Τα 12χρονα στην εξουσία

του Γ. Παπαδόπουλου – Τετράδη
Είναι ακατανόητο και άδικο να μην μπορεί να ψηφίσει ένας 12χρονος, από τη στιγμή που χαρακτηρίζεται ικανός να παρακολουθήσει το γυμνάσιο. Το γυμνάσιο δεν είναι παίξε- γέλασε. Θέλει υπευθυνότητα και σοβαρότητα, πράγματα που αν λείπουν στο δημοτικό κρίνονται συγχωρητέα. Ακόμα πιο ακραία είναι η απαγόρευση του εκλέγεσθαι για τους 17χρονους. Έως και αναχρονιστική.
Τα σκέφτομαι αυτά, γιατί στις εκλογές για δημάρχους, κοινοτάρχες και λοιπούς τοπικούς άρχοντες ψηφίζουν και οι 17χρονοι, σύμφωνα με τους προοδευτικούς νόμους.

Σ αυτούς τους νόμους, όμως, ενώ έδωσε στους μαθητές της β’ λυκείου το δικαίωμα να εκλέγουν, δεν τους επιτρέπει να εκλέγονται! Κι αυτό είναι ακατανόητο. Αξιολογούν οι προοδευτικοί βουλευτές και οι βουλευτές των ΑΝΕΛ, αν τους θυμάστε, ότι ένας μαθητής της β λυκείου ή ένας σκέτος 17χρονος, που δεν πηγαίνει σχολείο, έχει την ωριμότητα να ψηφίζει, αλλά δεν έχει την ωριμότητα να ψηφίζεται; Πώς γίνεται αυτό;
Μήπως η γεροντοκρατία κυριαρχεί και στους αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς, και θέλουν μεν την ψήφο των 17χρονων, χαϊδεύοντας τα αυτιά τους, αλλά δεν έχουν καμιά όρεξη να δουν κανέναν 17χρονο να τους κουνάει το δάχτυλο εξουσιαστικά σε κανένα δημοτικό συμβούλιο; Μην παίρνουμε και αέρα.

Στα περίφημα 15μελή των σχολείων, όμως, δεν ψηφίζουν και ψηφίζονται οι μαθητές κάτω των 18; Και δεν αποφασίζουν για πολλά στο σημαντικότερο πράγμα στη ζωή ενός τόπου που είναι η Παιδεία; Δεν έχουμε λαμπρό παράδειγμα αυτής της ώριμης ψήφου τον πρωθυπουργό, που αναδείχτηκε σ αυτά τα συμβούλια, ενώ δεν αναδείχτηκε σε κανένα μάθημα παιδείας; Και δεν έχουμε λαμπρό παράδειγμα ενήλικων ψηφοφόρων αυτούς που τον εξέλεξαν να τους διοικεί και τον χειροκροτάνε ακόμα; Οι οποίοι ήταν και είναι και πάνω από 40 και 50 ετών;
Από την άλλη πλευρά, αν ένας 17χρονος έχει την υπεύθυνη πολιτική σκέψη που χρειάζεται για να αποφασίσει ποιος δήμαρχος και κοινοτάρχης είναι ικανός να διοικήσει, γιατί δεν είναι ικανός να διοικήσει και ο ίδιος; Με ποιο κριτήριο έχει την ωριμότητα στη μία περίπτωση, αλλά δεν την έχει στην άλλη; Τι παραπάνω χρειάζεται ο εκλογέας για να είναι και εκλεγόμενος;

Ο εκλογικός νόμος για τις εθνικές εκλογές, καθώς και το Σύνταγμα, είναι σαφή. Μιλάνε για το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Πουθενά δεν γράφουν για το δικαίωμα του εκλέγειν σκέτο.
Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι η κυβέρνηση, στην απελπισία της μήπως και γίνει εντελώς νούμερο στις εκλογές, αποφάσισε να επιστρατεύσει τις ηλικίες όπου το θυμικό επικρατεί κατά κράτος του λογικού, επομένως μπορεί να ελπίζει στις ψήφους του σκέτου επαναστατικού ενθουσιασμού. Αν υπάρχει τέτοιος. Γιατί, στις φοιτητικές εκλογές των 18 και άνω, κατά περίεργο λόγο πρωτεύει η δεξιά παράταξη εδώ και 10 χρόνια και ο ΣΥΡΙΖΑ πατώνει μεγαλοπρεπώς. Περίεργα όντα αυτά τα παιδιά.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση και τα άλλα παιδιά άνω των 21 ετών θα πρέπει κάποτε να αποφασίσουν τι είναι οι κάτω των 21 και κυρίως οι κάτω των 18 ετών. Ενήλικες ή παιδιά. 

Γιατί, αν στο σχολείο ζοριστούν από κανέναν καθηγητή εμφανίζεται ο γονιός και ωρύεται απειλώντας θεούς και δαίμονες ότι του πειράζουν «το παιδί». Και το ίδιο συμβαίνει σε κάθε δραστηριότητα του «παιδιού». Από το σπίτι, το δρόμο, το πανεπιστήμιο, τις παρέες και τις ανησυχίες των γονιών μέχρι τις ειδήσεις. Πας κάτω των 30 ονομάζεται «παιδί». Από τους πατεράδες και τις μανάδες, για να μην πούμε και από τους δικαιωματιστές κάθε είδους. Τους Ποκοπίκο της πολιτικής αρένας δηλαδή.

Η ελληνική κοινωνία, και κυρίως το κομμάτι της που αυτοαποκαλείται προοδευτικό, θα πρέπει να αποφασίσει επιτέλους πότε κάποιος είναι υπεύθυνος και ώριμος. Γιατί, αν ένας 17χρονος είναι ώριμος να ψηφίζει σημαίνει ότι είναι ώριμος και να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος σε κάθε μορφή της ζωής. Δεν μπορεί, δηλαδή, να έχει τα ελαφρυντικά του παιδιού και ταυτόχρονα τα δικαιώματα του ενήλικα. Αυτό τρελαίνει και τους εφήβους, αλλά τρελαίνει και την κοινωνία.
Κάποτε η ηλικία ενηλικίωσης ήταν τα 25. Μετά κατέβηκε στα 21. Μετά, η ανάγκη των κυβερνήσεων να κερδίσουν περισσότερους ψηφοφόρους, κατέβασε το όριο μέχρι τα 18. Που υποτίθεται ότι τελειώνει κανείς το σχολείο. Πήζει το μυαλό στα 18; Αστεία πράγματα. Εδώ δεν πήζει στα 50 αν κρίνουμε από τους βουλευτές και τους δημάρχους, που εκλέγουν οι υποτιθέμενοι ενήλικες.
Τότε, γιατί να μην ψηφίζουν και οι 17χρονοι, αφού οι 50χρονοι δεν μοιάζει να ψηφίζουν με περισσότερο μυαλό; Και, μ αυτή τη λογική πραγματικότητα, γιατί να μην ψηφίζονται οι 17χρονοι; 

Να μη σου πω και οι 12χρονοι. Αποκλείεται να σκέφτονται ή να ξεστομίζουν λιγότερες αρλούμπες και ανωριμότητες από όσες εκστομίζουν δεκάδες από τους 300 της Βουλής και εκατοντάδες από τους δημοτικούς συμβούλους και δημάρχους.
Επιπλέον, οι 17χρονοι και κάτω έχουν ένα προσόν. Λόγω της ηλικίας τους είναι άδολοι. Σε αντίθεση με τους εκλεγμένους ενήλικες. Που οι περισσότεροι είναι μάστορες της δόλιας σκέψης και ακόμα πιο μάστορες της δόλιας πράξης.

Όχι μόνο να ψηφίζουν, λοιπόν, αλλά και να ψηφίζονται οι 17χρονοι. Και οι 14χρονοι. Έτσι κι αλλιώς η ελληνική κοινωνία είναι ανήλικη στον τρόπο που αντιμετωπίζει την πολιτική και κοινωνική της ζωή. Κάθε μέρα. Διεκδικεί την ατιμωρησία, την ήσσονα προσπάθεια και έχει τις βλακώδεις δικιολογίες έτοιμες για κάθε τι που της συμβαίνει. Δεν ευθύνεται για τίποτε και για όλα φταίνε οι άλλοι. Όπως οι ανήλικοι ψηφοφόροι της.


από το «https://www.liberal.gr/»