Έχετε
αναλογιστεί ποτέ ότι ενδεχομένως ο Ιησούς – ως συνέπεια της προδοσίας
του από τον Ιούδα για 30 αργύρια – να υπήρξε το πρώτο μεγάλο θύμα του
πολιτικο-οικονομικού συμπλέγματος συμφερόντων ενός πρώιμης μορφής
καπιταλισμού;
Αναλογιστήκατε ποτέ μήπως ο Ιησούς υπήρξε ο πρώτος πραγματικός αναρχικός και ότι ο αληθινός χριστιανός οφείλει να μελετά τα Ευαγγέλια το ίδιο κατανυκτικά με τα «ευαγγέλια» του Μπακούνιν, του Κροπότκιν, του Προυντόν και του Μαλατέστα;
«Καθ' όλα βάσιμη υπόθεση» είναι η απάντηση του ελληνo-γαλλικής καταγωγής πολιτικού επιστήμονα και συγγραφέα Αλέξανδρου Χριστογιαννόπουλου του οποίου η εξαιρετική και σοβαρότατη μελέτη με τίτλο «Christian Anarchism – A political commentary on the gospel» («Χριστιανικός Αναρχισμός – Ένα πολιτικό σχόλιο πάνω στα Ευαγγέλια») εξετάζει εις βάθος τις
κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και επιπλοκές της διδασκαλίας του Ιησού.
Μάλιστα, δημοσίευμα στο New Left Project αναφέρει σχετικά με το βιβλίο:
Ο Λέων Τολστόι έγραψε κάποτε ότι «ο χριστιανισμός στην αληθινή του ουσία θέτει ένα τέλος στο Κράτος». Αυτή η πρόταση αποδίδει τη βασική ιδέα που αποτελεί τη βάση του χριστιανικού αναρχισμού...
Σε αυτό το πλαίσιο σκέψης, ο χριστιανισμός μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα, όπως την καταγγελία του Κράτους (διότι προάγει τη βία, την ειδωλολατρεία κ.ο.κ.), το όραμα μίας α-κρατικής κοινωνίας, καθώς και τη συγκρότηση μιας ανοικτής, δυναμικής, κυβερνώμενης «από τα κάτω» κοινωνίας, βασιζόμενης στην έννοια της απόλυτης κοινότητας.![]()
Υπάρχουν πολλά χωρία από τη Νέα Διαθήκη τα οποία παράσχουν τη βάση για μια τέτοια θεώρηση που νεύει καταφατικά, από πολιτική άποψη, προς την πλευρά του αναρχισμού: η επί του όρους ομιλία του Χριστού, οι συνομιλίες ανάμεσα στον Ιησού τον Πέτρο και τον Παύλο για τη συγχώρεση, την αρετή του να υπηρετείς τους άλλους και να απέχεις από το να τους κρίνεις κ.α.
Πράγματα δηλαδή που δεν κάνει το Κράτος ή που το Κράτος δεν μας επιτρέπει να πράττουμε και τα οποία αν τα πράτταμε το Κράτος θα ήταν περιττό.
Γιατί όμως οι Χριστιανοί στην πλειοψηφία τους δεν ακολουθούν τα πολιτικά κελεύσματα του αναρχισμού, αλλά συνδέουν τη χριστιανική διδασκαλία με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους: την πατρίδα, την οικογένεια, την οργανωμένη θρησκεία (ένα Κράτος εν Κράτει) και τις άλλες συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας;
Η απάντηση, σε αυτή την περίπτωση, εμπεριέχεται στην ερώτηση: από τη στιγμή που οι επαναστατικές διδασκαλίες του Ιησού μετουσιώθηκαν σε οργανωμένο θρησκευτικό σύστημα δεν μπορούσαν παρά να υπηρετήσουν μία ορισμένη έννοια του Κράτους.
Ωστόσο, κοινότητες χριστιανών αναρχικών υπάρχουν ανά τον κόσμο, επιδεικνύοντας μάλιστα εξαιρετική ακτιβιστική δραστηριότητα, όπως συνέβη στις ΗΠΑ και στη δράση τέτοιων ομάδων ενάντια στην ιδέα του «Πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», δηλαδή ενάντια σε μία κρατική επινόηση, στο όνομα της οποίας διαπράχθηκαν και διαπράττονται εγκλήματα.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες υπήρξαν πολιτικά ανατρεπτικές, άσχετα από το ότι στη συνέχεια αφομοιώθηκαν από τους μηχανισμούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετατρεπόμενες έτσι σε έμμεσα όργανα της αυτοκρατορικής εξουσίας. Το ίδιο συνέβη και κατά το Μεσαίωνα με τους Μενονίτες, τους Αναβαπτιστές και τους Κουακέρους, οι οποίοι επεχείρησαν να ζήσουν σύμφωνα με τις ριζοσπαστικές πολιτικά διδασκαλίες του Ιησού.
Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά ακόμη σχετικά με το θέμα, αλλά η συνέχεια επί των σελίδων του πολύ ενδιαφέροντος, συναρπαστικού βιβλίου του κ. Χριστογιαννόπουλου από τις εκδόσεις Imprint Academic.
Αναλογιστήκατε ποτέ μήπως ο Ιησούς υπήρξε ο πρώτος πραγματικός αναρχικός και ότι ο αληθινός χριστιανός οφείλει να μελετά τα Ευαγγέλια το ίδιο κατανυκτικά με τα «ευαγγέλια» του Μπακούνιν, του Κροπότκιν, του Προυντόν και του Μαλατέστα;
«Καθ' όλα βάσιμη υπόθεση» είναι η απάντηση του ελληνo-γαλλικής καταγωγής πολιτικού επιστήμονα και συγγραφέα Αλέξανδρου Χριστογιαννόπουλου του οποίου η εξαιρετική και σοβαρότατη μελέτη με τίτλο «Christian Anarchism – A political commentary on the gospel» («Χριστιανικός Αναρχισμός – Ένα πολιτικό σχόλιο πάνω στα Ευαγγέλια») εξετάζει εις βάθος τις
κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και επιπλοκές της διδασκαλίας του Ιησού.
Μάλιστα, δημοσίευμα στο New Left Project αναφέρει σχετικά με το βιβλίο:
Ο Λέων Τολστόι έγραψε κάποτε ότι «ο χριστιανισμός στην αληθινή του ουσία θέτει ένα τέλος στο Κράτος». Αυτή η πρόταση αποδίδει τη βασική ιδέα που αποτελεί τη βάση του χριστιανικού αναρχισμού...
Σε αυτό το πλαίσιο σκέψης, ο χριστιανισμός μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα, όπως την καταγγελία του Κράτους (διότι προάγει τη βία, την ειδωλολατρεία κ.ο.κ.), το όραμα μίας α-κρατικής κοινωνίας, καθώς και τη συγκρότηση μιας ανοικτής, δυναμικής, κυβερνώμενης «από τα κάτω» κοινωνίας, βασιζόμενης στην έννοια της απόλυτης κοινότητας.
Υπάρχουν πολλά χωρία από τη Νέα Διαθήκη τα οποία παράσχουν τη βάση για μια τέτοια θεώρηση που νεύει καταφατικά, από πολιτική άποψη, προς την πλευρά του αναρχισμού: η επί του όρους ομιλία του Χριστού, οι συνομιλίες ανάμεσα στον Ιησού τον Πέτρο και τον Παύλο για τη συγχώρεση, την αρετή του να υπηρετείς τους άλλους και να απέχεις από το να τους κρίνεις κ.α.
Πράγματα δηλαδή που δεν κάνει το Κράτος ή που το Κράτος δεν μας επιτρέπει να πράττουμε και τα οποία αν τα πράτταμε το Κράτος θα ήταν περιττό.
Γιατί όμως οι Χριστιανοί στην πλειοψηφία τους δεν ακολουθούν τα πολιτικά κελεύσματα του αναρχισμού, αλλά συνδέουν τη χριστιανική διδασκαλία με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους: την πατρίδα, την οικογένεια, την οργανωμένη θρησκεία (ένα Κράτος εν Κράτει) και τις άλλες συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας;
Η απάντηση, σε αυτή την περίπτωση, εμπεριέχεται στην ερώτηση: από τη στιγμή που οι επαναστατικές διδασκαλίες του Ιησού μετουσιώθηκαν σε οργανωμένο θρησκευτικό σύστημα δεν μπορούσαν παρά να υπηρετήσουν μία ορισμένη έννοια του Κράτους.
Ωστόσο, κοινότητες χριστιανών αναρχικών υπάρχουν ανά τον κόσμο, επιδεικνύοντας μάλιστα εξαιρετική ακτιβιστική δραστηριότητα, όπως συνέβη στις ΗΠΑ και στη δράση τέτοιων ομάδων ενάντια στην ιδέα του «Πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», δηλαδή ενάντια σε μία κρατική επινόηση, στο όνομα της οποίας διαπράχθηκαν και διαπράττονται εγκλήματα.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες υπήρξαν πολιτικά ανατρεπτικές, άσχετα από το ότι στη συνέχεια αφομοιώθηκαν από τους μηχανισμούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετατρεπόμενες έτσι σε έμμεσα όργανα της αυτοκρατορικής εξουσίας. Το ίδιο συνέβη και κατά το Μεσαίωνα με τους Μενονίτες, τους Αναβαπτιστές και τους Κουακέρους, οι οποίοι επεχείρησαν να ζήσουν σύμφωνα με τις ριζοσπαστικές πολιτικά διδασκαλίες του Ιησού.
Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά ακόμη σχετικά με το θέμα, αλλά η συνέχεια επί των σελίδων του πολύ ενδιαφέροντος, συναρπαστικού βιβλίου του κ. Χριστογιαννόπουλου από τις εκδόσεις Imprint Academic.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου