμελιώδη πολιορκητικό κριό του νεοθωμανισμού εναντίον της Ελλάδας.

Παράλληλα δε, η παλλαϊκή κινητοποίηση και ομοψυχία ενάντια στην τουρκική μεταναστευτική «εισβολή» δημιουργεί και τις προϋποθέσεις για μια γενικότερη αφύπνιση ενάντια στη νεο-οθωμανική επιβουλή.

Οι ιδεολογικές διαστάσεις του φαινομένου είναι εξίσου ανυπολόγιστες. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, υπογραμμίζουμε την ανάγκη υπέρβασης της ύστερης μεταπολίτευσης που, από το 1990 και μετά, οδηγεί σε ριζικά λανθασμένη κατεύθυνση την ελληνική κοινωνία. Τονίζουμε πως, εάν η Ελλάδα δεν μεταστραφεί, η τύχη της είναι προδιαγεγραμμένη. Η Ελλάδα, στον χώρο που βρίσκεται και με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, κινδυνεύει με ιστορική έκλειψη εάν δεν υπερβεί το μοντέλο του παρασιτικού και εξαρτημένου εκσυγχρονισμού στρεφόμενη «προς τα μέσα», στην ιστορία της, την παράδοσή της, την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση, τη δημογραφική ανάκαμψη, την ενίσχυση της εθνικής της συνοχής. Εάν θέλει να επιβιώσει, είναι υποχρεωμένη να εγκαταλείψει οριστικά-τελεσίδικα τη διαλυτική αποσύνθεση της ύστερης μεταπολίτευσης και να περάσει σε μια φάση κυριολεκτικής «εθνικής ανασυγκρότησης».

Η μετάθεση λοιπόν του μεταναστευτικού, από ζήτημα «ανθρωπισμού» –όπως το παρουσίαζαν οι φιλάνθρωποι των πολυεθνικών, οι ΜΚΟ με πρωτεργάτη τον Σόρος και οι υπάλληλοί τους της χαβιαροαριστεράς– σε κατ’ εξοχήν ζήτημα εθνικής επιβίωσης και συνοχής, είναι αποφασιστικής σημασίας για τη νέα ιστορική περίοδο στην οποία έχουμε εισέλθει.

Προφανώς, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, στις παγκόσμιες διαστάσεις του, έχει ανθρωπιστική πλευρά, διότι πρόκειται για ανθρώπους ξεριζωμένους από τους πολέμους και τις καταστροφές που προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση, την οποία προώθησαν οι παλιές αποικιακές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο, σε μία χώρα που όχι μόνο δεν υπήρξε αποικιακή δύναμη, αλλά υπέστη πρώτη την αποικιοκρατία της Δύσης, μετά το 1204 και τις τουρκικές εισβολές ήδη από το Ματζικέρτ, το 1071, η ανθρωπιστική διάσταση είναι κυριολεκτικά δευτερεύουσα, αν όχι τριτεύουσα. Διότι, προφανώς, η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα των εκατοντάδων εκατομμυρίων απελπισμένων που έβγαλε στους πέντε δρόμους η πολιτική της Δύσης και των πολυεθνικών, ενώ αντίθετα η ίδια κινδυνεύει με ιστορική εξαφάνιση, αποτελώντας το σύνορο Ανατολής και Δύσης, και ενώ κατέστη καταφανής και η χρησιμοποίησή του από την ιμπεριαλιστική Τουρκία για να μας υποτάξει.

Παράλληλα, αυτή η αντίσταση συνιστά ταυτόχρονα και αντίσταση στον γερμανικό, και όχι μόνο, ιμπεριαλισμό, που θέλει ανοικτά να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως ένα τεράστιο hot spot της Ευρώπης. Και αυτό φάνηκε καθαρά και από τη στάση της Γερμανίας και των γερμανικών ΜΜΕ στις πρώτες μέρες της κρίσης.

Κατά συνέπεια, ο ελληνικός λαός ήταν υποχρεωμένος να πραγματοποιήσει αυτό το αναγκαίο ιδεολογικό άλμα από τον κατευθυνόμενο «ανθρωπισμό» στη συνειδητοποίηση της ύψιστης γεωπολιτικής απειλής που συνιστά το μεταναστευτικό για την Ελλάδα, ανοίγοντας τον δρόμο για τους απαραίτητους μετασχηματισμούς που πρέπει να πραγματοποιηθούν στη νέα ιστορική περίοδο. Και δείχνει αυτές τις μέρες να το πραγματοποιεί στο σύνολό του –πλην Λακεδαιμονίων, βεβαίως.

^[1] Βobo: γαλλική σύντμηση για την bourgeoisie bohème, ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, χαβιαροαριστερά.
^[2]Για τις δηλώσεις του πρωθυπουργού & των αξιωματούχων της ΕΕ από τον Έβρο
^[3]Zωή Κωνσταντοπούλου: Συνέντευξη στον Status FM 107,7 (04/03/2020)