ΗΠΑ: Να παραμείνουν τα τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο

Το Κυπριακό βρίσκεται στο “κόκκινο” και οι εξελίξεις αναμένονται σοβαρές. Το θέμα, βέβαια, συνδέεται άμεσα με όλα τα υπόλοιπα εθνικά ζητήματα, για τα οποία, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στην διαπίστωση ότι υπάρχει μεγάλη ανησυχία διακομματικά, σε όλα τα ελληνικά κόμματα.
Ταυτόχρονα, η εξαιρετικά εύθραυστη οικονομική κατάσταση της χώρας μας, οι τεράστιες γεωπολιτικές πιέσεις αλλά και η χαοτική κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή μας, οι εξελίξεις -μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα- στην Τουρκία, οι εντατικές προσπάθειες των ΗΠΑ να επαναπροσεγγίσουν τον Ερντογάν, ώστε, εκτός των άλλων, να “στριμώξουν” τους Ρώσους, καθώς και οι παλικαρισμοί
Ερντογάν που αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Σε αυτά, να προστεθεί η απουσία πλήρους αλληλεγγύης εκ μέρους κάποιων ευρωπαϊκών χωρών. Κάτι που φάνηκε και με την ανιστόρητη θέση του Αυστριακού Επιτρόπου για τη διεύρυνση της ΕΕ, Γιόχανες Χαν, που ανακάλυψε “Τσάμικο ζήτημα”. Στο ίδιο μήκος κύματος, κινείται και ένας σκληρός πυρήνας χωρών της ΕΕ στο Μεταναστευτικό, με “μπροστάρη” αυτές της Βίζεγκραντ, κάτι που επηρεάζει άμεσα την Ελλάδα ως κύρια πύλη εισόδου μεταναστών. Και σαν να μην έφταναν αυτά, το Brexit, οι ιδιόμορφες σχέσεις ΗΠΑ – Γερμανίας και οι επικείμενες εκλογές στη Γερμανία και τη Γαλλία, εντείνουν σκηνικό αστάθειας.
Λύση εδώ και τώρα
Αυτή την περίοδο, παρ' ότι οσονούπω στις ΗΠΑ γίνονται Προεδρικές εκλογές, και άρα, η σημερινή ηγεσία τους αποχωρεί, η Ουάσιγκτον έχει βαλθεί να επιταχύνει τους ρυθμούς επίλυσης του Κυπριακού. Ο αμερικανός αντιπρόεδρος, Τζο Μπάϊντεν, που εδώ και χρόνια ασχολείται με το ζήτημα, κάνει τα πάντα, όπως άλλωστε φάνηκε και από τις πρόσφατες επαφές που είχε στο περιθώριο της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, για επίλυση εδώ και τώρα. Αλλά και το Ισραήλ, καθώς και το εβραϊκό λόμπι στηρίζουν τις πιέσεις επιτάχυνσης, διότι θέλουν να προωθήσουν τα σχέδιά τους για διοχέτευση του φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή Κύπρου – Ισραήλ, μέσω της Κύπρου στην Τουρκία, και από εκεί στην Ευρώπη. Απόλυτα συντεταγμένος με την αμερικανική γραμμή, είναι και ο επίσης απερχόμενος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν. Να σημειωθεί ότι σύντομα αναλαμβάνει πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα ο Τζέφρι Πάϊατ, θεωρούμενος από τους “σκληρούς”, “παρεμβατικούς” και σφόδρα “αντιρώσος” του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όπως έδειξε και η προηγούμενη θητεία του στο Κίεβο.
Η Ουάσιγκτον, λοιπόν, ζητάει από τη Λευκωσία να δεχτεί την παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Ειδικότερα, να δεχτεί το 50%, που σημαίνει πάνω από είκοσι χιλιάδες. Θα παραμείνουν για περίπου δώδεκα χρόνια και μετά θα αποφασιστεί εάν θα φύγουν ή όχι. Παράλληλα, προβλέπεται και μια ελληνική βάση στη “νότιο Κύπρο”. Η πρόταση - “τελεσίγραφο” κρίνεται απαράδεκτη από την Αθήνα, η οποία ζητάει κατάργηση του υπάρχοντος καθεστώτος εγγυήσεων και αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του σχεδίου επίλυσης του Κυπριακού και με απολύτως συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Ταυτόχρονα, όμως, ισχυρότατες πιέσεις υπάρχουν και για εκ περιτροπής προεδρία. Κάτι που, είναι βέβαιον, ότι θα συναντήσει μεγάλες αντιδράσεις από τους ελληνοκυπρίους πολίτες. Εκτός των άλλων, η Τουρκία εμφανίζεται ανυποχώρητη στο εδαφικό, σε σημείο να μην δίνει τίποτα πίσω. Είναι εμφανές, λοιπόν, ότι προαλείφεται ένα “σχέδιο Αναν2”, αφού τόσο στο θέμα ασφάλειας – εγγυήσεων, όσο και στα θέματα διακυβέρνησης και εδαφικό, οι διαφορές είναι τεράστιες. Πάντως, παρά τις πιέσεις, μια πρώτη πολιτική συμφωνία δεν διαφαίνεται εντός του 2016, όπως θέλουν στην Ουάσιγκτον, ενώ ανοικτό παραμένει τι θα γίνει το 2017.
Η Τουρκία, από τη μεριά της, κάνει το “μεγάλο παιχνίδι” της στο Κυπριακό. Έχοντας εισβάλλει σε περιοχή της Συρίας, ταυτόχρονα έχει ανοίξει εσωτερικό και εξωτερικό μέτωπο με τους Κούρδους, ενώ, στο μεταξύ, έχει κάνει άλματα στην αποκατάσταση των σχέσεών της με τη Μόσχα. Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν επιχειρεί να περάσει το μήνυμα στις ΗΠΑ και την ΕΕ ότι είναι αναντικατάστατος, όχι μόνον διότι φαίνεται να νικά στην αντιπαράθεση με τους “κεμαλικούς” και στρατιωτικούς, αλλά επειδή η Τουρκία είναι απολύτως αναγκαία γεωπολιτικά στη Δύση, τόσο ως προς τη Ρωσία όσο και προς τη Μ.Ανατολή, αλλά και το Μεταναστευτικό. Σε μια περίοδο, επίσης, που στην Ουάσιγκτον επικρατεί αντιρωσικός πυρετός, και ιδιαίτερα το “Δημοκρατικό λόμπι” κατηγορεί τον Πούτιν για άμεση εμπλοκή στην προεκλογική περίοδο κατά της Χίλαρυ Κλίντον, στο “ανατολίτικο παζάρι” του ο Ερντογάν προσπαθεί να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη. Έτσι, εξηγούνται, άλλωστε, τα πήγαινε - έλα της αμερικανικής και της ΝΑΤΟϊκής ηγεσίας, καθώς και παραγόντων της ΕΕ, στην Τουρκία, μετά το πραξικόπημα, και η προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων. Και τι καλύτερο για την Άγκυρα στο Κυπριακό από το να ζητούν οι ΗΠΑ την παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο, μετά την επίλυση. Κυριολεκτικά, είναι βούτυρο στο ψωμί της Άγκυρας και οξύνει την αδιαλλαξία της. Μόνον που η Ουάσιγκτον εμφανίζεται για μια ακόμη φορά αδιάβαστη στην ιστορία. Ακριβώς για τους ίδιους λόγους απέτυχε το “σχέδιο Ανάν” και καταψηφίστηκε. Τώρα, θέλει να επαναλάβει τα ίδια λάθη; Όπως και να' χει, με την ανάδειξη της Κλίντον ή του Τράμπ στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, οι εξελίξεις θα είναι άκρως ενδιαφέρουσες, σε όλα τα μέτωπα. Και στα εθνικά μας, και στα διεθνή.
Το “Ανάν 1”
Ας θυμηθούμε, όμως, μερικά “στιγμιότυπα” από το -όχι και τόσο μακρινό- 2004. Στις 11 Νοεμβρίου του 2002 δόθηκε στον Πρόεδρο της Κύπρου, Γλαύκο Κληρίδη, και τον τουρκοκύπριο ηγέτη, Ραούφ Ντενκτάς το σχέδιο λύσης. Το ονομαζόμενο “σχέδιο Ανάν”. Το δημοψήφισμα ορίστηκε για τον Απρίλιο του 2004. Το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου το αποδέχεται ως βάση για διαπραγμάτευση σημειώνοντας, πάντως, ότι έχει πολλές αδυναμίες. Υπέρ του «σχεδίου Ανάν», εμμέσως πλην σαφέστατα, ετάχθη ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης. Αλλά και το Υπουργικό Συμβούλιο της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ υπερθεμάτιζε: “Είμαστε όλοι σύμφωνοι ότι το σχέδιο αυτό αποτελεί την αφετηρία της εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού”. Και βέβαια, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν από τους βασικούς υποστηρικτές του.
Το 2003, όμως, η Κύπρος μπήκε σε προεκλογική τροχιά. Υποψήφιος για Πρόεδρος έβαλε και πάλι ο Γλαύκος Κληρίδης. Ωστόσο, τις εκλογές στις 16 Φεβρουαρίου 2003, κέρδισε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Στο μεταξύ, στην Αθήνα ήδη είχαν επέλθει αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, αφού την κυβέρνηση πήρε το 2004 ο Κώστας Καραμανλής και η ΝΔ. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας στήριξε τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, το 76% των Ελληνοκυπρίων απέρριψε το σχέδιο του τότε γ.γ. του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν. Πάντως, στο αδιέξοδο συνέβαλε και η αδιάλλακτη στάση που κράτησε τότε ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος δεν δέχτηκε το σχέδιο και ζήτησε αλλαγή των όρων υπέρ της Τουρκίας.
Τότε, πριν από το δημοψήφισμα, ήταν που ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε πει: “Λυπούμαι ειλικρινά, γιατί δεν μπορώ να αποδεχθώ και να υπογράψω το Σχέδιο Ανάν, όπως τελικά, διαμορφώθηκε. Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω “κοινότητα” χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της”.

 http://www.antinews.gr/action.read/ellada/ipa-na-parameinoun-ta-tourkika-strateumata-stin-kupro/4.110809