Του Χρήστου Δημήτρη
Μια τέτοιου είδους και έκτασης μεταρρύθμιση στην Παιδεία περίμενα να προκύψει ως αποτέλεσμα εξαντλητικού διαλόγου όλων των βαθμίδων της, των φορέων της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και με επιφανείς Έλληνες και ξένους ακαδημαϊκούς από όλο τον κόσμο επί τη βάσει κάποιων αρχών. Τα ερωτήματα είναι σαφή. Τι Παιδεία θέλουμε, γιατί τη θέλουμε και πόσο αναδεικνύει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα αυτής εδώ της χώρας, με τη βαριά πολιτισμική κληρονομιά. Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ, που δεν είμαι ειδικός.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια, όλοι μιλάνε για τα σπουδαία αποτελέσματα του Φινλανδικού εκπαιδευτικού συστήματος. Για φαντάσου! Η νεότερη χώρα της Ευρώπης, που απέκτησε τη σημερινή μορφή της γλώσσας της τον 15ο αιώνα, κατάφερε να δημιουργήσει Παιδεία πρότυπη και αξιοζήλευτη διεθνώς. Πώς τα κατάφερε; Αντέγραψε κάποιο ξένο πετυχημένο μοντέλο και απλά το τροποποίησε για να το ταιριάξει στα εθνικά πρότυπα; Όχι. Οι Φινλανδοί δούλεψαν με μεράκι και πνεύμα δημοκρατικής αναζήτησης, έθεταν στόχους και οράματα που κινητοποιούσαν τους πάντες για να διακριθούν, για να διαπρέψουν, ζώντας σε τόσο δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες. Είναι να σκας από ντροπή συγκρίνοντας το φινλανδικό δημιούργημα με την ελληνική “φώτο κόπια”.
ΠΛΗΝ όμως η νεοφιλελεύθερη Άννα Διαμαντοπούλου με τον ξερόλα Πανάρετο ανακάλυψαν εν έτει 2011 την Αμερική, έναν γίγαντα του καπιταλισμού και έκριναν ότι αυτό το μοντέλο χρειαζόμαστε γιατί έτσι τους αρέσει ή γιατί έτσι νομίζουν! Ποιος να διαφωνήσει; Ο αμερικανικής παιδείας πρωθυπουργός; Χωρίς να ρωτήσουν τους Έλληνες πανεπιστημιακούς, χωρίς χρόνο διαβούλευσης δημιουργούν ένα πλαίσιο, ένα πανεπιστήμιο σούπερ μάρκετ, που δύσκολα θα λειτουργήσει στις ελληνικές συνθήκες, ειδικά σε περίοδο παρατεταμένης οικονομικής κρίσης.
ΤΟ ΚΑΚΟ είναι διπλό. Είναι διπλό, διότι χωρίς αμφιβολία η τριτοβάθμια εκπαίδευση όπως την καταντήσαμε, χρειαζόταν ριζικό μετασχηματισμό, αναβάθμιση, με έμφαση στους τομείς που μπορούμε ταχύτατα να διακριθούμε και να αξιοποιήσουμε. Αντί λοιπόν να στραφούμε στην αναζήτηση ενός σύγχρονου ελληνικού χαρακτήρα εκπαιδευτικού μοντέλου, έστω και για λόγους εγωισμού, εμείς, ως κληρονόμοι του αρχαιότερου πολιτισμού της Ευρώπης, αντιγράφουμε το μοντέλο που έφτιαξαν οι Αμερικανοί! Άντε μετά να μαζέψεις τα λάθη και τα μπάζα που θα προκληθούν.
Η ΕΛΛΑΔΑ θα έπρεπε να είναι ή να επιδιώξει να γίνει κέντρο διεθνών σπουδών στη φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική, την αρχαιολογία, τις βυζαντινές σπουδές, τη θεατρολογία και την ποίηση, τις καλές τέχνες, τη μουσική, τη μεταλλειολογία, τις θαλάσσιες έρευνες, τη γεωπονική, τα μαθηματικά, την πληροφορική. Ωραία είναι όλα αυτά, θα μου πει η κ. Διαμαντοπούλου, αλλά δεν έχουμε χρήματα, ενώ με το μοντέλο που στήνεται τα χρήματα θα βρεθούν από τον ιδιωτικό τομέα που θα παραγγέλνει και θα χρηματοδοτεί το πακέτο σπουδών που χρειάζεται. Να θυμίσουμε ότι τα διαθέσιμα μέσω του ΕΣΠΑ χρήματα για την παιδεία για τη χώρα μας το 2010 ήταν 204.706.354 ευρώ και το υπουργείο της κ. Διαμαντοπούλου κατάφερε να απορροφήσει μόλις 36.220.662 ευρώ, δηλαδή 17,7%. Για να τοποθετήσει ο ιδιωτικός τομέας χρήματα στο εκπαιδευτικό σούπερ μάρκετ, πρέπει να έχεις δυνατή οικονομία, και μάλιστα εξωστρεφή, διαφορετικά δεν πρόκειται να βρεις σέντσι με τόσο κατεστραμμένη την εσωτερική σου αγορά.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ξεχνάμε πως για το κόστος και την υποβάθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου την κύρια ευθύνη είχαν και εξακολουθούν να έχουν οι κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων που χειρίστηκαν την τριτοβάθμια εκπαίδευση με κριτήρια ψηφοθηρίας, όταν έστηναν στις εκλογικές τους περιφέρειες πανεπιστήμια και ΤΕΙ και παράλληλα σε σχολές και τμήματα με δυνατότητα 200 φοιτητών φόρτωναν πάνω από 500 για να δουλέψει το πολιτικό τους σύστημα. Έτσι δεν γίνεται Παιδεία. Δεν είναι όραμα το αμερικανικό αντίγραφο. Όραμα είναι να ακολουθήσεις τον φινλανδικό δρόμο. Έχουν τα κότσια;
ΠΗΓΗ: http://www.avgi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου