Η «αναξιοπιστία» των ΗΠΑ στο συριακό μέτωπο και το Εθνικό μας ζήτημα

του Όθωνα Κουμαρέλλα
Το παιχνίδι για τον δυτικό συνασπισμό -και κυρίως των ΗΠΑ- χάθηκε ολοσχερώς, αφού δεν έγινε κατορθωτή η ανατροπή του Άσσαντ, που ήταν ο στόχος της επέμβασης μέσω της επιχείρησης με κωδική ονομασία «Αραβική Άνοιξη».
Η σταδιακή αυτονόμηση των ισλαμιστών ανταρτών που χρηματοδοτήθηκαν και εξοπλίσθηκαν για τον -τύπου Καντάφι- ανασκολοπισμό του Άσσαντ, που απεδείχθη εξαιρετικά ανθεκτικός, άλλαξε τα δεδομένα επί του πεδίου. Κυρίως μετά την -νόμιμη με βάση την από την εποχή της ΕΣΣΔ αμυντική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών-, επέμβαση των Ρώσσων. Καθώς επίσης, η τεράστια επέκταση του λεγόμενου ισλαμικού κράτους και τα αποτρόπαια εγκλήματα που διέπραττε, παρέκκλιναν οριστικά την πορεία από τους αρχικούς στόχους της επέμβασης. Ενώ στο βαθμό που στη συνέχεια ο ISIS διαλύθηκε, χάθηκε η δικαιολογητική βάση παρουσίας των αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή.
Η «προστασία» των Κούρδων δεν ήταν καθόλου επαρκής λόγος για την
παραμονή τους, στο βαθμό που αυτή η προστασία μπορεί να επιτευχθεί μέσω της πλήρους αποκατάστασης της εδαφικής κυριαρχίας της Συρίας και τις ενδεχόμενες προβλέψεις στη συνταγματική αλλαγή που η ίδια η κυβέρνηση της Συρίας αποδέχεται και έχει εξαγγείλει για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ομαλότητας στην ταλαίπωρη χώρα. Η τουρκική εισβολή επιτάχυνε τις εξελίξεις.
Η ανάγκη, επίσης, να διατηρηθεί η Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο επέβαλε στον Τράμπ -όπως για τους αντίθετους λόγους στον Πούτιν- να αναγνωρίσει στην Τουρκία το δικαίωμα της προστασίας της δικής της εδαφικής ακεραιότητας και ασφάλειας, από τη δημιουργία κουρδικού κρατικού μορφώματος στα σύνορά της. Έτσι, παρακολουθήσαμε αυτό το σκληρό διπλωματικό παιχνίδι, όσο ακατανόητος και να ήταν ο τρόπος χειρισμού από την πλευρά Τράμπ.

Η αμερικανική τάξη πραγμάτων

Οι επικριτές της πολιτικής Τράμπ αναπτύσσουν την πολεμική τους σε βάρος του, επειδή επιθυμούν να διατηρηθεί η «αμερικανική τάξη πραγμάτων» στη Μέση Ανατολή, όπως αυτοί την εννοούν στη βάση της δημιουργίας κουρδικού κράτους, ως ένα νέο Ισραήλ στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας, το οποίο η τελευταία επ’ ουδενί θα μπορούσε να το αποδεχθεί και το απέδειξε εμπράκτως.
Όμως -σε πείσμα των παραδοσιακών και αρτηριοσκληρωτικών διαμορφωτών στρατηγικής- ο Τράμπ επικεντρώνει τα ενδιαφέροντα του σε άλλες περιοχές, θέτοντας εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες στις πολιτικές του.
Δηλαδή, αντί οι ΗΠΑ να σπαταλούν δυνάμεις, ξοδεύοντας τεράστια ποσά παριστάνοντας τον παγκόσμιο χωροφύλακα χωρίς ουσιαστικό όφελος για τις ίδιες, εξυπηρετώντας μόνον τις αποικιοκρατικές φαντασιώσεις των Ευρωπαίων συμμάχων τους και τους πολεμοχαρείς του βαθέως κράτους στην Ουάσινγκτον, ο Τράμπ αντελήφθη το αυτονόητο. Η Μέση Ανατολή δεν αποτελεί πλέον ισχυρό γεωστρατηγικό διακύβευμα για τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να διεκδικούν και να επιβάλλουν αποκλειστικότητα. Το κόστος από την παραμονή τους εκεί δεν εξισορροπείται από το όποιο αμφιλεγόμενο όφελος. Αντίθετα η «μοιρασιά» με τους άλλους ενδιαφερόμενους, στην προσπάθεια αποκατάστασης της σταθερότητας της περιοχής, καθόλου δεν βλάπτει τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα των ΗΠΑ, οι οποίες εξ άλλου ουδόλως εγκαταλείπουν, απλά απαλλάσσονται των περιττών «βαρών», που εν πολλοίς οι ίδιοι δημιούργησαν.
Ο Τράμπ αντελήφθη, ότι η πρόκληση στο εξής, για την παγκόσμια επικυριαρχία των ΗΠΑ, και της Δύσης γενικότερα, προέρχεται από την ραγδαία αναπτυσσόμενη Κίνα και την αντίστοιχα ταχύτατη επέκταση της παγκόσμιας επιρροής της.
Η πλήρης αναδιάταξη των δυνάμεων και των ισορροπιών σε πλανητικό επίπεδο συμβαίνει τώρα και είναι απολύτως εξαναγκαστική για τις κυρίαρχες δυνάμεις να αναθεωρήσουν τις στρατηγικές τους.

Η Ρωσσία φίλος, ή αντίπαλος;

Κάτω από μια τέτοια ανάγνωση των εξελίξεων, η Ρωσσία δεν μπορεί πλέον να είναι αντίπαλος, -που ουδέποτε ήταν, μολονότι έτσι την αντιμετώπιζαν όλοι-, αλλά πολύτιμος συνεργάτης της Δύσης. Κάτι που απεδείχθη εμπράκτως στη μάχη κατά του ναζιστικού άξονα κατά το Β’ ΠΠ, παρά τις «φιλότιμες»  προσπάθειες εξίσωσης του ναζισμού και του κομμουνισμού, από τη δεξιά και την αριστερά, εξ ίσου υπέρμαχων της πνεούσης τα λοίσθια Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Διαφορετικά, στο εξής, μια εξ ανάγκης σινορωσσική συνεργασία θα ήταν καταστροφική για τη Δύση και την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ.
Οι εξελίξεις στο πεδίο της συριακής κρίσης προσέφερε άπλετο χώρο και την ευκαιρία για μια αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ των δύο «αντιπάλων» δυνάμεων, ΗΠΑ και Ρωσσίας, προκειμένου να κλείσει η βαθειά πληγή που με τόση απρονοησία άνοιξαν οι δυτικοί με την παρέμβασή τους. Τα δε πρόσωπα που τις εκπροσωπούν, Τραμπ και Πούτιν απεδείχθησαν τα καταλληλότερα, με τους Ερντογάν και Άσσαντ να δίδουν μαθήματα εθνικής στρατηγικής και πατριωτισμού, με τους εγχώριους ηλίθιους να τους θεωρούν ακόμη άβουλα πιόνια των «μεγάλων», κρίνοντας αποκλειστικά εξ ιδίων.
Το κύρος και η αξιοπιστία για τις ΗΠΑ δεν χάθηκε επειδή «πρόδωσαν» τους Κούρδους, ούτε επειδή βρίσκουν σημεία προσέγγισης με τους Ρώσσους, αλλά επειδή έχασαν σε μια σειρά πεδία άγονων αντιπαραθέσεων και κρίσεων, που οι ίδιες δημιούργησαν και αδυνατούσαν να διαχειριστούν.

Η αποκατάσταση της «αξιοπιστίας»

Το κύρος και η αξιοπιστία μιας μεγάλης χώρας κατακτάται τόσο με την ισχύ των όπλων, όσο και με την συνετή και συνεπή σε αρχές πολιτική.
Επειδή κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί τη δύναμη των αμερικανικών όπλων (και του δολλαρίου) μικρή η ζημιά! Η απεμπλοκή, όμως, των ΗΠΑ από αδιέξοδες αντιπαραθέσεις στη βάση κατασκευασμένων αρχών και δικαιωματικών ιδεολογημάτων περί (εξαγόμενης δια της βίας) δημοκρατίας, που δεν τους προσφέρουν πλέον στο ελάχιστο, παρά μόνον κόστος, είναι μεσοπρόθεσμα η ασφαλέστερη οδός για την ανάκτηση της όποιας χαμένης αξιοπιστίας τους, η οποία δέχθηκε ισχυρό πλήγμα και με την ιστορία του Γουαϊδό στη Βενεζουέλα.

Η Τουρκία

Ταυτόχρονα, η διατήρηση καλών σχέσεων με την αναδυόμενη ως περιφερειακή δύναμη Τουρκία, είναι τόσο για τις ΗΠΑ, όσο και για τις κεντρικές χώρες της Ε.Ε. αδήριτη ανάγκη. Όπως ακριβώς και για τη Ρωσσία, έστω για τους αντίθετους στα δυτικά συμφέροντα λόγους.
Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να προβληματίζει τους εγχώριους αναλυτές και το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας. Ότι: Πρώτον, ανεξαρτήτως της πολεμικής που αναπτύσσεται σε βάρος του Τράμπ που εγκατέλειψε τάχα τους Κούρδους. Δεύτερον, ανεξαρτήτως του Ερντογάν που τους χάλασε τα σχέδια με τη ματαίωση της δημιουργίας κουρδικού κράτους σε βάρος του, λες και είχε υποχρέωση να το δεχθεί. Τρίτον, με τον ίδιο ή παραπλήσιο τρόπο, ανεξαρτήτως προσχημάτων και διπλωματικών ακροβατισμών, και οι ίδιοι οι αντίπαλοι του Τράμπ Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας την ίδια πολιτική καλών σχέσεων και συνεργασίας με την Τουρκία θα ακολουθούν πάντα, έτσι κι αλλιώς. Αφού τόσο η γεωστρατηγική της θέση, η στρατιωτική της ισχύς, όσο και το μέγεθος της, τόσο ως αγορά, όσο και ως παραγωγός, την καθιστούν υπολογίσιμη δύναμη. Σε αντιδιαστολή εμείς, κάναμε φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανιστούμε από τον χάρτη τόσο ως αγορά, έστω και μικρή, όσο και ως παραγωγή, απαξιώνοντας σταδιακά και τις ένοπλες δυνάμεις μας, επαφιόμενοι στις «καλές» προθέσεις (απ’ αυτές τις άπειρες που είναι στρωμένος ο δρόμος για την κόλαση) των «εταίρων» και «συμμάχων» μας.

Ποιος είναι ο αναξιόπιστος;

Απλώς ο Τράμπ δεν αισθάνεται, ότι έχει λόγους να κρατάει τα προσχήματα και να παραπλανά με politically correct ψευδοχειρισμούς και αντίστοιχη ρητορική. Με τον κυνισμό του έμπειρου και οξυδερκή επιχειρηματία κάνει τις επιλογές του, και στη βάση αυτών είναι απολύτως ειλικρινής στον τάχα παραλογισμό του, αναλαμβάνοντας το κόστος αυτών των επιλογών του.
Στην τελική, ο «αναξιόπιστος» και «τρελός» Τράμπ πήρε, μόλις πρόσφατα, τα πάντα από την Ελλάδα χωρίς να ξοδέψει ούτε ένα δολλάριο.
Δίχως, η όποια αμυντική συμφωνία έχει συναφθεί με την Αμερική, να προβλέπει το παραμικρό σε σχέση με τις ιδιαίτερες αμυντικές ανάγκες της χώρας μας απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Τα πάντα αφορούν στις δικές μας υποχρεώσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ. Χωρίς στην πράξη οι ΗΠΑ και οι υπόλοιποι «σύμμαχοι» ποτέ και επ’ ουδενί να έχουν δεσμευτεί σε αυτόν τον ρόλο προστασίας μας από τον τούρκικο αναθεωρητισμό, είτε υπό τη διακυβέρνηση Τράμπ, είτε του Ομπάμα, ή οποιουδήποτε άλλου προέδρου τους. Ας μην διαμαρτύρονται λοιπόν όλοι αυτοί που συνειδητά έχουν επιλέξει τον «μπάρμπα Σαμ» και την κ. Μέρκελ για «προστάτες» τους, εφευρίσκοντας το ιδεολόγημα περί «ευρωπαϊκών» συνόρων, που δεν θα τολμήσει η Τουρκία να προσβάλλει.
Οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί περί της απώλειας της αξιοπιστίας των ΗΠΑ οφείλονται καθαρά στο ότι αυτό που απωλέσθη είναι το τελευταίο φύλλο συκής για την συγκάλυψη της εθελοδουλείας που χαρακτηρίζει τους κάθε είδους ταγούς του ελληνικού λαού. Τα γεγονότα πλέον κραυγάζουν, ότι ολόκληρο το ελλαδικό σύστημα εξουσίας, όντας το ίδιο βαθιά αναξιόπιστο, πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις τεράστιες ευθύνες του απέναντι σε αυτόν τον λαό και σε αυτό το Έθνος!

 https://www.hereticalideas.gr/2019/10/anaxiopistia-usa-kai-ethniko-zitima.html