Ο
Λάμπρος Καλαρρύτης γράφει στο blog του στο pagenews.gr για την
κυβέρνηση που τα έχει πάει περίφημα με τον κορωνοϊό, αλλά υπάρχει μια
λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να ξεπεραστεί.
Ότι η κυβέρνηση έχει διαχειριστεί μέχρι στιγμής με επιτυχία την επιδημία του κορωνοϊού
ελαχιστοποιώντας τις υγειονομικές επιπτώσεις, διατηρώντας σε χαμηλά
επίπεδα τα κρούσματα και κυρίως τους θανάτους, είναι γενικώς παραδεκτό.
Ακόμα και από την αντιπολίτευση η οποία ψελλίζει για να ψελλίζει, αλλά ο
κόσμος αντιλαμβάνεται ότι είμαστε τυχεροί που αυτή την κρίση δεν τη
διαχειρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Γιατί εύκολα θα γινόμασταν Ιταλία
και διότι δύσκολα οι συριζαίοι θα γλίτωναν επαναλαμβάνοντας μία
σκηνοθεσία όπως αυτή στο Μάτι, όπου ενώ γνώριζαν ότι υπήρχαν νεκροί,
έκαναν δήθεν σύσκεψη μπροστά στην κάμερα με τον Αλέξη Τσίπρα να αναρωτιέται αν υπάρχουν εγκλωβισμένοι.
Είναι πιθανόν και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ πολλοί να αισθάνονται ανακουφισμένοι που δεν τους έτυχε αυτό στη «βάρδια» τους. Τα μέτρα περιορισμού της κίνησης αποδίδουν και ακόμα και αυτοί που δυσανασχετούν ή ως ένα βαθμό τα παρακάμπτουν κάνοντας κατάχρηση των προβλεπόμενων εξαιρέσεων, προτιμούν να γκρινιάζουν και να «κλέβουν» τα μέτρα, παρά να άκουγαν καθημερινά για την Ελλάδα ό,τι ακούμε για την Ιταλία και την Ισπανία.
Όπως σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις που χρήζουν περίπλοκης διαχείρισης, όμως, υπάρχει μία λεπτή γραμμή η οποία χρειάζεται προσοχή για να μην την υπερβούν αυτοί που έχουν αναλάβει την αντιμετώπιση της κρίσης. Και όλα θέλουν τον τρόπο τους. Διότι μπορεί στο υγειονομικό κομμάτι η κυβέρνηση να τα πηγαίνει καλά, ευτυχώς για όλους μας, αλλά οι επιπτώσεις στην οικονομία από τα (αναγκαία) μέτρα θα είναι – και είναι ήδη- δίχως προηγούμενο. Επίσης το «μένουμε σπίτι» δεν είναι για όλους το ίδιο, διότι δεν έχουν όλοι το ίδιο σπίτι και το κυριότερο δεν έχουν όλοι χρήματα για να τρώνε όσο θα μένουν σπίτι χωρίς να εργάζονται. Και αυτοί που σήμερα έχουν για να τρώνε, μπορεί σε δύο ή σε τρεις εβδομάδες που θα συνεχίσουμε να μένουμε σπίτι να μην έχουν να φάνε. Και τότε πως θα μείνουν σπίτι; Τα λέω αυτά διότι η πρόθεση για αυστηροποίηση των μέτρων με το επιχείρημα ότι παραβιάζονται μαζικά, μπορεί να κλείσει τη βαλβίδα και να σκάζει η χύτρα.
Έχει, δε, σημασία το πως λες αυτά που λες, ειδικά όταν απευθύνεσαι σε ένα πιεσμένο ψυχολογικά και οικονομικά ακροατήριο στο οποίο έχεις ξεκαθαρίσει ότι το Πάσχα δεν θα πάει στο χωριό του, δεν θα πάει στην εκκλησία, δεν θα δει τους δικούς του και βέβαια στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν θα έχει χρήματα. Είναι διαφορετικό να το λες σαν λοχίας (δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα) και αλλιώς να εξηγείς ως πολιτικός, με στοιχειώδη γνώση επικοινωνιακής διαχείρισης, γιατί οι αρμόδιοι είναι αναγκασμένοι να κάνουν αυτό που κάνουν για το συνολικό καλό.
Όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν γίνεται διότι το επέλεξε η κυβέρνηση ή επειδή την ευχαριστεί, αλλά ότι προσπαθεί να διαχειριστεί τις επιπτώσεις μίας παγκόσμιας επιδημικής κρίσης και ότι το κάνει με μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ό,τι άλλες χώρες, μεγαλύτερες, πλουσιότερες και θεωρητικά πιο οργανωμένες. Όπως επίσης κατανοούν ότι δεδομένων των πρωτοφανών συνθηκών, το πλαίσιο έκτακτης κρατικής οικονομικής ενίσχυσης σε επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα είναι εξίσου πρωτοφανές και δοκιμάζει τις αντοχές του προϋπολογισμού ο οποίος προφανώς δεν αντέχει πολλές επαναλήψεις των ενισχύσεων, εν όψει μάλιστα κατάρρευσης των εσόδων λόγω παύσης της οικονομικής δραστηριότητας
Φαίνεται όμως ότι ήδη προσεγγίζουμε το όριο της κατανόησης για την αναγκαιότητα των μέτρων και φλερτάρουμε με την αντίδραση λόγω των προαναφερθέντων λόγων. Όσο περνούν οι ημέρες και όσο τα μέτρα θα γίνονται πιο αυστηρά με τον κόσμο πιο πιεσμένο, το όριο αυτό θα απειλείται με διάρρηξη. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να χαθεί το μέτρο και να διολισθήσουμε σε ένα φαύλο κύκλο όπου η κυβέρνηση θα απαντά με ένταση στις παραβιάσεις των μέτρων και αυτό θα προκαλεί μεγαλύτερη αντίδραση και ξανά πιο σκληρή στάση από τις Αρχές. Δεν το αντέχουμε αυτό.
Το μείζον είναι να ζωθούν ζωές και να ελαχιστοποιηθούν οι ανθρώπινες απώλειες. Αυτό δικαιολογεί κάθε μέτρο, μέχρι του σημείου που η οικονομική καταστροφή από τα μέτρα δεν προκαλέσει μεσοπρόθεσμα μεγαλύτερες ανθρώπινες απώλειες. Όποιος νομίζει ότι η οικονομική κακουχία δεν προκαλεί ασθένειες και θανάτους ας ρίξει μία ματιά στατιστικά της δεκαετίας των Μνημονίων. Μέρες που έρχονται να θυμόμαστε ότι το «ωσαννά» από το «άρον άρον σταύρωσον Αυτόν» απέχει λίγες ημέρες.
Είναι πιθανόν και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ πολλοί να αισθάνονται ανακουφισμένοι που δεν τους έτυχε αυτό στη «βάρδια» τους. Τα μέτρα περιορισμού της κίνησης αποδίδουν και ακόμα και αυτοί που δυσανασχετούν ή ως ένα βαθμό τα παρακάμπτουν κάνοντας κατάχρηση των προβλεπόμενων εξαιρέσεων, προτιμούν να γκρινιάζουν και να «κλέβουν» τα μέτρα, παρά να άκουγαν καθημερινά για την Ελλάδα ό,τι ακούμε για την Ιταλία και την Ισπανία.
Όπως σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις που χρήζουν περίπλοκης διαχείρισης, όμως, υπάρχει μία λεπτή γραμμή η οποία χρειάζεται προσοχή για να μην την υπερβούν αυτοί που έχουν αναλάβει την αντιμετώπιση της κρίσης. Και όλα θέλουν τον τρόπο τους. Διότι μπορεί στο υγειονομικό κομμάτι η κυβέρνηση να τα πηγαίνει καλά, ευτυχώς για όλους μας, αλλά οι επιπτώσεις στην οικονομία από τα (αναγκαία) μέτρα θα είναι – και είναι ήδη- δίχως προηγούμενο. Επίσης το «μένουμε σπίτι» δεν είναι για όλους το ίδιο, διότι δεν έχουν όλοι το ίδιο σπίτι και το κυριότερο δεν έχουν όλοι χρήματα για να τρώνε όσο θα μένουν σπίτι χωρίς να εργάζονται. Και αυτοί που σήμερα έχουν για να τρώνε, μπορεί σε δύο ή σε τρεις εβδομάδες που θα συνεχίσουμε να μένουμε σπίτι να μην έχουν να φάνε. Και τότε πως θα μείνουν σπίτι; Τα λέω αυτά διότι η πρόθεση για αυστηροποίηση των μέτρων με το επιχείρημα ότι παραβιάζονται μαζικά, μπορεί να κλείσει τη βαλβίδα και να σκάζει η χύτρα.
Έχει, δε, σημασία το πως λες αυτά που λες, ειδικά όταν απευθύνεσαι σε ένα πιεσμένο ψυχολογικά και οικονομικά ακροατήριο στο οποίο έχεις ξεκαθαρίσει ότι το Πάσχα δεν θα πάει στο χωριό του, δεν θα πάει στην εκκλησία, δεν θα δει τους δικούς του και βέβαια στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν θα έχει χρήματα. Είναι διαφορετικό να το λες σαν λοχίας (δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα) και αλλιώς να εξηγείς ως πολιτικός, με στοιχειώδη γνώση επικοινωνιακής διαχείρισης, γιατί οι αρμόδιοι είναι αναγκασμένοι να κάνουν αυτό που κάνουν για το συνολικό καλό.
Όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν γίνεται διότι το επέλεξε η κυβέρνηση ή επειδή την ευχαριστεί, αλλά ότι προσπαθεί να διαχειριστεί τις επιπτώσεις μίας παγκόσμιας επιδημικής κρίσης και ότι το κάνει με μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ό,τι άλλες χώρες, μεγαλύτερες, πλουσιότερες και θεωρητικά πιο οργανωμένες. Όπως επίσης κατανοούν ότι δεδομένων των πρωτοφανών συνθηκών, το πλαίσιο έκτακτης κρατικής οικονομικής ενίσχυσης σε επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα είναι εξίσου πρωτοφανές και δοκιμάζει τις αντοχές του προϋπολογισμού ο οποίος προφανώς δεν αντέχει πολλές επαναλήψεις των ενισχύσεων, εν όψει μάλιστα κατάρρευσης των εσόδων λόγω παύσης της οικονομικής δραστηριότητας
Φαίνεται όμως ότι ήδη προσεγγίζουμε το όριο της κατανόησης για την αναγκαιότητα των μέτρων και φλερτάρουμε με την αντίδραση λόγω των προαναφερθέντων λόγων. Όσο περνούν οι ημέρες και όσο τα μέτρα θα γίνονται πιο αυστηρά με τον κόσμο πιο πιεσμένο, το όριο αυτό θα απειλείται με διάρρηξη. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να χαθεί το μέτρο και να διολισθήσουμε σε ένα φαύλο κύκλο όπου η κυβέρνηση θα απαντά με ένταση στις παραβιάσεις των μέτρων και αυτό θα προκαλεί μεγαλύτερη αντίδραση και ξανά πιο σκληρή στάση από τις Αρχές. Δεν το αντέχουμε αυτό.
Το μείζον είναι να ζωθούν ζωές και να ελαχιστοποιηθούν οι ανθρώπινες απώλειες. Αυτό δικαιολογεί κάθε μέτρο, μέχρι του σημείου που η οικονομική καταστροφή από τα μέτρα δεν προκαλέσει μεσοπρόθεσμα μεγαλύτερες ανθρώπινες απώλειες. Όποιος νομίζει ότι η οικονομική κακουχία δεν προκαλεί ασθένειες και θανάτους ας ρίξει μία ματιά στατιστικά της δεκαετίας των Μνημονίων. Μέρες που έρχονται να θυμόμαστε ότι το «ωσαννά» από το «άρον άρον σταύρωσον Αυτόν» απέχει λίγες ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου