Η Φθινοπωρινή Σύναξις των Αθλίων

του Γιώργου Καραμπελιά
Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σΕ ένα έθνος είναι η παρακμή διά του μιθριδατισμού, ή, ίσως, η παρακμή συνοδεύεται πάντοτε από αυτόν: Σιγά- σιγά, συνηθίζεις το δηλητήριο και την έκπτωση. Ίσως. Πάντως, οι Έλληνες και σε παρακμή βρίσκονται και την έχουν αποδεχθεί δια του μιθριδατισμού.
Καθημερινά, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ και όχι πλέον αδιόρατα, επιταχύνεται η πτώση και η κατάπτωση ενός έθνους που κάποτε έβγαζε Μακρυγιάννηδες και Καραολήδες. Ενός έθνους που σέρνεται πια σε βρώμικες
πόλεις, σε θλιβερές πλατείες και εξαντλείται πρωί και βράδυ στα τουρκοσήριαλ .
Καθόλου τυχαία, κυβερνιέται από τους αθλίους που ανέδειξε στο προσκήνιο μέσα από την κρίση. Αυτό ακριβώς είναι το βαρύτερο σύμπτωμα της παρακμής: όταν, απέναντι στην κρίση, δεν προτάσσεις τους καλύτερους που έχει το έθνος σου αλλά, αντίθετα, αναδεικνύεις τους χειρότερους. Ξεκίνησαν από τον ΓΑΠ και κατέληξαν στον Τσίπρα.
Τι πιο χαρακτηριστικό από τους δήθεν αντισυστημικούς τους οποίους παρήγαγε μέσα στα έξι χρόνια της κρίσης, τον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Σώρρα, τον Βασίλη Λεβέντη και εσχάτως τον άλλοτε Κώστα Ζουράρι. Σε μια χώρα που βουλιάζει στη φτώχεια, την ανέχεια, όπου η φυγή γίνεται το αποκλειστικό όραμα των νεώτερων γενιών, καθώς προχωρούν ανελέητα, δρεπανηφόρες, η εκπτώχευση, η συρρίκνωση, η ισλαμοποίηση, η νεοθωμανική απειλή.
Πλέον δε, αφού οι αθλιότεροι όλων ανέλαβαν να ξεπουλήσουν και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπρέπειας που διαθέταμε ως έθνος, ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ, ο Πούτιν, ο… Ολάντ, αναφέρονται πια στην Ελλάδα σαν ένα ανύπαρκτο μέγεθος, η τύχη της οποίας ενδιαφέρει όλο και λιγότερο και, πλέον, η ίδια η αποσταθεροποίησή της δεν τρομάζει κανέναν.
Γι’  αυτό, εξάλλου, ο Ερντογάν θεωρεί πλέον και τη… Θεσσαλονίκη τμήμα του ζωτικού χώρου της Τουρκίας, μετά την αμφισβήτηση της  Συνθήκης της Λωζάνης και την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στη Συρία.
Και, μέσα σ’  όλα αυτά, το κόμμα των διορισμένων «συνεδριάζει» και ορχείται με τα αντάρτικα που τους παίζει ο Ζουράρις. Και η μεγαλύτερη καταισχύνη μου είναι πως ανάμεσά τους βρίσκονται και παλιοί «σύντροφοι».
«Έβγαλε βρώμα η ιστορία, ότι ξοφλήσαμε», έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι. Η πένα μου –ίσως και ο υπολογιστής μου– δεν βρίσκει δυστυχώς σύμφωνα και φωνήεντα για να περιγράψει την κατρακύλα που έχουμε πάρει. Τα λόγια παύουν πλέον να έχουν νόημα, μοιάζει σαν να έχουν ειπωθεί τα πάντα και να ζητάνε απεγνωσμένα ρεύμα μόνο από την ψυχή μας, για όσους έχουμε ακόμα ψυχή.
Το τελευταίο καταφύγιο, η τελευταία ελπίδα μου, είναι η ντροπή. Η ντροπή για την κατάντια μας. Όσοι ακόμα μπορούν να ντρέπονται είναι η ελπίδα του έθνους μας. Η ντροπή είναι το τελευταίο μας όπλο.