Νιαζί Κιζίλγιουρεκ: Ιδού ο άνθρωπος

Tου Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Τον Νιαζί Κιζίλγιουρεκ δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά, και μια δυο φορές που αναφέρθηκα σε αυτόν ήταν για να σχολιάσω πολιτικές ενέργειές του, όχι ως πρόσωπο, αλλά ως πολιτικό που παίζει ρόλο στις εξελίξεις του μεγάλου μας προβλήματος της κατοχής. Τώρα, μάλιστα, που ως ευρωβουλευτής έχει και λόγο στις Βρυξέλλες για την πατρίδα μας, πολύ περισσότερο είναι αναγκαίο να ελέγχεται κριτικά για τις πράξεις του. Αυτό το λέει η δημοκρατία, όχι εγώ. Λοιπόν, την περασμένη Πέμπτη σχολίασα την ανακοίνωσή του ότι θα διαθέσει €1.000 για να βοηθηθούν ξένοι εργάτες και φοιτητές που έχουν εγκλωβιστεί στα κατεχόμενα. Μια παράγραφος ήταν το σχόλιο μου μέσα στο άρθρο της ημέρας.
Βασισμένος στη δική του ανακοίνωση έγραψα ότι ο ευρωβουλευτής έκρινε ότι αυτοί που έχουν περισσότερη ανάγκη μέσα σε αυτό το κακό που περνούμε κι έτρεξε να τους βοηθήσει είναι οι ξένοι εργάτες και οι φοιτητές που βρίσκονται παράνομα στα κατεχόμενα. Κι αυτή η συμβολική του ενέργεια συμβολίζει και την πολιτική διαύγεια αυτών που εκπροσωπούν τον κυπριακό λαό, εδώ ή στην Ευρώπη.
Ο Κιζίλγιουρεκ, λοιπόν, που ούτε εκείνος με γνωρίζει προσωπικά, αποφάσισε να απαντήσει στο σχόλιό μου, όχι για να εξηγήσει την ενέργειά του ως οφείλει (όχι σε μένα, αλλά στην Κυπριακή Δημοκρατία), μα για να με «αναλύσει» ως άνθρωπο και να βγάλει το συμπέρασμα ότι «τέτοιοι άνθρωποι», σαν εμένα δηλαδή, είναι λίγο πολύ με… ψυχολογικά προβλήματα. Η απάντησή του είναι σήμερα στη σελίδα 14 για να τη διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται. Κοτζάμ πανεπιστημιακός και ευρωβουλευτής (δημόσιο πρόσωπο, δηλαδή) αποφασίζει με τόση ευκολία να γράψει για έναν άνθρωπο τόσα πολλά αηδιαστικά υπονοούμενα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο θράσος του έδωσε η φύση ή αυτοί που τον ψήφισαν να τους εκπροσωπεί. Ξεκινώντας από το συμπέρασμά του ότι «τέτοιοι άνθρωποι», σαν εμένα, «είναι ανήμποροι να περιορίσουν τα αισθήματα μίσους που τους διακατέχουν και να αισθανθούν ενσυναίσθηση». Και καταλήγοντας στο ότι, σύμφωνα με τον κοινωνικό ψυχολόγο Arno Gruen, «τέτοιοι άνθρωποι» έχουν «μίσος για τους άλλους» και, σύμφωνα πάντα με τον Gruen, έχουν τραυματικές εμπειρίες στην παιδική ηλικία, έχουν «διάπλαση ενός ναρκισσευόμενου και εγωπαθούς ατόμου»… Ελάχιστα αυτά μπροστά σε όσα γράφει τα οποία βεβαίως αξίζουν φτύσιμο και όχι σεβασμό, όπως θα άρμοζε όταν διαβάζεις την άποψη, έστω κι αν διαφωνείς, ενός πανεπιστημιακού και ευρωβουλευτή.
Η αλήθεια, λοιπόν, μια και μιλώ για έναν τουρκολόγο που νομίζει ότι είναι ψυχολόγος, είναι ότι η παιδική μου ηλικία ήταν ευτυχέστατη, ούτε τραύματα είχε, ούτε δεσποτικούς γονείς, ούτε πείνα, ήταν μπάλα στα αλώνια κι άγιος ο θεός. Όταν άρχισα να μεγαλώνω, όμως, για να απολαύσω την ισορροπία που μου εξασφάλιζαν τα ανέμελα παιδικά χρόνια, ήρθε η τουρκική εισβολή και τα διέλυσε όλα. Ίσως αυτό να μου άφησε τραύματα. Και γι’ αυτό σήμερα βγάζω τα νεύρα μου πάνω σε όσους θέλουν να με πείσουν ότι δεν υπήρξε τέτοιο πράμα στην Κύπρο, ότι δεν έγινε εισβολή αλλά «ειρηνευτική επιχείρηση», ότι είναι της φαντασίας μου η τουρκική απειλή που υπάρχει γύρω μου από το 1974 μέχρι και σήμερα. Με ενοχλούν, επίσης, τύποι όπως τον Κιζίλγιουρεκ, που μια ζωή στήνουν καριέρες παριστάνοντας τα θύματα όλων ημών με τα απωθημένα των παιδικών μας χρόνων. Δεν μπορώ να πάω και σε κανένα ψυχολόγο να με βοηθήσει μετά από το βλακώδες ψυχογράφημα του Κιζίλγιουρεκ, διότι είναι αδύνατο πλέον να βελτιώσω την ενσυναίσθησή μου όταν βλέπω ανθρώπους που απόλαυσαν μια χαρά τα καλά της Κυπριακής Δημοκρατίας για να την πολεμούν με τόσο θράσος. Αυτό κάνει ο ευρωβουλευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πήγε στις Βρυξέλλες για να προωθήσει την τουρκική γλώσσα στην ΕΕ, να είναι ευρωβουλευτής του νόμιμου κράτους και να ανοίγει γραφείο στα εδάφη που κατέχει το παράνομο καθεστώς, να μιλά για την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων, να τον ρωτούν για το οργανωμένο σχέδιο της Τουρκίας την ώρα που χρησιμοποιεί τους μετανάστες για να επιτεθεί στα ελληνικά σύνορα και να δηλώνει ότι «αυτές είναι θεωρίες συνωμοσίας για εσωτερική κατανάλωση», να καταγγέλλει την Κυπριακή Δημοκρατία ότι παραβιάζει τον Κανονισμό της Πράσινης Γραμμής. Και τώρα να προβάλλει και την ανάγκη οικονομικής στήριξης (από την Κυπριακή Δημοκρατία;) των ξένων φοιτητών και εργατών που βρίσκονται παράνομα στα κατεχόμενα και πριονίζουν μαζί του τη νομιμότητα του κυπριακού κράτους.
Τελικά, εμείς μπορεί να μην δείχνουμε ενσυναίσθηση, όπως θα ήθελε για να κατανοούμε τη συμπεριφορά του χωρίς να τον κρίνουμε, αλλά ο ευρωβουλευτής μάλλον ζει σε μια παραίσθηση και δεν έχει συναίσθηση της πραγματικότητας και της σοβαρότητας του ρόλου που ανέλαβε.
(Ιδού ο άνθρωπος, είναι τίτλος βιβλίου του Ανδρέα Λασκαράτου, που απεικόνισε τους καλούς και τους φαύλους χαρακτήρες των ανθρώπων).