Το μεταναστευτικό αλλοιώνει την Ευρώπη και αλώνει την Ελλάδα

Η αύξηση εισόδων παράνομων μεταναστών στα νησιά του Αιγαίου και στον Έβρο, τα συνεχή επεισόδια σε δομές φιλοξενίας και οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών είναι οι τρέχουσες σκηνές από ένα φαινόμενο μεγάλης κλίμακας, το οποίο θα μας απασχολήσει έντονα τις επόμενες δεκαετίες. Ζούμε σε μια ιστορική φάση ενταντικοποίησης των εξελίξεων που συνθέτουν τη παγκοσμιοποίηση. Μέρος της παγκοσμιοποίησης είναι και οι μεταναστευτικές ροές.

Μια ματιά στα δημογραφικά δεδομένα πολλών αφροασιατικών χωρών, αρκεί για να μας δείξει ότι οι μεταναστευτικές ροές από τις χώρες αυτές προς την Ευρώπη θα είναι μαζικές και μακροχρόνιες. Δεν είναι, όμως, μόνο τα φαινόμενα δημογραφικής υπερχείλισης που θα προκαλέσουν τις παραπάνω εξελίξεις. Σε αυτό θα συντείνουν και άλλοι παράγοντες, όπως η πολιτική αστάθεια των παραπάνω χωρών, οι επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και η κλιματική αλλαγή.

Στις επόμενες δεκαετίες επομένως η Ευρώπη θα δεχτεί μεταναστευτικές εισροές μεγάλης κλίμακας και διάρκειας. Αντίστοιχα, τα ευρωπαϊκά κράτη θα τεθούν αντιμέτωπα με πρωτόγνωρες προκλήσεις, οι οποίες θα εκτείνονται από το πολύ θεμελιώδες ζήτημα της υπεράσπισης ή του επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς τους έως τις αναπόφευκτες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές τριβές που εξ αιτίας αυτών των εξελίξεων θα αναπτυχθούν.
Στην κατάσταση αυτή η Ελλάδα κατέχει μια ελάχιστα επίζηλη θέση. Η δυνατότητα άσκησης δημογραφικής και μεταναστευτικής πολιτικής είναι διπλά υπονομευμένη, αφ’ ενός από την οικονομική της αδυναμία, αφ’ ετέρου από την ιδεολογική σύγχυση που την διακατέχει. Η Ελλάδα διαθέτει το αρνητικό προνόμιο να είναι γεωγραφικά η πλέον εκτεθειμένη χώρα της Ευρώπης στα μεταναστευτικά ρεύματα που ήδη καταφθάνουν από την Ασία και την Αφρική.

Υβριδικός πόλεμος

Επίσης, η Ελλάδα έχει την ατυχία να συνορεύει με την Τουρκία, η οποία για περισσότερο από μια δεκαετία έχει λειτουργήσει ως το εφαλτήριο της παράνομης μετανάστευσης από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη. Σε αυτή τη φάση η Τουρκία αξιοποιεί εντατικά τις μεταναστευτικές ροές απέναντι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, επιδιώκοντας να αποκομίσει πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
Ειδικότερα, απέναντι στην Ελλάδα, δεν σταματά να προωθεί μεγάλους αριθμούς παράνομων μεταναστών, οι οποίοι αρχικά εγκαθίστανται στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στη συνέχεια, λόγω αδιαχώρητου, διαχέονται στην ενδοχώρα. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία υλοποιεί έναν de facto εποικισμό της Ελλάδας με πληθυσμούς, με τους οποίους έχει θρησκευτική και πολιτισμική συνάφεια.
Δημιουργεί έτσι ένα πολιτισμικό και πολιτικό προγεφύρωμα, το οποίο στο μέλλον θα της επιτρέψει να έχει μια σειρά επιλογών και χειρισμών στο εσωτερικό της Ελλάδας, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται τότε. Με απλά λόγια, η Τουρκία υλοποιεί αυτό που έλεγε από τη δεκαετία του 1980 ο Τουργκούτ Οζάλ: στο μέλλον η Τουρκία δεν θα χρειαστεί ένα κλασικό πόλεμο για να καθυποτάξει πολιτικά την Ελλάδα. Αρκούν οι πληθυσμιακές εξελίξεις, οι οποίες σταδιακά θα δημιουργήσουν μια νέα πραγματικότητα.
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες εκδηλώνουν μια αδικαιολόγητη αδράνεια. Στην περίπτωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, η αδράνεια μετασχηματίστηκε σε δεκτικότητα. Αυτή προκύπτει από ιδεοληπτικές προσεγγίσεις, αλλά και από ιδιοτελείς πολιτικούς υπολογισμούς, όπως η δυνητική μελλοντική εκλογική αξιοποίηση μεταναστών που θα “ελληνοποιηθούν”. Πρόκειται για μια επικίνδυνη στρατηγική μυωπία, η οποία δεν αντιλαμβάνεται που οδηγούν όλες αυτές οι διεργασίες, ειδικά αν συνδυαστούν με την εν εξελίξει δημογραφική συρρίκνωση και γήρανση του ελληνικού πληθυσμού.

Το μεταναστευτικό καταλύτης εξελίξεων

Στην Ευρώπη οι εξελίξεις γύρω από το μεταναστευτικό κινούνται πιο δυναμικά από ό,τι στην Ελλάδα. Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία), εκπέμπεται ένα σαφές μήνυμα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, το οποίο δια στόματος πολιτικών, όπως ο Βίκτωρ Ορμπάν, έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική που προκρίνει το διευθυντήριο και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Ανάλογα μηνύματα εκπέμπονται και από χώρες όπως η Ιταλία, η Αυστρία, η Γαλλία, αλλά και χώρες, οι οποίες είναι παραδοσιακά υπέρ της πολιτικής των ανοικτών συνόρων, όπως η Σουηδία. Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία η Μέρκελ, λόγω των εσωτερικών αντιδράσεων, υποχρεώθηκε να αλλάξει τη μεταναστευτική της πολιτική. Οι αντιδράσεις στη Γερμανία απέκτησαν πολιτικό μέγεθος, μέσω της ανόδου του αντιμεταναστευτικού και ευρωσκεπτικιστικού κόμματος AfD.
Με φόντο, λοιπόν, το μεταναστευτικό, δημιουργείται ένα νέο πολιτικό τοπίο στην Ευρώπη: οι ευρωσκεπτικιστικές και εθνικολαϊκές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες εκφράζουν κοινωνικές τάσεις και ομάδες που σχετίζονται με το Brexit και την εκλογή Τραμπ, βρίσκουν μέσω του μεταναστευτικού ένα ακόμα στοιχείο που τους δίνει εκλογική δυναμική. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το οποίο δεν θα είναι προσωρινό, διότι και το αίτιο που το υποδαυλίζει δεν θα είναι επίσης προσωρινό.
Υπό την έννοια αυτή, ανοίγεται η αυλαία για μια νέα πολιτική περίοδο, κατά την οποία η σύγκρουση για την Ευρώπη θα διεξαχθεί μεταξύ της εθνολαϊκής Δεξιάς και της φιλελεύθερης ευρωφεντεραλιστικής Δεξιάς. Πρόκειται για μια εξόχως ενδιαφέρουσα εξέλιξη, η οποία θα αναδείξει νέες πολιτικές δυνάμεις, αλλάζοντας το πολιτικό τοπίο και τους πολιτικούς συσχετισμούς τόσο στην Ευρώπη, όσο (πιθανότατα) και στην Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: slpress.gr