Tὸ σκάνδαλο τοῦ ἀντιεξουσιαστῆ Μεσσία

[…] γιὰ τὸν Ἰησοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, (Μρκ. 10, 32-45) ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, δηλαδὴ ὁ Μεσσίας, θὰ συλληφθεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στὴ θρησκευτικὴ ἡγεσία καὶ ἀφοῦ τὸν κρίνουν θὰ τὸν καταδικάσουν σὲ θάνατο. Βέβαια πρὶν ἀπὸ τὸν σταυρικὸ θάνατο θὰ τὸν χλευάσουν καὶ θὰ τὸν ἐμπαίξουν, θὰ τὸν μαστιγώσουν καὶ θὰ τὸν ταπεινώσουν.

Ὁ λόγος αὐτὸς περὶ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου ἦταν ἀναπάντεχος γιὰ τοὺς μαθητὲς καὶ ἀκροατὲς τοῦ Ἰησοῦ. Ποτὲ στὴν παράδοσή τους δὲν ἀνέμεναν ἕνα ἀνίσχυρο καὶ ἀδύναμο Μεσσία. Ἕναν Μεσσία ποὺ δὲν ἀσκεῖ ἐξουσία, ἀλλὰ θὰ συντρίβεται ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ κόσμου τούτου.

[…] Ὁ μεσσιανικὸς λόγος τοῦ Ἰησοῦ οὐσιαστικὰ εἶναι ἀντιεξουσιαστικός, ἢ προβάλλει τὴν «ἐξουσία» τῆς διακονίας. Στὸ ἱστορικὸ αὐτὸ παράλογο βρίσκεται ἡ σοφία τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. […]

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη οἱ ἡγέτες ἀσκοῦσαν μιὰ ἀπόλυτη ἐξουσία. Ὅλες οἱ ἐνέργειές τους στόχευαν στὴν κατοχύρωση καὶ τὴ διασφάλιση τῶν συμφερόντων μιᾶς μικρῆς ὁμάδας ἀνθρώπων ποὺ βρισκόταν στὴν ἐξουσία καὶ εἶχε δύναμη καὶ πλοῦτο. Καμιὰ ἔννοια δικαίου δὲν ἔφτανε στοὺς μικροὺς καὶ ἀδύναμους. Ἀκόμη καὶ ἡ θρησκευτικὴ ἐξουσία ἦταν ἐγκλωβισμένη στὴ δική της ἀποκλειστικότητα. Θρησκευτικοὶ ἡγέτες τοῦ ἰουδαϊκοῦ χώρου ἔφταναν, μάλιστα, μέχρι τὸ σημεῖο νὰ οἰκειοποιοῦνται ἀπόλυτα καὶ τὴ σωτηρία καὶ νὰ διακηρύσσουν ὅτι οὔτε ὁ Θεὸς γνοιάζεται γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ καταφρονεμένους ἀνθρώπους. Πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση τῆς ἀπόλυτης διασφάλισης τῆς ἐξουσίας, ὄχι μόνο στὸν πνευματικό, ἀλλὰ καὶ στὸν κοσμικὸ καὶ κοινωνικὸ χῶρο, κινήθηκε πολλὲς φορὲς καὶ ἡ ἰουδαϊκὴ μεσσιανολογία.

Ἡ παρέμβαση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ σύνδεση τῆς ἐξουσίας μὲ τὴ διακονία, φάνταζε παράλογη καὶ ἀποτέλεσε σκάνδαλο. Ἡ προβολὴ τῶν ὅρων «δοῦλος» καὶ «διάκονος», ὅ,τι τὸ ἀπεχθέστερο ὑπῆρχε γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, θεωρήθηκε ἐπικίνδυνη ὑπόθεση. Ἕνας Ραββὶ νὰ διδάσκει κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἀνατροπέας τῶν κοινωνικῶν δομῶν καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἐξουδετερωθεῖ. Αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴν καταδίκη τοῦ Ἰησοῦ.

 Γεωργίου Π. Πατρώνου, Κήρυγμα καὶ Θεολογία, τ. Βˊ, ἐκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία, Ἀθήνα 2003

http://adrahti.blogspot.com/2019/04/blog-post.html