Συμπληρώνονται σήμερα 37 χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο με τραγικές συνέπειες τη συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην μνήμη των νεκρών και των χαμένων πατρίδων αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που δημοσιεύσαμε στο «Αντί» στις 4/12/1987, ύστερα από ένα ταξίδι στην Κύπρο, με τίτλος ένα σύνθημα γραμμένο κοντά στην πράσινη γραμμή:
Σ΄ αγαπώ και ένοπλα
Το Ακάκι είναι ένα μικρό χωριό, επάνω στη γραμμή του Αττίλα, εκτεθειμένο ανά πάσα στιγμή σε μια επιθετική ενέργεια των Τούρκων. Θα περίμενε κανείς ότι οι δρόμοι του θα ήταν γεμάτοι οδοφράγματα και οχυρωματικά έργα και ότι, κοιτάζοντας στα παράθυρα των σπιτιών, θα έβλεπες κάνες πολυβόλων, έτοιμων να αποτρέψουν κάθε επιθετική ενέργεια. Και όμως, δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή, στο Ακάκι δεν υπάρχει ούτε ένα αντιαεροπορικό καταφύγιο. Ούτε ένας κάτοικός του δεν διαθέτει πολεμικό
όπλο. Ανά πάσα στιγμή οι Τούρκοι μπορούν να επιτεθούν, να σκοτώσουν και να φύγουν ανενόχλητοι. Κανένας κάτοικος του Ακακιού δεν θα ξέρει τι να κάνει για να τους αντιμετωπίσει.
Βέβαια ένας ειδήμων περί τα στρατιωτικά θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι το
Ακάκι βρίσκεται στην «Πράσινη Γραμμή» και δεν θα ήταν «φρόνιμη» ενέργεια
ο εξοπλισμός των κατοίκων του, έστω και με τα «μαρτίνια» που διαθέτει η κυπριακή κυβέρνηση. Δυστυχώς , όμως, η κατάσταση είναι η ίδια και στα μετόπισθεν. Για παράδειγμα, οι έφεδροι της Εθνικής Φρουράς διδάσκονται «σεξουαλική αγωγή» ή πώς να προφυλάσσονται από το Έητζ.
Ποτέ δεν επιχειρήθηκε και το αντίστροφο: Να γίνει στρατιωτική αγωγή στα σχολεία, ή να διδάσκονται οι άντρες και οι γυναίκες της Κύπρου τακτικές ανταρτοπόλεμου.
Πέρασαν δεκατρία ολόκληρα χρόνια από την εισβολή και η νόμιμη κυβέρνηση της Λευκωσίας δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να προστατέψει αυτά που έχουν απομείνει και -γιατί όχι- να προετοιμάσει το έδαφος για την απελευθέρωση αυτών που έχουν κατακτηθεί. Στο ίδιο χρονικό διάστημα ο τουρκικός επεκτατισμός εδραίωσε το προγεφύρωμά του στο βόρειο τμήμα του νησιού ενισχύοντας και εκσυγχρονίζοντας συνεχώς τις δυνάμεις κατοχής. Μπορούμε, λοιπόν, να εκτιμήσουμε, ότι η Άγκυρα είναι σε θέση να δημιουργήσει νέα «τετελεσμένα». Σε όσους πιστεύουν ακόμα το αντίθετο, τους θυμίζουμε ότι και πριν από το 1974 κανείς δεν πίστευε ότι οι Τούρκοι θα εισέβαλαν ποτέ στην Κύπρο.
Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που κάνει η κυβέρνηση της Λευκωσίας είναι να «διεθνοποιεί» το Κυπριακό και να εκλιπαρεί την συμπαράσταση των μεγάλων δυνάμεων για την επίτευξη μιας «δίκαιης» λύσης. Πόσο δίκαιη όμως μπορεί να είναι μια λύση που θα προκύψει ύστερα από διαπραγματεύσεις με ένα στρατό κατοχής;
Η μόνη λογική που μπορεί να καταλάβει ένας κατακτητής είναι αυτή των όπλων
"Γραμμή του Αττίλα"
διπλωματίας, όταν, όμως, συνδυάζονται και με τη λήψη άλλων μέτρων, αντίστοιχων με τη λογική των όπλων που εφαρμόζει η Άγκυρα. Κι αυτά τα «άλλα» μέτρα δεν μπορεί να είναι διαφορετικά από την πολεμική προετοιμασία του ελεύθερου ακόμα τμήματος του νησιού. Σε πείσμα των κάθε λογής «ρεαλιστών» και «ισορροπιστών» η μόνη λογική που μπορεί να καταλάβει ένας κατακτητής είναι αυτή των όπλων. Η ιστορία τουλάχιστον αυτό διδάσκει.
Αντίθετα, η κυπριακή κυβέρνηση δεν έκανε όλα αυτά τα χρόνια τίποτα για να προετοιμάσει το έδαφος για κάθε ενδεχόμενο. Περιορίστηκε στη διπλωματία και στο διάλογο. Μόνο πρόσφατα αποφάσισε -κι αυτό ύστερα από έντονες διαμάχες- να αγοράσει μερικά όπλα για την προστασία όσων έχουν απομείνει. Μην πάει κανενός το μυαλό σε καμιά φοβερή πολεμική μηχανή. Μιλάμε για πέντε (αριθμός 5) ελικόπτερα και μερικά ερπυστριοφόρα. Δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή η Κυπριακή Δημοκρατία έχει να αντιπαρατάξει στις πάνοπλες δυνάμεις κατοχής μόνο μερικά ελικόπτερα και θωρακισμένα. Για τον εξοπλισμό των κατοίκων, την παλλαϊκή άμυνα ή και αντάρτικο στα κατεχόμενα, ουδείς λόγος.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού κατεστημένου
τη Λευκωσίας αντέδρασε έντονα στην αγορά των όπλων, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι ο εξοπλισμός του νησιού αποτελεί …πρόκληση για τους Τούρκους
«Άµυνα» και «ειρήνη». Σε αυτές τις δυο λέξεις συνοψίζεται σήµερα η κυρίαρχη στρατηγική για τη λύση του εθνικού µας προβλήµατος. Τι σηµαίνουν, όµως, άµυνα και ειρήνη σε µια ηµικατεχόµενη χώρα; Πώς µπορεί να συναφθεί ειρήνη µε τον κατακτητή ξεχνώντας τους 200.000 πρόσφυγες, τις σφαγές και τους βιασµούς, τους αγνοούµενους και τις εκτελέσεις; Σε ποιο αίσθηµα δικαίου και εθνικής αξιοπρέπειας µπορεί να βασισθεί µια «ειρηνική λύση», ύστερα από διαπραγµατεύσεις µε το στρατό κατοχής; Μήπως λοιπόν και η Αθήνα και η Λευκωσία έχουν αποδεχθεί τα «τετελεσµένα»; Μήπως δεν πιστεύουν ότι η Κύπρος θα αποτελέσει και πάλι στο µέλλον ένα ενιαίο και αδιαίρετο κράτος; Αν είναι έτσι, τότε γιατί κανείς δεν αναλαµβάνει την πολιτική ευθύνη -και το κόστος της- και να µας το πει;…
ΠΗΓΗ: www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου