«Πολεμοχαρής εθνικισμός», λοιπόν;……

του Νίκου Σταθόπουλου

Τύμπανα πολέμου, όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο απειλητικά… με τη χώρα αλυσοδεμένη στο κρεβάτι μιας εγκληματικής κοινωνικοοικονομικής χειρουργικής, ο εφιάλτης μιας γενικής σύρραξης με την Τουρκία δεν είναι πια το «απίθανο» και το εξορκιστικά «μακρινό»… και καμιά «στρατηγική κατευνασμού» δε μπορεί να φρενάρει το γενιτσαρικό μένος του «Σουλτάνου» (κι αυτό έχει αποδειχθεί «πανηγυρικά», από το 1996…)…αντιθέτως, σε καταδικάζει στην ηττοπάθεια αλλά και στην επίταση της εξάρτησης από «προστάτες»…

…Κορυφώνοντας την ενορχήστρωση της πολεμικής τρομοκρατίας, ο αδίστακτος σουλτανίσκος του ισλαμοφασισμού, ντυμένος με στρατιωτική στολή, μίλησε ευθέως για «εδάφη που μας ανήκουν» και τα οποία για να προσαρτηθούν «θα πάρουμε πολλές ζωές»… ούτε ο Αδόλφος τέτοια σαφήνεια στην βαρβαρική πρόθεση! Ούτε ο Μωάμεθ ο «Πορθητής» τέτοια χυδαία απολίτιστη αλαζονεία μέσα στην Αγία Σοφία…

…Και δεδομένου ότι ήδη οι ένστολοι αφιονισμένοι της σύγχρονης Υψηλής Πύλης «δρουν» στα ανατολικά, ο κώδων κρούει για τα δυτικά, δηλαδή για την Ελλάδα… ο Νεοοθωμανισμός περνά από τη ρητορεία στις ενέργειες, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια διεθνείς συνθήκες, συνοριακά δεδομένα, κράτη, ηθική και λογική… η κατασκευή πυρηνικής εγκατάστασης δίπλα στην Ελλάδα, καθιστά την επέκταση εις βάρος μας ζωτική εγγύηση του ξεσαλωμένου μεγαλοκρατισμού…

…Με τον τόπο ρημαγμένο από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα, με το λαό αιμόφυρτο στο καναβάτσο από την απίστευτη βία των «μεταρρυθμίσεων», με μια ψυχολογία που δίνει μάχη ακεραιότητας έναντι της απελπισίας: η έλευση της πολεμικής καταστροφής, αν ο μη γένοιτο συμβεί, «κλειδώνει» την τραγωδία… η γεωπολιτική θα συναντήσει την οικονομία σε ένα ραντεβού εθνικής καταβαράθρωσης… τουλάχιστον να σώσουμε την εδαφική μας ακεραιότητα! και μαζί της, την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο, δημιουργώντας μια πρακτική ελπίδα αναγέννησης…

…Και εδώ ακριβώς αρχίζει η θεότρελη συζήτηση περί του πολέμου αυτού!… αν είναι «δίκαιος» ή «άδικος και αντιδραστικός»… αν η Ελλάδα είναι «ισοδύναμος μικροϊμπεριαλιστικός παράγοντας» όπως η γείτων… αν πρέπει να ανταποκριθεί η κοινωνία στο ενδεχόμενο πολεμικό προσκλητήριο ή να κηρύξει αποχή και να αφήσει «τις ανταγωνιζόμενες αστικές τάξεις/ τα φερέφωνα του διεθνούς ιμπεριαλισμού» να μαλλιοτραβηχτούν κάνοντας η ίδια το «επαναστατικό άλμα» της μαζικής δράσης για την «κοινωνική ανατροπή».

…Με απλά λόγια: να υπερασπίσουμε την πατρίδα ή όχι;… αυτό το «κουφό» ερώτημα, έχει «κύρος» και «πάτημα» στις περιρρέουσες ιδεολογίες του αποδομητισμού και του παγκοσμιοποιητικού ψευδοδιεθνισμού, που ευδοκιμούν στα δυτικά θερμοκήπια…

…Ακόμα και εκείνες οι δυνάμεις της Αριστεράς, που καταφάσκουν την πατριωτική άμυνα, επικρίνουν τη λαϊκή διαθεσιμότητα με την κλασική «ταξική κριτική» περί «πολεμοχαρούς εθνικισμού»… άθλιες μνήμες «μικρασιατικής αριστεροσύνης» και μεταδωσιλογισμού αλλά Στίνα, αναμοχλεύονται, προσθέτοντας στον εθνικό Σταυρό και το όχι επουσιώδες «δοκάρι» ενός πεμπτοφαλαγγιτισμού παγκοσμιοποιητικής κοπής.

…Από το σημερινό «Πόλεμος κατά του Πολέμου» του «Πριν» (που εξειδικεύει σε μια ιδιαίτερη διακρατική σύγκρουση την επαναστατική προτροπή έναντι ενός Παγκόσμιου Πολέμου, καθιστώντας έτσι τη διαλεκτική εντελώς επιθεωρησιακή…) μέχρι τις ποικίλες αναρχοτροτσκιστικές σαπουνόφουσκες περί «επιτιθέμενης Ελλάδας» έως τη «συνεσταλμένη» λογική του «συμψηφισμού» και του «φόβου έναντι του εθνικιστικού παροξυσμού»! ο σημερινός αριστερός λόγος απεμπολεί, με αναίσχυντο κυνισμό, τις επαναστατικές πατριωτικές παρακαταθήκες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και γίνεται, με ψυχοπαθητικό καμάρι, η «πρωτοπορία» στην εφαρμογή των αυτοφυών πλάνων του σύγχρονου ιμπεριαλισμού…

…Και το άλλο, βέβαια!… «ας μην παίξουμε το παιχνίδι του ΝΑΤΟ»!… ναι, είναι μια αρνητική στρατηγική επιλογή των ελίτ το ΝΑΤΟ… και, ναι, μόνο κακό έχει κάνει η συμμετοχή μας σε αυτό, και καμιά «εγγύηση» και «προστασία» δεν έχει εξασφαλίσει, και ναι ναι είναι ένας αδίστακτος μηχανισμός πολέμου, μια τέλεια κρεατομηχανή που υπηρετεί τα πλανητικά γεωπολιτικά σχέδια της καπιταλιστικής εξουσίας των δυτικών… μα αν η Ελλάδα κατακτηθεί από την Τουρκία, αυτό θα συμβάλει στην διάλυση του ΝΑΤΟ;

…Δηλαδή, ας υποθέσουμε, μια κανονική και πλήρης αποικία που δέχεται την επίθεση μιας γειτονικής χώρας, δεν πρέπει να πολεμήσει για τα εδάφη της και την ιστορία της; τι σχέση έχει μια «ιστορική επικαιρότητα» με το διιστορικό της πατρίδας, με τη συνείδηση ενότητας στον χρόνο επί ενός οικείου χώρου όπου ένας λαός έχει φτιάξει τη μοίρα και την ύπαρξή του;… πώς και πόσο «προάγεται η ταξική πάλη» με μια εθνική υποδούλωση;… σε ποιο πραγματικό κόσμο πολιτισμικής ταυτοποίησης συγκροτείται το «επαναστατικό υποκείμενο»;……

…Ο 20ος αι. κατέδειξε πρακτικά τον αριστερό μύθο περί «(μικρο)ιμπεριαλιστικής Ελλάδας»… η Μικρασιατική Εκστρατεία συναπτόταν οργανικά με τη διεκδίκηση εδαφών που αποτελούσαν ιστορικό συστατικό της ελληνικής πολιτισμικής οντότητας, και δεν πραγματοποιήθηκε αυτοτελώς αλλά σε λειτουργική συνάρτηση με τις διεθνείς διεργασίες διάλυσης της πολυεθνικής και δομικά κατακτητικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας… η ίδια δε η εξέλιξή της φανέρωσε τον υποτακτικό ρόλο των εγχώριων ελίτ, την απουσία από αυτές εγγενούς επεκτατικής δυναμικής… ανέκαθεν η «μικρή Ελλάδα» προσπαθούσε να αξιοποιήσει τις διεθνείς περιπλοκές… σε αυτό το ρεαλιστικό υλικό βάθρο διαμορφώθηκε η κοσμογονική δυναμική του 1821……

…Έκτοτε, το ελληνικό εθνοκράτος, υφίσταται την επιθετική προβολή αξιώσεων από μια Τουρκία που αδυνατεί να υπάρξει χωρίς επεκτάσεις, εθνικές καταπιέσεις, προσαρτήσεις, εθνοκαθάρσεις… από την Κωνσταντινούπολη του 55, μέσω Κύπρου του 74, έως τα «Καρντάκ» του 2018: οι αξιώσεις συνοδεύονται, κλιμακωτά, με πολεμικές δράσεις κατά της εθνικής υπόστασης… ποιος θεσμοποίησε την «περιχαρακωμένη επεκτατική βούληση» αν όχι ο Κεμάλ, αυτός ο ρατσιστής «Ατατούρκ» του μελετημένου και σε βάθος χρόνου σχεδιασμένου νεοπαντουρκισμού;…

…Πόσο «ιμπεριαλισμό» μπορεί να γεννήσει μια «αστική τάξη» εμπορομεσιτική και διαμετακομιστική;… ακόμα και η είσοδος εκατοντάδων χιλιάδων φτηνών εργατικών χεριών (οι πρόσφυγες του ’22), δεν ώθησε τη βιομηχανική ανάπτυξη, αφού φύσει και θέσει η ντόπια άρχουσα τάξη ήταν απλώς ο διαχειριστής ενός παρασιτικού σχηματισμού με βαθιά ετερονομία… μια ζωή, όλοι οι σοβαροί εθνικοί ηγέτες, το παλεύουν να ακυρώσουν πρακτικά την ακλόνητη θέση των Δυτικών ενάντια σε μια αυτοτελή ανάπτυξη… η «ιστορία της ζωής μας» είναι οι διαρκείς δυτικές δολιοφθορές ενάντια σε μια αυτόκεντρη «ολοκλήρωση»…

…Γιατί απέτυχαν οι ιστορικές απόπειρες αστικού εκσυγχρονισμού;… απλώς, γιατί δεν υπήρχε η ταξική βάση, δηλαδή μια ακέραιη και αυτοδύναμη «κανονική» αστική τάξη που και θα οραματιζότανε και θα μπορούσε να μεταβάλει άρδην τις κρατούσες «παραγωγικές σχέσεις»… η έλλειψη αυτής της ριζικής προϋπόθεσης και οι οιονεί αποικιοκρατικές βουλές των Δυτικών, ορίζουν το τραγικό μας πεπρωμένο….

…Μιλούν οι αριστεροί ειδήμονες (των στατικών εξισώσεων της «οικονομικής θεωρίας») για «επέκταση του ελληνικού κεφαλαίου μέσω των τραπεζών» (βασικά από το τέλος της δεκαετίας του 90 και μετά)… εθελοτυφλώντας απέναντι στο γεγονός ότι αυτό το περιώνυμο «ελληνικό τραπεζικό κεφάλαιο» λειτουργούσε συμπληρωματικά προς το ευρωπαϊκό/διεθνές, έχοντας οργανική αδυναμία αυτοπροσδιορισμού και αυτοάμυνας όπως κατέδειξαν οι μνημονιακές εξελίξεις περί τα τραπεζικά.

…Ο ιμπεριαλισμός αναφέρεται σε (αναγκαστική, ως απορρέουσα από το dna του κοινωνικού σχηματισμού) διείσδυση με στόχο και δυναμική την εκμετάλλευση πόρων και πρώτων υλών και την κυριαρχία στην αγορά… δεν είναι ιμπεριαλισμός η ποσοστοποιημένη συμμετοχή σε έναν ετεροκαθοριζόμενο χρηματοπιστωτικό τζόγο, ούτε η ίδρυση μικρών επιχειρήσεων στο πεδίο της ευρύτερης κατανάλωσης…

…Εταιρείες από την Αφρική έχουν ηγετική παρουσία στις δυτικές αγορές! εταιρείες με πλαστή εθνική ταυτότητα, αφού είναι «εθνικές» θυγατρικές πολυεθνικών (κυρίως Γαλλικών)… τι «αφρικανικός ιμπεριαλισμός» και τούτος!

…Η δύστυχη ελληνική Αριστερά, παλεύοντας απεγνωσμένα να συγκεράσει την ταξική της μονομανία με τα απτά δεδομένα της εθνικής μας κατάστασης, πατεντάρει όρους και φόρμουλες και μοντέλα, που δικαιώνονται μόνο στην αγραμματοσύνη και τον ιδιόρρυθμο φανατισμό των μελών των τοπικών της οργανώσεων… και σε μια εποχή, μάλιστα, που το τρομερό «Τζίνι» της γεωπολιτικής εφορμά στις μακάριες βεβαιότητες και σταθερές και τις τινάζει στον αέρα, η Αριστερά πέφτει σε καταθλιπτική αμηχανία!… είναι παροιμιώδης, πλέον, η ανικανότητα της αριστερής σκέψης να εννοήσει την έννοια «αυτονομία», τόσο την «αποκλειστικότητα» με την οποία πραγματώνεται κατά περίπτωση το γενικό «μοντέλο καπιταλισμού», όσο και την λειτουργική αυτοτέλεια των επιμέρους συνιστωσών/πεδίων του ιστορικού-κοινωνικού….

…Βλέπεις, η αληθινή ζωή δεν είναι προβλέψιμες χορογραφίες από το θρυλικό ντουέτο «καπιταλιστές – εργατική τάξη»!… ειδικά στην Ελλάδα, όπου το «προλεταριάτο» φέρει στη φασματική του υπόσταση όλα τα αναιρετικά σακατιλίκια του μεταπρατισμού… ενός μεταπρατισμού όπου η «πρωταρχική συσσώρευση» έλαβε και τη μορφή της προσέλκυσης αγροτιάς με το δέλεαρ του θυρωρείου πολυκατοικίας!

…Μορφάζει αδιέξοδος ο κοινωνιολογίστικος θεωρητικισμός δυτικών αντιγραφών, και πασχίζει να επιβιώσει πολιτικά με επινοήσεις ολοένα και πιο γελοίες… και είναι η αληθινή ζωή, επίσης, που χρεοκοπεί τους αριστερούς ιδεολογισμούς στο πεδίο της πατρίδας.

…Η σύγχρονη «προοδευτική σκέψη» ταυτίζει την εθνοκρατική μορφή με το έθνος (παρακολουθώντας πειθήνια, στις αναλύσεις της, τόσο τη «λογική ανάπτυξης» του δυτικού καπιταλισμού, όσο και τα παραπλανητικά ιδεομοντάζ των δυτικών thinktanks…): δεν υπάρχουν πατρίδες, συλλογικές εστίες πολιτισμικής μορφοποίησης με βάθος χρόνου, αλλά «κρατικοπολιτικές κατασκευές» όπου πειθαρχούνται ανθρώπινα σύνολα σε τεχνητή συνείδηση δημιουργημένη από «αφηγήσεις»… και αυτές οι εργαστηριακές πολιτειακές κατασκευές εννοούνται ως φέουδα μιας άρχουσας ελίτ.

…«Συνεπώς», οι «υποτελείς τάξεις» δεν έχουν «αντικειμενικό λόγο και συμφέρον» να πολεμούν για τον «τόπο τους» αφού αυτός δεν υπάρχει, είναι κατά κάποιον τρόπο μια «επένδυση» των «εκμεταλλευτών».

…Η δομική άρνηση της πατρίδας, η καταγγελία του γεγονότος ότι η πατρίδα προηγείται και υπερτερεί της ταξικής διαφοροποίησης, η αναγωγή των πολιτισμικών του ανθρώπου στην απόλυτη ταξικότητα: εμπεριέχει αντικειμενικά τον «ειρηνισμό» της εθελοδουλίας, τη συμμετοχή στο στάτους των διακρατικών σχέσεων με όρους αβανταρίσματος του επιτιθέμενου… είναι μια πολιτική αντίληψη και κουλτούρα που δίνει «αριστερό κύρος» στην καπιταλιστική νομοτέλεια του καθολικού ξεριζώματος του ανθρώπου, της τελεσίδικης μετατροπής του σε τουριστονομάδα με όρους απόλυτου μετεωρισμού μέσα στο σύμπαν της «παραγωγής- κατανάλωσης»….

…Λες και η δικαιοσύνη δεν ισχύει ως δέον στις σχέσεις μεταξύ των εθνών, έστω κι αν αυτές τις θεωρήσουμε σε μια μονομερή απολυτοποιημένη ταξική προοπτική… λες και η επίθεση, ας πούμε, των χιτλερικών στρατευμάτων στην καπιταλιστική Αγγλία ή Γαλλία, θα έπρεπε να μας αφήσει παγερά αδιάφορους, αφού «καυγάδιζαν τα αφεντικά»…

…Η «ταξική αποκλειστικότητα», αναγορευόμενη σε άπαν της αναλυτικής μεθόδου, τείνει σε μια προκρούστεια παράνοια που καταλήγει να δικαιώνει τον ισχυρό, και τη λογική τσαλαπατώντας, και την ηθική κουρελιάζοντας, και την οργανική ανισοτιμία του διεθνούς συστήματος υποβαστάζοντας… με αφετηρία, προφανώς, το στοιχειώδες λογικό ερώτημα ποιος είναι ο επιτιθέμενος… αν η χώρα σου οργανώνει έναν επιδρομικό πόλεμο κατάκτησης ή επιβολής της θέλησής της, όντως τίθεται ζήτημα συμμετοχής… αλλά πού επαληθεύεται αυτό στην περίπτωσή μας;

…Ποια «μονοπώλια» ελληνικά επιδιώκουν κέρδη εις βάρος των τουρκικών;… αν υπάρχει ένας «αντικειμενικός πλούτος» στην περιοχή μας, σε ποιον ανήκει και ποιος τον διεκδικεί υλοποιώντας ένα μελετημένο σύνθετο σχέδιο ακύρωσης κάθε οριοθέτησης και κάθε πρόβλεψης Δικαίου;

…Υπάρχει μια σχέση επιτιθέμενου-αμυνόμενου, στην οποία η Ελλάδα είναι σε πλήρη άμυνα… και μια ενδεχόμενη στρατιωτική ήττα της δεν θα αφορά απλώς και μόνο τα «κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων» αλλά την όλη της υπόσταση, την ακεραιότητα και την ιστορική της υπόσταση… και πώς άραγε από μια τέτοια ήττα θα ωφεληθούν οι «κοινωνικά υποτελείς»; μάλλον θα βουλιάξουν σε πιο οδυνηρή ανέχεια.

…Ναι, υπάρχει και «ταξική ανισότητα» και «βασική εκμεταλλευτική σχέση» και «αδηφάγα ελίτ», ναι, δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική! αλλά πόσο «επιθετική – επεκτατική» είναι μια ελίτ που εθελοντικά στοιχίζεται στις γραμμές υποτελούς δορυφορισμού, που νιώθει ικανοποίηση από την εργαλειοποίησή της στα χέρια του διεθνούς συστήματος; ποια «επιθετικότητα – επεκτατικότητα» θεμελιώνεται στην αποδοχή του Υπερταμείου και της βασικά μόνιμης Επιτροπείας;

…Ακόμα κι όταν δεν είχε εφαρμοστεί το νεοταξίτικο Πρόγραμμα, ακόμα κι όταν δεν είχαμε ενταχθεί βίαια και δικτατορικά στις «ολοκληρώσεις» του ευρωκαπιταλισμού: η εγχώρια ελίτ, πάντα «παροικιακή» και μεσιτική στη βάση της, δεν είχε ούτε στον ύπνο της ιμπεριαλιστικές ματαιοδοξίες… η εντελώς θεωρητική και εργαστηριακά σχηματική πρόσληψη του κοινωνικού, παραμορφώνει την αλήθεια των πραγμάτων και στρεβλώνει τις αναγκαιότητες.

…Από κάθε άποψη βρισκόμαστε σε θέση αμυνόμενου και απειλούμαστε με έναν πόλεμο άδικο και αδικαιολόγητο… την Αριστερά την ενοχλεί αυτό το α’ πρόσωπο πληθυντικού!… το ερμηνεύει ως «αντιδραστική ιδεοληψία» αφού εννοείται σε αυτό μια αίσθηση «οικογένειας με τα αφεντικά»…τι απλοϊκότητα!… τι χυδαιοϋλιστική ακύρωση του ανθρώπινου βάθους και της πολιτισμικής συνθετότητας!

…Μα όλα τα συστατικά της «εθνικής ταυτότητας», όλα τα ιδιώματα τα ποιοτικά της πατρίδας, εξηγούν ακριβώς ότι πρόκειται για μια «πολιτισμική οικογένεια» που εντός της ιστορίας διαμεσολαβείται από ταξικούς και άλλους διαφορισμούς… και υπέρκειται των μελών της και των εκάστοτε επίκαιρων εσωτερικών της διαρθρώσεων… να γιατί, οι κομμουνιστές του 40 έτρεξαν με ζήλο στην Πίνδο, αν και το πολιτικό καθεστώς ήταν φασιστικό και τους είχε στο στόχαστρο…

…Γιατί είναι «εθνικιστής» όποιος καταφάσκει, με βιωματική αυταπάρνηση, την άμυνα της πατρίδας;… ο εθνικισμός υποδηλώνει έναν επιθετικό εθνικό ναρκισσισμό και καμιά συνάφεια δεν έχει με την απόκρουση μιας εισβολής… είναι τουλάχιστον ανέντιμη μια «ανάλυση» που εξισώνει «συγκρουόμενους εθνικισμούς», αφού επιθετική είναι μόνο η Τουρκία…

…Και πού ανακαλύπτουν κάποιοι το «πολεμοχαρές»;… οργανώνει η Ελλάδα εκστρατεία κατά της Άγκυρας και δεν το έχουμε αντιληφθεί;… πόσο πολεμοχαρής ήταν ο Λεωνίδας και ο Διάκος;… πόσο «καψωμένος για ντουφέκι» ήταν ο Βελουχιώτης;… πόση αναιδής παράνοια φωλιάζει στους «αντιεθνικιστικούς» μύθους που δεν περιλαμβάνουν στο οπτικό τους πεδίο την κατοχή του 40% της Κύπρου και το «αδέλφια μας Τούρκοι της Θράκης» του Ερντογάν;…

…Αν ο -δήθεν «παράφρων» του σύγχρονου σαραγιού…- Ερντογάν πατήσει το «κόκκινο κουμπί», ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ στην π α τ ρ ι ω τ ι κ ή ά μ υ ν α!…. ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ σε μια υπερταξική συνείδηση ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΟΣΙΩΝ του τόπου μας!… υπάρχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί, και αποστάτες και ψοφοδεείς και μηδίζοντες, πολλοί, από την «κοινωνική κορυφή» μέχρι τους «πληβείους»… ε και;… πάντα έτσι γινότανε, και αν η ανώτερη αίγλη και ηθική της πατριωτικής συνείδησης δεν φόρτιζε με πάθος μεγαλείου την αναπόφευκτη ρουτίνα της καθημερινότητας του επιβιωτισμού: ε τότε, ακόμα θα έκαναν μικρεμπόριο στην Οδησσό οι τρεις θρυλικοί εμποράκοι και σήμερα εμείς μάλλον θα πολεμούσαμε και θα λαφυραγωγούσαμε το Αφρίν……

ΠΗΓΗ: 

geromorias.blogspot.com