Έχω βαρεθεί τα «καλά παιδιά». Τα «υπάκουα παιδιά». Τα «ξενέρωτα παιδιά». Μακάρι χίλιες φορές να αποδειχθεί ότι ο Τσίπρας είναι το τσογλάνι που λένε ότι είναι. Έναν τσόγλανο χρειάζεται αυτή η χώρα.
Τον χρειαζόμαστε για να αναστατώνει τους μαλακοπίτουρες σαν τον Σκανδαλίδη, τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά. Βγήκαν οι λουλούδες και οι τριπλοσάγονοι να δηλώσουν τον αποτροπιασμό τους για τους χαρακτηρισμούς Τσίπρα στον Ολάντ «και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το σπίτι».
Ξέχασαν όλοι αυτοί οι άθλιοι γυμνοσάλιαγκες που σήμερα μιλούν για «αγενή, αφελή και επικίνδυνο Τσίπρα», ότι επέτρεψαν στον Όλι Ρεν και στον Στρος Καν να μπουν μέσα στο σαλόνι του δικού μας σπιτιού, τη Βουλή, και να μας μιλήσουν με τον πλέον ταπεινωτικό τρόπο.
Ξέχασαν αυτές οι δουλάρες του πολιτικού υποκόσμου ότι έφεραν το ΔΝΤ στην Ευρώπη να δίνει εντολές και να κουμαντάρει καταστάσεις. Ξέχασαν αυτές οι παρθενοπιπίνες ότι άφησαν τους κλητήρες της Τρόικας να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και να δίνουν διαταγές.
Τότε, ούτε ο Σκανδαλίδης, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος ένιωθαν θιγμένοι. Θίχτηκαν επειδή ο Τσίπρας είπε ότι ΙΣΩΣ ο Ολάντ να γίνει Ολαντρέου κι επειδή αποκάλεσε μαντάμ τη Μέρκελ. Σιγά ρε σκλάβες της Αυλής! Η Μέρκελ, όσο και να τη γλείφετε για να σας στηρίξει με τρομοκρατικές δηλώσεις και απειλές εναντίον μας, όλοι ξέρουμε ότι είναι πιο απωθητική κι από βουβωνοκήλη.
Όσο για τον Ολάντ, είναι μια μετριότητα που υπό κανονικές συνθήκες και μπροστά στα μεγέθη πραγματικών ηγετών, μοιάζει με δημαρχούκο μικρής πόλης στη γαλλική επαρχία. Επειδή τους προσκυνάτε εσείς οι κομπλεξάρες, δε σημαίνει ότι θα τους προσκυνήσουμε όλοι.
Ναι, μου αρέσει που ο Τσίπρας ανάγκασε μέχρι και την ψηλολαίμα Λαγκάρντ να χάσει την ψυχραιμία της και να προχωρήσει σε κινδυνολογικές «προειδοποιήσεις» προς τους Έλληνες σχετικά με το τι πρέπει να ψηφίσουν.
Μ’ αρέσει που ο Τζήμερος φαίνεται σα λεκές από ξερατό πάνω σε κουστούμι Armani, μπροστά στον Τσίπρα. Μ’ αρέσει που ο Κουβέλης μοιάζει σαν ο προπάππους του που λέει ιστορίες για τους Βαλκανικούς πολέμους. Μ’ αρέσει που ο Βενιζέλος χάνει την ψυχραιμία του μόλις βλέπει τον Τσίπρα κι ο Σαμαράς επιτέλους ξεβρακώθηκε και ύψωσε όλο το φασιστικό του ανάστημα για να καταλάβουμε όλοι πόσο λίγος είναι σαν αρχηγός και πόσο πουλημένος σαν πολιτικός.
Μακάρι ο Τσίπρας να μη νιώσει πάλι ενοχές επειδή αρέσει στον κόσμο αυτό το γραψαρχίδικο στυλάκι του. Έτσι την πάτησε και την προηγούμενη φορά που συμμαζεύτηκε ως συνταξιούχος μικροαστός όταν τον «κατηγόρησαν» ότι συμφωνούσε με τις δυναμικές αντιδράσεις των αγανακτισμένων πολιτών.
Μακάρι να συνεχίσει μέχρι τις εκλογές και μετά τις εκλογές, έτσι άνετος και ακομπλεξάριστος να παίζει το παιχνίδι με τους δικούς του όρους. Να πηγαίνει στην Ευρώπη και να τον κάνουν ήρωα οι κακόμοιροι ηγετίσκοι αρνούμενοι να τον συναντήσουν. Διότι αν το έκαναν στο Σαμαρά και στο Βενιζέλο θα έδειχναν ότι τους φτύνουν, τους υποτιμούν. Όταν το κάνουν στον Τσίπρα, δείχνουν απλώς το φόβο τους.
Βαρέθηκα να δηλώνω ότι δεν ψηφίζω. Βαρέθηκα να εξηγώ τους λόγους. Δε γουστάρω να μου την πέφτουν οι στρατευμένοι και οι πωρωμένοι. Δε γουστάρω να απολογούμαι σε κανέναν για τους λόγους που «κράζω χωρίς να προτείνω». Τα έχουν προτείνει άλλοι τα όσα πιστεύω και το έχουν κάνει πολύ καλύτερα. Ούτε να χειραγωγήσω θέλω, έστω κι έναν άνθρωπο που με διαβάζει, ούτε να πείσω κάποιον για οτιδήποτε. Μακάρι να μπορούσα να πειστώ εγώ για πολλά πράγματα.
Κι ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς, οι κομματικοί τους στρατοί, οι στόκοι κάθε πολιτικοϊδεολογικού χώρου, υπάρχει περίπτωση να με πείσουν για κάτι. Αν συνεχίσουν όλοι μαζί να την πέφτουν στον Τσίπρα, να δείχνουν τόσο έντονα την ενόχλησή τους για την ύπαρξή του, να επιμένουν στις προβοκάτσιες εναντίον του, μπορεί να με πείσουν να πάω να τον ψηφίσω.
Κι αν το κάνω εγώ, σημαίνει ότι θα έχουν πείσει και άλλους να το κάνουν. Όχι επειδή μας αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή μας αρέσουν τα τσογλάνια που ρίχνουν κλωτσιές στα σάπια. Δε θέλει και πολύ να γυρίσει το μυαλό του ανθρώπου, ειδικά όταν τον εκνευρίζουν εκείνοι που σιχαίνεται.
Διαβάστε τώρα και το σημερινό άρθρο του Πρετεντέρη που τρέμει στην ιδέα ότι ο Τσίπρας θα κρατικοποιήσει το Mega και θα το αναθέσει στη συνιστώσα Ρόζα!
Εχω την αίσθηση ότι η επίθεση που δέχεται ο Αλέξης Τσίπρας για το (περίφημο πλέον) «Ολαντ-ρέου» είναι έως ένα σημείο άδικη. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μεταφέρει στο Παρίσι τις κυρίαρχες και αποδεκτές συμπεριφορές της ελληνικής πολιτικής.
Λυπάμαι, αλλά το θράσος, η αγένεια, η απρέπεια, η έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής και θεσμικής αγωγής δεν είναι ίδιον του Τσίπρα.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή αποτελεί περίπου τίτλο τιμής και θεμιτή μανιέρα να λέει ο καθένας για τον άλλο ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Με παντελή έλλειψη πολιτικού και προσωπικού σεβασμού για τον συνομιλητή του.
Ετσι, εντελώς ενδεικτικά και μόνο μέσα στις τελευταίες εβδομάδες, ο Καμμένος αποκαλεί τους άλλους «προδότες», ο Βενιζέλος χαρακτήρισε τον Σαμαρά «φοβικό», ο Τσίπρας είπε τον Κουβέλη «αριστερό Καρατζαφέρη» και ο Καρατζαφέρης λέει τους άλλους «αρουραίους» και «ρουφιάνους».
Ολα αυτά θεωρούνται περίπου θεμιτά και καλοδεχούμενα, μέρος ενός πολιτικού τελετουργικού, στο οποίο οι πρωταγωνιστές απαλλάσσονται από όλους τους κανόνες ευπρέπειας, απλής ευγένειας και στοιχειώδους αστικής αγωγής.
Και γίνονται αποδεκτά επειδή η ίδια η κοινωνία μας έχει καταργήσει αυτούς τους κανόνες. Επειδή αρέσκεται να εξομοιώνει τους πάντες με τα πάντα και να αποδέχεται ως μοναδικά κριτήρια διάκρισης τη θρασύτητα, την αυθάδεια και την αναίδεια. «Ολοι ίδιοι είμαστε!».
Υποθέτω ότι ο Τσίπρας νόμισε πως κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα και στις πολιτισμένες χώρες.
Οτι, δηλαδή, ο φιλοξενούμενος στο Παρίσι αρχηγός ενός ελληνικού κόμματος του 16,8% μπορεί να καλαμπουρίζει ή να προσβάλλει τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, λες και είναι μία από τα ίδια.
Ε, λοιπόν, δεν είναι. Και αφού δεν του το έμαθαν στο σπίτι του όσο ήταν μικρός, ανάγκασε τον Ολάντ να του το δείξει με περιφρονητικό τρόπο.
Πιο χαρακτηριστική όμως ήταν η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε. Η οποία, αντί να εκφράσει λύπη για ένα ατυχές περιστατικό, επανήλθε στις μπαρούφες περί πολιτικού και εκδοτικού συστήματος που ψάχνει για «επαίτες» και για «ικέτες».
Πάλι, δηλαδή, κατέφυγαν στους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς των άλλων για να ξεπεράσουν την ξέρα όπου έπεσαν οι ίδιοι. Παραλείποντας ίσως να σημειώσουν ότι η Ελλάδα μπορεί να μη χρειάζεται ηγέτες «επαίτες» και «ικέτες», αλλά ούτε και πολιτικούς αδιάντροπους και αμετροεπείς.
Γι' αυτό, λοιπόν, έχω την αίσθηση ότι το περιστατικό «Ολαντ-ρέου» δεν ήταν τελικά παρά μια παρεξήγηση. Παρεξήγηση ύφους αλλά και μέτρου.
Διότι και η μυλωνού παρεξήγησε τον άντρα της αλλά, τουλάχιστον, τον έβαλε με τους πραματευτάδες. Δεν τον έχρισε Πάπα στην Ευρώπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου