Του Θύμιου Παπανικολάου
Υπάρχουν περίοδοι στην ιστορία όπου η επελαύνουσα παρακμή και σήψη γίνεται πηγή της αλαζονικής ανοησίας, αδυνατίζει τη συλλογική συνείδηση και δημιουργεί σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού την ανάγκη να μην έχουν πολιτικές πεποιθήσεις, την ανάγκη της παραπολιτικής χυδαιότητας, την ανάγκη δηλαδή να αναζητούν απελπισμένα μια αχτίδα φωτός από οποιοδήποτε τυχόντα πολιτικό τυχοδιώκτη.
Αυτό που συντελείται, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι η «επέλαση» της νεοταξικής βαρβαρότητας: Μια «επέλαση» ασύλληπτη, σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς τομείς, μια «επέλαση» χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Τα πάντα ισοπεδώνονται! Η Ιστορία, η Πολιτική, η Αισθητική κάθε κοινωνική Επιστήμη βρίσκονται υπό διωγμό.
Ιδιαίτερα χλευάζεται η θεωρητική γνώση και έχει ανακηρυχθεί, επίσημα, η κηδεία της από τους άμβωνες της νεοταξικής βαρβαρότητας (ΜΜΕ).
Μέσα σε αυτή την ασύλληπτη κατάπτωση των ιδεών και αξιών, της γνώσης και της σκέψης, εκκολάπτεται η αυθάδεια της ανοησίας. Και αυτό γιατί τέτοιες καταστάσεις σήψης και παρακμής δημιουργούν ένα πλατύ κοινωνικό στρώμα χωρίς πεποιθήσεις και συγκροτημένες αξίες, χωρίς σκέψη και πολιτική συνείδηση, στρώματα εξαθλιωμένα οικονομικά, πολιτικά και ψυχολογικά, στρώματα ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ και ακραίως ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΑ τα οποία τρέφονται από την κακοπιστία, τα «κόπρανα» των ΜΜΕ, την παραπολιτική παραφιλολογία και όλων των ειδών τις χυδαιότητες των μηχανισμών εξουσίας.
Αυτή η «πανοπλία της ανοησίας» μπορεί να ραγίσει και θρυμματιστεί ΜΟΝΟ από το «ξύπνημα» των επαναστατικών κινημάτων: Όταν η κοινωνική ΟΡΓΗ αρχίζει να κινείται και να αποκρυσταλλώνεται σε ορμητικά λαϊκά κινήματα με ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, με ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ…
Μέσα, βεβαίως, σε αυτή την τεράστια και χρόνια κατάπτωση των ιδεών και αξιών, της γνώσης και της σκέψης, τα ξεσπάσματα της λαϊκής οργής, από μόνα τους, δεν είναι δυνατόν να ανυψωθούν σε συλλογική κοινωνική συνείδηση, σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ λαϊκά κινήματα.
Η Ιστορία και η Θεωρία των Κινημάτων έχει δείξει ότι ο ενστικτώδης κοινωνικός θυμός, όσο εκρηκτικός και αν είναι, δεν μπορεί ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ να συνδεθεί με την επαναστατική παράδοση και να ανυψωθεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Το ΚΕΝΟ αυτό έρχεται να τα καλύψει η λεγόμενη «Πολιτική Πρωτοπορία» η οποία αγωνίζεται, με νύχια και με δόντια, σε εποχές οπισθοδρόμησης (σαν την εποχή μας), να διατηρήσει τις αγωνιστικές παραδόσεις και τις θεωρητικές κατακτήσεις των μεγάλων ιστορικών κινημάτων: Την ακριβοπληρωμένη πείρα του παρελθόντος.
Όμως, το δραματικό στοιχείο της εποχής μας συνίσταται σε τούτο: Ότι δεν υπάρχει αυτός ο καθοριστικός πολιτικός συντελεστής της «πρωτοπορίας».
Έχει καταστραφεί (ή ενσωματωθεί στην καθεστωτική «πανοπλία της βλακείας») ο ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ιμάντας με την επαναστατική παράδοση των κινημάτων, με τις αξίες τους, με τη ΘΕΩΡΙΑ τους…
Μοιάζει να ζούμε σήμερα την προϊστορία των κινημάτων και όχι την Ιστορία τους. Μοιάζει σαν να ξεκινάμε από το μηδέν, από ένα νηπιακό στάδιο.
Πράγματι ξεκινάμε από το μηδέν, αλλά από ένα δυναμικό ΜΗΔΕΝ. Η ιστορία και η Θεωρία των Κινημάτων δεν έχει ΧΑΘΕΙ, ούτε μπορεί να χαθεί. Συνεπώς η σημερινή βάση μπορεί να είναι μηδενική, αλλά αργά ή γρήγορα θα συνδεθεί με την Ιστορία και τη Θεωρία των Κινημάτων, δηλαδή με τη συσσωρευμένη ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ εμπειρία και θα κάνει, έτσι ΓΙΓΑΝΤΙΑ βήματα προς τα εμπρός…
Η περίοδος που ζούμε είναι μια περίοδος συσσώρευσης, συμπίεσης και ενστικτώδους ΕΚΡΗΞΗΣ της λαϊκής οργής. Αυτό θα συντελέσει στη γέννηση και ανάπτυξη νέων πολιτικών πρωτοποριών, ΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ πολιτικών εμβρύων που θα αποτελέσουν τη «μαγιά» η οποία θα ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ τη ΣΥΝΔΕΣΗ του «σήμερα» με το «χθες», τη ΣΥΝΔΕΣΗ της ενστικτώδους λαϊκής οργής με τις επαναστατικές παραδόσεις των λαϊκών κινημάτων, την ανασυγκρότηση των Ιδεών και την αποκατάσταση της επαναστατικής ΘΕΩΡΙΑΣ…
Είναι λοιπόν βασικό, ΚΑΘΗΚΟΝ πρώτης προτεραιότητας, να ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ τη θεωρητική, ιδεολογική και πολιτική μιζέρια μας και να μην καλύπτουμε τα δραματικά αυτά ΚΕΝΑ μας με επιφωνήματα, αναθέματα, συνθήματα, κραυγές, αφορισμούς και φεουδαρχικές οργανωτικές αντιλήψεις: Αναγωγή του «ατόμου» μας ή του κλειστού φέουδού μας, σε «επαναστατικό κέντρο», σε «γραφείο» αφορισμών και χυδαίων ύβρεων, σε «γραφείο» μοιράσματος «επαναστατικών» ενσήμων, ανάλογα με τις εναλλασσόμενες και τρεχούμενες τυχοδιωκτικές μας πρακτικές.
Είναι πραγματικά αστείο να αυτό-αναγορεύεται ο κάθε τυχόντας, ιδεολογικά και πολιτικά ανύπαρκτος, σε «αγωνιστικό» κέντρο ή να συγκροτεί τυχοδιωκτικά «Λαϊκά», «Παλλαϊκά», «Πατριωτικά» και λοιπά «Μέτωπα» την ώρα που δεν έχει αρθρώσει, έστω και με μορφή ψελλίσματος, ΠΟΛΙΤΙΚΟ και ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΛΟΓΟ για το κίνημα των «αγανακτισμένων».
Είναι πραγματικά για γέλια να κραυγάζεις «επαναστατικά» για τους «αγανακτισμένους των Πλατειών» και να μην έχεις καν αποπειραθεί να δώσεις μια ανάλυση για αυτό το Κίνημα, μια έστω μικρή επεξεργασία και αξιολόγησή του…
Τέτοια δραματική θεωρητική και πολιτική φτώχεια, για ένα κίνημα λαϊκής ΟΡΓΗΣ πάνω από ένα μήνα, δεν έχει ΙΣΤΟΡΙΚΟ προηγούμενο: Αντανακλά την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ πολιτικής πρωτοπορίας, την τραγική φτώχεια των Ιδεών, τη μιζέρια των φετιχιστών της «άμεσης δράσης», το πλήθος των «πολιτικών τουριστών» και τυχοδιωκτών …
Πάνω σε αυτό θα συνεχίσουμε…
Αυτό που συντελείται, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι η «επέλαση» της νεοταξικής βαρβαρότητας: Μια «επέλαση» ασύλληπτη, σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς τομείς, μια «επέλαση» χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Τα πάντα ισοπεδώνονται! Η Ιστορία, η Πολιτική, η Αισθητική κάθε κοινωνική Επιστήμη βρίσκονται υπό διωγμό.
Ιδιαίτερα χλευάζεται η θεωρητική γνώση και έχει ανακηρυχθεί, επίσημα, η κηδεία της από τους άμβωνες της νεοταξικής βαρβαρότητας (ΜΜΕ).
Μέσα σε αυτή την ασύλληπτη κατάπτωση των ιδεών και αξιών, της γνώσης και της σκέψης, εκκολάπτεται η αυθάδεια της ανοησίας. Και αυτό γιατί τέτοιες καταστάσεις σήψης και παρακμής δημιουργούν ένα πλατύ κοινωνικό στρώμα χωρίς πεποιθήσεις και συγκροτημένες αξίες, χωρίς σκέψη και πολιτική συνείδηση, στρώματα εξαθλιωμένα οικονομικά, πολιτικά και ψυχολογικά, στρώματα ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ και ακραίως ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΑ τα οποία τρέφονται από την κακοπιστία, τα «κόπρανα» των ΜΜΕ, την παραπολιτική παραφιλολογία και όλων των ειδών τις χυδαιότητες των μηχανισμών εξουσίας.
Αυτή η «πανοπλία της ανοησίας» μπορεί να ραγίσει και θρυμματιστεί ΜΟΝΟ από το «ξύπνημα» των επαναστατικών κινημάτων: Όταν η κοινωνική ΟΡΓΗ αρχίζει να κινείται και να αποκρυσταλλώνεται σε ορμητικά λαϊκά κινήματα με ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, με ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ…
Μέσα, βεβαίως, σε αυτή την τεράστια και χρόνια κατάπτωση των ιδεών και αξιών, της γνώσης και της σκέψης, τα ξεσπάσματα της λαϊκής οργής, από μόνα τους, δεν είναι δυνατόν να ανυψωθούν σε συλλογική κοινωνική συνείδηση, σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ λαϊκά κινήματα.
Η Ιστορία και η Θεωρία των Κινημάτων έχει δείξει ότι ο ενστικτώδης κοινωνικός θυμός, όσο εκρηκτικός και αν είναι, δεν μπορεί ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ να συνδεθεί με την επαναστατική παράδοση και να ανυψωθεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Το ΚΕΝΟ αυτό έρχεται να τα καλύψει η λεγόμενη «Πολιτική Πρωτοπορία» η οποία αγωνίζεται, με νύχια και με δόντια, σε εποχές οπισθοδρόμησης (σαν την εποχή μας), να διατηρήσει τις αγωνιστικές παραδόσεις και τις θεωρητικές κατακτήσεις των μεγάλων ιστορικών κινημάτων: Την ακριβοπληρωμένη πείρα του παρελθόντος.
Όμως, το δραματικό στοιχείο της εποχής μας συνίσταται σε τούτο: Ότι δεν υπάρχει αυτός ο καθοριστικός πολιτικός συντελεστής της «πρωτοπορίας».
Έχει καταστραφεί (ή ενσωματωθεί στην καθεστωτική «πανοπλία της βλακείας») ο ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ιμάντας με την επαναστατική παράδοση των κινημάτων, με τις αξίες τους, με τη ΘΕΩΡΙΑ τους…
Μοιάζει να ζούμε σήμερα την προϊστορία των κινημάτων και όχι την Ιστορία τους. Μοιάζει σαν να ξεκινάμε από το μηδέν, από ένα νηπιακό στάδιο.
Πράγματι ξεκινάμε από το μηδέν, αλλά από ένα δυναμικό ΜΗΔΕΝ. Η ιστορία και η Θεωρία των Κινημάτων δεν έχει ΧΑΘΕΙ, ούτε μπορεί να χαθεί. Συνεπώς η σημερινή βάση μπορεί να είναι μηδενική, αλλά αργά ή γρήγορα θα συνδεθεί με την Ιστορία και τη Θεωρία των Κινημάτων, δηλαδή με τη συσσωρευμένη ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ εμπειρία και θα κάνει, έτσι ΓΙΓΑΝΤΙΑ βήματα προς τα εμπρός…
Η περίοδος που ζούμε είναι μια περίοδος συσσώρευσης, συμπίεσης και ενστικτώδους ΕΚΡΗΞΗΣ της λαϊκής οργής. Αυτό θα συντελέσει στη γέννηση και ανάπτυξη νέων πολιτικών πρωτοποριών, ΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ πολιτικών εμβρύων που θα αποτελέσουν τη «μαγιά» η οποία θα ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ τη ΣΥΝΔΕΣΗ του «σήμερα» με το «χθες», τη ΣΥΝΔΕΣΗ της ενστικτώδους λαϊκής οργής με τις επαναστατικές παραδόσεις των λαϊκών κινημάτων, την ανασυγκρότηση των Ιδεών και την αποκατάσταση της επαναστατικής ΘΕΩΡΙΑΣ…
Είναι λοιπόν βασικό, ΚΑΘΗΚΟΝ πρώτης προτεραιότητας, να ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ τη θεωρητική, ιδεολογική και πολιτική μιζέρια μας και να μην καλύπτουμε τα δραματικά αυτά ΚΕΝΑ μας με επιφωνήματα, αναθέματα, συνθήματα, κραυγές, αφορισμούς και φεουδαρχικές οργανωτικές αντιλήψεις: Αναγωγή του «ατόμου» μας ή του κλειστού φέουδού μας, σε «επαναστατικό κέντρο», σε «γραφείο» αφορισμών και χυδαίων ύβρεων, σε «γραφείο» μοιράσματος «επαναστατικών» ενσήμων, ανάλογα με τις εναλλασσόμενες και τρεχούμενες τυχοδιωκτικές μας πρακτικές.
Είναι πραγματικά αστείο να αυτό-αναγορεύεται ο κάθε τυχόντας, ιδεολογικά και πολιτικά ανύπαρκτος, σε «αγωνιστικό» κέντρο ή να συγκροτεί τυχοδιωκτικά «Λαϊκά», «Παλλαϊκά», «Πατριωτικά» και λοιπά «Μέτωπα» την ώρα που δεν έχει αρθρώσει, έστω και με μορφή ψελλίσματος, ΠΟΛΙΤΙΚΟ και ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΛΟΓΟ για το κίνημα των «αγανακτισμένων».
Είναι πραγματικά για γέλια να κραυγάζεις «επαναστατικά» για τους «αγανακτισμένους των Πλατειών» και να μην έχεις καν αποπειραθεί να δώσεις μια ανάλυση για αυτό το Κίνημα, μια έστω μικρή επεξεργασία και αξιολόγησή του…
Τέτοια δραματική θεωρητική και πολιτική φτώχεια, για ένα κίνημα λαϊκής ΟΡΓΗΣ πάνω από ένα μήνα, δεν έχει ΙΣΤΟΡΙΚΟ προηγούμενο: Αντανακλά την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ πολιτικής πρωτοπορίας, την τραγική φτώχεια των Ιδεών, τη μιζέρια των φετιχιστών της «άμεσης δράσης», το πλήθος των «πολιτικών τουριστών» και τυχοδιωκτών …
Πάνω σε αυτό θα συνεχίσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου