Η παγκοσμιοποίηση μιας τραγωδίας

Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΣΙΜΙΛΛΗ
Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που η παγκόσμια κοινωνία αισθάνεται να απειλείται ολόκληρη και σε έκταση απρόβλεπτη. Τα μέσα και οι πόροι δεν είναι ανεξάντλητα. Δεν είναι αμέτρητα σε κάθε χώρα τα εξειδικευμένα εργαστήρια που μπορούν να εφαρμόσουν τις συγκεκριμένες τεχνικές για εντοπισμό των πιθανών κρουσμάτων.

• Ούτε ο αριθμός των κλινών μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες που προκύπτουν.
• Ούτε ο αριθμός των γιατρών, των νοσηλευτών και των εργαστηριακών επιστημόνων που ηρωικά αγωνίζονται για να κάνουν ό,τι μπορούν.
• Ούτε τα (εισαγόμενα) αντιδραστήρια είναι εύκολο να διασφαλιστούν στις απαιτούμενες ποσότητες.
• Ούτε τα αντισηπτικά, ούτε οι μάσκες που κι αυτές δεν είναι για όλη την ώρα και παντού. Εδώ ακόμα και το χαρτί τουαλέτας έφτασε να είναι (και διεθνώς) αγαθό εν ανεπαρκεία – άγνωστοι οι λόγοι της πολλαπλάσιας κατανάλωσής του σε καιρούς πανδημίας…

Δεν είναι πόλεμος ή ξένη στρατιωτική εισβολή που συνήθως έχουν τοπικές επιπτώσεις. Δεν είναι σεισμός που κτυπά μια περιοχή, μια φορά και μερικές ακόμα, συνοδευόμενο ακόμα και από  τσουνάμι. Αν έρθει έγκαιρα μια προειδοποίηση, μπορεί το κακό να περιοριστεί. Δεν είναι ατύχημα σε σταθμό πυρηνικό που νομίζεις πως μπορείς να εφησυχάσεις επειδή δεν είναι κοντά, παραγνωρίζοντας ότι μπορεί να μην είναι και τόσο μακριά… Πάντως, τούτος ο κορωνοϊός, όπως διασπείρεται – η αλυσίδα που όλοι λένε πως πρέπει να σπάσει  – παρουσιάζει μια αναλογία με ένα ραδιενεργό νέφος, από πολεμική δραστηριότητα ή ατύχημα σε «ειρηνική» χρήση (όπως επιμένουν μερικοί να χαρακτηρίζουν) της πυρηνικής ενέργειας. Ταξιδεύει εν πολλοίς απρόσκοπτα και σε φτάνει, κατά τον άνεμο που φυσά, τη βροχή που πέφτει και τον χρόνο ημιζωής τού συγκεκριμένου ραδιενεργού στοιχείου. Υπάρχουν όμως και διαφορές.

• Τη ραδιενέργεια δεν μπορείς να την κλείσεις σε εθνικά σύνορα. Αυτά που ακόμα και η ευρωπαϊκή οικογένεια, ξαφνικά τώρα, τα θυμήθηκε! Φαίνεται πως ήταν κι αυτό αναπόφευκτο αφού δεν υπήρξε στην πράξη κοινή πολιτική και, κυρίως, κοινή πρακτική. Μερικές χώρες ήταν αρχικά περισσότερο γενναίες, σε άλλες οι πολίτες είτε θέλησαν να αμφισβητήσουν την κυβέρνηση είτε είπαν «σιγά που θα φοβηθούμε έναν ιό – κι ας είναι με κορώνα». Πάντως στη χώρα της «αυτής μεγαλειότητας» (με την κορώνα), η κυβέρνηση θέλησε να διαφοροποιηθεί και σ’ αυτό από τη γενικότερη ευρωπαϊκή προσέγγιση, επιμένοντας στη θεωρία πως είναι μοναδικοί ακόμα κι αν θεωρούν τους μεγαλύτερους ανάμεσά τους από τώρα αναλώσιμους! Τέτοια εννοούσε ο Πρωθυπουργός τους, σημειώνοντας πως «πρέπει να είναι έτοιμοι να χάσουν αγαπημένα τους πρόσωπα πριν την ώρα τους». Γι΄αυτό το τελευταίο, φαίνεται πως μπορεί και να υπάρχει ένα μακάβριο αιτιολογικό (άραγε, για σκοπούς «κοινωνικο-οικονομικούς»;) στο ξανθό μυαλό του…

Έχοντας σημειώσει τα πιο πάνω, κάποια στοιχεία τούτης της δεκαετίας (για να μην πάμε στα παλιότερα που νομίζουμε πως δεν επαναλαμβάνονται) πρέπει να μας προβληματίσουν. Πρώτος σταθμός η Υεμένη. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, από το 2015 και μετά, 100 χιλιάδες άτομα σκοτώθηκαν – 12 χιλιάδες από αυτούς άμαχοι ενώ σε 85 χιλιάδες υπολογίζονται οι απώλειες από τον συνεχιζόμενο λιμό. Το 2018, ο ΟΗΕ προειδοποίησε πως 13 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν απ’ αυτόν. Αυτές οι στατιστικές κι αυτές οι προβλέψεις ενοχλούν όχι μόνο για τους αριθμούς που απεικονίζουν την τραγικότητα γεγονότων που εύκολα προσπερνούμε.

Ξεχνούμε πως αυτό το «στρογγύλεμα» των αριθμών κι οι διαφορές ανάμεσα σε παράλληλες εκτιμήσεις, αφορούν ανθρώπους; Όπως στην τραγωδία της Συρίας όπου διαφορετικές πηγές αναφέρουν πολύ διαφορετικούς αριθμούς σκοτωμένων από την έναρξή της το 2011 μέχρι τον Μάρτιο 2020. Από 384 μέχρι 586 χιλιάδες ενώ ο ΟΗΕ, ήδη τον  Απρίλη του 2016, μετρούσε 400 χιλιάδες. Μεγάλο το ποσοστό των αμάχων και ειδικότερα των παιδιών κι ατέλειωτες οι μεταναστευτικές ροές ταλαίπωρων ανθρώπων που ουδόλως ενοχοποιούνται για τον πονηρό εμβολιασμό με άτομα «ειδικών καθηκόντων». Ακόμα και την ώρα που ο σουλτάνος εξάγγελλε το κλείσιμο των συνόρων με την Ελλάδα, συντηρούσε την επιθετικότητα για παραβίαση αυτών των συνόρων…

Αν μέχρι τώρα, αυτές οι εκατόμβες θυμάτων στις παράλογες συρράξεις που συντηρούνται με τις πωλήσεις όπλων από τους «αναπτυγμένους» (για να «αναπτυχθούν» περισσότερο), δεν μας έχουν συγκινήσει και δεν μας έχουν θορυβήσει, είναι ίσως τώρα η ώρα να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος τού ανθρώπινου πόνου και της καταστροφικής μανίας αυτών που την έχουν και ασύστολα την εκφράζουν κερδοσκοπώντας. Η απόλυτα δικαιολογημένη δική μας αγωνία για τον κορωνοϊό, αναμένοντας τις επόμενες ειδήσεις για τη μέρα που πέρασε και τις προβλέψεις για τις μέρες που θα έρθουν, πρέπει να ενεργοποιήσει, όχι μόνο τις προσπάθειες για ατομική προστασία και καλό πλύσιμο των χεριών μας αλλά και για συλλογικότητα και αλληλεγγύη, τοπικά αλλά και πέρα από τον δικό μας εγωιστικό ορίζοντα. Είναι, ξαφνικά κι απρόβλεπτα, πολύς ο διαθέσιμος χρόνος μας για να θυμηθούμε πράγματα που θέλουμε να ξεχνούμε ή να προσπερνούμε. Τούτη η πανδημία μπορεί και να είναι μια από τις τελευταίες μας ευκαιρίες…

Υ.Γ.: Περνώντας, μόλις τώρα, την εαρινή ισημερία, μπορούμε να πούμε πως, πέραν πάσης κλιματικής αμφιβολίας, ήρθε η Άνοιξη!
ktsimillis@cytanet.com.cy


 https://www.apopseis.com/i-pagkosmiopoiisi-mias-tragodias/