Το «Προφανές Πεπρωμένο» του Ελληνισμού

«Δούλος είναι εύκολο να γένη τις, όταν θέλη. Αυθέντης είναι δύσκολον. Επιθυμούμεν ειρήνη; Ας τρέξωμεν εις τα όπλα».

Δημήτρης Υψηλάντης

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Ο ελληνισμός, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, ζει ξανά ημέρες όπου είναι «πλήθος τ’ άσχημα» και «τ’ άδεια αφέντες», όπως έλεγε ο Παλαμάς. Οι εθνικοί κίνδυνοι είναι γιγαντωμένοι και οι ξένοι βυσσοδομούν. Εκβιάζουν, πιέζουν, δωροδοκούν και θεωρούν ότι είναι τα χώματά μας έτοιμα για παράδοση και πώληση.
Αυτή την εντύπωση τους δίνουν δουλικότατα οι προσκυνημένες φραγκολεβαντίνικες ελίτ, που πρωτοστατούν στην υπονόμευση του εθνικού φρονήματος και στην περιφρόνηση της εθνικής μας φυσιογνωμίας.
Η Τουρκία, ένοχη εθνοκάθαρσης, κατοχής, εποικισμού και κυνικών εγκλημάτων, επιχειρεί να «νομιμοποιήσει» την διχοτόμηση του Αιγαίου με το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας», να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να επιτύχει την σμίκρυνση του συνόλου του εθνικού μας χώρου.

Κυοφορούνται πολύ σοβαρά πράγματα, τα οποία περνούν εντελώς υποβαθμισμένα από τα ελεγχόμενα μεγαλοκάναλα και την κατευθυνόμενη ενημέρωση των εφημερίδων που στοχευμένα δημιουργούν την αίσθηση ενός «Προφανούς Πεπρωμένου» για την χώρα…
Η φράση «Το Προφανές Πεπρωμένο», που έμεινε ιστορική, επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικανό δημοσιογράφο Τζων Ο’ Σάλιβαν, τον Αύγουστο του 1845. Αναφερόταν στον εποικισμό του Φαρ Ουέστ και στην σταδιακή εξολόθρευση του ιθαγενούς πληθυσμού της Αμερικής. Λες και η επικράτηση των Ευρωπαίων εποίκων ήταν το αποτέλεσμα «θεϊκής εντολής».
Ένα παρόμοιο κλίμα για την μοίρα των νεοελλήνων-ιθαγενών καλλιεργείται και διαχέεται εντέχνως, λες και είναι νομοτελειακό στους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους ν’ ανήκει η στεριά μας και στους Τούρκους, η θάλασσά μας. Η σιωπηλή αποδοχή της ξένης Επικυριαρχίας κάνει δραματικά επίκαιρα τα λόγια του Υψηλάντη: «Δούλος είναι εύκολο να γένη τις, όταν θέλη. Αυθέντης είναι δύσκολον. Επιθυμούμεν ειρήνη; Ας τρέξωμε εις τα όπλα».
Αυτά ειπώθηκαν κατά την Γ’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, όταν οι αγγλόφιλοι κοτζαμπάσηδες υπό την καθοδήγηση του Μαυροκορδάτου παρέδωσαν εκουσίως το ελληνικό έθνος και την πολιτική του ύπαρξη «υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας». Ο Υψηλάντης, ως αληθινός εθνικός ηγέτης, διαχώρισε την θέση του απ’ αυτό το επαίσχυντο ψήφισμα, στηλίτευσε τον ραγιαδισμό και την υποτέλεια και ζήτησε την συνέχιση της επανάστασης για να αποφύγουμε την εθελοδουλία. Αυτό βέβαια δεν έγινε τότε και μετά την περιπέτεια της Επανάστασης και την δολοφονία του Καποδίστρια… άνοιξε ο νεοελληνικός δρόμος για τον Ένατο Κύκλο της Κόλασης. 
Έτσι περιγράφεται στην «Θεία Κωμωδία» του Δάντη το επίπεδο όπου είναι τοποθετημένοι όσοι διέπραξαν στην ζωή τους το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας, την χειρότερη απ’ όλες τις αμαρτίες. Εκεί, στον υποχθόνιο ποταμό των οδυρμών και των θρήνων, τον μυθικό Κωκυτό, βρίσκονται αναρίθμητοι πολιτικοί προδότες της πατρίδας και του έθνους, από το 1821 μέχρι σήμερα. Εκεί, ανάμεσα στους αιώνιους πάγους, θα πάνε σίγουρα και οι σημερινοί υπεύθυνοι της μνημονιακής υποτέλειας, λίγο ψηλότερα ίσως από τον Ιούδα, αλλά στο ίδιο επίπεδο με τον Εφιάλτη.
Δεν είναι υπερβολικό να το λέμε για τους «κανάγιες» αυτούς που αντικατέστησαν τους Τούρκους κατακτητές, που έχουν αλλάξει πολλά προσωπεία και τακτικές, που σήμερα παρουσιάζονται ως «ευρωπαίοι» και έχουν κάνει τα πάντα για να υπονομεύσουν την ιστορική πορεία του νέου ελληνικού έθνους. Με πρωτοφανή μανία προσπάθησε η ξενόδουλη ελίτ να ξεσχίσει τα σωθικά του ελληνισμού υπηρετώντας τα δυτικά όρνια σ’ ένα διαρκές γαϊτανάκι δολοπλοκιών και διαφθοράς. Με αποτέλεσμα, διακόσια χρόνια να παλεύουμε για να ανακτήσουμε και να στεριώσουμε την ελευθερία μας και τώρα να φοβόμαστε ότι ξαναγυρίζουμε πάλι στην αρχή. Διότι, όχι μόνο ξαναγινόμαστε σκλάβοι, αλλά είμαστε σκλάβοι σύμφωνα με τους «νόμους» της ΕΕ, του ΔΝΤ, των τοκογλύφων… «Σκλάβοι με συνταγματικό πρόσημο!», όπως έλεγε ο Ζαν Πωλ Μαρά μετά την Γαλλική Επανάσταση.
Γιατί, πέρα απ’ όλα τα άλλα, έχουν φροντίσει με την αδυσώπητη προπαγάνδα να κάνουν τον ελληνικό λαό να χάσει το ένστικτό του, την απλή λογική του, τις παραδόσεις τους και τις αξίες του, που τον έκαναν να αντιστέκεται στα ξένα προμηθεϊκά όρνια και να συνεχίζει τον αιώνιο Προμηθεϊκό του ρόλο.

Όταν η Ελλάδα είναι μακριά…

Το 1963, όταν ο Καραμανλής υποδέχτηκε τον Ντε Γκωλ στην Αθήνα, τον ρώτησε αν μπορούσε να εγγυηθεί για τα σύνορα της Ελλάδας, εφόσον προέκυπτε πρόβλημα με την Ατλαντική συμμαχία. Ο Γάλλος πρόεδρος έμεινε, ως γνωστόν, στην ιστορία ως ο αρχιτέκτονας μιας ευρωπαϊκής πυρηνικής δύναμης και της απόσυρσης της χώρας του από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Τότε, ο Ντε Γκωλ έσκυψε και του ψιθύρισε, όπως μου είχε εκμυστηρευθεί διπλωμάτης που γνώριζε καλά, το εξής: «Μπορώ να σου τα εγγυηθώ, αλλά μέχρι τον Όλυμπο… Το υπόλοιπο είναι πέραν των δυνάμεών μου».
Το τι σημαίνει αυτό, ή πώς συνδέεται με τα πάγια δυτικά σχέδια και τους σημερινούς νεοταξικούς σχεδιασμούς για τα Βαλκάνια, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς. Ιδιαίτερα μετά την περιπέτεια και το φοβερό παρασκήνιο της «Συμφωνίας των Πρεσπών».
Ο Ντε Γκωλ έφυγε από την Ελλάδα και, αμέσως μετά, τον Μάϊο του 1963, δολοφονήθηκε από το παρακράτος ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης και ο Καραμανλής αυτοεξορίσθηκε στο Παρίσι, λέγοντας το περίφημο «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»… Έτσι άρχισε η αποσταθεροποίηση που οδήγησε στα Ιουλιανά, στην χούντα και την προδοσία της Κύπρου.
Όταν ο Καραμανλής επέστρεψε, με το αεροπλάνο του Ντ’ Εσταίν, το 1974, καλά …μετεκπαιδευμένος στα αρμόδια αποικιοκρατικά «ινστιτούτα» της Φραγκιάς, είπε το περίφημο «Η Κύπρος είναι μακριά», ενώ έπρεπε να μπει μπροστά και να υπερασπίσει τα εθνικά μας δίκαια. Το ίδιο «δόγμα» πάνω-κάτω στήριξε και η υπόλοιπη πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία της μεταπολίτευσης, με διαφορετικό, ίσως, τρόπο ο καθένας αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια του «βαριετέ» της προδοσίας που παίζεται από το τέλος του εμφυλίου μέχρι σήμερα στη πολιτική σκηνή της χώρας. Την τραγική αυτή κατάσταση για τον Ελληνισμό, εξέφρασε ο κορυφαίος Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης μέσα από τους στίχους του:
«γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε,
γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα,
ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο…
και ψέμα οι Ιστορίες μας,
ψέμα, όλα ψέμα»
Ο διαλυτικός αυτός μηχανισμός δεν είναι καινούργιος, όμως. Έχει ξεκινήσει από τότε που η Ελλάδα προσδέθηκε στο ευρωατλαντικό άρμα και έγινε υποχείριο των νατοϊκών σχεδιασμών.
Ένα ιστορικό ντοκουμέντο του 1954, μόλις τριάντα δύο χρόνια μετά τον ξεριζωμό του ’22, αποδεικνύει ότι το μικρόβιο του φιλοτουρκισμού κυοφορείτο πάντα στους κόλπους της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας. Πρόκειται για μια εγκύκλιο προς τους διευθυντές των δημοτικών σχολείων της Β΄ περιφέρειας για τον εορτασμό της 25^ης Μαρτίου, η οποία λέει αυτολεξεί:
«Τα προπαρασκευάσαντα την 25^ην Μαρτίου γεγονότα ως και τα απορρεύσαντα εξ αυτής παρέχουν πλούσιον από θρησκευτικής, Εθνικής, Ηθικής, Ανθρωπιστικής και Πολιτιστικής απόψεως υλικόν το οποίον δύνανται να εξαίρουν οι ομιληταί χωρίς να υποθάλπουν συναισθήματα εχθροπαθείας και μίσους. (…) Επ’ ουδενί λόγω επιτρέπεται η υπόθαλψις μίσους κατά του Τουρκικού λαού, όστις σήμερον προασπίζει τα πολιτιστικά ιδεώδη υπέρ των οποίων ο Ελληνικός Λαός αγωνίζεται». Το πόσο μυωπικό ήταν αυτό το κείμενο αποδείχθηκε, δραματικά, τον επόμενο, μόλις,  χρόνο με τους διωγμούς των Ελλήνων της Πόλης.
Τα «κοινά πολιτιστικά ιδεώδη», στα οποία αναφέρεται η εγκύκλιος, δεν ήταν τίποτα άλλο από τις αρχές του ψυχροπολεμικού ΝΑΤΟ όπου είχαν μόλις ενταχθεί και οι δύο «σύμμαχες» χώρες των ΗΠΑ.
Από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, μια «σκιώδης κυβέρνηση» και μια ηγεσία που αντιδρά σαν υπνωτισμένη μαριονέττα μάς εξουθενώνουν σταδιακά μέχρι της τελικής πτώσεως. Οι εξελίξεις στο Μεσανατολικό και το Κυπριακό, οι αναμοχλεύσεις στα Βαλκάνια, το λεγόμενο «Μακεδονικό» ζήτημα και η υπονόμευση του Ελληνισμού (από μέσα και από έξω) έχουν κοινές καταβολές και διαπλοκές.
Τα σχέδια διαμελισμού των Βαλκανίων και η αλλαγή των συνοριακών γραμμών στην περιοχή άρχισαν να υλοποιούνται από την δεκαετία του ’90, μετά την κατάρρευση του τότε ανατολικού συνασπισμού και την συμφωνία για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παλιός πολιτικός, πατριώτης της κεντροαριστεράς, που δεν ζει σήμερα, ο οποίος μετείχε την κρίσιμη αυτή δεκαετία στα νατοϊκά διαβούλια, είχε δει τους «νέους χάρτες» των Βαλκανίων να τους επιδεικνύουν αλαζονικά οι αξιωματούχοι του βορειοατλαντικού συμφώνου. Πολλά από όσα έδειχναν οι χάρτες έχουν ήδη γίνει πράξη, άλλα, που μας αφορούν άμεσα, παραμένουν σχέδια για το μέλλον κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες. Δυστυχώς, μαθημένες στην μειοδοσία και εκπαιδευμένες στην υποταγή, αυτό που φρονούν είναι ότι «καλύτερα να έχει η Ελλάδα μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που της ανήκουν, προκειμένου να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι»!… Θα θυμόσαστε αυτή την εξωφρενική δήλωση πρώην πρωθυπουργού, πρωταγωνιστή της μνημονιακής καταστροφής, όταν ήταν ακόμη υπουργός Εξωτερικών.
Να θυμηθούμε, επίσης, και τα λόγια της Προέδρου του Ελληνικού Κοινοβουλίου, κυρίας Άννας Ψαρούδα-Μπενάκη, στις 12 Μαρτίου 2005, απευθυνόμενης στον ορκιζόμενο νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια: «…τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη…», είχε δηλώσει, μεταξύ άλλων.
Στην ίδια δήλωση είχε προειδοποιήσει -αν και απευθυνόταν σε κουφούς- ότι «τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη» σύντομα θα …«παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων».
Τι να πρωτοθυμηθεί  κανείς από τις προδοσίες των ελληνόφωνων πολιτικών εδώ και χρόνια. Το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης (1998), που συνεπέγραψε η κυβέρνηση Σημίτη, «περί ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο»;
Την κατάργηση του βέτο απέναντι στις ενταξιακές διαδικασίες της Τουρκίας στην ΕΕ, τον Δεκέμβριο του 1999, επειδή, δήθεν, η Άγκυρα δεσμεύθηκε για «επίλυση» του Κυπριακού και προσφυγή στην Χάγη;
Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε, αντιθέτως, οι τουρκικές προκλήσεις και παραβιάσεις διογκώνονται καθημερινά.

Η απειλή της «Γαλάζιας Πατρίδας»

Σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάννης, η μειονότητα της Θράκης ήταν το αντίβαρο της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη. Η ύπαρξη της μιας μειονότητας προϋποθέτει την ύπαρξη της άλλης. Μετά τον αφανισμό από το τουρκικό Κεμαλικό κράτος των Ελλήνων της Πόλης, σύμφωνα με τους όρους της Λωζάννης, σήμερα μόνον 800 μουσουλμάνοι έχουν το δικαίωμα να μένουν στην Θράκη, σε αναλογία με τους περίπου 1.500 Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες. Στην ίδια Συνθήκη αναφέρεται επίσης ρητώς πως η Τουρκία απαγορεύεται να ασχολείται με την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Όπως επίσης παύει να έχει οποιεσδήποτε αξιώσεις επί της Κύπρου. Κι όμως, αφού το ελληνικό μετεμφυλιακό κατεστημένο πρωταγωνίστησε στον εκτουρκισμό των Θρακιωτών Ελλήνων μουσουλμάνων, στην συνέχεια επέτρεψε στο Τουρκικό Προξενείο να γίνει κράτος εν κράτει και σήμερα αφήνει τους πράκτορες της ΜΙΤ να αλωνίζουν τις πόλεις και τα χωριά της Θράκης.
Το να αφήνουμε ένα καθεστώς σαν το τουρκικό, που έχει ρεκόρ στην διάπραξη εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών, να δρα ανενόχλητο μέσα στην ελληνική επικράτεια είναι εξωφρενικό. Στην Θράκη θάπρεπε μόνο όσοι μουσουλμάνοι νοιώθουν Έλληνες ή Πομάκοι να έχουν δικαίωμα παραμονής. Όσοι δηλώνουν «Τούρκοι» δεν θάπρεπε να είναι πάνω από μερικές εκατοντάδες, αν θέλουμε να σεβόμαστε τους όρους της Συνθήκης που επικαλούμαστε οι ίδιοι.
Η πληθυσμιακή αλλοίωση είναι ήδη τρομερή, δεδομένου ότι μεταφέρονται συνεχώς χιλιάδες μουσουλμανικοί πληθυσμοί από τους Τούρκους δουλέμπορους.
Η ιστορία είναι διδακτική. Μας λέει ότι οι Τούρκοι δεν σταματούν ποτέ γιατί θεωρούν «δίκαιο» μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα γενικότερα συμφέροντά τους. Δεν τους δεσμεύουν στην πράξη ούτε διεθνείς συνθήκες ούτε το διεθνές δίκαιο και ο σταθερός στόχος τους είναι η εκμετάλλευση της κατάλληλης συγκυρίας. Η τουρκική στρατηγική είναι βουλιμική, επιθετική και επεκτατική. Δεν εξαντλείται στις θεωρητικές διακηρύξεις (όπως το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας») ή τις διπλωματικές διαδικασίες. Προχωρεί σε πράξεις και δημιουργεί ντε φάκτο τετελεσμένα. Το βλέπουμε αυτό σήμερα στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην ανατολική Μεσόγειο, στην Συρία και αλλού. Οι Τούρκοι υλοποιούν αδίστακτα τις απειλές τους. Δεν μένουν στα λόγια. Απλά περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες.
Οι εκάστοτε τουρκικές ηγεσίες, και ιδιαίτερα η σημερινή νεοθωμανική, υλοποιούν αργά αλλά σταθερά τον «Εθνικό Όρκο» των Νεοτούρκων: «να ξαναπάρουν πίσω την Μοσούλη, το Κιρκούκ, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, την Κύπρο… να κάνουν μέρος της τουρκικής επικράτειας την Θεσσαλονίκη και την Δυτική Θράκη». Αυτό είναι το διαχρονικό εθνικό τους δόγμα.
Στις 27 Ιουνίου 1995, ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε μια συνέντευξη-κύκνειο άσμα, είχε πει προφητικά, αναφερόμενος στις συνέπειες της παραμονής μας στην ΕΕ: «Υπάρχει σχέδιο εκμηδένισης των Εθνικών Κυβερνήσεων… πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της Εθνικής Κυριαρχίας».
Είκοσι χρόνια μετά, ένα μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας είχε ήδη χαθεί. Τα εθνικά σύνορα έγιναν διάτρητα από παντού και ένας πρωθυπουργός έφθασε στο να πει δημόσια ότι «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα»…
Τον Δεκέμβριο του 2015, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ έκανε μια δήλωση που πέρασε στα ψιλά: «Η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να καταρρίψει τουρκικά μαχητικά, καθώς δεν είναι κυρίαρχο κράτος»… Μας είπε κυνικά ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό Γερμανική κηδεμονία.
Με τον ίδιο «αφοπλιστικό» τρόπο απάντησε η Ύπατη Εκπρόσωπος Εξωτερικών της ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι, το Ιούλιο, σε ερώτηση Κύπριας ευρωβουλευτού: «Δική σας υπόθεση… αν δεχθείτε τουρκική υπόθεση».
Η χώρα καταστράφηκε και υποθηκεύτηκε μέχρι το 2060, τουλάχιστον, ο λαός φορτώθηκε τα βάρη της οικονομικής πολιτικής των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» παραμένει θέσφατο, την ώρα που ο εποικισμός της Ελλάδας συνεχίζεται αμείωτος, σε συνδυασμό με την δημογραφική κατάρρευση,  κι όμως, κανείς δεν ελέγχθηκε ούτε τιμωρήθηκε γι’ αυτό. Οι υπεύθυνοι εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν, γι’ αυτό καθίσταται λίαν επίκαιρο το ερώτημα του Κορνήλιου Καστοριάδη:
«Μπορούμε, όμως, να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μια τέτοια περίπτωση, ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Αν όμως είναι νήπιο… τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος… για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα».
Την ώρα αυτή, διακόσια χρόνια περίπου μετά, γίνονται επίκαιρα τα λόγια του Δημήτριου Υψηλάντη, που αναφέραμε στην εισαγωγή, σχετικά με τις προϋποθέσεις για να αποφύγουμε την εθελοδουλία. Δυστυχώς, όμως, ο κατευθυνόμενος εφησυχασμό από τα ΜΜΕ, η παραπληροφόρηση, ο αυτοκαταστροφικός αμοραλισμός που επικρατεί οδηγούν τα πράγματα σαν «προφανές πεπρωμένο» στον επετειακό εορτασμό της «αυταπώλειας», δύο αιώνες μετά τον ξεσηκωμό των προγόνων μας. (Χρήστου Γιανναρά, «Αυταπώλειας Πανηγυρισμός», Καθημερινή, 11/08/2019). Σε μια βασανιστική αναμονή του μοιραίου…
Με πανηγυριώτικα «ευρήματα» και φιέστες καρναβαλικές δεν καμουφλάρεται η πραγματική αγωνία της Ελλάδας για την απώλεια της κρατικής της υπόστασης. Όμως… «Υπάρχουν δύο Ελλάδες», κατά τα σοφά λεγόμενα του Ελύτη.
Η μία, που «με το φόρεμα της Ευρωπαίας» εξαναγκάζει τους ίδιους τους υπηκόους της να μετέχουν «σε έναν διεθνή χορό μεταμφιεσμένων». Αυτή, λέει ο ποιητής, μπορεί όντως να καταλυθεί μια μέρα. «Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη» και η οποία δεν θα καταλυθεί ποτέ «ακόμα κι αν μείνει χωρίς υπόσταση», έγραφε το 1982.
Ό,τι κι αν γίνει, για αυτή την δεύτερη αξίζει να υπάρχουμε!

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ