Ο «λογαριασμός» στη Μέρκελ και στους Μερκελιστές

Συμπεράσματα από τις περιφερειακές εκλογές της Γερμανίας

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Μετά τον «πολιτικό σεισμό» που προκάλεσε η απρόσμενα μεγάλη εκλογική νίκη του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) στις προχθεσινές εκλογές σε τρία ομοσπονδιακά κρατίδια της Γερμανίας, φαίνεται πως για την καγκελάριο Μέρκελ «ο λυπητερός λογαριασμός» θα είναι και αυτός πολύ μεγαλύτερος του αναμενόμενου. Μπορεί η συντηρητική FAZ να θεωρεί ότι «είναι πολύ πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα από μια τρύπα βελόνας, παρά ν’ αλλάξει η Μέρκελ τη γραμμή της στη προσφυγική πολιτική», όμως ήδη, μια μόλις ημέρα μετά τις καταστροφικές εκλογές γι’ αυτήν και για όλο το παραδοσιακό γερμανικό κομματικό σύστημα, η ρητορική της καγκελαρίου για ..

το προσφυγικό, που όντως καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα, αρχίζει και αλλάζει. Μπορεί η ίδια να μιλά ακόμα για «ευρωπαϊκή λύση» με μια ούτως ή άλλως αναβαθμισμένη Τουρκία, όμως, αντιμέτωπη με τη «μεγαλύτερη πρόκληση στην πολιτική της καριέρα», η Γερμανίδα καγκελάριος δεν καταδικάζει πλέον απερίφραστα την εφαρμογή εθνικών μέτρων παρεμπόδισης της ανεξέλεγκτης εισόδου εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών-προσφύγων από την Ασία και Αφρική στην Ευρώπη. Και γιατί να το κάνει άλλωστε, όταν η ίδια παραδέχεται πλέον ότι η μείωση τελευταία των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών προς τη Γερμανία αναμφιβόλως «συνδέεται με το κλείσιμο των συνόρων Ελλάδας- ΠΓΔΜ»; Το ποιος βέβαια έχει κληθεί να επωμισθεί το άγος από το σφράγισμα των συνόρων είναι πασιφανές.

Πολλοί αναλυτές «έγκυρων» ΜΜΕ της Γερμανίας, όντας σοκαρισμένοι κι εκνευρισμένοι από το αναπάντεχο εκλογικό αποτέλεσμα, προσπάθησαν, αμέσως μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, να υποβαθμίσουν, να λοιδορήσουν και να σχετικοποιήσουν τον ξεκάθαρο θρίαμβο του «αντισυστημικού», «αντιευρωπαϊκού» και «αντιδημοκρατικού» AfD, που ακολούθησε μια όντως δυναμική ξενοφοβική εκλογική εκστρατεία. Όμως, όπως επισημαίνει και η φιλοατλαντική die Zeit «η άνοδος του AfD είναι κάτι περισσότερο από αποτύπωση της στιγμής και κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα πραγματικό πρόβλημα για το γερμανικό πολιτικό σύστημα», αλλά και για την καγκελάριο προσωπικά. Η αλλοπρόσαλλη συμμαχία CDU-SPD-Gruene-Linke-ΜΜΕ-Εκκλησίας-Τραπεζών-Βιομηχάνων στο μεταναστευτικό και στην πολιτική «των ανοικτών θυρών» (Willkommenskultur) ήταν η ευκαιρία για το AfD, ένα νέο κόμμα που δεν έχει προλάβει να εκπονήσει ούτε το εκλογικό του πρόγραμμα, να αμφισβητήσει συνολικά και δυναμικά το γερμανικό κατεστημένο και τις παγκοσμιοποιημένες γερμανικές ελίτ. Κάτι που αποτυπώνει εύστοχα και η αριστερή Frankfurter Rundschau: «στο μέχρι τώρα κομματικό σύστημα κανείς δεν βρήκε μια δημοκρατική και φιλελεύθερη απάντηση σε αυτήν την αποστροφή των πολιτών από το (υφιστάμενο) πολιτικό σύστημα. Η πολιτική, όπως τη γνωρίζουμε, άφησε τους απογοητευμένους στην αντιδημοκρατική “Εναλλακτική”, γιατί η ίδια (η πολιτική) δεν είχε να προσφέρει καμία εναλλακτική λύση». Γι αυτό άλλωστε και το AfD αντιστάθηκε με επιτυχία, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, τη μετωπική και λυσσαλέα επίθεση δαιμονοποίησής του, που εξαπέλυσαν εναντίον του όλα τα «έγκυρα» ΜΜΕ, τα οποία με υπερβολική ευκολία εκλαμβάνουν πλέον οποιαδήποτε κριτική εναντία στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων στην πολωμένη Γερμανία ως ρατσισμό, ναζισμό, ξενοφοβία, εθνικισμό, ισλαμοφοβία, κ.ο.κ.

Πολλοί αναλυτές επισημαίνουν ότι η «εξτρεμιστική Δεξιά», έχοντας ένα εκλογικό δυναμικό που απαρτίζεται από άτομα νεαρής ηλικίας, άρρενες και απογοητευμένους, παρουσιάζοντας μια πολύ μεγάλη διεισδυτικότητα στα εργατικά στρώματα και στους άνεργους, και κυρίως κινητοποιώντας μαζικά ψηφοφόρους που απείχαν διαχρονικά από τις εκλογές, θα έχει σίγουρα και ισχυρή παρουσία στη επόμενη γερμανική βουλή, σε ενάμιση χρόνο. Μετά την «τεκτονική μετατόπιση του πολιτικού τοπίου», που έκανε την FAZ να αναρωτηθεί αν αυτό το αποτέλεσμα προδικάζει «μια άλλη Δημοκρατία», πολύ δεξιότερη, η ελπίδα των παραδοσιακών κόμματων είναι ότι, αφού απέτυχαν να αποτελειώσουν το AfD στα στημένα τοκ-σόου, στα προκλητικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στις «βαθυστόχαστες» αναλύσεις καθεστωτικών δημοσιογράφων, θα «ξεσκεπάσουν το ναζιστικό προσωπείο» του στις μελλοντικές πολιτικές αναμετρήσεις στο κοινοβούλιο του Βερολίνου. Μέχρι τότε είναι βέβαιο όμως ότι το AfD θα καθορίζει την ημερήσια πολιτική ατζέντα, προβάλλοντας δυναμικά, πέρα από το προσφυγικό, θέματα όπως η επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία, ή το «τερατούργημα» της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, ενώ σ’ ένα μήνα αναμένεται να δημοσιοποιηθεί και το εκλογικό του πρόγραμμα.

Σε αντίθεση πάντως με μια σειρά από γερμανικές εφημερίδες, που προσπαθούν να «απαλύνουν» την προσωπική ήττα της Μέρκελ, για τη βρετανική Times η νίκη του AfD αποτελεί ένα «συντριπτικό χτύπημα στη Μέρκελ» και μάλιστα ενόψει της Ευρωπαϊκής Συνόδου την ερχόμενη Πέμπτη. Είναι σαφές ότι η πρώην «σιδηρά καγκελάριος» θα προσέλθει ενώπιον των 27 Ευρωπαίων ηγετών και του Νταβούτογλου αποδυναμωμένη πολιτικά – στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Το ρήγμα που προκάλεσε η ίδια στο εσωτερικό της Ευρώπης θα γίνει πολύ βαθύτερο, ιδιαίτερα αν συνεχίσει να λειτουργεί μονομερώς, σφυρηλατώντας το νέο Άξονα Βερολίνου-Άγκυρας –με την Αθήνα σε ρόλο εντολοδόχου παρατηρητή. Η οποιαδήποτε συμφωνία-ντηλ για το μεταναστευτικό –παράνομη κατά τον ΟΗΕ και πολλούς ειδικούς του θέματος– επιτευχθεί με την Τουρκία, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι και αυτή κερδισμένη των εκλογών και θα εξακολουθήσει σε βάθος χρόνου να αντιμετωπίζει τους «μετανάστες ως όπλο», θα είναι σε βάρος κυρίως της Ελλάδας και της Κύπρου. Κι αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και αν οι ανεκδιήγητοι ΣΙΡΙΖΑΝΕΛ προσπαθήσουν –για μια ακόμη φορά– να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό, με επικοινωνιακά ψεύδη, ηθικολογικά προτάγματα άνευ αντικειμένου και ουσίας αλλά και υποτιμητικές μεμψιμοιρίες και ύβρεις κατά των λοιπών Ευρωπαίων, που ασφαλώς και φροντίζουν για το συμφέρον τους.

Εν κατακλείδι, το ουσιαστικότερο για την Ελλάδα συμπέρασμα από αυτές τις εκλογές, όσο και αν κάποιοι «ανθρωπιστές» του γλυκού νερού δεν θέλουν να το παραδεχτούν, είναι ότι η μεσσιανική μερκελική πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», που πρώτος εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ, κατέρρευσε εν μία νυχτί. Αυτό που απομένει είναι να το παραδεχτεί κάποια στιγμή δημοσίως και η ίδια, όπως και οι ακόλουθοί της στην Αθήνα, οι οποίοι, είναι  βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα χάσουν και τυπικά το τελευταίο τους στήριγμα, τη Μέρκελ, ενώ θα έχουν ήδη μετατρέψει, με αποκλειστική τους ευθύνη, την Ελλάδα «σε αποθήκη ψυχών». Με χαρακτηριστικό δείγμα το «όνειδος της Ειδομένης», όπως το διαχειρίζονται οι κατά τ’ άλλα «ανθρωπιστές» του περιθωριοποιημένου Τσίπρα.

 http://ardin-rixi.gr/archives/198041