Η «μέθοδος στην τρέλα» του Τραμπ

του Κώστα Ράπτη
Ο Χάρι Ριντ (Harry Reid), που εκπροσώπησε τη Νεβάδα στην αμερικανική ομοσπονδιακή Γερουσία επί τρεις δεκαετίες μέχρι το 2017 και ηγήθηκε των Δημοκρατικών του σώματος για 12 χρόνια, αποτελεί μεγάλο αντίπαλο του Ντόναλντ Τραμπ. Έχει αποκαλέσει τον νυν ένοικο του Λευκού Οίκου «απατεώνα» και «βδέλλα που αφαιμάσσει τη χώρα». Είναι όμως πολύ εμπειρότερος από πολλούς συναδέλφους τους που νομίζουν ότι η μάχη των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου 2020 έχει ήδη κερδηθεί.
«Δεν νομίζω ότι είναι κάποιο μεγάλο διανοητικό μέγεθος, αλλά κατά βάση είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος» διαπίστωσε για τον Τραμπ ο Ριντ, σε συνέντευξή του στο CNN. Και εξήγησε τι εννοεί: «Όποιο και αν είναι το αντικείμενο, σε όποια αντιδικία και αν εμπλέκεται ο Τραμπ, είναι πάντα με τους δικούς του όρους. Πάντα κανείς επιχειρηματολογεί εναντίον του. Ποτέ μα ποτέ δεν μπαίνει στη συζήτηση ενός θέματος με όρους που δεν είναι οι δικοί του«.

Στους Δημοκρατικούς ο Ριντ έχει να δώσει δύο συμβουλές. Η πρώτη είναι να μην ξεχνούν ότι ο Τραμπ είναι επιρρεπής σε αναληθή αφηγήματα. Και η δεύτερη, ότι θα πρέπει οι ίδιοι να δείξουν ότι ασχολούνται με ζητήματα σημαντικά για τη χώρα, όπως η έκρηξη των ανισοτήτων και η κλιματική αλλαγή.
Σε ελεύθερη μετάφραση, ο Ριντ επισημαίνει ότι ο Τραμπ δεν πρόκειται να ηττηθεί με την διαδικασιολογία, αλλά με την πολιτική.
Ωστόσο, δεν είναι αυτή η εικόνα που έχει κανείς περιδιαβάζοντας τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Τους αντιπάλους του Αμερικανού προέδρου μοιάζει να έχει συναρπάσει απολύτως ο νομικός δαίδαλος που ανοίχτηκε με την υπόθεση του Ukrainegate: οι κλητεύσεις και οι καταθέσεις μαρτύρων, η προστασία της ταυτότητας πληροφοριοδοτών, οι εντολές δημοσιοποίησης εγγράφων, τα ασφαλιστικά μέτρα του Λευκού Οίκου, κ.ο.κ.
Πόση απήχηση μπορούν πραγματικά να έχουν όλα αυτά έξω από τον δακτύλιο της Ουάσιγκτον;
Ο ίδιος ο Τραμπ κάνει αυτή τη στιγμή κάτι διαφορετικό. Προσαρμόζει όλες τις ενέργειες της κυβέρνησής του στις ανάγκες μιας μακράς και βασανιστικής προεκλογικής εκστρατείας, επιδεικνύοντας «έργο» και επιλύοντας «κρίσεις» (έστω και αν τις είχε προκαλέσει ο ίδιος!).
Η καταρχήν συμφωνία με την Κίνα για την εκτόνωση του εμπορικού πολέμου είναι μια κορυφαία κίνηση σε αυτό το μέτωπο. Οι υφεσιακές τάσεις στην οικονομία είναι για έναν ενεργεία πρόεδρο πολύ πιο απειλητικές από πολλές εξεταστικές επιτροπές.
Υπάρχει «μέθοδος στην τρέλα» του Τραμπ – και οι πρωτοβουλίες του στην εξωτερική πολιτική κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, έστω και αν ξεδιπλώνονται με πολύ περισσότερες αντιφάσεις και παλινδρομήσεις.
Η προοπτική απεμπλοκής των ΗΠΑ από την Μέση Ανατολή την οποία προτείνει ο Τραμπ, προορίζεται να βρει μεγαλύτερη απήχηση στο εκλογικό σώμα από ό,τι η αγανάκτηση των ειδημόνων για την υπονόμευση της «αμερικανικής αξιοπιστίας» και την «προδοσία των συμμάχων». Σε μία πρωτοφανή για πρόεδρο ενέργεια, ο Τραμπ διεύρυνε την αμφισβήτηση των παραδεδεγμένων, υπενθυμίζοντας ότι οι ΗΠΑ έχουν δαπανήσει 8 τρισ. δολάρια για τους πολέμους της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι δικαιολογήθηκαν με το ψεύδος των όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεϊν.
Την ώρα που ο Τραμπ έχει λιγότερους συμμάχους από ποτέ, η γραμμή του Make America Great Again μοιάζει σαν να υλοποιείται με μεγαλύτερη επιμονή από ποτέ. Ίσως γιατί στον ένοικο του Λευκού Οίκου δεν έχει απομείνει άλλη επιλογή από την φυγή προς τα εμπρός, ενώ οι συμβιβασμοί είναι ανέφικτοι.
Στηρίζεται αυτή η παράτολμη πορεία σε μια «λαϊκιστική» παραδοχή: ότι υπάρχει «εκεί έξω» ένα τμήμα του εκλογικού σώματος (όχι απαραίτητα πλειοψηφικό, αλλά καθοριστικό) που μπορεί να αποτελέσει τον τελικό κριτή – και το παιχνίδι δεν εξαντλείται στο σφιχτοδεμένο τρίγωνο του Κογκρέσου, των μεγάλων μέσων ενημέρωσης και των υπηρεσιών του «βαθέος κράτους».

www.capital.gr