Η Ελλάδα από το σοκ στην ψυχοθεραπεία

Ζούμε σε διαπλανητική  «ψυχοθεραπεία» όταν για 10 χρόνια η ελληνική κοινωνία ήταν σε «καραντίνα»

της Ελένης Στεργίου
Ζούμε μια διαπλανητική, ομαδική, ψυχοθεραπεία. Η κατάσταση μας είναι κρίσιμη. Και μου αρέσει που χρησιμοποιώ το «μας» γιατί αφορά τις ζωές όλων μας.
Οι κυβερνήσεις ανά το κόσμο διοχετεύουν δισεκατομμύρια ευρώ σε όλο τον παραγωγικό ιστό, σε όλες τις επιχειρήσεις και εργαζομένους. Όχι μόνο στις τράπεζες. Δεν αφήνει χώρες στην απέξω.
Δηλαδή, δεν ισχύει η δημοσιονομική αυστηρότητα, φτάνει να δοθούν χρήματα για να μη ζήσει η Ευρωζώνη άλλη μία ύφεση του 2008.  Η ΕΚΤ δίνει πάνω από 1 τρις ευρώ, η Ελλάδα πάνω από 10 δις. Ευρώ ( και με ευρωπαϊκά χρήματα). Η ΕΕ δρα, λοιπόν, μαζικά και δεν αφήνει κανέναν απέξω. Όλη η Ευρώπη.
Να θυμίσω τα λιγότερα αυτονόητα πριν δέκα χρόνια;

Το 2009, όταν η Ελλάδα επλήγη, από το τσουνάμι της χρηματοπιστωτικής κρίσης -δεν θα αναλύσω τα ενδογενή θέματα και τις διαχρονικές παθογένειες- ήρθε αντιμέτωπη με την απίστευτη αυστηρότητα των αλληλέγγυων τώρα χωρών της ΕΕ.
Η ελληνική κοινωνία υπέστη ένα σοκ.
Μπορεί τότε να μην είχαμε αντίστοιχη εμπειρία με αυτό που συμβαίνει τώρα, αλλά  μαζικά στην Ελλάδα νιώσαμε να χάνουμε τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας.
Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.  Με διαγγέλματα. Με ανελέητο ξύλο από διεθνή μέσα, κράτη, οργανισμούς. Οι καιροί κάνουν τους ανθρώπους. Συμπεριλαμβανομένου και τις ηγεσίες της Ελλάδας.  Η Ελλάδα πτώχευσε. Οι πολίτες όμως αστραπιαία θεωρήθηκαν τεμπέληδες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι στοχοποιήθηκαν.
Οικογένειες έχασαν σπίτια, εισοδήματα, δουλειές. Πολλοί έφυγαν στο εξωτερικό. Όλα αυτά απότομα.
Οι πολίτες της Ελλάδας  βιώνουν για δεύτερη φορά ένα σοκ. Και αυτό είναι διπλό. Απειλείται η υγεία τους.  Όμως, τότε η Ελλάδα ήταν μόνη της.
«Όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι, αν δεν είσαι ψάρι ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις το μοναχό άνθρωπο, αν δεν είσαι μοναχός. Πώς να με καταλάβεις λοιπόν, χρυσή μου;» .
Χωρίς αποποίηση πολιτικών λαθών, χωρίς την αποδόμηση της ατομικής ευθύνης, οι κοινωνίες δεν επιτρέπεται να μένουν μόνες όταν ανήκουν σε μια Ένωση. Όσα λεφτά και αν δώσεις, ποτέ δεν ξεχνάς την αίσθηση ότι ως μέλος αισθάνθηκες μόνος. Δεν ξεχνάς ότι ως «ασθενής»  τότε, σε βοήθησαν με όρους ικέτη.
«Όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι, αν δεν είσαι ψάρι ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις το μοναχό άνθρωπο, αν δεν είσαι μοναχός. Πώς να με καταλάβεις λοιπόν, χρυσή μου;”
Οι καιροί κάνουν τους ανθρώπους.
από το «https://www.in.gr/»