Τα πάθαμε τόσες πολλές φορές, δεν έπρεπε να βάλουμε λίγο μυαλό; Προπάντων στην Κύπρο. Διότι, αυτό που συμβαίνει τώρα στη συμφωνία για το Σκοπιανό είναι η ιστορία μας, η ιστορία του ελληνισμού σε όσα αφορούν τα εθνικά ζητήματα. Λέγεται και σαλαμοποίηση των εθνικών ζητημάτων. Αποδέχεσαι παράλογες αξιώσεις για να είσαι διαλλακτικός και δήθεν ρεαλιστής και τελικά δεν καταλαβαίνεις ποτέ πώς βρέθηκες μπροστά σε τετελεσμένα από τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η Ελλάδα θέλει να λύσει, λέει, ένα πρόβλημα που υπάρχει επειδή υπάρχει δίπλα της μια χώρα με εδαφικές βλέψεις εναντίον της. Αποδέχεται αυτή η χώρα να αναγνωριστεί ως Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, οι υπήκοοί της να έχουν τη μακεδονική υπηκοότητα, η γλώσσα της να είναι η
μακεδονική. Αποδέχεται ότι αυτή η Βόρεια Μακεδονία θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε δέκα χρόνια ουδείς θα ξέρει ότι η ιστορική Μακεδονία βρίσκεται στην ελληνική επικράτεια. Το μόνο κράτος που θα έχει το όνομα Μακεδονία, έστω και βόρεια, θα είναι αυτό που η Ελλάδα αναγνώρισε ως Μακεδονία, το κράτος των Σκοπίων και οι υπήκοοί της θα είναι οι Μακεδόνες. Κι όταν αυτοί θα ενισχύσουν τον εθνικισμό τους, που ήδη αναπτύσσεται και θα προβάλλουν αξιώσεις για τη δημιουργία της Μεγάλης Μακεδονίας θα διερωτώμαστε ποιος τους έδωσε υπόσταση. Μπορεί σήμερα να πρόκειται για ακραίες απόψεις, ωστόσο είναι υπαρκτές, και στη διαχείριση των εθνικών ζητημάτων δεν μπορούν να αγνοούνται. Ο σλαβομακεδονικός εθνικισμός έχει ως στόχο την ένωση μιας περιοχής των Βαλκανίων την οποία παρουσιάζουν ως τον ευρύτερο μακεδονικό χώρο που σύμφωνα με αυτούς διαμελίστηκε μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Αλβανίας, με τη Θεσσαλονίκη ως πρωτεύουσα. Δεν είναι αδικαιολόγητο να προβλέψει κανείς ότι η Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είναι πιθανό να αποτελέσει στο μέλλον το επίκεντρο αυτών των παράλογων ονείρων της Μεγάλης Μακεδονίας και από εκεί να ξεκινήσουν άλλα προβλήματα και τετελεσμένα.
Αλλά, αυτά δεν τα λαμβάνουν υπόψη οι ηγέτες του ελληνισμού. Ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τις πιθανές συνέπειες των πρόσκαιρων αποφάσεών τους. Έτσι πάθαμε και στο Κυπριακό. Κομμάτι-κομμάτι αποδέχθηκαν παράλογες αξιώσεις και μετά τρέχουν να τα διορθώνουν. Παράδειγμα, η εκ περιτροπής προεδρία. Ο Ντενκτάς τη ζητούσε από τη δεκαετία του ‘80 κι εμείς την απορρίπταμε με βδελυγμία. Σύμφωνα με μαρτυρία του Αλέκου Μαρκίδη, κάπου το 1998-99, ο Γλαύκος Κληρίδης είπε στον Χάνι και στον Ντε Σότο ότι μπορεί να αποδεχθεί εκ περιτροπής προεδρία με αναλογία 3 προς 1. Αυτοί βεβαίως το θεώρησαν δεδομένο και ο Κληρίδης προσπαθούσε απεγνωσμένα να εξηγήσει ότι δεν είπε πως την αποδέχεται, είπε «μπορεί να δεχθώ». Δεν έπεισε κανέναν. Από τότε μας έμεινε η εκ περιτροπής προεδρία. Ακολούθησε η αποδοχή της από Χριστόφια και Αναστασιάδη, υπό όρους φυσικά και οι δύο, αλλά η ουσία είναι ότι όλος ο κόσμος και κυρίως τα Ηνωμένα Έθνη θεωρούν δεδομένη τη συμφωνία για την εκ περιτροπής. Είναι μια σειρά από παραλογισμούς που έχουν αποδεχθεί οι ηγέτες μας, είτε μετά από πιέσεις, είτε για να δείξουν διαλλακτικότητα, είτε για να βοηθήσουν ο ένας τον Ταλάτ κι ο άλλος τον Ακιντζί. Όπως και ο Γιώργος Βασιλείου που ήταν ο πρώτος που αποδέχτηκε να αναφερθεί ο όρος Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, στις 12 Μαρτίου 1990 (ψήφισμα 649). Από τότε παριστάνοντας όλοι τους σοφούς, λένε, μα δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη ΔΔΟ διότι αναφέρεται στα ψηφίσματα. Αναφέρεται διότι επέτρεψε ένας Ελληνοκύπριος Πρόεδρος να αναφερθεί (με τη βοήθεια των Βρετανών, φυσικά) κι έχει δεσμεύσει την Κύπρο στην προσωπική του πολιτική επιλογή.
Τώρα, αυτό που εκκρεμεί στα δικά μας είναι να αποδεχθούμε με κάποιο σχήμα που θα μπορεί να πλασαριστεί στον κόσμο, μια κοινή επιτροπή που θα ασχολείται με το φυσικό αέριο. Γνωρίζοντας την ιστορία των ηγετών μας δεν αποκλείω να το κάνουν κι αυτό.
aristosm@phileleftheros.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου