Η πώληση Δημοσίων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας (Δ.Ε.Κ.Ο.), είναι επιζήμια για το ελληνικό Δημόσιο. Επιβάλλονται ριζικές αλλαγές

΄Αρθρο από Γεώργιο Βλάχο  (ερευνητής)

Σε  όλες τις χώρες υπάρχει ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας. Ο δημόσιος τομέας, στη χώρα μας, περιλαμβάνει :
Το στενό δημόσιο τομέα, στον οποίο υπάγονται  :
1)  Οι Δημόσιες υπηρεσίες,   2) Τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.), 3) Οι Οργανισμοί  Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.)
Τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στον οποίο υπάγονται  :
1)  Οι Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (Δ.Ε.Κ.Ο.), 2)  Τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.)
Η  πώληση των Δ.Ε.Κ.Ο., ιδιαίτερα αυτών που είναι κερδοφόρες, είναι επιζήμια για το δημόσιο. Οι Δ.Ε.Κ.Ο. δημιουργήθηκαν με πολύ κόπο, και καλύπτουν βασικές ανάγκες του λαού με όσο το δυνα-τόν ποιοτικές υπηρεσίες και χαμηλές τιμές. Με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και τη διευκόλυνση των πολιτών, ιδιαίτερα αυτές που είναι κερδοφόρες δεν πρέπει να πωλούνται ούτε σε ιδιωτικές ούτε σε ξένες κρατικές εταιρείες. Το κέρδος πώλησης θα κάλυπτε
βραχυπρόθεσμα κάποια έσοδα, αλλά μα-κροπρόθεσμα θα ζημίωνε το δημόσιο.
Αξίζει να αναφέρουμε την περίπτωση που οι δανειστές επιβάλλουν σε μία χώρα όταν αυτή είναι υπερχρεωμένη. Εάν όμως υπήρχε ρητή παράγραφος στο Σύνταγμά μας, η οποία απαγόρευε την πώ-λησή τους σε ιδιωτικές ή σε ξένες κρατικές εταιρείες, τότε κανένας δανειστής δεν θα μπορούσε να έχει αυτή την απαίτηση.
Τι απαιτούν οι δανειστές όταν δανείζουν μια υπερχρεωμένη χώρα ; Μεταξύ των μέτρων λιτότητας (μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση φόρων, μείωση δημοσίων δαπανών, πώληση δημόσιων ακι-νήτων, ανατροπή εργατικών δικαιωμάτων), απαιτούν και αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή πώληση των Δ.Ε.Κ.Ο. σε ιδιωτικές εταιρείες ή ακόμη και σε ξένες κρατικές εταιρείες. Δεν αγοράζουν όμως τις ζη-μιογόνες γιατί θα έχουν οικονομικά προβλήματα αλλά αγοράζουν τις κερδοφόρες. Οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να υποκύπτουν σ΄αυτή την απαίτηση των δανειστών, διότι : Μία Δ.Ε.Κ.Ο. που είναι κερδο-φόρα, κάθε έτος συνεχίζει να αποδίδει κέρδη στο δημόσιο. Οπότε τα χρήματα που θα λάβει από την πώλησή της, θα είναι πολύ λιγότερα απ΄ότι αν παρέμενε στο δημόσιο.
Για να γίνει κατανοητό, θα αναλύσω ένα παράδειγμα : ο Ο.Π.Α.Π. πωλήθηκε έναντι 600 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, όσα είναι τα κέρδη του δύο ετών. Αν δεν πωλούνταν έναντι 600 εκατ. ευρώ και παρέμενε στο δημόσιο, τα συνεχόμενα ετήσια έσοδα θα υπερκάλυπταν το ποσό των 600 εκατ. ευρώ.  Σε 5 χρόνια το δημόσιο θα εισέπραττε  5 Χ 300 εκατ.  =  1,5 δις ευρώ,  σε 10 χρόνια  10 Χ 300 εκατ. =  3 δις ευρώ κ.ο.κ.
Κατ’ εξαίρεση, μπορεί να επιτρέπεται η πώληση των ζημιογόνων Δ.Ε.Κ.Ο., μόνο όταν έχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεχείς, μεγάλες ζημίες και δεν μπορούν να ισορροπήσουν τον ισολο-γισμό τους. Στην περίπτωση αυτή μπορούν να παραχωρηθούν σε ιδιωτική εταιρεία ή σε ξένη κρατική εταιρεία, μόνο για περίοδο σαράντα ετών (40) ετών. Μετά από αυτή τη χρονική περίοδο επανέρχονται στο Ελληνικό Δημόσιο, αλλά πρέπει να έχουν εξυγιανθεί. Εάν δεν έχουν εξυγιανθεί, το Ελληνικό Δημόσιο δεν τις αναλαμβάνει και παραιτείται.
     Ριζικές αλλαγές, που πρέπει να γίνουν, όσον αφορά τις Δ.Ε.Κ.Ο. :

1. Αλλαγή νομικής μορφής : Οι .περισσότερες Δ.Ε.Κ.Ο. είναι Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, Ανώνυμες Εταιρείες (Ν.Π.Ι.Δ. Α.Ε.), και με τη μορφή αυτή δεν επιτρέπεται η επιχορήγησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η νομική αυτή μορφή πρέπει να αλλάξει και να γίνουν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.). ΄Ετσι, η κρατική επιχορήγησή τους θα είναι εξασφαλισμένη.
2. Μέτοχος, μόνο το δημόσιο : Σε όλες τις Δ.Ε.Κ.Ο., μέτοχος είναι και το δημόσιο και διάφοροι ιδιώτες. ΄Όμως αυτό, έχει ως αποτέλεσμα τα κέρδη να μην παραμένουν εξ’ολοκλήρου στο δημόσιο. Παράδειγμα : Σε περίπτωση, που σε μία Δ.Ε.Κ.Ο. οι μετοχές του δημοσίου είναι  60%  και οι μετοχές ιδιωτών  40%, τότε τα κέρδη για το δημόσιο θα είναι μόνο 60% , ενώ για τους ιδιώτες 40%. Η πολιτική αυτή πρέπει να αλλάξει και οι δημόσιες επιχειρήσεις πρέπει να αποκτήσουν ξανά το 100% των μετο-χών τους, για να αποκομίζουν όλα τα κέρδη. Αυτό, θα έχει ως αποτέλεσμα να μειωθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις, αφού τα κέρδη τους θα είναι περισσότερα.
3. Απαγόρευση εισαγωγής στο χρηματιστήριο : Είναι γνωστό ότι, το ελληνικό δημόσιο επέτρεψε τις Δ.Ε.Κ.Ο. και μάλιστα αυτές που είναι Ν.Π.Ι.Δ. Α.Ε., να εισαχθούν στο χρηματιστήριο. Αυτό σημαίνει ότι, οι δημόσιες αυτές επιχειρήσεις που σιγά-σιγά έγιναν με μεγάλο μόχθο του ελληνικού λαού κι έχουν επιπλέον επιχορηγηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, έχουν το δικαίωμα να τζογάρουν τα κεφάλαιά τους. Να παίζουν δηλ. τα κεφάλαιά τους, αναμένοντας κέρδη ή ζημίες. Και καλά, όταν υπάρχουν κάποια κέρδη από το χρηματιστήριο. ΄Όταν όμως υπάρχουν ζημίες ή χειρότερα μεγάλες ζημίες, τότε πως θα αναπληρώσουν τα κεφάλαια πού έχασαν ; Θ’ αναγκαστούν να ζητήσουν  περισσότερη κρατική επιχορήγηση ή θα δανειστούν κι έτσι θ’ αρχίσουν να συσσωρεύονται χρέη τα οποία θα τις προκαλέσουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα.
4. Απαγόρευση πώλησης, μέσω άρθρου του Συντάγματος : Για να είναι οι Δ.Ε.Κ.Ο. κατοχυ-ρωμένες, από ενδεχόμενες πωλήσεις σε ιδιωτικές εταιρείες ή σε ξένες κρατικές εταιρείες, πρέπει να προστεθούν δύο παράγραφοι σ’ ένα άρθρο του Συντάγματός μας, ως εξής : ΄Αρθρο ….. Παράγρ. 1 : ‘’Απαγορεύεται η πώληση κερδοφόρων Δημοσίων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας (Δ.Ε.Κ.Ο.), σε ιδιωτικές εταιρείες ή ξένες κρατικές εταιρείες, ακόμη και σε περίπτωση οικονομικής κρίσης ή όταν η χώρα βρίσκεται υπό πτώχευση’’. ΄Αρθρο ….. Παράγρ. 2 :  ‘’Επιτρέπεται η πώληση ζημιογόνων Δημοσίων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας  (Δ.Ε.Κ.Ο), μόνο όταν έχουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα συνεχείς, μεγάλες ζημίες και δεν μπορούν να ισορροπήσουν  τον ισολογισμό τους. Στην περίπτωση αυτή μπορούν να παραχωρηθούν σε ιδιωτική εταιρεία ή σε ξένη κρατική εταιρεία, μόνο για περίοδο σαράντα ετών (40) ετών. Μετά από αυτή τη χρονική περίοδο επανέρχονται στο Ελληνικό Δημόσιο, αλλά πρέπει να έχουν εξυγιανθεί.  Εάν δεν έχουν εξυγιανθεί, το Ελληνικό Δημόσιο δεν τις αναλαμβάνει και παραιτείται’’.

(Σημείωση : Η χρονική διάρκεια πώλησης των Δ.Ε.Κ.Ο. σε ιδιωτική ή ξένη κρατική εταιρεία για σαράντα χρόνια (40), θεωρείται λογική και επαρκής. Η πώληση όμως που έγινε πριν μερικά χρόνια, από πλευράς ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επί ενενήντα εννέα χρόνια (99), μόνο παράλογη και αντεθνική μπορεί να χαρακτηριστεί).

 http://www.antibaro.gr/article/25413