Στέλιος Ελληνιάδης
Αυτό που συμβαίνει στο Χονγκ Κονγκ είναι αξιοσημείωτο. Όχι μόνο η επιμονή και η ένταση των κινητοποιήσεων με αφορμή ένα νομοσχέδιο που προβλέπει την έκδοση καταζητούμενων για ορισμένα σοβαρά ποινικά αδικήματα από τον ημιαυτόνομο θύλακα του Χονγκ Κονγκ στην κεντρική διοίκηση της Κίνας, αλλά και η χλιαρή αντίδραση των αρχών –επί τέσσερις μήνες!– σε βίαιες ενέργειες που περιλαμβάνουν εμπρησμούς σταθμών μετρό και παρεμπόδιση λειτουργίας σταθμών λεωφορείων, τρένων, ακόμα και του αεροδρομίου της πόλης.
Οι διαδηλωτές ισχυρίζονται ότι η έκδοση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον αυτών που διαφωνούν πολιτικά, ενώ η ηγεσία του Χονγκ Κονγκ υποστηρίζει ότι πολλοί από τους μεγιστάνες –μιας πόλης με τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους στον κόσμο που κάνουν μπίζνες στην Κίνα– παραμένοντας έξω από το νομικό σύστημα της χώρας, επιδίδονται ανενόχλητα σε ποινικά κολάσιμες πρακτικές. Το πιο αξιοπερίεργο και ασυνήθιστο, για όσους δεν γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του Χονγκ Κονγκ, είναι ότι επικεφαλής αυτού του μαζικού κινήματος είναι Κινέζοι οι οποίοι δηλώνουν ορκισμένοι υποστηρικτές των ΗΠΑ και του Τραμπ και ζητούν ανοιχτά και δημόσια την επέμβαση των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας. Πολλοί αναλυτές συνδέουν το κίνημα κατά του νομοσχεδίου (που έχει εντωμεταξύ αποσυρθεί) με την επίθεση του Τραμπ εναντίον της Κίνας, αλλά και ως αντιπερισπασμό στους εορτασμούς για τα 70 χρόνια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο φερόμενος ως ηγέτης του κινήματος Joshua Wong έγινε δεκτός στην αμερικάνικη Γερουσία και κατέθεσε εναντίον της Κίνας καλώντας τους γερουσιαστές και την κυβέρνηση να υπερψηφίσουν σε βάρος της Κίνας ένα νόμο που εισηγήθηκαν τα «γεράκια» του νομοθετικού σώματος με τίτλο «Νόμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ»! Ο Andre Vltchek, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, σκηνοθέτης και ερευνητικός δημοσιογράφος, έγραψε στη «Νέα Ανατολική Ματιά», ότι ο Joshua Wong, όπως και ο Juan Guaido στη Βενεζουέλα, ανήκει στη «νέα γενιά των φιλοδυτικών “αγίων”»! Μάλιστα, ο Joshua Wong, σε άρθρο του στο περιοδικό Time, μεταξύ άλλων, απευθυνόμενος στην αμερικανική κυβέρνηση, γράφει ότι με το ως άνω νομοσχέδιο για την έκδοση κακοποιών που έχουν καταφύγει στο Χονγκ Κονγκ «διακινδυνεύουν η αμερικανική ασφάλεια και τα αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα»!
«Το Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, ένας 50χρονος οργανισμός που εκπροσωπεί πάνω από 1.200 εταιρείες των ΗΠΑ που δραστηριοποιούνται στο Χονγκ Κονγκ, αντιτέθηκε στο νομοσχέδιο. Το Κέντρο Διεθνών Ιδιωτικών Επιχειρήσεων, σκέλος του Εθνικού Ταμείου για τη Δημοκρατία (NED), δήλωσε ότι ο προτεινόμενος νόμος θα υπονόμευε την οικονομική ελευθερία, θα προκαλούσε έξοδο κεφαλαίων και θα απειλούσε το καθεστώς του Χονγκ Κονγκ ως κόμβου για το παγκόσμιο εμπόριο. Επικαλέστηκε μια διακομματική επιστολή από οκτώ μέλη του Κογκρέσου, μεταξύ των οποίων οι γερουσιαστές Marco Rubio, Tom Cotton και Steve Daines και τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων Jim McGovern, Ben McAdams, Chris Smith, Tom Suozzi και Brian Mast, με την οποία αντιτίθενται στο νομοσχέδιο.
Οι υποστηρικτές του νομοσχεδίου υποχώρησαν εξαιρώντας εννέα από τα οικονομικά εγκλήματα που περιλαμβάνονταν στο νομοσχέδιο και περιορίζοντας την έκδοση μόνο για εγκλήματα που τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον επτά ετών. Όμως, αυτές οι αλλαγές δεν ικανοποίησαν τους μεγάλους επιχειρηματίες.
Ως διοργανωτής των διαδηλώσεων εμφανίζεται το HKHRM [Human Rights Monitor] που χρηματοδοτείται από το NED. Μόνο το HKHRM έλαβε κεφάλαια άνω των 1,9 εκατομμυρίων δολαρίων από το NED μεταξύ 1995 και 2013. Η οικοδόμηση του αντι-κινεζικού κινήματος στο Χονγκ Κονγκ είναι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο του NED από το 1996.
Κατά τις τρέχουσες διαμαρτυρίες, οι διοργανωτές φωτογραφήθηκαν σε συναντήσεις με τη Julie Eadeh, επικεφαλής της πολιτικής μονάδας του Γενικού Προξενείου των Η.Π.Α., σε ξενοδοχείο του Χονγκ Κονγκ. Συναντήθηκαν επίσης με τα “γεράκια” στην Ουάσινγκτον, συμπεριλαμβανομένου του Αντιπροέδρου Mike Pence, του Υπουργού Εξωτερικών Mike Pompeo, του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας John Bolton, του γερουσιαστή Marco Rubio και του βουλευτή Eliot Engel, Προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Σώματος.»
«Η πηγή των αναταραχών στο Χονγκ Κονγκ είναι η οικονομική ανασφάλεια που πηγάζει από τον καπιταλισμό. Το 1997, η Βρετανία και η Κίνα συμφώνησαν να αφήσουν απείραχτο το “προηγούμενο καπιταλιστικό σύστημα” για 50 χρόνια. Το Χονγκ Κονγκ έχει καταταχθεί ως η πιο ελεύθερη οικονομία στον κόσμο στο δείκτη οικονομικής ελευθερίας του Heritage. Το 1990, ο Milton Friedman περιέγραψε το Χονγκ Κονγκ ως το καλύτερο παράδειγμα οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Η κατάταξή του βασίζεται σε χαμηλούς φόρους, χαλαρούς κανονισμούς, ισχυρά copyright, επιχειρηματική ελευθερία και ανοιχτότητα στο παγκόσμιο εμπόριο.
Όπως γράφει η Sara Flounders, τα τελευταία 10 χρόνια οι μισθοί είναι στάσιμοι στο Χονγκ Κονγκ ενώ τα ενοίκια έχουν αυξηθεί κατά 300%. Είναι η πιο ακριβή πόλη στον κόσμο. Στο γειτονικό Shenzhen, οι μισθοί αυξάνονται κατά 8% ετησίως και πάνω από 1 εκατομμύριο νέες, δημόσιες, πράσινες οικιστικές μονάδες με χαμηλές τιμές ολοκληρώνονται κατασκευαστικά. Το Χονγκ Κονγκ έχει τα υψηλότερα μισθώματα στον κόσμο, ένα διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα πλούτου με ποσοστό φτώχειας 20%. Στην Κίνα, το ποσοστό φτώχειας μειώθηκε από 88% το 1981 σε 0,7% το 2015, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα.
Η Κίνα διευθύνεται από μηχανικούς και επιστήμονες, όχι από δικηγόρους και επιχειρηματίες. Κάθε πόλη και κάθε περιοχή συμμετέχει σε κάποιο είδος πειραματισμού, συμπεριλαμβανομένων των ζωνών ελεύθερου εμπορίου, της μείωσης της φτώχειας και της μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης. Υπάρχουν πιλοτικά σχολεία, πιλοτικές πόλεις, πιλοτικά νοσοκομεία, πιλοτικές αγορές, πειραματικά είναι τα πάντα κάτω από τον ήλιο, ολόκληρη η Κίνα είναι βασικά ένα τεράστιο χαρτοφυλάκιο πειραματισμών, με δημάρχους και επαρχιακούς διοικητές ως πρωτογενείς ερευνητές. Σε αυτό το σύστημα, το Χονγκ Κονγκ θεωρείται ως ένα πείραμα στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα γνωρίζει ότι για να παραμείνει στην εξουσία, πρέπει να καταπολεμήσει τις ανισότητες και να στρέψει την οικονομία προς ένα πιο αποτελεσματικό και πιο οικολογικό μοντέλο. Το Πεκίνο έχει θέσει ως χρονολογία το 2050 για να γίνει μια “σοσιαλιστική κοινωνία” και για να το επιτύχει, επιδιώκει βελτιώσεις στον κοινωνικό, εργασιακό και περιβαλλοντικό τομέα.
Πού ταιριάζει το Χονγκ Κονγκ σε αυτά τα μακροπρόθεσμα σχέδια; Με το 2047 ως το έτος για το τέλος της συμφωνίας με το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ και οι Δυτικές δυνάμεις εργάζονται για τη διατήρηση της καπιταλιστικής τους δυστοπίας στο Χονγκ Κονγκ και για την κατασκευή συναίνεσης για μακροχρόνια σύγκρουση με την Κίνα. Το πώς θα εξελιχθεί αυτή η σύγκρουση οικονομικών και πολιτικών συστημάτων εξαρτάται από το αν η Κίνα μπορεί να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις της, αν οι Χονγκ Κονγκέζοι μπορούν να αντιμετωπίσουν την πηγή των προβλημάτων τους και αν η αυτοκρατορία των ΗΠΑ μπορεί να συνεχίσει τη νομισματική, πολιτική και στρατιωτική της κυριαρχία. Οι σημερινές συγκρούσεις στο Χονγκ Κονγκ έχουν τις ρίζες τους σε όλες αυτές τις πραγματικότητες.»
Αυτά γράφουν, μεταξύ άλλων, οι ιδρυτές του «Popular Resistance» Kevin Zeese και Margaret Flowers.
Και ο Alexander Rubinstein, αρθρογράφος του «MintPress News», με έδρα την Ουάσιγκτον, επίσης επισημαίνει ότι «Ορισμένες από τις εμπλεκόμενες ομάδες λαμβάνουν σημαντική χρηματοδότηση από το National Endowment for Democracy (NED), μια ήπιας δύναμης προέκταση της CIA, η οποία έχει διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο σε αμέτρητες επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων από τις Η.Π.Α. Το σύμπλεγμα ΜΚΟ-βιομηχανίες φαίνεται να είναι εξ ολοκλήρου συντεταγμένο. Περίπου 70 μη κυβερνητικές οργανώσεις, πολλές από τις οποίες είναι διεθνείς, έχουν εγκρίνει μια ανοικτή επιστολή που ζητεί να ματαιωθεί το νομοσχέδιο».
«Στις κινητοποιήσεις, μέλη του HKNP να σείουν τις σημαίες των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, τραγουδώντας τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο και κρατώντας σημαίες με εικόνες του Pepe the Frog, που είναι το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο της αμερικανικής άκρας δεξιάς. Η ξενοφοβική δυσαρέσκεια έχει καθορίσει την ευαισθησία των διαδηλωτών, οι οποίοι υποσχέθηκαν να “ξαναπάρουν το Χονγκ Κονγκ” από τους Κινέζους ηπειρωτικούς τους οποίους περιγράφουν ως ορδή ακρίδων.» έγραψε ο Dan Cohen στο «Thegrayzone.com». Τα απομεινάρια του αποικιακού παρελθόντος του Χονγκ Κονγκ είναι παντού – από τα βρετανικά ονόματα δρόμων έως το γεγονός ότι οδηγείς στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Τα νομικά και πολιτικά του συστήματα προέρχονται επίσης από τους Βρετανούς και είναι σχεδιασμένα να περιορίζουν τη μαζική πολιτική δύναμη στα χέρια μιας πλουτοκρατικής ελίτ.
«Το ενοίκιο είναι τόσο υψηλό και δεν υπάρχει τρόπος να έχω την οικονομική δυνατότητα για ένα διαμέρισμα», δήλωσε ο Kwong, ο οποίος κερδίζει 15.000 δολάρια HK (1.950 δολ. ΗΠΑ) το μήνα. Η ενοικίαση διαμερίσματος ενός υπνοδωματίου 30 τ.μ. θα του κοστίσει περίπου τα δύο τρίτα του μισθού του. Ένα διαμέρισμα 33 τ.μ. στο Mong Kok πωλήθηκε 5,2 εκατ. δολάρια ΗΚ τον Σεπτέμβριο. Από το 2008 έως το 2017, η μέση αύξηση των πραγματικών μισθών στο Χονγκ Κονγκ ήταν μόλις 0,1%, σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας. Η ιδιοκατοίκηση μειώθηκε από 53% σε 48,9% από το 2003 έως το 2018.
Δεν είναι εύκολο να είσαι μεσαία τάξη στο Χονγκ Κονγκ, μία από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου. Για να ενταχθεί στην τάξη, ένα νοικοκυριό πρέπει να κερδίζει τουλάχιστον 55.000 δολάρια ΗΚ, ή 7.000 δολάρια ΗΠΑ, το μήνα, σύμφωνα με τον Paul Yip Siu-fai, από το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ. Με το να κερδίζει κανείς αυτό το ποσό μπορεί να θεωρείται πλούσιος σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά στο Χονγκ Κονγκ είναι στριμωχτά αν έχεις ένα παιδί και ηλικιωμένα άτομα να στηρίξεις. Οι φόβοι πτώσης στην ομάδα χαμηλού εισοδήματος είναι πραγματικοί για τη μεσαία τάξη. Πολλοί πιστεύουν ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη μόνο στην εκπαίδευση και την πολιτιστική ταυτότητα, αλλά οι συνθήκες διαβίωσής τους δεν είναι πολύ καλύτερες από τους φτωχοποιημένους.Λόγω της συρρίκνωσης της μεταποιητικής βιομηχανίας, το χάσμα πλούτου στο Χονγκ Κονγκ διευρύνθηκε και η ταξική διαίρεση επιδεινώθηκε. Παρά την ευημερία της χρηματιστικής οικονομίας, του εμπορίου και του τουρισμού τα τελευταία χρόνια, περισσότεροι από 1,37 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, περίπου το 20% των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ. Οι επιλογές εργασιακής σταδιοδρομίας είναι τώρα περιορισμένες, αφήνοντας λίγες ελπίδες στους νέους για να ανεβαίνουν κοινωνικά.»(Wang Cong στο Χονγκ Κονγκ, «Global Times»)
Το Χονγκ Κονγκ δεν έχει πια το μεγάλο ειδικό βάρος που είχε επί βρετανικής κατοχής, αλλά και στα πρώτα χρόνια του ειδικού καθεστώτος. Αν το 1993, ο θύλακας είχε το 27% του κινεζικού ΑΕΠ, φέτος το μερίδιο του είναι μόλις 2,9%! Όχι μόνο γιατί η Κίνα έγινε ισχυρή στο σύνολό της, αλλά και γιατί πολύ κοντά στα εσωτερικά τους σύνορα, το Σεντσέν που έχει ξεπεράσει τα 20 εκατ. κατοίκους, αποτελεί μια ολοκαίνουργια πόλη που βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας καινοτομίας με εξαιρετικά υψηλούς δείκτες χάι-τεκ ανάπτυξης. Το Χονγκ Κονγκ, αντιθέτως, έχει ξεπεραστεί, τα ειδικά προνόμια έχουν πολύ υψηλό κόστος συντήρησης και αποτελεί πλέον μια λεπτομέρεια, όχι ασήμαντη αλλά πάντως λεπτομέρεια, μέσα στο τεράστιο μελίσσι της νέας Κίνας.
«Ας πάρουμε μερικά απλά γεγονότα στα ίσια: το Χονγκ Κονγκ δεν είναι στα κυρίαρχα χέρια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ως αποτέλεσμα εισβολής, κομμουνιστικής ανατροπής ή οτιδήποτε άνομου. Αυτό το ιστορικό έδαφος δόθηκε πίσω μισοπρόθυμα από τους Βρετανούς, με τη συνηθισμένη απόμακρη αφοσίωσή τους στα δικαιώματα των ιθαγενών, μετά από την κατοχή του για περισσότερο από έναν αιώνα και μισό. Πίσω στις ηλιόλουστες ημέρες των αποικιακών αφεντικών, οι Βρετανοί δεν είχαν παραχωρήσει στους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ περισσότερη δημοκρατία ή καταλληλότερη εκπροσώπηση από ό,τι είχαν οι άλλες αποικίες. Οι σημερινές παθιασμένες καταγγελίες Βρετανών βουλευτών στο Λονδίνο για τραχύ χειρισμό του πρώην κτήματός τους από το Πεκίνο είναι περισσότερο αστείες από μια ρουτίνα κωμωδίας του κ. Bean.» σημείωσε ο πανεπιστημιακός Tom Plate.
Εμποτισμένος από αποικιακό θράσος και ο Chris Patten, ο τελευταίος βρετανός κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ, επέκρινε την Κίνα για δημοκρατικό έλλειμμα στον ημιαυτόνομο θύλακα προκαλώντας τα ειρωνικά σχόλια των Κινέζων: «Τα σχόλια του Patten αντιστοιχούν σε καθαρά «διπλά πρότυπα» με μια πλήρη έλλειψη ηθικής. Οι άποικοι έφεραν οποιαδήποτε δημοκρατία; Οι άνθρωποι του Χονγκ Κονγκ απολάμβαναν τότε οποιαδήποτε ελευθερία; Είχε ο λαός το δικαίωμα να εκλέγει ανεξάρτητα τους ηγέτες και τους νομοθέτες του; Ήταν ο κ. Patten δημοκρατικά εκλεγμένος;» (Chen Qingqing στο Χονγκ Κονγκ και Cao Siqi, «Global Times»)
Τα 165 χρόνια αποικιοκρατίας είχαν στο Χονγκ Κονγκ πολύ μεγαλύτερη επίδραση στον εντόπιο πληθυσμό από ότι σε άλλες αποικίες. Και στη Τζαμάικα οι ιθαγενείς μιλούν αγγλικά, αλλά όχι τόσο καλά όσο στο Χονγκ Κονγκ. Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρόκειται για μια κλειστή πόλη και όχι για μια ολόκληρη χώρα∙ οι Βρετανοί είχαν τον απόλυτο έλεγχο και την χρησιμοποίησαν σαν οικονομικό διευθυντήριο όλης της νότιας και ανατολικής Ασίας υπαλληλοποιώντας σημαντικό μέρος του δυναμικού της, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησαν μια εντόπια οικονομική ελίτ της οποίας τα συμφέροντα ήταν άμεσα εξαρτημένα από την Αγγλία και -στην πορεία- τις ΗΠΑ. Αυτή η ελίτ, τα παιδιά της οποίας σπούδασαν στα βρετανικά πανεπιστήμια, με βρετανικά διαβατήρια, μιλούν καλύτερα τα αγγλικά από τα μανδαρίνικα και έχουν αγγλοσαξονική κουλτούρα, όλα με αγγλικά και χριστιανικά ονόματα (Joshua, Rachel, Laurie, Claudia, Denis, Jimie κ.ά.).
«Εάν το Πεκίνο είχε περισφίξει το Χονγκ Κονγκ, πώς θα μπορούσαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (“εκατομμύρια” στις αλλεπάλληλες υπερβολές των “υπέρ της δημοκρατίας” διοργανωτών) να βγουν στους δρόμους ενάντια σε ένα νομοσχέδιο που υποστηρίχθηκε από το Πεκίνο; Αν το Πεκίνο είχε περισφίξει το Χονγκ Κονγκ, πώς θα μπορούσε η CIA και τα συναφή όργανα της τόσο εύκολα να χρηματοδοτούν τους τοπικούς συμμάχους τους για ανατρεπτική δράση, τους “δημοκράτες”;
Η πραγματικότητα είναι ότι το Χονγκ Κονγκ κάτω από την Κίνα είναι πιο ελεύθερο από ότι ήταν στη διάρκεια των 165 ετών βρετανικής αποικιακής κυριαρχίας, σε αντίθεση με τους συνεχείς ισχυρισμούς της κινεζοφοβικής προπαγάνδας της Δύσης. Και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης αναταραχής –που σχεδιάστηκε από την ανίερη συμμαχία μεταξύ των ντόπιων κατοίκων που μισούν το Πεκίνο και των δυτικών υποστηρικτών τους– το Πεκίνο έχει κρατήσει πλήρως τις αποστάσεις, προς απογοήτευση των Κινέζων πατριωτών στην ημιαυτόνομη περιφέρεια του Χονγκ Κονγκ.
Πράγματι, αν το Πεκίνο είχε περισφίξει το Χονγκ Κονγκ, γιατί οι κύριοι δρόμοι της πόλης θα εξακολουθούσαν να ονομάζονται Queen’s Road, King’s Road και Nathan Road και το πιο δημοφιλές πάρκο Victoria Park; Η αλήθεια είναι το αντίθετο απ’ αυτό που λένε. Από την επανένωση το 1997, η επιβολή του Πεκίνου στο Χονγκ Κονγκ ήταν πολύ χαλαρή… πολύ χαλαρή. Αυτό που είναι πολύ σφιχτό είναι η συνεχιζόμενη αγκίστρωση της Αγγλοαμερικανικής Αυτοκρατορίας και των εδραιωμένων τοπικών πρακτόρων της. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος για πολλά, αν όχι για τα περισσότερα, προβλήματα του Χονγκ Κονγκ.» (Thomas Hon Wing Polin, Χονγκ Κονγκ)
Όπως γράφει ο Gary Cheung στην εφημερίδα «South China Morning Post», η οποία εκδίδεται στο Χονγκ Κονγκ και αποτελεί βασικό υποστηρικτή του αντικινεζικού ρεύματος με πληθώρα Άγγλων και Αμερικάνων αρθρογράφων, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 που υπήρχε μεγάλος πολιτικός αναβρασμός παγκοσμίως, οι βρετανικές αρχές του Χονγκ Κονγκ χρησιμοποίησαν μεγάλη βία για να καταπνίξουν το αντιαποικιακό κίνημα. Το 1967, 51 άτομα είχαν σκοτωθεί, μεταξύ των οποίων πολλοί από τους ηγέτες της αντιβρετανικής επιτροπής αγώνα και πολλοί περισσότεροι είχαν συλληφθεί και είχαν κρατηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς δίκη, ενώ όσοι είχαν στιγματιστεί, δάσκαλοι κ.ά., δεν έβρισκαν εργασία. Ακόμα και οι μαθητές συλλαμβάνονταν εάν συμμετείχαν σε κάποια συνέλευση.
«Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης λειτουργούν σήμερα σε ένα εξαιρετικά περιορισμένο φάσμα εξουσιοδοτημένων απόψεων και οπτικών. Πρέπει να εξετάσουμε πόσο διαφορετικά καλύπτονται οι διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ και τη Γαλλία», δήλωσε ο βετεράνος δημοσιογράφος John Pilger στο RT. «Οι ειδήσεις κυριαρχούνται από το Χονγκ Κονγκ, ενώ μόνο σε απόσταση 29 μιλίων από την Αγγλία είναι η Γαλλία και αυτή η ασυνήθιστη εξέγερση των “κίτρινων γιλέκων” που έχει προκαλέσει μία εξίσου ασυνήθιστη βία από το κράτος, έχει ουσιαστικά αγνοηθεί.» Η εξήγηση, φυσικά, είναι ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους βρίσκονται σε κατάσταση εικονικού πολέμου κατά της Κίνας, στόχος της οποίας, όπως λέει ο Pilger, είναι η «η διατήρηση της υπεροχής τους σε όλους τους τομείς των ανθρώπινων υποθέσεων».
Πηγή: e-dromos.gr
Αυτό που συμβαίνει στο Χονγκ Κονγκ είναι αξιοσημείωτο. Όχι μόνο η επιμονή και η ένταση των κινητοποιήσεων με αφορμή ένα νομοσχέδιο που προβλέπει την έκδοση καταζητούμενων για ορισμένα σοβαρά ποινικά αδικήματα από τον ημιαυτόνομο θύλακα του Χονγκ Κονγκ στην κεντρική διοίκηση της Κίνας, αλλά και η χλιαρή αντίδραση των αρχών –επί τέσσερις μήνες!– σε βίαιες ενέργειες που περιλαμβάνουν εμπρησμούς σταθμών μετρό και παρεμπόδιση λειτουργίας σταθμών λεωφορείων, τρένων, ακόμα και του αεροδρομίου της πόλης.
Οι διαδηλωτές ισχυρίζονται ότι η έκδοση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον αυτών που διαφωνούν πολιτικά, ενώ η ηγεσία του Χονγκ Κονγκ υποστηρίζει ότι πολλοί από τους μεγιστάνες –μιας πόλης με τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους στον κόσμο που κάνουν μπίζνες στην Κίνα– παραμένοντας έξω από το νομικό σύστημα της χώρας, επιδίδονται ανενόχλητα σε ποινικά κολάσιμες πρακτικές. Το πιο αξιοπερίεργο και ασυνήθιστο, για όσους δεν γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του Χονγκ Κονγκ, είναι ότι επικεφαλής αυτού του μαζικού κινήματος είναι Κινέζοι οι οποίοι δηλώνουν ορκισμένοι υποστηρικτές των ΗΠΑ και του Τραμπ και ζητούν ανοιχτά και δημόσια την επέμβαση των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας. Πολλοί αναλυτές συνδέουν το κίνημα κατά του νομοσχεδίου (που έχει εντωμεταξύ αποσυρθεί) με την επίθεση του Τραμπ εναντίον της Κίνας, αλλά και ως αντιπερισπασμό στους εορτασμούς για τα 70 χρόνια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο φερόμενος ως ηγέτης του κινήματος Joshua Wong έγινε δεκτός στην αμερικάνικη Γερουσία και κατέθεσε εναντίον της Κίνας καλώντας τους γερουσιαστές και την κυβέρνηση να υπερψηφίσουν σε βάρος της Κίνας ένα νόμο που εισηγήθηκαν τα «γεράκια» του νομοθετικού σώματος με τίτλο «Νόμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ»! Ο Andre Vltchek, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, σκηνοθέτης και ερευνητικός δημοσιογράφος, έγραψε στη «Νέα Ανατολική Ματιά», ότι ο Joshua Wong, όπως και ο Juan Guaido στη Βενεζουέλα, ανήκει στη «νέα γενιά των φιλοδυτικών “αγίων”»! Μάλιστα, ο Joshua Wong, σε άρθρο του στο περιοδικό Time, μεταξύ άλλων, απευθυνόμενος στην αμερικανική κυβέρνηση, γράφει ότι με το ως άνω νομοσχέδιο για την έκδοση κακοποιών που έχουν καταφύγει στο Χονγκ Κονγκ «διακινδυνεύουν η αμερικανική ασφάλεια και τα αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα»!
Αμερικάνικος δάκτυλος
«Το Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, ένας 50χρονος οργανισμός που εκπροσωπεί πάνω από 1.200 εταιρείες των ΗΠΑ που δραστηριοποιούνται στο Χονγκ Κονγκ, αντιτέθηκε στο νομοσχέδιο. Το Κέντρο Διεθνών Ιδιωτικών Επιχειρήσεων, σκέλος του Εθνικού Ταμείου για τη Δημοκρατία (NED), δήλωσε ότι ο προτεινόμενος νόμος θα υπονόμευε την οικονομική ελευθερία, θα προκαλούσε έξοδο κεφαλαίων και θα απειλούσε το καθεστώς του Χονγκ Κονγκ ως κόμβου για το παγκόσμιο εμπόριο. Επικαλέστηκε μια διακομματική επιστολή από οκτώ μέλη του Κογκρέσου, μεταξύ των οποίων οι γερουσιαστές Marco Rubio, Tom Cotton και Steve Daines και τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων Jim McGovern, Ben McAdams, Chris Smith, Tom Suozzi και Brian Mast, με την οποία αντιτίθενται στο νομοσχέδιο.
Οι υποστηρικτές του νομοσχεδίου υποχώρησαν εξαιρώντας εννέα από τα οικονομικά εγκλήματα που περιλαμβάνονταν στο νομοσχέδιο και περιορίζοντας την έκδοση μόνο για εγκλήματα που τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον επτά ετών. Όμως, αυτές οι αλλαγές δεν ικανοποίησαν τους μεγάλους επιχειρηματίες.
Ως διοργανωτής των διαδηλώσεων εμφανίζεται το HKHRM [Human Rights Monitor] που χρηματοδοτείται από το NED. Μόνο το HKHRM έλαβε κεφάλαια άνω των 1,9 εκατομμυρίων δολαρίων από το NED μεταξύ 1995 και 2013. Η οικοδόμηση του αντι-κινεζικού κινήματος στο Χονγκ Κονγκ είναι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο του NED από το 1996.
Κατά τις τρέχουσες διαμαρτυρίες, οι διοργανωτές φωτογραφήθηκαν σε συναντήσεις με τη Julie Eadeh, επικεφαλής της πολιτικής μονάδας του Γενικού Προξενείου των Η.Π.Α., σε ξενοδοχείο του Χονγκ Κονγκ. Συναντήθηκαν επίσης με τα “γεράκια” στην Ουάσινγκτον, συμπεριλαμβανομένου του Αντιπροέδρου Mike Pence, του Υπουργού Εξωτερικών Mike Pompeo, του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας John Bolton, του γερουσιαστή Marco Rubio και του βουλευτή Eliot Engel, Προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Σώματος.»
 |
| Διαδηλωτές σείουν τις αμερικανικές σημαίες, τραγουδούν τον αμερικανικό εθνικό ύμνο και καλούν τον πρόεδρο Τραμπ να απελευθερώσει το Χονγκ Κονγκ! |
Καπιταλιστικά παράγωγα
«Η πηγή των αναταραχών στο Χονγκ Κονγκ είναι η οικονομική ανασφάλεια που πηγάζει από τον καπιταλισμό. Το 1997, η Βρετανία και η Κίνα συμφώνησαν να αφήσουν απείραχτο το “προηγούμενο καπιταλιστικό σύστημα” για 50 χρόνια. Το Χονγκ Κονγκ έχει καταταχθεί ως η πιο ελεύθερη οικονομία στον κόσμο στο δείκτη οικονομικής ελευθερίας του Heritage. Το 1990, ο Milton Friedman περιέγραψε το Χονγκ Κονγκ ως το καλύτερο παράδειγμα οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Η κατάταξή του βασίζεται σε χαμηλούς φόρους, χαλαρούς κανονισμούς, ισχυρά copyright, επιχειρηματική ελευθερία και ανοιχτότητα στο παγκόσμιο εμπόριο.
Όπως γράφει η Sara Flounders, τα τελευταία 10 χρόνια οι μισθοί είναι στάσιμοι στο Χονγκ Κονγκ ενώ τα ενοίκια έχουν αυξηθεί κατά 300%. Είναι η πιο ακριβή πόλη στον κόσμο. Στο γειτονικό Shenzhen, οι μισθοί αυξάνονται κατά 8% ετησίως και πάνω από 1 εκατομμύριο νέες, δημόσιες, πράσινες οικιστικές μονάδες με χαμηλές τιμές ολοκληρώνονται κατασκευαστικά. Το Χονγκ Κονγκ έχει τα υψηλότερα μισθώματα στον κόσμο, ένα διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα πλούτου με ποσοστό φτώχειας 20%. Στην Κίνα, το ποσοστό φτώχειας μειώθηκε από 88% το 1981 σε 0,7% το 2015, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα.
Η Κίνα διευθύνεται από μηχανικούς και επιστήμονες, όχι από δικηγόρους και επιχειρηματίες. Κάθε πόλη και κάθε περιοχή συμμετέχει σε κάποιο είδος πειραματισμού, συμπεριλαμβανομένων των ζωνών ελεύθερου εμπορίου, της μείωσης της φτώχειας και της μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης. Υπάρχουν πιλοτικά σχολεία, πιλοτικές πόλεις, πιλοτικά νοσοκομεία, πιλοτικές αγορές, πειραματικά είναι τα πάντα κάτω από τον ήλιο, ολόκληρη η Κίνα είναι βασικά ένα τεράστιο χαρτοφυλάκιο πειραματισμών, με δημάρχους και επαρχιακούς διοικητές ως πρωτογενείς ερευνητές. Σε αυτό το σύστημα, το Χονγκ Κονγκ θεωρείται ως ένα πείραμα στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα γνωρίζει ότι για να παραμείνει στην εξουσία, πρέπει να καταπολεμήσει τις ανισότητες και να στρέψει την οικονομία προς ένα πιο αποτελεσματικό και πιο οικολογικό μοντέλο. Το Πεκίνο έχει θέσει ως χρονολογία το 2050 για να γίνει μια “σοσιαλιστική κοινωνία” και για να το επιτύχει, επιδιώκει βελτιώσεις στον κοινωνικό, εργασιακό και περιβαλλοντικό τομέα.
Πού ταιριάζει το Χονγκ Κονγκ σε αυτά τα μακροπρόθεσμα σχέδια; Με το 2047 ως το έτος για το τέλος της συμφωνίας με το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ και οι Δυτικές δυνάμεις εργάζονται για τη διατήρηση της καπιταλιστικής τους δυστοπίας στο Χονγκ Κονγκ και για την κατασκευή συναίνεσης για μακροχρόνια σύγκρουση με την Κίνα. Το πώς θα εξελιχθεί αυτή η σύγκρουση οικονομικών και πολιτικών συστημάτων εξαρτάται από το αν η Κίνα μπορεί να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις της, αν οι Χονγκ Κονγκέζοι μπορούν να αντιμετωπίσουν την πηγή των προβλημάτων τους και αν η αυτοκρατορία των ΗΠΑ μπορεί να συνεχίσει τη νομισματική, πολιτική και στρατιωτική της κυριαρχία. Οι σημερινές συγκρούσεις στο Χονγκ Κονγκ έχουν τις ρίζες τους σε όλες αυτές τις πραγματικότητες.»
Αυτά γράφουν, μεταξύ άλλων, οι ιδρυτές του «Popular Resistance» Kevin Zeese και Margaret Flowers.
Και ο Alexander Rubinstein, αρθρογράφος του «MintPress News», με έδρα την Ουάσιγκτον, επίσης επισημαίνει ότι «Ορισμένες από τις εμπλεκόμενες ομάδες λαμβάνουν σημαντική χρηματοδότηση από το National Endowment for Democracy (NED), μια ήπιας δύναμης προέκταση της CIA, η οποία έχει διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο σε αμέτρητες επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων από τις Η.Π.Α. Το σύμπλεγμα ΜΚΟ-βιομηχανίες φαίνεται να είναι εξ ολοκλήρου συντεταγμένο. Περίπου 70 μη κυβερνητικές οργανώσεις, πολλές από τις οποίες είναι διεθνείς, έχουν εγκρίνει μια ανοικτή επιστολή που ζητεί να ματαιωθεί το νομοσχέδιο».
«Στις κινητοποιήσεις, μέλη του HKNP να σείουν τις σημαίες των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, τραγουδώντας τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο και κρατώντας σημαίες με εικόνες του Pepe the Frog, που είναι το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο της αμερικανικής άκρας δεξιάς. Η ξενοφοβική δυσαρέσκεια έχει καθορίσει την ευαισθησία των διαδηλωτών, οι οποίοι υποσχέθηκαν να “ξαναπάρουν το Χονγκ Κονγκ” από τους Κινέζους ηπειρωτικούς τους οποίους περιγράφουν ως ορδή ακρίδων.» έγραψε ο Dan Cohen στο «Thegrayzone.com». Τα απομεινάρια του αποικιακού παρελθόντος του Χονγκ Κονγκ είναι παντού – από τα βρετανικά ονόματα δρόμων έως το γεγονός ότι οδηγείς στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Τα νομικά και πολιτικά του συστήματα προέρχονται επίσης από τους Βρετανούς και είναι σχεδιασμένα να περιορίζουν τη μαζική πολιτική δύναμη στα χέρια μιας πλουτοκρατικής ελίτ.
Πρόβλημα στέγης
«Το ενοίκιο είναι τόσο υψηλό και δεν υπάρχει τρόπος να έχω την οικονομική δυνατότητα για ένα διαμέρισμα», δήλωσε ο Kwong, ο οποίος κερδίζει 15.000 δολάρια HK (1.950 δολ. ΗΠΑ) το μήνα. Η ενοικίαση διαμερίσματος ενός υπνοδωματίου 30 τ.μ. θα του κοστίσει περίπου τα δύο τρίτα του μισθού του. Ένα διαμέρισμα 33 τ.μ. στο Mong Kok πωλήθηκε 5,2 εκατ. δολάρια ΗΚ τον Σεπτέμβριο. Από το 2008 έως το 2017, η μέση αύξηση των πραγματικών μισθών στο Χονγκ Κονγκ ήταν μόλις 0,1%, σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας. Η ιδιοκατοίκηση μειώθηκε από 53% σε 48,9% από το 2003 έως το 2018.
Δεν είναι εύκολο να είσαι μεσαία τάξη στο Χονγκ Κονγκ, μία από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου. Για να ενταχθεί στην τάξη, ένα νοικοκυριό πρέπει να κερδίζει τουλάχιστον 55.000 δολάρια ΗΚ, ή 7.000 δολάρια ΗΠΑ, το μήνα, σύμφωνα με τον Paul Yip Siu-fai, από το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ. Με το να κερδίζει κανείς αυτό το ποσό μπορεί να θεωρείται πλούσιος σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά στο Χονγκ Κονγκ είναι στριμωχτά αν έχεις ένα παιδί και ηλικιωμένα άτομα να στηρίξεις. Οι φόβοι πτώσης στην ομάδα χαμηλού εισοδήματος είναι πραγματικοί για τη μεσαία τάξη. Πολλοί πιστεύουν ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη μόνο στην εκπαίδευση και την πολιτιστική ταυτότητα, αλλά οι συνθήκες διαβίωσής τους δεν είναι πολύ καλύτερες από τους φτωχοποιημένους.Λόγω της συρρίκνωσης της μεταποιητικής βιομηχανίας, το χάσμα πλούτου στο Χονγκ Κονγκ διευρύνθηκε και η ταξική διαίρεση επιδεινώθηκε. Παρά την ευημερία της χρηματιστικής οικονομίας, του εμπορίου και του τουρισμού τα τελευταία χρόνια, περισσότεροι από 1,37 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, περίπου το 20% των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ. Οι επιλογές εργασιακής σταδιοδρομίας είναι τώρα περιορισμένες, αφήνοντας λίγες ελπίδες στους νέους για να ανεβαίνουν κοινωνικά.»(Wang Cong στο Χονγκ Κονγκ, «Global Times»)
 |
| Ο φιλοαμερικάνος επιχειρηματίας Τζίμι Λάι με τον Τζον Μπόλτον, το πιο άγριο «γεράκι» των ΗΠΑ, στην Ουάσινγκτον |
Αλλαγή στάτους
Το Χονγκ Κονγκ δεν έχει πια το μεγάλο ειδικό βάρος που είχε επί βρετανικής κατοχής, αλλά και στα πρώτα χρόνια του ειδικού καθεστώτος. Αν το 1993, ο θύλακας είχε το 27% του κινεζικού ΑΕΠ, φέτος το μερίδιο του είναι μόλις 2,9%! Όχι μόνο γιατί η Κίνα έγινε ισχυρή στο σύνολό της, αλλά και γιατί πολύ κοντά στα εσωτερικά τους σύνορα, το Σεντσέν που έχει ξεπεράσει τα 20 εκατ. κατοίκους, αποτελεί μια ολοκαίνουργια πόλη που βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας καινοτομίας με εξαιρετικά υψηλούς δείκτες χάι-τεκ ανάπτυξης. Το Χονγκ Κονγκ, αντιθέτως, έχει ξεπεραστεί, τα ειδικά προνόμια έχουν πολύ υψηλό κόστος συντήρησης και αποτελεί πλέον μια λεπτομέρεια, όχι ασήμαντη αλλά πάντως λεπτομέρεια, μέσα στο τεράστιο μελίσσι της νέας Κίνας.
«Ας πάρουμε μερικά απλά γεγονότα στα ίσια: το Χονγκ Κονγκ δεν είναι στα κυρίαρχα χέρια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ως αποτέλεσμα εισβολής, κομμουνιστικής ανατροπής ή οτιδήποτε άνομου. Αυτό το ιστορικό έδαφος δόθηκε πίσω μισοπρόθυμα από τους Βρετανούς, με τη συνηθισμένη απόμακρη αφοσίωσή τους στα δικαιώματα των ιθαγενών, μετά από την κατοχή του για περισσότερο από έναν αιώνα και μισό. Πίσω στις ηλιόλουστες ημέρες των αποικιακών αφεντικών, οι Βρετανοί δεν είχαν παραχωρήσει στους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ περισσότερη δημοκρατία ή καταλληλότερη εκπροσώπηση από ό,τι είχαν οι άλλες αποικίες. Οι σημερινές παθιασμένες καταγγελίες Βρετανών βουλευτών στο Λονδίνο για τραχύ χειρισμό του πρώην κτήματός τους από το Πεκίνο είναι περισσότερο αστείες από μια ρουτίνα κωμωδίας του κ. Bean.» σημείωσε ο πανεπιστημιακός Tom Plate.
Εμποτισμένος από αποικιακό θράσος και ο Chris Patten, ο τελευταίος βρετανός κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ, επέκρινε την Κίνα για δημοκρατικό έλλειμμα στον ημιαυτόνομο θύλακα προκαλώντας τα ειρωνικά σχόλια των Κινέζων: «Τα σχόλια του Patten αντιστοιχούν σε καθαρά «διπλά πρότυπα» με μια πλήρη έλλειψη ηθικής. Οι άποικοι έφεραν οποιαδήποτε δημοκρατία; Οι άνθρωποι του Χονγκ Κονγκ απολάμβαναν τότε οποιαδήποτε ελευθερία; Είχε ο λαός το δικαίωμα να εκλέγει ανεξάρτητα τους ηγέτες και τους νομοθέτες του; Ήταν ο κ. Patten δημοκρατικά εκλεγμένος;» (Chen Qingqing στο Χονγκ Κονγκ και Cao Siqi, «Global Times»)
Κουλτούρα αποικιοκρατίας
Τα 165 χρόνια αποικιοκρατίας είχαν στο Χονγκ Κονγκ πολύ μεγαλύτερη επίδραση στον εντόπιο πληθυσμό από ότι σε άλλες αποικίες. Και στη Τζαμάικα οι ιθαγενείς μιλούν αγγλικά, αλλά όχι τόσο καλά όσο στο Χονγκ Κονγκ. Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρόκειται για μια κλειστή πόλη και όχι για μια ολόκληρη χώρα∙ οι Βρετανοί είχαν τον απόλυτο έλεγχο και την χρησιμοποίησαν σαν οικονομικό διευθυντήριο όλης της νότιας και ανατολικής Ασίας υπαλληλοποιώντας σημαντικό μέρος του δυναμικού της, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησαν μια εντόπια οικονομική ελίτ της οποίας τα συμφέροντα ήταν άμεσα εξαρτημένα από την Αγγλία και -στην πορεία- τις ΗΠΑ. Αυτή η ελίτ, τα παιδιά της οποίας σπούδασαν στα βρετανικά πανεπιστήμια, με βρετανικά διαβατήρια, μιλούν καλύτερα τα αγγλικά από τα μανδαρίνικα και έχουν αγγλοσαξονική κουλτούρα, όλα με αγγλικά και χριστιανικά ονόματα (Joshua, Rachel, Laurie, Claudia, Denis, Jimie κ.ά.).
«Εάν το Πεκίνο είχε περισφίξει το Χονγκ Κονγκ, πώς θα μπορούσαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (“εκατομμύρια” στις αλλεπάλληλες υπερβολές των “υπέρ της δημοκρατίας” διοργανωτών) να βγουν στους δρόμους ενάντια σε ένα νομοσχέδιο που υποστηρίχθηκε από το Πεκίνο; Αν το Πεκίνο είχε περισφίξει το Χονγκ Κονγκ, πώς θα μπορούσε η CIA και τα συναφή όργανα της τόσο εύκολα να χρηματοδοτούν τους τοπικούς συμμάχους τους για ανατρεπτική δράση, τους “δημοκράτες”;
Η πραγματικότητα είναι ότι το Χονγκ Κονγκ κάτω από την Κίνα είναι πιο ελεύθερο από ότι ήταν στη διάρκεια των 165 ετών βρετανικής αποικιακής κυριαρχίας, σε αντίθεση με τους συνεχείς ισχυρισμούς της κινεζοφοβικής προπαγάνδας της Δύσης. Και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης αναταραχής –που σχεδιάστηκε από την ανίερη συμμαχία μεταξύ των ντόπιων κατοίκων που μισούν το Πεκίνο και των δυτικών υποστηρικτών τους– το Πεκίνο έχει κρατήσει πλήρως τις αποστάσεις, προς απογοήτευση των Κινέζων πατριωτών στην ημιαυτόνομη περιφέρεια του Χονγκ Κονγκ.
Πράγματι, αν το Πεκίνο είχε περισφίξει το Χονγκ Κονγκ, γιατί οι κύριοι δρόμοι της πόλης θα εξακολουθούσαν να ονομάζονται Queen’s Road, King’s Road και Nathan Road και το πιο δημοφιλές πάρκο Victoria Park; Η αλήθεια είναι το αντίθετο απ’ αυτό που λένε. Από την επανένωση το 1997, η επιβολή του Πεκίνου στο Χονγκ Κονγκ ήταν πολύ χαλαρή… πολύ χαλαρή. Αυτό που είναι πολύ σφιχτό είναι η συνεχιζόμενη αγκίστρωση της Αγγλοαμερικανικής Αυτοκρατορίας και των εδραιωμένων τοπικών πρακτόρων της. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος για πολλά, αν όχι για τα περισσότερα, προβλήματα του Χονγκ Κονγκ.» (Thomas Hon Wing Polin, Χονγκ Κονγκ)
Βρετανική δημοκρατία
Όπως γράφει ο Gary Cheung στην εφημερίδα «South China Morning Post», η οποία εκδίδεται στο Χονγκ Κονγκ και αποτελεί βασικό υποστηρικτή του αντικινεζικού ρεύματος με πληθώρα Άγγλων και Αμερικάνων αρθρογράφων, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 που υπήρχε μεγάλος πολιτικός αναβρασμός παγκοσμίως, οι βρετανικές αρχές του Χονγκ Κονγκ χρησιμοποίησαν μεγάλη βία για να καταπνίξουν το αντιαποικιακό κίνημα. Το 1967, 51 άτομα είχαν σκοτωθεί, μεταξύ των οποίων πολλοί από τους ηγέτες της αντιβρετανικής επιτροπής αγώνα και πολλοί περισσότεροι είχαν συλληφθεί και είχαν κρατηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς δίκη, ενώ όσοι είχαν στιγματιστεί, δάσκαλοι κ.ά., δεν έβρισκαν εργασία. Ακόμα και οι μαθητές συλλαμβάνονταν εάν συμμετείχαν σε κάποια συνέλευση.
Στόχος η κυριαρχία
«Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης λειτουργούν σήμερα σε ένα εξαιρετικά περιορισμένο φάσμα εξουσιοδοτημένων απόψεων και οπτικών. Πρέπει να εξετάσουμε πόσο διαφορετικά καλύπτονται οι διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ και τη Γαλλία», δήλωσε ο βετεράνος δημοσιογράφος John Pilger στο RT. «Οι ειδήσεις κυριαρχούνται από το Χονγκ Κονγκ, ενώ μόνο σε απόσταση 29 μιλίων από την Αγγλία είναι η Γαλλία και αυτή η ασυνήθιστη εξέγερση των “κίτρινων γιλέκων” που έχει προκαλέσει μία εξίσου ασυνήθιστη βία από το κράτος, έχει ουσιαστικά αγνοηθεί.» Η εξήγηση, φυσικά, είναι ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους βρίσκονται σε κατάσταση εικονικού πολέμου κατά της Κίνας, στόχος της οποίας, όπως λέει ο Pilger, είναι η «η διατήρηση της υπεροχής τους σε όλους τους τομείς των ανθρώπινων υποθέσεων».
Πηγή: e-dromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου