O Τσε κι ο …Παττακός!

Προσπάθεια κριτικής σκέψης

Από το tokoinonikoodofragma.wordpress.com
Αν χάρηκα που πέθανε το γερόντιο, ο Πατακός; Μου είναι αδιάφορη η είδηση του θανάτου του. Συχνά, πολλοί άνθρωποι δεν πεθαίνουν με τον βιολογικό τους θάνατο. Είναι ήδη νεκροί με την ζωή τους και τα «έργα» τους, ακόμα κι όταν ζούσαν. Ο δικτάτορας ήταν ήδη νεκρός.
Χρειάζεται να νιώθεις πολύ ηττημένος, ένοχος και τραυματισμένος για να επιβεβαιώνεις έναν ανέξοδο «αντιφασισμό», πάνω σε ένα πτώμα. Μοιάζει όψιμη πολιτική νεκροφιλία, αποδεικνύοντας πόσο αδύναμη και καχεκτική είναι η ιδεολογική και πολιτική σου θέση. Όταν έχεις συμβάλλει άμεσα και έμμεσα στην άνοδο μιας «αριστεράς» που αποτελειώνει τη χώρα (αν σε ενδιαφέρει ο τόπος σου, βέβαια), έχεις ανάγκη -για να αντέξεις την ασυμφωνία που σε κατατρώει – να ξεμπερδεύεις εύκολα και άκοπα με την πραγματικότητα που έρχεται σε..
αντίθεση με τις επιθυμίες σου. Και ο Παττακός και οι «χουνταίοι», είναι μια κάποια λύση… Αλλιώς, χρειάζεται να κάνεις αυτοκριτική και να αντικρίσεις πτυχές του εαυτού σου που σε εξοργίζουν και σε πληγώνουν. Μάλιστα, το μπέρδεμά σου μεγαλώνει, εφόσον ως αναθεωρητής και αποδομητής «αριστερός» των τελευταίων χρόνων, είχες συμβάλλει ή ανεχτεί την «ευαίσθητη» και ανθρωπιστική κουλτούρα της «Συνασπισμένης» αριστεράς, που έφτανε κάποτε ως την αποφυλάκιση των απριλιανών πραξικοπηματιών. Τότε, υπήρχε το στοιχείο της πρόκλησης από μια Αριστερά της «προόδου», που ήθελε να αποδομεί τα πάντα, απλώς για να ξεχωρίζει και να μην φαίνεται το ιδεολογικό κενό της. Ένα κενό που στην ουσία είναι η πλήρης παράδοσή της, στον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού
Τώρα, η συγκυρία είναι διαφορετική και οι «αριστεροί», που βοήθησαν τους συντρόφους τους , να ξεπουλήσουν τα πάντα, χρειάζονται ένα πεθαμένο «τοτέμ», ένα ηρεμιστικό ξόανο, ώστε να φαίνονται «επαναστάτες» εκ του ασφαλούς και να προστατεύουν τις ιδεοληψίες τους. Να αλληθωρίζουν, ώστε να μην μπορούν να δεχτούν, μια ολιστική συλλογιστική, όσον αφορά τη σκέψη και την ανάλυση της ζωής.
Κανείς δεν μπορεί να θάβει τον αυταρχισμό, την αισχύνη και την πολιτισμική φθήνια των δικτατόρων. Τα βασανιστήρια και τους βασανιστές, το αίμα, τον πόνο και την απάνθρωπη εξουσία τους. Τους διωγμούς των αγωνιστών, κομμουνιστών, δημοκρατικών πολιτών που αντιστάθηκαν για λόγους αρετής και εντιμότητας. Εκεί στην σύνθεση της μνήμης, γεγονότων και της διαλεκτικής, όμως, ο χοντροκομμένος ολοκληρωτισμός της χούντας συναντά την σύγχρονη λεπτεπίλεπτη και μεταμοντέρνα μορφή μιας αποσυνθετικής πραγματικότητας.
Βασικό έγκλημα της χούντας ήταν η εθνική προδοσία, η παράδοση της Ελλάδας, που τα χρόνια εκείνα, τουλάχιστον για την αριστερά, πήγαινε μαζί με την κυριαρχία του ελληνικού καπιταλισμού και την ταξική υποδούλωση του λαού της. Ο αγώνας, ενάντια στην δικτατορία, ήταν πρωτίστως αγώνας εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικός -ταξικός.
Η προδοσία και το ξεπούλημα της Κύπρου, προκλήθηκε από τους ακροδεξιούς δικτάτορες και σήμερα επιχειρείται ο οριστικός ενταφιασμός της τουρκικής κατοχής και η διχοτόμηση του νησιού από μια αριστερή ενδοτική κυβέρνηση και «οπαδούς», που δεν τολμούν να δουν τα αυτονόητα.
Η ιδέα της ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας, μορφοποιήθηκε στο μυαλό του δικτάτορα Παπαδόπουλου, και η συγκυριαρχία στο Αιγαίο, στην ουσία, εγκαινιάζεται με την ευεργετική συμβολή του αριστερού κυβερνητικού μορφώματος, πιστού στα κελεύσματα του ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού και του νεοοθωμανισμού της γείτονος.

Το πολιτισμικό έγκλημα της χούντας, συντελέστηκε στην καταναλωτική ευτέλεια του ελληνικού λαού και στη λογική «να περνάς καλά» και «κοίτα την πάρτη σου». Ο εγωκεντρικός, νάρκισσος πολίτης, ενός αεθνικού χώρου, φωλιάζει τώρα στην αγκαλιά μιας νεοφιλελεύθερης-ελευθεριακής κουλτούρας, λέγοντας ότι προτάσσει ένα συλλογικό όραμα, αλλά κοιτά εντέλει την εξουσία και την πάρτη του. Ο πνευματικός και πολιτισμικός μηδενισμός, του νεοαριστερού πολίτη, εντέλει, σπέρνει και επιβάλλει την κυριαρχία και επικράτηση του πιο δυνατού, εν μέσω της πιο ταξικά άνισης κοινωνίας.
Η φιλοσοφική και πολιτισμική κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας, η συνολική ιστορία του τόπου μας και οι αγώνες του, το ιστορικό αντιστασιακό ήθος του λαού μας, που έλεγε ο κομμουνιστής ιστορικός Νίκος Σβορώνος, ξευτιλίστηκαν στις «γιορτές της χούντας» στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για να γίνουν καρικατούρες και να αποδομούνται στα σημερινά εκπαιδευτικά βιβλία-μαγκαζίνο, όπου ο Μέγα Αλέξανδρος, ή ο Σωκράτης, κάνουν παρέα στην Κοκκινοσκουφίτσα, στην …ηρωική γάτα που σώζει μια γειτονιά ή στη δήθεν μοντέρνα αυνανιστική «τέχνη» του Φάμπρ. Ο σπόρος της χούντας, μοιάζει πια να γίνεται δέντρο. Η μεγάλη πολιτιστική και πολιτική αναγέννηση της δεκαετίας του ΄60, σταμάτησε βίαια από τους φανατικούς στρατοκράτες για να ακολουθήσει μια διαρκής αντιμεταρρύθμιση παρακμής με δήθεν προοδευτικό πρόσημο.
Η ανεκδιήγητη φιγούρα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, διακωμώδησε την ελληνική γλώσσα, την αλήθεια, την δύναμη και την φιλοσοφία της, για να συναντήσει στις μέρες μας, τον εξοβελισμό, την εξόντωση της ελληνικής γλώσσας, που σύμφωνα με τους «αριστερούς της αμάθειας», είναι μόνο εργαλείο επικοινωνίας και …εθνικιστικό κατάλοιπο.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για την πρόσφατη φιλολογία γύρω από το θάνατο του δικτάτορα. Που από μια πανουργία της ιστορίας, όπως έλεγε ο Χέγκελ, συνέπεσε με την επέτειο της δολοφονίας του μεγαλύτερου βιωματικού επαναστάτη του 20ου αιώνα, του Ερνέστο Γκεβάρα. Αφορμή για νέα εύκολη απενοχοποίηση των γραφειοκρατών της μνήμης. Η θρυλική μορφή του λατινικού αντάρτικου, των λαϊκών εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, γίνεται βορά στην ατομικιστική μνήμη, που ξεχνά ότι τα λόγια του Γκεβάρα, «Patria o Muerte», στην ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη το 1964, συμβάδιζαν με το μεγάλο όραμα μιας κομμουνιστικής ουτοπίας. Δεν ήταν κάποιος ψυχοπαθής εθνικιστής ο Γκεβάρα,ούτε εκστόμισε τυχαία τη φράση αυτή. Πολεμούσε ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην αποικιοκρατία και στη νεοαποικιοκρατία, σε πολλές πατρίδες, για να αποκτήσουν οι άνθρωποι, πατρίδα. Αγκάλιαζε το δικαίωμα για ειρηνική συνύπαρξη όλων των χωρών, ειδικά των μικρότερων, που είναι συχνότερα θύματα του ιμπεριαλισμού. Προτού η Τουρκία εισβάλει στην Κύπρο, κατήγγειλε την κυβέρνηση της Τουρκίας και το ΝΑΤΟ για τις «κτηνώδεις» πιέσεις που ασκήθηκαν εναντίον της Κύπρου, η οποία υποχρεώθηκε να «υπερασπιστεί ηρωικά την αυτοκυριαρχία της».
Όταν, κάποιος, ξεχνά τις βασικές αντιθέσεις που δομούν τον άνισο κόσμο μας και λοιδορούν την ανάγκη της αυτογνωσίας ενός λαού, φανερώνει όχι μόνο αφέλεια, αλλά και αλλοτριωμένη συνείδηση. Τότε, για να δικαιολογήσεις την ιδεολογική σου ένδεια, θα «ληστεύεις εκκλησίες» και θα τα «βάζεις με πεθαμένους», δολοφονώντας τον τόπο σου, αδύναμος να προβάλλεις οποιαδήποτε αντίσταση στην λεηλασία που βλέπεις δίπλα σου. Παίρνοντας φόρα, με την ίδια ανηθικότητα και παρακμή των λόγων του Παττακού, για τον Παναγούλη, τον Μουστακλή και άλλους. Τότε θα προχωράς, «εκεί που οι «καθαρότητες» τρυπώνουν μονάχα σαν οσμές πτωμαΐνης», όπως μου θύμισαν τα λόγια καλού φίλου.
Οι ιδέες πολεμιούνται με ιδέες και όραμα και αυτή είναι η απάντηση στις παρόλες, όσων λένε ότι «πέθανε ο δικτάτορας, αλλά η ακροδεξιά και οι φασίστες που έσπειρε είναι πολλοί». Το έχουμε ξαναπεί στους σπουδαγμένους των «μαρξιστικών» και αστικών Πανεπιστημίων :
«Το εθνικό ζητήμα σε χώρες όπως η Ελλάδα, αποτελεί θεμελιακό μέρος της ταξικής πάλης. Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με τη φωνή του Παπαχρήστου, να λέει τον εθνικό ύμνο, την ματωμένη ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου και μετέπειτα με την τουρκική εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Ο Μίκης έλεγε για το «Χρυσοπράσινο φύλλο» στο πέλαγος και ο Σαββόπουλος για την «Κύπρο που οι εμπόροι τη μισούνε». Και για τους λόγους αυτούς, τα επόμενα, χρόνια οι ναζιστικές ομάδες ήταν αμελητέα ποσότητα, ενώ η ακροδεξιά, λούφαζε καταδικασμενη για τα «εθνικά» της εγκλήματα, στην Νέα Δημοκρατία. Κι αν τα μετέπειτα χρόνια (μέχρι τώρα) στην πορεία του Πολυτεχνείου, τη σημαία αυτή σφετερίστηκε η «λαϊκιστική» πλευρά του ΠΑΣΟΚ, τώρα το πατριωτικό αίσθημα του λαού, σφετερίζεται η ναζιστική Χ.Α, με τις ευγενείς χορηγίες μια α-εθνικής και «ταξικιστικής» (και όχι ταξικής) υστερίας, ενός μικρού – αλλά μεγάλου σε κομματική και γραφειοκρατική δύναμη – ποσοστού της συριζαίικης Αριστεράς ή του εξωκοινοβουλευτικού χώρου. Τόσο ψευτοδιεθνιστικά α-εθνικής που σφιχταγκαλιάζεται με τους «διεθνιστές» επιχειρηματίες και «διανοούμενους» της «προηγμένης Ευρώπης» του κεφαλαίου και των «ανθρωπιστικών» Μ.Κ.Ο»
Καλή πατρίδα, «σύντροφοι», θα μας βρείτε στις πεζούλες μας…!

Δημήτρης Ναπ.Γ