του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Όσοι έχουν ασχοληθεί με την παρακολούθηση του φαινομένου που αποκαλείται «μαύρο πολιτικό χρήμα» γνωρίζουν ότι είναι πάρα πολύ κομβικό να μην υπάρχουν στοιχεία που να συνδέουν τυπικά το κόμμα με τον χρηματοδότη.
Γιατί διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να δώσει μια μεγαλόπρεπη μίζα η Siemens στον Τσουκάτο και αυτός να πάει να καταθέσει μετά από χρόνια και να πει: «μάλιστα τα πήρα, αλλά δεν τα κράτησα, ήταν για το ΠΑΣΟΚ».
Ή να βγει διαμαρτυρόμενος κάποιος επιχειρηματίας, σαν έναν μακαρίτη εφοπλιστή, και να γκρινιάξει που κάποιο κόμμα πήρε τα λεφτά του, αλλά δεν έκανε τίποτα.
Για να αποφύγουν αυτό τον κίνδυνο τα κόμματα -και εδώ μιλάμε για όλα τα κόμματα διακυβέρνησης των τελευταίων ετών- έχουν σκαρφιστεί διάφορες τεχνικές, που θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε «τεχνικές ξεπλύματος πολιτικού χρήματος».
Μία τεχνική είναι η μίζα να μη δίνεται απευθείας σε ένα κόμμα αλλά π.χ. μέσα από υπερκοστολογημένες υπηρεσίες σε μια «μιλημένη» εταιρεία επικοινωνίας. Η τεχνική αυτή διευκολύνει και την εταιρεία που θέλει να δώσει τη μίζα, γιατί δεν χρειάζεται να έχει «μαύρο» λογαριασμό, εφόσον το ποσό εντάσσεται στο διαφημιστικό μπάτζετ της.
Διευκολύνει και το πολιτικό κόμμα γιατί κανείς δεν θα ψάξει για ποιο λόγο μια εταιρεία επικοινωνίας έδωσε χρήματα σε ένα πολιτικό κόμμα, ιδίως όταν δεν χρειάζεται να του τα δώσει και απευθείας.
Οι μεμονωμένες χορηγίες και οι ταμίες
Οι ίδιες τεχνικές εφαρμόζονται και στις «χορηγίες» προς μεμονωμένους πολιτικούς. Πάλι βρίσκεται μια ενδιάμεση εταιρεία, η οποία εισπράττει ένα διογκωμένο ποσό για υπηρεσίες που προφανώς και δεν προσέφερε και στη συνέχεια το ποσό καταλήγει στην τσέπη του πολιτικού ή κάποιου συγγενικού προσώπου του.
Η άλλη τεχνική είναι αυτή του «ταμία». Σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν συνεργάτη ενός κόμματος ή ενός πολιτικού που αναλαμβάνει να είναι ο «ενδιάμεσος» στη διαδρομή του πολιτικού χρήματος.
Αυτό μπορεί να πάρει διάφορες μορφές. Μπορεί πολύ απλά να είναι ο «έμπιστος» που θα τα παραλάβει, ώστε ο πραγματικός εργοδότης του να μπορεί ανά πάσα στιγμή να πει «εγώ δεν είχα καμία σχέση. Μπορεί ενίοτε αυτός που θέλει να «σπρώξει» χρήμα σε ένα κόμμα (ή σε πολιτικούς) να προσλάβει φαινομενικά τον ταμία και έτσι αυτό που στην πραγματικότητα είναι μίζα ή «χορηγία» να εμφανίζεται ως υπέρογκη (ως προς τις πραγματικές υπηρεσίες) αμοιβή ενός συνεργάτη.
Γι’ αυτό το λόγο ας κόψουν το δούλεμα οι Συριζαίοι.
Ιδίως όταν τους πιάνουν με τη γίδα στην πλάτη.
Ο Πετσίτης, δεν βρέθηκε ξαφνικά με λεφτά επειδή «έπιασε την καλή», ακόμη και εάν όντως του αρέσει κάπως παραπάνω «να χαίρεται τη ζωή του».
Βρέθηκε εκεί γιατί όλα δείχνουν – και για αυτό τον διερευνά– η δικαιοσύνη ότι λειτουργούσε ως «ενδιάμεσος» ή ως «ταμίας» σε διαδρομές πολιτικού χρήματος.
Και ας μην μας πουν οι Συριζαίοι «εμείς ποτέ δεν θα κάναμε κάτι τέτοιο», όχι μόνο γιατί το έχουν κάνει, αλλά και γιατί μόλις διαμόρφωσαν ένα ευρωψηφοδέλτιο με όρους πολιτικοεπιχειρηματικού ντιλ.
Κοντολογίς, σεμνότητα και ας μην το παίζουν «αρχάγγελοι της κάθαρσης».
Γιατί δεν είναι.
Πλέον έχουν μάθει την πολιτική, έχουν μάθει και τα κόλπα της.
από το «https://www.in.gr/»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου