Πώς τα κατάφεραν έτσι, οι δήθεν ρεαλιστές μας;

του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Φαντάσου σε ποια όρια φτάσαμε. Ο Νίκος Αναστασιάδης να θέτει πολύ σωστές παραμέτρους στην αναζήτηση της διευθέτησης για ένα ανεξάρτητο και λειτουργικό κράτος. Τόσο σωστές, που πια ελάχιστα έχουμε να διαφωνήσουμε μαζί του. Ακόμα και τις τέσσερις βασικές ελευθερίες για Τούρκους υπηκόους ανακάλυψε προχτές, πως αν το δεχτεί θα κατακλυστεί η Κύπρος από Τούρκους. Ακόμα και ότι η λεγόμενη μία θετική ψήφος, που εμείς το λέμε συγκαλυμμένο βέτο, θα μετατρέψει την Κύπρο σε προτεκτοράτο. Ο Άντρος Κυπριανού να τον επικρίνει ότι το παίζει Τάσσος Παπαδόπουλος, τον οποίο είναι ο ίδιος που εξέλεξε Πρόεδρο το 2003. Αλλά, το χειρότερο, όπως και να το καλλωπίζει, όσο και να διαμαρτύρεται και να απαντά επιθετικά σε όσους το λένε («Θα έπρεπε να ντρέπεται ο Αναστασιάδης να λέει ότι το ΑΚΕΛ του ζητά να κάνει υποχωρήσεις ή ότι παίζει το παιγνίδι της Τουρκίας», 30/4/2018), δεν παύει με τις θέσεις του να εξοπλίζει την επιχειρηματολογία της τουρκικής πλευράς στο ροκάνισμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το ξαναλέω: του Προέδρου της Δημοκρατίας και όχι του Νίκου Αναστασιάδη προσωπικά. Ότι δαιμονοποίησε τη μία θετική ψήφο και υπαναχώρησε από τις συγκλίσεις, όπως τον κατηγορούν οι Τούρκοι, ότι έχει εγκαταλείψει τη λύση της ΔΔΟ, όπως τον κατηγορούν οι Τούρκοι, ότι αυτός ευθύνεται για το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα, διότι ο Τσαβούσογλου του είπε πως πήγε έτοιμος για λύση κι άλλα πολλά. Κι από την άλλη, ο Ακιντζί να βρίσκει το χαλί στρωμένο και να κατηγορεί τον Αναστασιάδη ότι κάνει «επιθετικές δηλώσεις» και έχει «συγκρουσιακό ύφος».

Και είναι όλοι της ίδιας πολιτικής σχολής. Της δήθεν ρεαλιστικής. Που και οι τρεις μαζί μόλις μέχρι πρόσφατα υπόσχονταν ότι είναι τόσο κοντά στη συμφωνία, που όσοι τους αμφισβητούσαμε είμαστε οι ηλίθιοι που δεν κατανοούσαμε τον ρεαλισμό τους. Πώς τα κατάφεραν έτσι; Το ουσιώδες ερώτημα, βέβαια, είναι τι περιμένουν να κάνουμε εμείς; Τους ακούει ο κόσμος και διερωτάται πόση ακόμα απογοήτευση θα του φορτώσουν. Όμως, έχει και η απογοήτευση τον στόχο της. Όταν κορυφωθεί όσο δεν πάει άλλο, τι άλλο θα κάνει ο απογοητευμένος από το να δεχτεί οτιδήποτε του πλασάρουν για να τελειώσει το μαρτύριό του; Μπορεί να είναι κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από ένα μόνο γεγονός, που αφορά την ουσία του Κυπριακού και που δεν απασχόλησε ποτέ ούτε τις διαπραγματεύσεις τους (της κυπριακής ιδιοκτησίας), ούτε τις κατ΄ ιδίαν συνομιλίες τους με Τουρκοκύπριους ηγέτες με τους οποίους έχουν συνομιλίες έξω από το κουτί. Δεν απασχόλησε επειδή είναι άλλης σχολής, δεν είναι της δικής τους. Ότι το Κυπριακό δεν είναι δικοινοτικό πρόβλημα. Μπορεί να ξεκίνησε έτσι, έστω και φαινομενικά, γιατί στην πραγματικότητα πάντα ήταν πίσω από το πρόβλημα η Τουρκία. Είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Το λέω γνωρίζοντας ότι πολλοί δυσφορούν να το ακούνε συνέχεια. Αλλά, αν δεν είναι έτσι ας μας εξηγήσουν τι πέτυχαν τόσα χρόνια με την άλλη προσέγγιση, αυτήν που μετέτρεψε την Τουρκία σε παρατηρητή, σε «ενδιαφερόμενο μέρος» στο ίδιο επίπεδο με την Ελλάδα και τη Βρετανία.

Όλη η πεμπτουσία του προβλήματος σήμερα αφορά τον ρόλο που θα έχει η Τουρκία στην Κύπρο μετά από τη λύση. Αυτό αναζητά και ο Ακιντζί, ακόμα, που δήθεν είναι πρώτα Κύπριος και μετά Τούρκος. Όσο διαπραγματεύονται οι ηγέτες μας τη διακυβέρνηση, την πολιτική ισότητα, τη μορφή της διοίκησης και του πολιτεύματος, δεν διαπραγματεύονται τίποτε άλλο παρά μόνο με ποιο τρόπο θα νομιμοποιηθεί ρόλος για την Τουρκία. Δεν είναι βλάκες για να μην το κατανοούν αυτό. Κι αυτό είναι πιο ανησυχητικό. Γιατί αφού το καταλαβαίνουν και συνεχίζουν σημαίνει ότι έχουν αποδεχθεί ότι θα έχει ρόλο η Τουρκία. Και απλώς ψάχνουν ποιο ρόλο θα δεχτούν να της δώσουν. Καταραμένη η ώρα κι η στιγμή.