Δανεισμός και υφέρπων λαϊκισμός

.

Η απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και εκλογικού σώματος όλο και αυξάνεται ενώ οι Αισώπειες προσεγγίσεις της πραγματικότητας απλά επιβεβαιώνουν ότι, όσο θα επιλέγεται ο εντυπωσιασμός τόσο τα προβλήματα θα διογκώνονται και οι θυσίες που θα απαιτούνται θα αυξάνονται.

.

Άποψη/ του Σαράντου Λέκκα

Όπως είναι γνωστό η χρηματοδότηση των δαπανών ενός κράτους γίνεται μέσω της φορολογίας.

Όταν οι δαπάνες όμως ξεπερνούν τα έσοδα τότε τα ελλείμματα καλύπτονται από δανεισμό.

Σε φυσιολογικές περιόδους ο δανεισμός γίνεται από τον ιδιωτικό τομέα και μόνο σε περιπτώσεις αδιεξόδων η χρηματοδότηση γίνεται μέσω διακρατικών δανείων ή υπερεθνικών οργανισμών όπως για παράδειγμα το ΔΝΤ.

Από την στιγμή που το ιδιωτικό κεφάλαιο έκρινε την Άνοιξη του 2010 ότι η Ελλάδα έχει τέτοια επίπεδα χρέους που την καθιστούσαν αναξιόχρεη, τότε σταμάτησε να την χρηματοδοτεί με αποτέλεσμα η τρόικα να αναλάβει ως δανειστής υστάτης στιγμής το έργο της αναχρηματοδότησης.

Το οικονομικό κόστος ήταν και είναι μικρό δεδομένου ότι τα επιτόκια κυμαίνονται σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα, περί το 2% , ενώ ιδανική είναι και η διάρκεια αποπληρωμής, όμως το κοινωνικό κόστος ήταν και θα είναι για αρκετά ακόμη χρόνια ιδιαίτερα αυξημένο.

Μείωση του εισοδήματος, αύξηση της φορολογίας, μείωση της απασχόλησης, αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, αβεβαιότητα, φτώχεια, έλλειψη πίστης για ένα καλλίτερο αύριο συνθέτουν το κόστος που πληρώνει η ελληνική κοινωνία.

Φυσικό είναι επομένως να υπάρχει το ερώτημα τι είναι προτιμότερο χαμηλά επιτόκια με μνημόνια και τρόικα ή χρηματοδότηση μέσω των ιδιωτών;

Το ιδανικό είναι να μην υπάρχει ανάγκη δανεισμού, από την στιγμή όμως που αυτό είναι αναπόφευκτο τότε η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων είναι ο δανεισμός από τις αγορές.

Στην Ελλάδα του λαϊκισμού όμως ακόμη και το φυσιολογικό παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα υπερπροσπάθειας και εντάσσεται σε πλαίσια ψηφοθηρίας και πολιτικού εντυπωσιασμού.

Μη έχοντας άλλο τρόπο μεταβολής της φθίνουσας δημοκοπικής της πορείας η κυβερνητική πλειοψηφία προβάλει κατά διαστήματα διάφορα μυθεύματα που δεν έχουν καμία σχέση με την ζώσα πραγματικότητα.

Ανέδειξε το θέμα της συμμετοχής στην ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως κυρίαρχη προοπτική της ελληνικής οικονομίας, χωρίς να υπάρχει το αντίστοιχο υπόβαθρο με αποτέλεσμα να καταρρεύσει.

Σε αντικατάσταση του επιλέγει την ανάδειξη της εξόδου στις αγορές συγκρινόμενη με την αντίστοιχη της περιόδου Σαμαρά ώστε οποιοδήποτε επιτόκιο κάτω του 4,95% να θεωρηθεί ως μέγιστη επιτυχία.

Και τα δυο μυθεύματα δεν έχουν σχέση με την πραγματική εικόνα τόσο της ελληνικής οικονομίας, όσο και με το βιοτικό επίπεδο του μέσου πολίτη.

Η απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και εκλογικού σώματος όλο και αυξάνεται ενώ οι Αισώπειες προσεγγίσεις της πραγματικότητας απλά επιβεβαιώνουν ότι, όσο θα επιλέγεται ο εντυπωσιασμός τόσο τα προβλήματα θα διογκώνονται και οι θυσίες που θα απαιτούνται θα αυξάνονται.

Εάν νομίζουν οι κυβερνώντες ότι ο απλός πολίτης θα αλλάξει εικόνα για την κυβέρνηση εάν η χώρα βγει στις αγορές και δανειστεί τρία δις ευρώ τότε όχι απλά στρουθοκαμηλίζουν αλλά κοιμούνται μακάρια.

Εάν ήταν τόσο απλά τα πράγματα ο Σαμαράς θα ήταν ακόμη πρωθυπουργός.

Οι συγκρίσεις με το παρελθόν δεν οφείλουν απλά επαναφέρουν στην μνήμη όλων τα γεγονότα που μεσολάβησαν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχων την ηθική ευθύνη της πρόκλησης πρόωρων εκλογών βασιζόμενη στην αδυναμία της βουλής να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας και κυρίως της υπόθαλψης κάθε πράξης τύπου ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ για το διάστημα που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση φέρει τεράστια ευθύνη, η οποία γίνεται μεγαλύτερη όταν από την στιγμή που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας δεν κατενόησε άμεσα ότι δεν ήταν πλέον το περιθωριακό κόμμα του 3,7%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση με σημαία το κούρεμα του χρέους και το σκίσιμο των μνημονίων.

Μετά τις εκλογές κόμπαζε ότι δεν θα μιλά με την τρόικα και ότι το προεκλογικό του πρόγραμμα θα υλοποιηθεί στο ακέραιο.

Με τις πρακτικές του έφερε την διάλυση και τη ταπείνωση ενός ολοκλήρου λαού.

Ο αμοραλισμός και η ιδιοτέλεια των κινήσεων Βαρουφάκη καθόλη την διάρκεια που προηγήθηκε της συμφωνίας της 13ης Ιούλιου 2015 για την λήψη του νέου δανείου των 85 δις € θα πρέπει να διερευνηθεί, αφού ακόμη και η αμέλεια έχει ποινικές επιπτώσεις πόσο μάλλον η εσκεμμένη διάλυση του οικονομικού και τραπεζικού συστήματος.

Φυσικά ευθύνες έχει και ο απλός ψηφοφόρος που πρέπει επιτέλους να απορρίψει τον λαϊκισμό.

Είναι αδιανόητο όταν έχει ήδη γευτεί τα αποτελέσματα του ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, να πιστεύει στο σκίσιμο των μνημονίων και στις μαγικές λύσεις διαγραφής των χρεών και να υπερψηφίζει σε ποσοστά άνω του 61% δημαγωγικά δημοψηφίσματα.

Όλοι αυτοί που ψηφίζουν θεοποιώντας τις εύκολες λύσεις είναι οι ίδιοι που ρωτούν πότε θα λήξουν τα capital controls.

Όλοι αυτοί δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τον εαυτό τους εάν εμπιστεύονται το τραπεζικό σύστημα.

Το χρήμα είναι στην ουσία ένα κομμάτι χαρτί, εκείνο που του δίνει αξία είναι η πίστη, η εμπιστοσύνη.

Χωρίς αυτά δεν υπάρχει τίποτα.

Πρώτα επομένως θα έρθει η πίστη και μετά η άρση των capital controls.

Πρώτα θα έρθει η αποκήρυξη του λαϊκισμού και η αλλαγή νοοτροπίας και μετά θα έρθει η υγιή ανάπτυξη και ο ορθολογικός τρόπος παραγωγής, αποταμίευσης και κατανάλωσης .

Διαφορετικά ο μύθος του Κορίνθιου Βασιλιά Σίσυφου θα επαναλαμβάνεται κατά διαστήματα, ακυρώνοντας τις θυσίες και προκαλώντας δράματα οικογενειακά και εθνικά.

Επίσης πολλές πτέρυγες του πολιτικού κόσμου θα πρέπει να δείξουν ότι μπορεί να παράγουν πολιτική, να υποβάλλουν προτάσεις, να δείξουν ότι έχουν ως κορωνίδα της πολιτικής τους παρουσίας την ανάπτυξη και την μείωση της ανεργίας.

Ο εύκολος δρόμος των αντιμνημονιακών κορόνων πρέπει να πάρει τέλος, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι τελειώνουν και μαζί τους η χώρα θα απαλλαγεί από τους χειρότερους μετά την δεκαετία του 1980 λαϊκιστές που στήριξαν την πολιτική τους παρουσία στην υποσχεσιολογία.

Η εξαγορά της εύνοιας των πολιτών με λαϊκίστικες προσεγγίσεις, η επίδειξη αλαζονείας και η επιθετικότητα με ελιτίστικη τεχνοκρατική υπεροψία πλέον δεν έχουν καμιά τύχη.

Οι εμπρηστικές και φανατικές φωνές δεν βρίσκουν πλέον ευήκοα ώτα.

Αρκετά η ελληνική κοινωνία ανέχτηκε τους ημιμαθείς και τους κινδυνολόγους.

Αρκετά ορισμένοι έπαιξαν με τις αγωνίες, τους φόβους και τις ανασφάλειες των πολιτών.

Όλα έχουν τα όρια τους.

Οι μελλοντικές πολιτικές επιλογές οφείλουν να γίνουν υπό καθεστώς προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr