του Όθωνα Κουμαρέλλα
Ορισμένοι επαγγελματίες της διάλυσης, έχοντας απομονωθεί από το σύνολο σχεδόν του κόσμου που αντιστέκεται στην Ελλάδα, μόλις αντιλήφθηκαν ότι η ιδέα διεκδίκησης ενός δημοψηφίσματος με αφορμή τη Μακεδονία, αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση, βγήκαν στις ρούγες του διαδικτύου, να σπιλώσουν και να αποπροσανατολίσουν.
Προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στο καθεστώς της αυθαιρεσίας, καταγγέλλουν με αστεία επιχειρήματα την προσπάθεια συσπείρωσης του λαού σε ένα και μοναδικό αίτημα. Αυτό της διεκδίκησης της Λαϊκής Κυριαρχίας δια μέσου του Δημοψηφίσματος για το ζήτημα των Σκοπίων.
Οχυρωμένοι πίσω από ψευδεπίγραφες αναλύσεις, ότι η συμφωνία μεταξύ των
υπουργών εξωτερικών δεν πληροί τις προϋποθέσεις της συνθήκης της Βιέννης του 1969, όπως αυτή τροποποιήθηκε το 1985, με βάση την οποία η όποια διακρατική συμφωνία θα πρέπει για να έχει ισχύ να κυρωθεί από τα κοινοβούλια των συμβαλλομένων μερών, προβάλλουν το επιχείρημα της ακυρότητας της συμφωνίας.
Αυτό όμως δεν ισχύει στον βαθμό που η ίδια η «συμφωνία των Πρεσπών» προβλέπει τη σταδιακή ισχύ της μετά από μια σειρά βημάτων που θα κάνουν οι δύο πλευρές ξεχωριστά. Και η κύρωση από τα κοινοβούλια είναι μεταξύ των βημάτων αυτών, όπως και το δημοψήφισμα στα Σκόπια, με τελευταίο βήμα την κύρωσή της από το ελληνικό κοινοβούλιο. Φυσικά μέχρι τότε η συμφωνία αυτή είναι στον «αέρα». Δηλαδή δεν μας λένε κάτι που δεν είναι γνωστό, αλλά ταυτόχρονα δεν αποτελεί επιχείρημα για αποφυγή της λαϊκής συσπείρωσης γύρω από ένα συγκεκριμένο και χειροπιαστό πολιτικό αίτημα έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας.
Αντίθετα το επιχείρημα αυτό, ότι δηλαδή η συμφωνία αυτή δεν είναι ακόμη δεσμευτική, αποτελεί πρόσθετο επιχείρημα για την ανάγκη διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Η αντιστροφή των επιχειρημάτων όμως με ταχυδακτυλουργικές παρασιωπήσεις σημαντικών μερών των πραγματικών δεδομένων, είναι γνωστή τακτική των «νεκροθαφτών» κάθε λαϊκού σκιρτήματος, που οι ίδιοι στην αμετροέπεια της ημιμάθειάς τους και την αλαζονεία του «ξερολισμού» τους αδυνατούν να παρακολουθήσουν.
Προκειμένου μάλιστα να ενισχύσουν την άποψη περί ακυρότητας της συμφωνίας των Πρεσπών αναμασούν το επιχείρημα περί έλλειψης δεδηλωμένης της κυβέρνησης στη Βουλή. Αυτό είναι καλή σοφιστεία στο διακομματικό παιχνίδι μεταξύ των διεκδικητών της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά ξέχασαν να μας πουν, ότι η δεδηλωμένη διαπιστώθηκε με την απόρριψη της πρότασης μομφής που κατέθεσε η Νέα Δημοκρατία. Η υπογραφή Κοτζιά «μπήκε» έχοντας την απόλυτη δεδηλωμένη στήριξη του κοινοβουλίου, γι’ αυτό και το επιχείρημα αυτό ουσιαστικά αποσύρθηκε από αυτούς που πρώτοι το προέβαλαν, δηλαδή τη ΝΔ. Ξέμειναν όμως τα «λιμά» της να κραυγάζουν, για να δικαιώνουν στους εαυτούς τους την «επαναστατικότητά» τους.
Εάν στο μεταξύ χαθεί η δεδηλωμένη με ανεξαρτητοποίηση κι άλλων βουλευτών από την κυβερνητική παράταξη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, χωρίς να υπάρξει αντικατάστασή τους από άλλους άλλων κομμάτων, οι οποίοι να δηλώσουν υποστήριξη στην κυβέρνηση, τότε όντως θα χαθεί η δεδηλωμένη, και θα οδηγηθούμε σε εκλογές, αλλά με τη συμφωνία των Πρεσπών να τρέχει! Για όλους μέσα και έξω από τη χώρα, πλην των φωνασκούντων βεβαίως!
Ήδη η ελληνική κυβέρνηση απέστειλε επιστολές προς την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ για να ξεκινήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις των Σκοπίων.
Είναι οι αντιδράσεις των σκοπιανών δια του προέδρου τους και η άρνηση της Γαλλίας, της Δανίας και της Ολλανδίας για την έναρξη αυτής της διαδικασίας, που προσώρας μας δίνει μια ανάσα χρόνου, ως προς το τετελεσμένο απώλειας του πιο ισχυρού διαπραγματευτικού ατού που είχαμε απέναντι στα Σκόπια μέχρι τώρα. Έτσι, στον πραγματικό κόσμο, και όχι στο φαντασιακό διαφόρων εκκολαπτόμενων «σωτήρων», που την θεωρού άκυρη, η συμφωνία των Πρεσπών έχει αρχίσει να παράγει τα πρώτα μη αντιστρεπτά αποτελέσματα. Είτε θεωρεί κάποιος ότι ο Κοτζιάς διαθέτει τη νομιμοποίηση να υπογράφει, είτε όχι!
Επειδή γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι η συμφωνία θα έλθει προς κύρωση στην ελληνική βουλή στο τέλος της διαδικασίας που προβλέπεται και αφού έχουν πια υπάρξει όλα τα τετελεσμένα, δίνοντας έτσι τη δικαιολογητική βάση υπερψήφισής της, ο μόνος τρόπος για να ακυρωθεί η συμφωνία αυτή, είναι να απορριφθεί μέσω καθολικού δημοψηφίσματος πριν το πέρας της διαδικασίας!
Έτσι είναι αυτοί οι ίδιοι οι πολέμιοι του δημοψηφίσματος, που προσφέρουν «κέλυφος νομιμοποίησης» στην κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών, υπερθεματίζοντας ότι η υπογραφή είναι μόνο του Κοτζιά και δεν είναι δεσμευτική. Συνεπώς όλα είναι μια χαρά και πάμε παραλία! Δεν μας το λένε βέβαια αυτό, αλλά μας καλούν να αντισταθούμε. Άραγε απέναντι σε τι; Σε κάτι που κατ’ αυτούς δεν ισχύει, ως άκυρο;
Επειδή κατά τη δική τους αυθαίρετη ερμηνεία ο Κοτζιάς ως υπουργός αναγνωρισμένης διεθνώς ως νόμιμης της κυβέρνησης, αλλά και με βάση τα προβλεπόμενα από το ελληνικό Σύνταγμα, δεν είχε, λένε, την τυπική νομιμοποίηση της υπογραφής. Με ιησουίτικο τρόπο μένουν στο υποτιθέμενο «τυπικό» που το παρερμηνεύουν κατά το δοκούν και προβάλλοντας υποτίθεται την ουσία, την συγχέουν με τον «τύπο» αγνοώντας, ότι στο προκείμενο το «τυπικό» έχει την ουσία της παραγωγής έννομων αποτελεσμάτων -και το «τυπικό» είναι με τον Κοτζιά, μας αρέσει, δεν μας αρέσει. Ο ίδιος ο Κοτζιάς θα πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια, έχοντας να αντιμετωπίσει τέτοια γελοία επιχειρηματολογία από τους φερόμενους ως αντιπάλους του και νυν «καλοδεχούμενους» από τον ίδιον απρόσμενους υποστηρικτές του.
Όμως στις Πρέσπες δεν παραβιάστηκε η τυπική νομιμότητα, έστω και εάν σε κάποια σημεία χρειάζεται έλεγχος και της τυπικής διαδικασίας που ακολουθήθηκε. Στις Πρέσπες παραβιάστηκε κατάφωρα η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος -στο βαθμό που αυτό θα μπορούσε κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες να υφίσταται-, δηλαδή η ίδια η λαϊκή κυριαρχία.
Η συμφωνία αυτή υπεγράφη με το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων έστω και υποκριτικά αντίθετο, αλλά καθόλου υποκριτικά, με την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού απέναντι. Και αυτή είναι η μόνη ουσία!
Η απαίτηση, λοιπόν, για διεξαγωγή δημοψηφίσματος έχει να κάνει πρώτα με το τεράστιο πρόβλημα της λειτουργίας της Δημοκρατίας που παραβιάζεται ασύστολα με την ένταξη της χώρας στο χρεοκρατικό καθεστώς ήδη από το 2010, που κατέληξε στη συμφωνία των Πρεσπών, για να υπάρξει συνέχεια και με άλλες παρόμοιες.
Πως είναι δυνατό μια έστω και καθόλα νόμιμη κυβέρνηση να προχωρά σε τέτοιου τύπου οριστικές δεσμεύσεις για τη χώρα;
Πως τολμά;
Και πως είναι δυνατό, εάν τυπικά έχει αυτό το δικαίωμα, να αγνοεί εν τέλει τη λαϊκή βούληση; Πως είναι δυνατό να αποφασίζει η ίδια ως εντολοδόχος του λαού και να αρνείται στον εντολέα της να αποφασίζει ο ίδιος για ζητήματα που αφορούν στη ίδια την υπόστασή του;
Γι’ αυτό και η απαίτηση του δημοψηφίσματος για τη Μακεδονία αποκτά διαφορετικά χαρακτηριστικά, αυτά της προάσπισης της δημοκρατίας, που υποκριτικά κάνουν πως τα αγνοούν. Τόσο η κυβέρνηση και τα κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, όσο και οι φωνασκούντες κρυφοί υποστηρικτές τους στο όνομα -οι τελευταίοι- δήθεν του αδιαπραγμάτευτου και του απαραβίαστου των θεμελιωδών «που προσδιορίζουν αμετάκλητα την ίδια την υπόσταση του έθνους και του κράτους ως γεωπολιτική οντότητα».
Αναγνωρίζουν αυτοί έτσι, χωρίς να το ομολογούν, κρυπτόμενοι πίσω από μαξιμαλιστικές κορώνες περί ανατροπής, το δικαίωμα στην όποια κυβέρνηση να αποφασίζει αυθαίρετα γι’ αυτά τα θεμελιώδη. Αλλά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αυτή λειτουργεί, δεν αναγνωρίζουν στο λαό να έχει το δικαίωμα να εκφράζεται και να αποφασίζει. Κι ας κόπτονται για τη δήθεν δημοκρατική τους ευαισθησία και την πατριωτική τους συνείδηση.
Με την άρνησή τους να εκφραστεί ο λαός με δημοψήφισμα για ένα τόσο σημαντικό εθνικό ζήτημα, αφήνουν άπλετο τον χώρο στην κυβέρνηση να παίρνει αυθαίρετες αποφάσεις σε βάρος των λαϊκών και αυτών καθ’ αυτών των εθνικών συμφερόντων, και να δημιουργεί έτσι μη αντιστρεπτά αποτελέσματα.
Μιλούν για «το μοναδικό πολιτικά σωστό, θεσμικά ισχυρό και ηθικά ακέραιο αίτημα, που είναι η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και το κουρέλισμα του εκτρώματος που επιχειρείται να εμφανιστεί ως συμφωνία», αλλά καθόλου δεν τους απασχολεί, πως αυτό το αίτημα θα αποκτήσει την υλική δύναμη ικανοποίησής του.
Αποπροσανατολίζουν έτσι μέσω μαξιμαλιστικών γενικολογιών περί ανατροπής και καλούν σε κινητοποιήσεις, λες και η κοινωνία κινείται με τους αυτοματισμούς των προγραμματισμένων ημερομηνιών κινητοποίησης επί του γενικού, που αποφασίζει κάποιος γραφειοκράτης. Στη νοοτροπία του «πατερούλη» που έχουν, δεν κατανοούν, ή δεν θέλουν να αποδεχθούν, ότι η κοινωνία και ο λαός έχει ανάγκη από συγκεκριμένους και εφικτούς στόχους, για να συσπειρωθεί και να παλέψει.
Το δημοψήφισμα για τη Μακεδονία καθιστά τον αγώνα απόλυτα συγκεκριμένο με χειροπιαστή στόχευση την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας μέσω της απαίτησής του. Γι’ αυτό η μεν κυβέρνηση το αρνείται πεισματικά, τρέμοντας στην ιδέα, και οι δε «καλοθελητές» το πολεμούν με μανία. Διότι το δημοψήφισμα, δίνοντας προοπτική, μπορεί να συσπειρώσει και να πετύχει εκεί που οι «κραυγές» λειτουργούν εκτονωτικά και τελικά καθηλώνουν, οδηγώντας στην απογοήτευση και τελικά στην παραίτηση. Ενοχοποιώντας ταυτόχρονα -οι πολέμιοι του δημοψηφίσματος- το λαό που δεν κινητοποιείται. Δεν τους ακολουθεί, δηλαδή, στα αδιέξοδα και την αποτυχία που θέλουν να τον οδηγήσουν.
http://www.hereticalideas.gr/2018/06/to-dimopsifisma-gia-makedonia-kai-oi-polemioi-tou.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου