Το Διεθνές Δίκαιο και η θέση των κρατών μέσα σε αυτό αρχίζουν να
μπαίνουν σε μια ad hoc δοκιμασία στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η
εισβολή στον Παναμά, μόλις ένα μήνα μετά την πτώση του Τείχους στο
Βερολίνο, περιγράφηκε από τον τότε Πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Thomas
Pickering, σαν το γεγονός που άνοιξε το δρόμο για την...
μονομερή επέμβαση
στο Ιράκ το 2003. Η επιχειρηματολογία στο Συμβούλιο Ασφαλείας έλεγε ότι
η εποχή των κρατών τελείωσε και αρχίζει η άνοιξη των λαών που διψούν
για ελευθερία.Με αυτό το επιχείρημα αρχίζει η επιχείρηση αλλαγής συνόρων μετά το 1990. Αυτό το επιχείρημα το χρησιμοποιούν και τα φιλοιμπεριαλιστικά παρτάλια στην αριστερά που θυμήθηκαν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Συρία αφότου εγκαταστάθηκε στρατιωτικά η Ρωσία στην περιοχή(2015), ενώ είναι γνωστό ποιοι συγκρότησαν, εκπαίδευσαν, εξόπλισαν και συντήρησαν τους μισθοφορικούς στρατούς που διαγουμίζουν εδώ και 7 χρόνια την Συρία.
Υπερασπιζόμαστε το Διεθνές Δίκαιο? Το υπερασπιζόμαστε, όπως ακριβώς υπερασπιζόμαστε και το αστικό δίκαιο -πχ το δικαίωμα κάθε ανθρώπου σε δίκαια δίκη- ή τη Δημοκρατία απέναντι σε αυτούς που θέλουν να τα καταργήσουν για να καταστήσουν τους συσχετισμούς δυσμενέστερους ή ακόμη και απαγορευτικούς όχι μόνο για την οποιαδήποτε πολιτική δράση, αλλά ακόμη και για μια αξιοπρεπή ζωή. Το Διεθνές Δίκαιο είναι απόρροια του μεταπολεμικού διακανονισμού, μιας προοδευτικής πολιτικής ισορροπίας που στηρίχτηκε στη θυσία 40 εκ ανθρώπων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ήττα του ναζισμού με την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ και την ατομική βόμβα. Το υπερασπιζόμαστε απέναντι στον Ιμπεριαλισμό που το καταργεί στην πράξη όχι γιατί είμαστε πασιφιστές, αλλά γιατί η κατάργηση του είναι μια ακόμη νίκη του εχθρού και ένα περιβάλλον νομικό, διεθνές και εθνικό που δεν «φυτρώνει» τίποτε, πόσο μάλλον η αριστερά.
Το δίπολο αυτό, το αναγνώριζε παλαιότερα και η αριστερά που σήμερα είναι φιλοιμπεριαλιστική όταν έγραφε στο Socialist Worker του Λονδίνου το 2006 : «Δεν είναι παράξενο που αριστεροί υπερασπίζονται τη διεθνή νομιμότητα, από τη στιγμή που βασικά στελέχη της κυβέρνησης Μπους την περιφρονούν». Τότε βέβαια είχαν άλλα μυαλά και έγραφαν στην «Διεθνιστική πολεμική διακήρυξη ενάντια στον πόλεμο ΗΠΑ-Ισραήλ στο Λίβανο»: « Ο πόλεμος του Λιβάνου μπορεί να κλιμακώσει την επίθεση της Ουάσινγκτον στην περιοχή, μπορεί όμως εξίσου να σηματοδοτήσει μια νίκη για τις δυνάμεις που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή. Η διεθνιστική και ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να ρίξει το βάρος της σε αυτή την αντιπαράθεση έτσι ώστε να εξασφαλίσει την ήττα του ιμπεριαλισμού και να ανοίξει έτσι τη δυνατότητα για την αποδυνάμωση της παγκόσμιας τυραννίας του κεφαλαίου».
Να σημειώσω ότι μέσα στις δυνάμεις που οι φίλοι μας τότε έλεγαν ότι αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή, ήταν το Ιράν, η Χεζμπολάχ και η Συρία.
Τώρα βέβαια οι φίλοι μας αυτοί είναι η φιλοιμπεριαλιστική αριστερά –δεξιά του Κάουτσκυ-που δεν τους εξυπηρετεί το αποτέλεσμα επί του πεδίου της μάχης στην Συρία και ζητούν να αποσυρθούν όλοι οι στρατοί, γνωρίζοντας καλά ότι ο δικός τους, ότι και να γίνει θα παραμείνει. Όπως έγραφε ένας δικός τους-oΤσάινα Μιέλβιλ (SWP) στο Socialist Worker του Λονδίνου -με αφορμή την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο το 2006, σχολιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο: « η Γρενάδα έχει ακριβώς το ίδιο δικαίωμα να επέμβει στις ΗΠΑ, όπως οι τελευταίες να επέμβουν στη Γρενάδα. Κανένα νομικό επιχείρημα δεν μπορεί να επιτρέψει σε κάθε Γρενάδα να ασκήσει το δικαίωμα επέμβασης στις ΗΠΑ, αλλά οι ΗΠΑ μπορούν να το ασκήσουν χωρίς πολύ κόπο και να διεκδικήσουν τη νομιμότητα για την πράξη τους».
Αυτά τα «διπλά στάνταρτς» τα οποία επικαλούνταν οι φίλοι μας το 2006, φαίνεται ότι σήμερα, μέσα στη θάλασσα του κομμουνισμού, δεν ισχύουν και αν εγκαταλείψουν οι Ρώσοι και οι Ιρανοί την Συρία θα το κάνουν και οι Αμερικάνοι.
Προφανώς η φιλοιμπεριαλιστική αριστερά δεν σκέφτεται αυτό. Γνωρίζει καλά και σήμερα τα στρατόπεδα, εφόσον τα γνώριζε το 2006 και από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Παίρνει θέση θεωρώντας ότι η Συρία είναι ένα άδειο οικόπεδο σε μια «κωλοτρυπίδα» του πλανήτη, χωρίς ιστορία και δίχως διεθνή προσωπικότητα. Σε ένα τέτοιο οικόπεδο, που ο λαός που αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική επέμβαση είναι αόρατος, ίσως οι αμερικανοί έχουν κάθε δικαίωμα να βομβαρδίζουν.
Να κάνω μια τελευταία επισήμανση. Γράφουν για τον βομβαρδισμό των ΗΠΑ στην Συρία αποκαλώντας το καθεστώς της Συρίας αντιδραστικό. Τον χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούσαμε παλιά μιλώντας για τις θεοκρατικές μοναρχίες του Κόλπου και το Ισραήλ.
Περαστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου