Τι χαριτωμένη σταυροφορία από την φίλη των δουλεμπόρων και προστατευόμενη του γερμανικού κράτους!

Γράφει ο Γιώργος Ρακκάς

Η Ρακέττε, κόρη εμπόρου όπλων, φίλη των δουλεμπόρων, προστατευόμενη του γερμανικού κράτους έχει γίνει «ηρωϊκή καπετάνισσα», τουλάχιστον για τα μεγάλα ΜΜΕ όλης της Δύσης, που σήμερα πίνουν νερό στ' όνομά της. Είναι κι αυτό μια μορφή 'αθενσβοϊσισμού', απλά, πιο κεκαλυμμένη από την απροκάλυπτη που εκφράστηκε προχθές, με το κατάπτυστο σχόλιο για την νοσοκόμα που αυτοκτόνησε.
Κεκαλλυμένη όμως με τι; Η αποθέωση της μεταναστευτικής ροής είναι η νέα θρησκεία του 21ου αιώνα, με την οποία η αποικιακή δύση σπεύδει να εκφράσει την μεταμέλεια για το σκοτεινό παρελθόν της. Μέσα από την λατρεία της, στήνει την 'βιομηχανία της ενοχής' --διόλου παράδοξο που σε αυτήν πρωτοστατεί ο πρωτομάστορας κάθε βιομηχανίας ενοχής, ο Πάπας: «Εγώ η λευκή, γερμανίδα, ευκατάστατη Ρακέτε, αποφάσισα να κάνω κάτι για τους καταφρονεμένους αυτού
του κόσμου».

Τι χαριτωμένη σταυροφορία! Πίσω από αυτό, όμως, κρύβεται ένας ωμότερος κυνισμός: Οι ίδιοι ακριβώς λευκοί ευκατάστατοι ευρωπαίοι, οπωσδήποτε ψυχοπονιάρηδες, είναι όντα ανώτερα που δεν δουλεύουν σε εργοστάσια, δημόσια έργα, σαν οικιακοί βοηθοί, «να γεμίζουν ράφια στα σούπερ μάρκετ», στον γκισέ των μακντόναλντς ή σαν καθαρίστριες των μεγάλων διευθυντικών γραφείων. Αυτά τα κάνουν οι «ευεργετημένοι», τόσο συμπαθείς μέσα στις παραδοσιακές τους φορεσιές, τόσο γραφικοί μέσα στην παραδοσιοστρέφειά τους --εξάλλου η τελευταία δίνει χρώμα, πνοή και ζωντάνια στις γκρίζες ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Δεν είναι μόνο οι υπηρέτες μας, αντικατοπτρίζουν μέσα στην αφέλειά τους και τον δικό μας εαυτό που έχουμε χάσει --τι βολικό!
Εμείς πρέπει μόνο να ανοίξουμε τα σύνορα, να σπεύσουμε να συνδράμουμε ανθρωπιστικώς σ' όλα τα πλήθη που επιθυμούν να μετέχουν έστω και ως νεροκουβαλητές της ευημερίας μας, και να παραδόσουμε στην πυρά σαν τις μάγισσες του Μεσαίωνα όποιον καταγγέλει αυτήν εκστρατεία ως το νέο δουλεμπόριο του 21ου αιώνα, ως μια γιγάντια εκστρατεία υποκατάστασης ανθρώπων, λαών, και πολιτισμών, ως ακραία απαξίωση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Σε μια πυρά στην οποία δεν δίστασαν να πετάξουν και τον Δαλάι Λάμα ως «φασίστα».
Το έγκλημά του; Είπε στα φωναχτά ό,τι σκέφτονται όλοι οι υπόλοιποι πολιτισμοί για την Ευρώπη, και το κουβεντιάζουν κάθε μέρα, από τα πρωθυπουργικά γραφεία μέχρι τα καφενεία: Ότι είναι σάπια, νεκρή, ανήμπορη να υπερασπιστεί και την παραμικρή δική της αξία, ανίκανη να πιστέψει στον δικό της πολιτισμό, ότι είναι βυθισμένη στην αυτοαμφισβήτηση και τον αυτομηδενισμό, ότι έχει αναποδογυρίσει πλέον το σαρτρικό, «η κόλαση έγινε ο εαυτός --η σωτηρία είναι οι άλλοι».
Γι' αυτό η Ευρώπη σήμερα δεν μπορεί να βγάλει σήμερα ούτε έναν Γκαίτε, μπορεί να βγάλει όμως πολλές Ρακέτε, αγίες της νέας καθολικής θρησκείας του «ανθρωπισμού».