Τα γεγονότα που προηγήθηκαν της "Ρωσικής Επανάστασης". Λένιν

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Η Εωσφορική Συνωμοσία»

Ο Νικόλαος Α΄ διαθέχθηκε τον Αλέξανδρο Α΄ στα 1825. Ευνοούσε λιγότερο τους Εβραίους, διότι έβλεπε την ταχεία διείσδυσή τους στην ρωσική οικονομία, με τρόμο. Η κυβέρνησή του έβλεπε με μεγάλη δυσαρέσκεια την αποφασιστικότητα των Εβραίων να διατηρήσουν τον ξεχωριστό πολιτισμό τους, την γλώσσα, τον τρόπο ένδυσης κλπ.

Εβραίος της Ρωσίας

Με σκοπό να τους εναρμονίσει με την ρωσική κοινωνία, ο Νικόλαος I, στα 1804 έκανε υποχρεωτικό για όλα τα εβραιόπαιδα να παρακολουθούν το δημόσιο σχολείο. Ο Νικόλαος πίστευε πως αν πείθονταν οι νεαροί Εβραίοι πως ήταν καλοδεχούμενοι στην ρωσική κοινωνία θα μπορούσε να περιορίσει τις παρεξηγήσεις. Η ομολογημένη πρόθεση του ήταν να αντισταθμίσει την μονόπλευρη ιστορία του θρησκευτικού διωγμού που διείσδυσε στα μυαλά τους από την πρώιμη παιδική τους ηλικία.

Τα αποτελέσματα αυτού του ρωσικού πειράματος δεν ήταν τα αναμενόμενα. Η εκπαίδευση για τα άλλα παιδιά δεν ήταν υποχρεωτική. Έτσι οι Εβραίοι έγιναν η πιο μορφωμένη εθνότητα στην Ρωσία.

Ο Αλέξανδρος II διαδέχθηκε τον Νικόλαο I στον θρόνο της Ρωσίας στα 1855. Ο Βενιαμίν Ντισραέλι αναφέρθηκε στον Αλέξανδρο ΙΙ λέγοντας πως ήταν «ο πιο καλοκάγαθος πρίγκηπας που κυβέρνησε ποτέ την Ρωσία». Ο Αλέξανδρος (φώτο) αφιέρωσε την ζωή του στην βελτίωση των συνθηκών ζωής των αγροτών, των φτωχών τάξεων και των Εβραίων. Στα 1861 χειραφέτησε 23.000.000 δουλοπάροικους. Η ατυχής αυτή τάξη ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να εργάζεται την γη. Ουσιαστικά ήταν σκλάβοι. Μπορούσαν να μεταφέρονται από τον έναν ιδιοκτήτη στον άλλο σε κάθε πώληση ή ενοικίαση περιουσίας γης.

Πολλοί Εβραίοι που επωφελήθηκαν από την υποχρεωτική εκπαίδευση, εισήλθαν στα πανεπιστήμια. Έβρισκαν όμως μεγάλες δυσκολίες στην αναζήτησης εργασίας μετά την αποφοίτησή τους. Για να διορθώσει αυτήν την αδικία ο Αλέξανδρος II νομοθέτησε πως όλοι oι Εβραίοι απόφοιτοι μπορούσαν να κατέχουν κυβερνητικές θέσεις στην Μεγάλη Ρωσία…..Οι Εβραίοι όμως επαναστάτες ηγέτες ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν το κίνημά τους για μια «λαϊκή παγκόσμια επανάσταση». Οι τρομοκρατικές ομάδες τους πραγματοποιούσαν την μια προσβολή μετά την άλλη. Εργάζονταν προς την κατεύθυνση να στρατολογήσουν δυσαρεστημένους Ρώσους διανοούμενους και να διαδώσουν την ιδέα μιας βίαιης επανάστασης στα μυαλά του λαού που εργαζόταν στην βιομηχανία. Στα 1866 έκαναν την πρώτη τους προσπάθεια κατά της ζωής του Αλέξανδρου II. Για δεύτερη φορά προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν στα 1879. Κατά θαυμαστό τρόπο και οι δύο οι προσπάθειες απέτυχαν. Τότε αποφασίσθηκε να κάνουν μια ειδική προσπάθεια για να τον απομακρύνουν. Η καλοκάγαθη διακυβέρνησή του ανέτρεπε απολύτως τον ισχυρισμό τους πως «οι απαιτούμενες αναμορφώσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν ταχύτατα μόνον με την επαναστατική δράση». Οι συνωμότες έθεσαν σε εφαρμογή το επόμενο σχέδιό τους εναντίον της ζωής του Αλέξανδρου II στο σπίτι της Εβραίας Χέσια Χέλφμαν (Gesya Helfman).Ο Τσάρος δολοφονήθηκε στα 1881….

Η δολοφονία του Τσάρου στα 1881 προκάλεσε μια έντονη δυσαρέσκεια που εκφράστηκε από μία ξαφνική έκρηξη βίας εναντίον του εβραϊκού πληθυσμού σε πολλά μέρη της Ρωσίας. Η ρωσική κυβέρνηση ψήφισε τους "Νόμους του Μαΐου". Επρόκειτο για σκληρούς νόμους, διότι οι Ρώσοι αξιωματούχοι που τους υποστήριξαν ισχυρίστηκαν πως «Εάν οι Εβραίοι δεν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι και συμβιβασμένοι με την φιλάνθρωπη πολιτική του Αλέξανδρου II τότε είναι προφανές πως δεν θα ήταν ικανοποιημένοι παρά μόνον με την απόλυτη κυριαρχία τους στην Ρωσία». Για μια ακόμη φορά ολόκληρη η εβραϊκή φυλή τιμωρήθηκε για τις αμαρτίες ολίγων επαναστατών ηγετών.

Στις 23 Μαΐου του 1882 μία αντιπροσωπεία Εβραίων με επικεφαλής τον Βαρώνο Γκίνζμπεργκ (φώτο) συνάντησε τον νέο τσάρο Αλέξανδρο III και διαμαρτυρήθηκε επισήμως για τους Νόμους του Μαΐου. Ο Τσάρος υποσχέθηκε πως θα γινόταν μία ενδελεχής έρευνα στο θέμα που αφορούσε τις διαμάχες μεταξύ των εβραϊκών και μη εβραϊκών τμημάτων του πληθυσμού της Αυτοκρατορίας. Στις 3 Σεπτεμβρίου εξέδωσε την εξής δήλωση: «Για κάποιο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση έστρεψε την προσοχή της στους Εβραίους, τα προβλήματά τους και τις σχέσεις τους με τους υπόλοιπους κατοίκους της Αυτοκρατορίας με πρόθεση να διασφαλίσει από τις άθλιες συνθήκες που βρίσκονται οι χριστιανικοί πληθυσμοί από την συμπεριφορά των Εβραίων σε επιχειρηματικά θέματα. Στην διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών οι Εβραίοι όχι μόνον βρέθηκαν να κατέχουν κάθε εμπόριο και επιχείρηση με όλα της τα παρακλάδια αλλά και ενός μεγάλου μέρους της γης που το αγόρασαν ή το καλλιεργούσαν. Με λίγες εξαιρέσεις έχουν σαν σώμα αφιερώσει την προσοχή τους όχι να πλουτίσουν και να ωφελήσουν τη χώρα, αλλά να εξαπατήσουν τον ρωσικό λαό με τα κόλπα τους. Οι φτωχοί πολίτες υποφέρουν ιδιαίτερα κάτι που τους οδήγησε σε διαμαρτυρίες που εκφράστηκαν με πράξεις βίας εναντίον των Εβραίων. Η κυβέρνηση από την μια πλευρά καταβάλλει κάθε προσπάθεια να κατευνάσει αυτές τις διαμάχες και να απαλλάξει τους Εβραίους από την σφαγή και την καταπίεση, από την άλλη πλευρά όμως πιστεύει πως είναι θέμα αναγκαιότητας και δικαιοσύνης, να υιοθετήσει αυστηρά μέτρα για να θέσει τέρμα στην καταπίεση που ασκούν οι Εβραίοι στους άλλους πολίτες, και να απαλλάξει την χώρα από την κακή πρακτική τους η οποία όπως γνωρίζουμε είναι η πραγματική αιτία των αντι-εβραϊκών ταραχών».

Οι Νόμοι του Μαΐου εγκρίθηκαν από την κυβέρνηση όχι μόνο σαν μία πράξη αντίδρασης εξ αιτίας της δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου II αλλά και γιατί οι Ρώσοι οικονομολόγοι προειδοποίησαν την κυβέρνηση πως η εθνική οικονομία κινδύνευε να καταστραφεί εάν δεν λαμβάνονταν μέτρα για να καμφθούν οι παράνομες δραστηριότητες των Εβραίων. Οι οικονομολόγοι παρατήρησαν πως ενώ οι Εβραίοι αντιπροσώπευαν μόνο το 4,2% ολόκληρου του πληθυσμού ήταν ικανοί να διεισδύσουν τόσο βαθιά στην ρωσική οικονομία ώστε το έθνος να αντιμετωπίζει την οικονομική καταστροφή. Το πόσο δίκαιο είχαν οι οικονομολόγοι αποδείχθηκε από τα γεγονότα μετά την αποτυχία της αντιπροσωπείας του Βαρώνου Γκίνζμπεργκ στο θέμα των Νόμων του Μαΐου. Οι Διεθνείς Τραπεζίτες επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οδήγησαν το έθνος σχεδόν σε χρεοκοπία. Πραγματοποίησαν εμπάργκο στο ρωσικό εμπόριο. Στα 1904, αφού οδήγησαν την Ρωσική Αυτοκρατορία σε έναν καταστροφικό πόλεμο με την Ιαπωνία, ο αγγλικός Τραπεζικός οίκος των Ρόθτσιλντ απαρνήθηκε την υπόσχεσή του για οικονομική βοήθεια και προσπάθησε να οδηγήσει σε χρεοκοπία την Ρωσική Αυτοκρατορία, ενώ η Κούν-Λέμπ και Σια της Νέας Υόρκης έδινε στην Ιαπωνία όσες πιστώσεις είχε ζητήσει.

Πολλοί ορθόδοξοι Εβραίοι ανησυχούσαν για την ανελέητη τρομοκρατία που ασκούσαν οι άλλοι Εβραίοι. Γνώριζαν πως μια ανάλογη πολιτική πραγματοποιήθηκε στην Γαλλία, την Γερμανία, την Ισπανία και την Ιταλία. Οι λιγότερο ριζοσπαστικοί Εβραίοι ανησυχούσαν, διότι εφοβούντο πως η συνέχεια μιας τέτοιας τρομοκρατίας θα είχε σαν αποτέλεσμα ένα τέτοιο κύμα αντι-σημιτισμού που ήταν πολύ πιθανόν να οδηγήσει στην εξόντωση της εβραϊκής φυλής. Οι χειρότεροι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν από έναν Γερμανο-Εβραίο, τον Θεόδωρο Χέρζλ που τους πληροφόρησε για την αντι-σημιτική πολιτική του Καρλ Ρίττερ που με ταχύτητα διεδίδετο σε ολόκληρη την Γερμανία. Τους πρότεινε την οργάνωση ενός κινήματος “Πίσω στο Ισραήλ” για τους Ορθόδοξους Εβραίους. Αυτή ήταν η αρχή του Σιωνιστικού κινήματος.

Αφού ο Τσάρος Αλέξανδρος III εξέδωσε την ετυμηγορία του κατηγορώντας τους ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΥΣ Εβραίους σαν την αιτία της αναταραχής στην Αυτοκρατορία και την οικονομική της καταστροφή, οι ηγέτες των επαναστατών οργάνωσαν το "Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα". Ένας ιδιαίτερα άγριος άνθρωπος με το όνομα Gershuni (φώτο) ήταν ο διορισμένος οργανωτής των τρομοκρατικών ομάδων. Ένας ράφτης με το όνομα Γιέβνο Άζεφ ήταν διορισμένος να οργανώσει τις “Ομάδες Κρούσης”. Οι ηγέτες του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος έδωσαν έμφαση στην αναγκαιότητα να στρατολογήσουν τζεντίλε («εθνικούς») στο κίνημά τους. Οι τζεντίλε που πέρασαν τα τεστ που υποβλήθηκαν, έγιναν πλήρη μέλη. Μετά την απόφαση αυτή εισήλθε στο κόμμα ο Αλεξάντερ Ουλιάνοφ. Πριν να τον αποδεχθούν ως πλήρες μέλος, οι επαναστάτες ηγέτες τον διέταξαν να πάρει μέρος στην δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου III. Η προσπάθεια κατά της ζωής του Τσάρου απέτυχε. Ο Αλεξάντερ Ουλιάνοφ συνελήφθη. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η εκτέλεσή του οδήγησε τον νεαρό αδελφό του τον Βλαδίμηρο να αφιερωθεί στην επαναστατική υπόθεση. Ο Βλαδίμηρος ανήλθε την κλίμακα της εξουσίας, μέχρι που έγινε ηγέτης του Μπολσεβικικού Κόμματος. Πήρε το όνομα Λένιν και έγινε ο πρώτος δικτάτορας της Ε.Σ.Σ.Δ.

Ανάμεσα στα 1900 και 1906 εκτός από την πρόκληση σοβαρών εργατικών προβλημάτων και την δημιουργία τρομερών παρανοήσεων ανάμεσα σε όλα τα επίπεδα της ρωσικής κοινωνίας, το Επαναστατικό κόμμα άγγιξε τις πληγές των

θρησκευτικών προκαταλήψεων και το μετέτρεψε σε καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Το καζάνι αυτό έφτασε στα όρια της έκρηξης λόγω των εκτεταμένων δολοφονιών. Και εξερράγη με την μορφή μιας επανάστασης στα 1905.

Ο αξιωματούχος που δολοφονήθηκε από τα τμήματα Τρομοκρατών των Σοσιαλιστών Επαναστατών ήταν ο Μπογκολέποβ, Υπουργός Εκπαίδευσης στα 1901 (φώτο). Η δολοφονία αυτή πραγματοποιήθηκε ως εβραϊκή διαμαρτυρία ενάντια στο εκπαιδευτικό θέμα των Νόμων του Μαΐου. Οι νόμοι αυτοί περιόριζαν τον αριθμό των Εβραίων που παρακολουθούσαν κρατικά σχολεία και πανεπιστήμια σε έναν αριθμό ανάλογο του εβραϊκού πληθυσμού συγκρινομένου με το σύνολο του Ρωσικού πληθυσμού. Το μέτρο αυτό πέρασε διότι τα χρηματοδοτούμενα από το κράτος σχολεία είχαν πλημμυρίσει από Εβραίους σπουδαστές. Μία ομάδα νεαρών Εβραίων που “υπέφεραν” όταν ήταν παιδιά, εξ’ αιτίας των εκπαιδευτικών νόμων του Μαΐου του 1882 ανέλαβε το έργο να δολοφονήσει τον Υπουργό Εκπαίδευσης. Έπρεπε να αποδείξουν το θάρρος τους και τις ικανότητές τους για να αναλάβουν δράση στις τρομοκρατικές ομάδες του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος.

Την επόμενη χρονιά (1902) δολοφονήθηκε ο Υπουργός Εσωτερικών Σιπιάγκιν για να δώσουν έμφαση στην εβραϊκή διαμαρτυρία εναντίον των Νόμων του Μαΐου οι οποίοι ανέτρεψαν την πολιτική του Αλεξάνδρου II και απαγόρευσαν στους Εβραίους να ζουν έξω από τις οριοθετημένες περιοχές. Οι Εβραίοι που διώχθηκαν από τα σπίτια τους στην Ευρύτερη Ρωσία σαν παιδιά, υπό τον Νόμο του Μαΐου εξελέγησαν για να φέρουν εις πέρας αυτήν την “Εκτέλεση”. Δεν έκαναν λάθος.

Στα 1903 δολοφονήθηκε ο κυβερνήτης της Uta, Μπογκτάνοβιτς, στα 1904 δολοφονήθηκε ο Ρώσος πρωθυπουργός Vischelev von Plehve, στα 1905 εξεράγη η Πρώτη Ρωσική Επανάσταση.

Στις 17 Φεβρουάριου του 1905 δολοφονήθηκε ο θείος του Τσάρου, Μεγάλος Δούκας Σέργιος. Τον Δεκέμβριο του 1905 ο στρατηγός Ντουμπράσσοφ κατέστειλε την εξέγερση αλλά στα 1906 δολοφονήθηκε από μια Τρομοκρατική ομάδα.

Μετά την κατηγορία του Τσάρου ότι οι Εβραίοι ευθύνονταν για την κακή κατάσταση των πραγμάτων στην Ρωσία, ο Βαρώνος Γκίνζμπεργκ πήρε την εντολή να καταστρέψει την Ρωσική Αυτοκρατορία. Συμφωνήθηκε πως για να αρχίσουν τον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, τα συμφέροντα των Ρόθτσιλντ στην Ευρώπη θα προσποιούντο πως ήταν φιλικοί με την Ρωσία. Θα χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο της Ρωσίας, ενώ μυστικά οι συνέταιροι των Ρόθτσιλντ, Κουν- Λεμπ και Σια της Νέας Υόρκης θα χρηματοδοτούσαν την Ιαπωνική κυβέρνηση. Η ήττα της Ρωσίας θα γινόταν βέβαια όπου οι Ρόθτσιλντ θα απέσυραν την οικονομική τους βοήθεια όταν ήταν η πλέον απαραίτητη. Χάος και σύγχιση θα δημιουργείτο στις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσίας της Άπω Ανατολής με δολιοφθορές στις γραμμές μεταφορών και συγκοινωνιών που διέσχιζαν την Σιβηρία. Αυτό θα προκαλούσε ελλείψεις εφοδίων και πυρομαχικών στον ρωσικό στρατό και ναυτικό.

Ξαφνικά ένας Ρώσος αξιωματικός του Ναυτικού εξέπλευσε από την Βαλτική, έπλευσε προς το Πορτ Άρθουρ της Άπω Ανατολής και διέταξε τα πλοία του να χτυπήσουν ένα Βρετανικό Αλιευτικό Στόλο στο Dogger bank των Νοτίων Θαλασσών. Καμία λογική δικαιολογία δεν ήλθε ποτέ να εξηγήσει την τρομερή αυτή πράξη αγριότητας και μαζικής εξόντωσης μιας υποτιθέμενης φιλικής δύναμης. Η λαϊκή αντίδραση την Αγγλία ήταν τέτοια που παρ’ ολίγον απεφεύχθη ο πόλεμος. Λόγω αυτού του γεγονότος πολλοί Βρετανοί Αξιωματικοί του Ναυτικού, όπως και της εμπορικής ναυτιλίας υπηρέτησαν εθελοντικά στην Ιαπωνία.

Η ιαπωνική κυβέρνηση χρηματοδοτήθηκε από διεθνή δάνεια που συνέλεξε ο Ιακώβ Σίφφ (Νέα Υόρκη) (φώτο). Ο Σίφφ ήταν προϊστάμενος στην Κουν-Λεμπ και Σια. Συνεργάζετο με τον Σερ 'Ερνεστ Κάσσελς (Αγγλία) και τους Βάρμπουργκ (Αμβούργο). Ο Ιακώβ Σίφφ δικαιολόγησε την πράξη του να χρηματοδοτήσει την Ιαπωνία στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας σε ένα γράμμα που έγραψε στον Κόμη Ουάϊτ, τον απεσταλμένο του Τσάρου που συμμετείχε στις Ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Πόρτσμουθ των ΗΠΑ στα 1905. 

«Μπορούσε να είναι αναμενόμενο πως η επιρροή των Αμερικανοεβραίων επί της κοινής γνώμης μπορούσε να ασκηθεί προς όφελος της χώρας η οποία συστηματικά ταπείνωνε τους αδελφούς τους... Εάν η κυβέρνηση που συστάθηκε τώρα, δεν κατορθώσει να εγγυηθεί την ασφάλεια και τις ίσες ευκαιρίες σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία, για τον εβραϊκό πληθυσμό, τότε πραγματικά ήλθε η ώρα για τους Εβραίους της Ρωσίας να εγκαταλείψουν την αφιλόξενη γη των πατέρων τους. Το πρόβλημα που θα είναι αναγκασμένος ο κόσμος να αντιμετωπίσει θα είναι τεράστιο, θα λυθεί και εσείς που δεν είστε μόνον ένας διορατικός διπλωμάτης αλλά και ένας μεγάλος οικονομολόγος, γνωρίζει καλά πως η μοίρα της Ρωσίας και ο χαμός της θα σφραγισθεί».

Μπορούμε να αξιολογήσουμε καλύτερα την υποκρισία του Ιακώβ Σιφφ εάν ανακαλύψουμε πως από το 1807 χρηματοδοτούσε τους τρομοκράτες στην Ρωσία. Στα 1904 βοήθησε να χρηματοδοτηθεί η επανάσταση που εξεράγη στην Ρωσία στα 1905. Επίσης βοήθησε να οργανωθεί σε διεθνή βάση η χρηματοδότηση της Ρωσικής Επαναστάσεως που εξεράγη στα 1917 και έδωσε σ; αυτόν και στους συνεργάτες του την πρώτη τους ευκαιρία να θέσουν σε εφαρμογή τις ολοκληρωτικές τους θεωρίες.

Ο Ρωσο-Ιαπωνικός πόλεμος υποκινήθηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες μι σκοπό να δημιουργηθούν οι απαραίτητες συνθήκες για την επιτυχία μιας επαναστατικής προσπάθειας που θα ανέτρεπε την εξουσία των Τσάρων. Τα σχέδια των Διεθνών Τραπεζιτών ανατράπηκαν όταν οι υποκινούμενοι από τους Εβραίους Μενσεβίκοι ξεκίνησαν μια ανεξάρτητη επανάσταση στην Ρωσία στα 1905. Όταν οι Διεθνείς Τραπεζίτες απέσυραν την οικονομική τους υποστήριξη στην επανάσταση, η επανάσταση απέτυχε ακριβώς την στιγμή που φαινόταν να έχει αγγίξει την επιτυχίας.

Επειδή οι κυριαρχούμενοι από τους Εβραίους Μενσεβίκοι έδρασαν με δική τους πρωτοβουλία, οι Διεθνείς Τραπεζίτες απεφάσισαν να είναι ο Λένιν αυτός που θα ηγηθεί του δικού τους επαναστατικού προγράμματος στην Ρωσία από εκείνη την στιγμή και μετά. 

ΚΟ