Η Αμερική στη μέγγενη του Πολιτισμικού Μαρξισμού

Λόγω των εγγενών αντιφάσεών του, η ιδεολογία του πολιτισμικού μαρξισμού είναι η κύρια πηγή της βαθιάς σύγχυσης που έχει καταλάβει την Αμερική.

Του Antony Mueller
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

Ο Πολιτισμικός Μαρξισμός υποστηρίζει ότι η κινητήρια δύναμη πίσω από τη σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι το προλεταριάτο – αλλά οι διανοούμενοι. Ενώ ο μαρξισμός έχει εκλείψει σε μεγάλο βαθμό από το εργατικό κίνημα, η μαρξιστική θεωρία ακμάζει σήμερα στους πολιτιστικούς θεσμούς, στον ακαδημαϊκό κόσμο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πολλοί από αυτούς τους διανοούμενους, ωστόσο, δεν συνειδητοποιούν ότι παίζουν μόνο τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» και ότι είναι απλά πιόνια σε ένα πολιτικό παιχνίδι που σκοπό έχει να κατακτήσει την κρατική εξουσία.

Ο Gramsci και η Σχολή της Φρανκφούρτης

Ένα άλλο όνομα για αυτόν τον νεο-μαρξισμό με την αυξανόμενη δημοτικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι  «πολιτισμικός μαρξισμός». 
Αυτός ο «πολιτισμικός μαρξισμός» ανάγεται στον Antonio Gramsci (1891–1937) και στη Σχολή της Φρανκφούρτης. Οι θεωρητικοί του μαρξισμού αναγνώρισαν ότι το προλεταριάτο δεν θα έπαιζε τον αναμενόμενο ιστορικό του ρόλο ως «επαναστατικό υποκείμενο». Επομένως, για να συμβεί η επανάσταση, το κίνημα πρέπει να βασιστεί στους πολιτισμικούς ηγέτες, για να καταστρέψουν τον υπάρχοντα, χριστιανικό κυρίως, πολιτισμό και ηθική, και στη συνέχεια να οδηγήσουν τις αποπροσανατολισμένες μάζες στον κομμουνισμό ως το νέο τους δόγμα. Ο στόχος αυτού του κινήματος είναι να δημιουργήσει μια παγκόσμια διακυβέρνηση, στην οποία οι μαρξιστές διανοούμενοι θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Υπό αυτήν την έννοια, οι πολιτισμικοί μαρξιστές είναι η συνέχεια αυτού που ξεκίνησε με τη ρωσική επανάσταση.

Ο Λένιν και οι Σοβιετικοί

Με επικεφαλής τον Λένιν, οι φορείς της επανάστασης θεώρησαν τη νίκη τους στη Ρωσία ως απλά το πρώτο βήμα προς την παγκόσμια επανάσταση. Η Ρωσική Επανάσταση δεν ήταν ούτε Ρωσική ούτε προλεταριακή. Το 1917, οι βιομηχανικοί εργάτες στη Ρωσία αντιπροσώπευαν μόνο ένα μικρό μέρος του εργατικού δυναμικού, το οποίο αποτελούσαν κυρίως οι αγρότες. Η Ρωσική Επανάσταση δεν ήταν το αποτέλεσμα ενός εργατικού κινήματος αλλά μιας ομάδας επαγγελματιών επαναστατών . Μια πιο προσεκτική ματιά στη σύνθεση του μπολσεβίκικου κόμματος και των πρώτων κυβερνήσεων του σοβιετικού κράτους και του κατασταλτικού του χαρακτήρα, αποκαλύπτει τον αληθινό χαρακτήρα της σοβιετικής επανάστασης ως ένα σχέδιο που δεν είχε ως στόχο την απελευθέρωση του ρωσικού λαού από τον τσαρικό ζυγό, αλλά να χρησιμεύσει ως το σημείο εκκίνησης για την παγκόσμια επανάσταση.
Η εμπειρία του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου και τα επακόλουθά του, έδειξαν ότι η μαρξιστική έννοια του «προλεταριάτου» ως επαναστατικής δύναμης ήταν μια ψευδαίσθηση. Στο παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, έγινε επίσης εμφανές ότι ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς δικτατορία. Αυτές οι σκέψεις έφεραν τους κορυφαίους μαρξιστές στοχαστές στο συμπέρασμα ότι θα χρειαζόταν μια διαφορετική στρατηγική για τη εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Οι κομμουνιστές συγγραφείς διδάσκουν την άποψη ότι η σοσιαλιστική δικτατορία πρέπει να επέλθει καμουφλαρισμένη. Προτού πετύχει ο σοσιαλισμός, ο υπάρχων πολιτισμός πρέπει να αλλάξει. Ο έλεγχος του πολιτισμού πρέπει να προηγηθεί του πολιτικού ελέγχου.

Ο πολιτισμικός έλεγχος επεκτείνεται στον πολιτικό έλεγχο

Ένα υποβοηθητικό για τους νεο-μαρξιστές γεγονός, ήταν το ότι πολλές από τις προσπάθειές τους για τον έλεγχο του πολιτισμού συνέβησαν παράλληλα με την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών από το κράτος. Τις τελευταίες δεκαετίες, την ίδια εποχή που η λεγόμενη πολιτική «ορθότητα» κέρδιζε έδαφος, η αμερικανική κυβέρνηση απέκτησε ένα τεράστιο οπλοστάσιο κατασταλτικών μέσων. Λίγοι Αμερικανοί φαίνεται να γνωρίζουν ότι στις ΗΠΑ εξακολουθεί να ισχύει ο νόμος έκτακτης ανάγκης, που ισχύει από τότε που ο Τζορτζ Μπους χρησιμοποίησε το Προεδρικό εκτελεστικό προνόμιο για να κηρύξει κατάσταση εθνικής έκτακτης ανάγκης το 2001. Την ίδια χρονιά, η 11^η Σεπτεμβρίου άνοιξε επίσης το δρόμο για την καθιέρωση του νόμου Patriot . Από ένα σκορ περίπου 95 βαθμών, ο «Συνολικός Δείκτης Ελευθερίας» των Ηνωμένων Πολιτειών του Freedom House έχει πέσει στους 86 βαθμούς το 2018.

Ηθική διαφθορά

Ο δρόμος των πολιτισμικών μαρξιστών προς την κυριαρχία, είναι η ηθική διαφθορά των ανθρώπων. Για να επιτευχθεί αυτό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η δημόσια εκπαίδευση δεν πρέπει να διαφωτίζουν αλλά να συγχέουν και να παραπλανούν. Τα μέσα ενημέρωσης και το εκπαιδευτικό κατεστημένο εργάζονται για να στρέψουν το ένα μέρος της κοινωνίας έναντι του άλλου. Ενώ οι «συλλογικές ταυτότητες» γίνονται όλο και πιο συγκεκριμένες, ο κατάλογος της θυματοποίησης και το ιστορικό της καταπίεσης αποκτούν όλο και μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Το να μετατραπεί κανείς σε αναγνωρισμένο θύμα καταπίεσης είναι ένας τρόπος να αποκτήσει κοινωνική θέση και δικαιώματα για ειδική μεταχείριση, σεβασμό και κοινωνική ένταξη.
Η απαίτηση για «κοινωνική» δικαιοσύνη δημιουργεί μια ατελείωτη ροή δαπανών που κρίνονται απαραίτητες -για την υγεία, την εκπαίδευση, τα γηρατειά και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι «ενδεείς», «διωκόμενοι» και «καταπιεσμένοι», είτε πραγματικά, είτε κατά φαντασίαν. Η πλημμύρα των ατελείωτων δαπανών σε αυτούς τους τομείς καταστρέφει τα οικονομικά του κράτους και δημιουργεί δημοσιονομικές κρίσεις. Αυτό βοηθά τους νεο-μαρξιστές να κατηγορούν τον καπιταλισμό για όλα τα κακά ενώ, στην πραγματικότητα, το παρεμβατικό κράτος είναι που προκαλεί τις συστημικές αποτυχίες, και η υπέρβαση του δημόσιου χρέους είναι που προκαλεί την οικονομική αστάθεια.

• Δείτε σχετικά: Η «κοινωνική δικαιοσύνη» προϋποθέτει την άδικη και άνιση μεταχείριση των ανθρώπων

Η πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης και το δικαστικό σώμα δεν σταματούν ποτέ να διεξάγουν νέους, ατέρμονους πολέμους: τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, ή κατά της υψηλής αρτηριακής πίεσης, ή τις επικοινωνιακές εκστρατείες που διεξάγουν τον ανένδοτο αγώνα ενάντια στα λίπη και την παχυσαρκία. Ο κατάλογος των εχθρών αυξάνεται καθημερινά, είτε είναι ο ρατσισμός, είτε η ξενοφοβία και ο αντι-ισλαμισμός. Το επίκεντρο αυτού του κινήματος είναι η πολιτική ορθότητα, ο πόλεμος ενάντια στην προσωπική άποψη. Ενώ το κοινό ανέχεται την επίδειξη αηδιαστικών συμπεριφορών, ιδιαίτερα υπό τον μανδύα της τέχνης, ο κατάλογος των απαγορευμένων λέξεων και απόψεων αυξάνεται καθημερινά. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να υπερβαίνει τις συγκεκριμένες και αποδεκτές θέσεις. Ωστόσο, ενώ ο δημόσιος διάλογος ευτελίζεται, η ποικιλομορφία των ριζοσπαστικών απόψεων ακμάζει στα παρασκήνια.
Οι πολιτισμικοί μαρξιστές οδηγούν την κοινωνία σε μια κρίση ηθικής ταυτότητας μέσω των ψευδών κανόνων μιας υποκριτικής ηθικής. Ο στόχος τους δεν είναι πλέον η «δικτατορία του προλεταριάτου», επειδή αυτό το σχέδιο έχει αποτύχει, αλλά η «δικτατορία της πολιτικής ορθότητας» της οποίας η ανώτατη εξουσία βρίσκεται στα χέρια των πολιτισμικών μαρξιστών. Ως μια νέα τάξη ιερέων, οι φύλακες της νέας ορθοδοξίας κυβερνούν τους θεσμούς, των οποίων τη δύναμη προσπαθούν να επεκτείνουν σε όλα τα τμήματα της κοινωνίας. Η ηθική καταστροφή του ατόμου είναι ένα απαραίτητο βήμα για την επίτευξη της τελικής νίκης.

Όπιο των διανοουμένων

Οι πιστοί του νεο-μαρξισμού είναι κυρίως διανοούμενοι. Οι εργαζόμενοι, τελικά, είναι μέρος της οικονομικής πραγματικότητας της παραγωγικής διαδικασίας και γνωρίζουν ότι οι σοσιαλιστικές υποσχέσεις δεν είναι παρά σκουπίδια. Πουθενά δεν εγκαθιδρύθηκε ο σοσιαλισμός ως αποτέλεσμα ενός εργατικού κινήματος. Οι εργάτες δεν ήταν ποτέ αυτοί που εγκαθίδρυσαν σοσιαλιστικό καθεστώς αλλά πάντα τα θύματά του σοσιαλισμού. Οι ηγέτες της επανάστασης ήταν διανοούμενοι κομματικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί. Επαφιόταν στους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες να αποκρύψουν τη βαρβαρότητα των σοσιαλιστικών καθεστώτων μέσω άρθρων, βιβλίων και ταινιών, μουσικής και ζωγραφικής, και να δώσουν στον σοσιαλισμό μια επιστημονική-πνευματική, αισθητική και ηθική όψη. Στη σοσιαλιστική προπαγάνδα, το νέο σύστημα εμφανίζεται τόσο δίκαιο, όσο και παραγωγικό.

• Δείτε σχετικά: Ο Πολιτισμικός Μαρξισμός είναι αυθεντικός κομμουνιστικός αναθεωρητισμός

Οι πολιτισμικοί μαρξιστές πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα είναι οι μοναδικοί κάτοχοι της εξουσίας και θα μπορούν να υπαγορεύουν στις μάζες πώς να ζουν και τι να σκέφτονται. Ωστόσο, τους νεο-μαρξιστές διανοούμενους τους περιμένει μια έκπληξη. Όταν έρθει πράγματι ο σοσιαλισμός, η «δικτατορία των διανοουμένων» θα είναι οτιδήποτε άλλο παρά καλοήθης – και όχι πολύ διαφορετική από αυτό που συνέβη αφ’ ότου κατέκτησαν την εξουσία οι Σοβιετικοί. Μεταξύ των θυμάτων θα είναι και οι διανοούμενοι. Αυτό είχε συμβεί εξάλλου και στη Γαλλική Επανάσταση , η οποία ήταν η πρώτη απόπειρα μιας επανάστασης από διανοούμενους. Πολλά από τα θύματα της γκιλοτίνας ήταν εξέχοντες διανοούμενοι που είχαν υποστηρίξει νωρίτερα την επανάσταση -ανάμεσά τους ο Ροβεσπιέρος.
Στο έργο του για το  «Θάνατο του Danton» ο δραματουργός Georg Buchner είχε έναν χαρακτήρα που έλεγε: « Όπως ο Κρόνος, έτσι κι η επανάσταση καταβροχθίζει τα ίδια της τα παιδιά». Ακόμα πιο σωστό θα ήταν να πούμε ότι η επανάσταση τρώει τους πνευματικούς της πατέρες. Οι ίδιοι οι διανοούμενοι που προωθούν σήμερα τον πολιτιστικό μαρξισμό θα είναι οι πρώτοι στη σειρά των προς εξόντωση, εάν το σχέδιο της κατάκτησης της εξουσίας επιτύχει.

Συμπέρασμα

Σε αντίθεση με αυτό που πίστευε ο Μαρξ, η ιστορία δεν είναι προκαθορισμένη. Η πορεία της κατάληψης των θεσμικών οργάνων έχει προχωρήσει πολύ, αλλά δεν έχει ακόμη συντελεστεί ο πλήρης έλεγχος. Υπάρχει ακόμα χρόνος για μια αλλαγή πορείας. Για να αντιμετωπιστεί το κίνημα, πρέπει να τονιστεί η εγγενής αδυναμία του πολιτισμικού μαρξισμού. Στο βαθμό που οι νεο-μαρξιστές παράλλαξαν τον κλασικό μαρξισμό και εξάλειψαν τις βασικές αρχές του (εμβάθυνση της προλεταριοποίησης, ιστορικός ντετερμινισμός, ολική κατάρρευση του καπιταλισμού), το κίνημα έχει γίνει ακόμη πιο ουτοπικό από ό,τι ήταν προηγουμένως ο σοσιαλισμός.
Ως διάδοχοι της Νέας Αριστεράς, οι «δημοκρατικοί σοσιαλιστές» της σημερινής εποχής διαδίδουν ένα συνονθύλευμα αντιφατικών θέσεων. Λόγω του χαρακτήρα αυτού του κινήματος, που υποστηρίζει τις συγκρούσεις ανάμεσα σε σύνολα ανθρώπων, ο νεο-μαρξισμός είναι αναποτελεσματικός στο να χρησιμεύσει ως μέσο απόκτησης συνεκτικής πολιτικής εξουσίας, όπως είναι απαραίτητο για μια δικτατορία. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το νεο-μαρξιστικό κίνημα δεν έχει καμία επίδραση. Αντιθέτως: λόγω των εγγενών αντιφάσεών του, η ιδεολογία του πολιτισμικού μαρξισμού είναι η κύρια πηγή της βαθιάς σύγχυσης που έχει καταλάβει σχεδόν κάθε τμήμα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών, μια σύγχυση που αναμένεται να διογκωθεί σε ακόμη πιο επικίνδυνες διαστάσεις.

***

Ο Δρ Antony P. Mueller είναι Γερμανός καθηγητής οικονομικών που διδάσκει επί του παρόντος στη Βραζιλία.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο medium. com


 https://www.eleytheriagora.gr/40824729-2/