30/6/2016… Φεύγω από τη δουλειά μου στις 21:30… Από το πρωί καθισμένη σε ένα γραφείο με άπειρες υποχρεώσεις και προθεσμίες να λήγουν… Το μυαλό μου «χυλός» από την κούραση… Το στομάχι κόμπος, από την αγωνία για το «τι άλλο μπορεί να έχω ξεχάσει Θεέ μου;» αλλά και από τον όγκο σαβουροφάγου που επί ένα μήνα τουλάχιστον αναγκάζομαι να τρώω στο γραφείο.
Φτάνω στο σπίτι των γονιών μου για να παραλάβω τον 3χρονο γιο μου, που έχω να δω από τις 8:30 (από τον παιδικό σταθμό κατευθείαν στους παππούδες) και βρίσκω ένα παιδάκι με μάτια μισόκλειστα, σαν υποδοχές για τηλεκάρτα από τη νύστα, που όμως θέλει να δει και λίγο τη μαμά του και παλεύει ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ του.
22:05 είμαστε σπίτι και κομμάτια πλέον και μ’ ένα μισοκοιμισμένο πιτσιρίκι αγκαλιά ανεβαίνω στο σπίτι μου για να...
ανακαλύψω στο χαλάκι μια αρμαθιά λογαριασμούς ύψους 510 ευρώ. Δεν χρειάζεται να κοιτάξω στο πορτοφόλι μου αν τα έχω… Ξέρω, δεν τα έχω!
Έχω 425… Είχα 425 και λίγο νωρίτερα η αδελφή μου chief teller του γραφείου, αφού πλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις, μου έφερε με ένα συνδετήρα 400 ευρώ…Μόνο τόσα έμειναν για εμάς.
Βάζω τον μικρό στο κρεβάτι, που παλεύει σαν το χέλι από εκνευρισμό αλλά και νύστα, βγάζω το φόρεμά μου (τα παπούτσια δεν έχω κουράγια να τα βγάλω) και ξαπλώνω πλάι του. Με πιάνουν τα κλάματα και ευχαριστώ τα βυζιά μου που μου επιτρέπουν να εξαγοράζω ακόμα, μέρος των ενοχών μου για την απουσία μου από τη ζωή του παιδιού μου. Ευτυχώς που έχω τον θηλασμό και μου επιτρέπει-επιβάλλει να γυρίζω σπίτι μου επιτέλους και να κάνω έστω και μια 15λεπτη αγκαλιά με τον γιο μου… Όσο αρκεί συνήθως για να κοιμηθεί στο στήθος μου.
Και αναρωτιέμαι… Αξίζει τόσο γαμήσι;
Αυτά τα καθίκια στο ΥΟ έχουν αναρωτηθεί ποτέ τι ζούμε… τι αναγκαζόμαστε να θυσιάσουμε… πόσα παιδάκια μετατρέπονται σε «λαχανάκια» που μεγαλώνουν μόνα τους ή πόσοι παππούδες αναλαμβάνουν ένα ρόλο μέχρι αργά κάθε μέρα, ενώ ενδεχομένως η ηλικία ή οι αντοχές τους δεν τους το επιτρέπουν;
Θέλουν να έρθουν να δουν το πορτοφόλι των περισσότερων από εμάς να δουν αν έχουμε «χεστεί στο τάλιρο» ή αν οριακά επιβιώνουμε;
Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους! Κακή ζωή και κακό θάνατο να έχουν!
Άντε, καλό μήνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου