Για κάποιον που γράφει δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να δει κάτι απ’ αυτά που έγραψε, γραμμένο σε ένα τοίχο· και -κατά προτίμηση- να το έχει γράψει στον τοίχο κάποιος άλλος. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, κόντεψα να κατουρηθώ από τη χαρά μου, όταν είδα χτες στα ρολά ενός καταστήματος της οδού Όθωνος το σύνθημα «Το πάθος για χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα». Φαντάζομαι πως και ο Παύλος θα έχει ενθουσιαστεί.
Το σύνθημα πρέπει να γράφτηκε προχτές, την ημέρα που το Σύνταγμα έγινε θάλαμος αερίων – την προηγούμενη δεν ήταν εκεί. Κατέβηκα την Όθωνος προχτές αλλά -όπως τρέχαμε και κουτρουβαλούσαμε για να σωθούμε από τα χημικά- το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν ήταν να κοιτάω τι γράφει στους τοίχους.
Μερικές ώρες μετά, ήμουν πάλι στην Όθωνος αλλά ο επικεφαλής των δυνάμεων των ΜΑΤ δεν με άφηνε να περάσω για να πάω μπροστά στη Βουλή – χώρια που αυτοί που ήταν στην Αμαλίας πετούσαν πέτρες στους άνδρες των ΜΑΤ και μπορεί να πετύχαιναν εμένα στο δόξα πατρί.
Τη φράση «το πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα» την είχα γράψει πριν από μερικούς μήνες στο κείμενο «Λευτεριά στον Τάσο Μαντέλη!». Θέλω να στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς και την αγάπη μου σε αυτόν που το έγραψε στην Όθωνος. Αν και δεν τον ξέρω, τον αισθάνομαι πολύ δικό μου άνθρωπο – τα ίδια χημικά φάγαμε, άλλωστε.
Είναι η δεύτερη φορά που αντιλαμβάνομαι πως κάτι που έγραψα έχει γίνει σύνθημα. Η πρώτη ήταν τον Δεκέμβριο του 2008, με το «Ελλάς Ελλήνων Καταστηματαρχών».
Το σύνθημα πρέπει να γράφτηκε προχτές, την ημέρα που το Σύνταγμα έγινε θάλαμος αερίων – την προηγούμενη δεν ήταν εκεί. Κατέβηκα την Όθωνος προχτές αλλά -όπως τρέχαμε και κουτρουβαλούσαμε για να σωθούμε από τα χημικά- το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν ήταν να κοιτάω τι γράφει στους τοίχους.
Μερικές ώρες μετά, ήμουν πάλι στην Όθωνος αλλά ο επικεφαλής των δυνάμεων των ΜΑΤ δεν με άφηνε να περάσω για να πάω μπροστά στη Βουλή – χώρια που αυτοί που ήταν στην Αμαλίας πετούσαν πέτρες στους άνδρες των ΜΑΤ και μπορεί να πετύχαιναν εμένα στο δόξα πατρί.
Τη φράση «το πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα» την είχα γράψει πριν από μερικούς μήνες στο κείμενο «Λευτεριά στον Τάσο Μαντέλη!». Θέλω να στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς και την αγάπη μου σε αυτόν που το έγραψε στην Όθωνος. Αν και δεν τον ξέρω, τον αισθάνομαι πολύ δικό μου άνθρωπο – τα ίδια χημικά φάγαμε, άλλωστε.
Είναι η δεύτερη φορά που αντιλαμβάνομαι πως κάτι που έγραψα έχει γίνει σύνθημα. Η πρώτη ήταν τον Δεκέμβριο του 2008, με το «Ελλάς Ελλήνων Καταστηματαρχών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου