ΣΟΥΗΔΙΑ: “Paradise Lost”. Η φεμινιστική ουτοπία έχει γίνει πλέον ένας τόπος όπου οι γυναίκες είναι είδος εξαφανισμένο από τους δρόμους και μια συνομωσία σιωπής και λογοκρισίας βασιλεύει.

H γνωστή αγγλίδα δημοσιογράφος Katie Hopkins επισκέφθηκε στις αρχές του προηγούμενου Μαρτίου, τον αριστερό «φεμινιστικό παράδεισο» που λέγεται Σουηδία. Λίγο καιρό πριν την «Ημέρα της Γυναίκας». 

Όπως λέει η ίδια : «ήρθα στην Σουηδία επειδή μου ζητήθηκε. Επανειλημμένα».

Και συνεχίζει:

Οι γυναίκες από την Σουηδία επικοινωνούν μαζί μου μέσω e-mail, με επιστολές, για να μου δείξουν αθόρυβα πως έχει γίνει η χώρα τους.

Το Rinkeby είναι μια από τις λίγες “no-go ζώνες” (περιοχές με πληθυσμό αλλοδαπών, που δεν τολμάει να μπει γηγενής, αλλά και η αστυνομία) στην πόλη της Στοκχόλμης. Εδώ μένει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των μεταναστών της Σουηδίας και είναι εδώ όπου η αστυνομία συγκρούστηκε με ταραξίες την περασμένη εβδομάδα

Μπαμπάδες έγραφαν ότι ανησυχούσαν για τις κόρες τους, έγραφαν στο tweeter ότι η Σουηδία δεν είναι ο τόπος που οι άνθρωποι φαντάζονται ότι είναι, ότι τα νεαρά κορίτσια φοβούνται να βγουν έξω το βράδυ.

Μια ειδησεογραφική ιστοσελίδα γεμάτη με αναφορές βιασμών και επιθέσεων κατά νεαρών γυναικών, που μερικές ανεξήγητα μεταδόθηκαν ζωντανά στο Facebook από μια συμμορία.

Άλλες αναφορές συντάσσονται ήσυχα με την ένδειξη ακατονόμαστη: ο βιασμός ενός 14χρονου παιδιού από έναν «ασυνόδευτο ανήλικο» μετανάστη που αργότερα καυχήθηκε ότι ήταν 45 ετών.

Όταν ο Trump έστρεψε την προσοχή του κόσμου στη Σουηδία, αναφερόμενος αδέξια στις επιπτώσεις της μαζικής μετανάστευσης σε αυτή που θεωρείτο ως η πιο φιλελεύθερη χώρα στον κόσμο, η χώρα ήταν έτοιμη και περίμενε την έκρηξη.

Η Katie μιλάει στην «Lucy», μια νεαρή κοπέλα 27 ετών που ζει κοντά σε μια γέφυρα, κάτω από την οποία συγκεντρώνονται άνδρες όλη την ημέρα και τη νύχτα

Η Lucy λέει ότι τρομοκρατείται τώρα στην ιδέα να βγει έξω μόνη της. Το διαμέρισμά της έγινε στόχος διάρρηξης την περασμένη εβδομάδα στη μέση της ημέρας. Οι διαρρήκτες πήραν το laptop της και τα κλειδιά του αυτοκινήτου της, και αργότερα το αυτοκίνητό της.

Από την αστυνομία της είπαν ότι ήταν πολύ απασχολημένοι για να έρθει για να έρθει κάποιος.

Ένα μίγμα χιλιάδων βαριεστημένων νεαρών μεταναστών που γεννήθηκαν μέσα σε εμπόλεμες χώρες και έφεραν τον πόλεμο μαζί τους, τροφοδοτημένοι από το οξυγόνο της δημοσιότητας, προξένησαν εδώ την περασμένη εβδομάδα στο Rinkeby, που έχει το παρατσούκλι «Μικρό Μογκαντίσου», λεηλασίες, ταραχές, εμπρησμούς αυτοκινήτων.

Το 90% των κατοίκων του Rinkeby είναι ξένοι, κυρίως ξένοι που κατέφτασαν πρόσφατα.

Οι στατιστικές των βιασμών έγιναν ευρέως γνωστές και ερμηνεύτηκαν ως εξής: είτε η Στοκχόλμη είναι «η πρωτεύουσα των βιασμών της Ευρώπης», είτε η αύξηση των σεξουαλικών επιθέσεων ήταν μια απλή «στατιστική ανωμαλία», και κοίτα, αν αναποδογυρίσεις το γράφημα, θα δεις ότι οι αριθμοί στην πραγματικότητα μειώνονται.

Σαν φοβισμένο ζώο, η «Λούσι», τρέχει στο σπίτι μετά τη δουλειά, κουβαλώντας σπρέι ασφάλειά της και φοβισμένη.

Αλλά σε έναν κόσμο πολωμένων ειδήσεων, εξακολουθούν να υπάρχουν μερικές αλήθειες που μπορεί να δει κάποιος.

Και είναι όλα εδώ σε κοινή θέα για όποιον θέλει να δει ή να ακούσει - αν ακούει. Αν μπορεί να σταματήσει να παίρνει φωτογραφίες καμένων αυτοκινήτων ή να δίνει νέες ερμηνείες για τις στατιστικές των βιασμών ώστε να ταιριάζουν στην ατζέντα του.

Ένα νεαρό κορίτσι 27 ετών - ας την ονομάσουμε Lucy-  ζει πλέον μέσα στον τρόμο  στην ιδέα να βγει έξω μόνη της. Ζει κοντά σε ένα πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο το οποίο τραβάει μετανάστες από no-go ζώνες, και φοβάται τα πάει με τα πόδια στην εργασία της και στο σπίτι της.

Κάτω από τη γέφυρα κοντά στο διαμέρισμά της μια συμμορία ανδρών συγκεντρώνεται. Όλη την ημέρα και τη νύχτα. Έχουν εύκολη πρόσβαση στο σπίτι της από το κλιμακοστάσιο. Σαν φοβισμένο ζώο διασχίζει τον δρόμο, κουβαλώντας σπρέι για την ασφάλειά της. Φοβισμένη.

Ξέρει τις τελευταίες περιπτώσεις βιασμών, τις αναφέρει, μια μακρά σειρά φρικτών γεγονότων. Περιμένει να έρθει η σειρά της να προστεθεί στη λίστα.

Δεν μπορεί να το πει στη μαμά της. Δεν θέλει να την ανησυχήσει.

Δεν θέλει η φωτογραφία της να γίνει γνωστή. Όχι μήπως οι μετανάστες της επιτεθούν ξανά, αλλά γιατί οι φεμινίστριες θα έρθουν και θα την κυνηγήσουν ως «ρατσίστρια» επειδή μίλησε για αυτά. Οι άνδρες μετανάστες την τρομάζουν. Αλλά είναι οι Σουηδέζες γυναίκες που την έχουν φιμώσει.

Πήγα και είδα από κοντά τον τόπο όπου εξερράγη μια χειροβομβίδα σε κάδο έξω από το αστυνομικό τμήμα no-go περιοχής, κοντά σε ένα τζαμί. Ζήτησα από την αστυνομία να μου πουν ποιος ήταν ο στόχος.

Είπαν ότι δεν ήξεραν. Ρώτησα τον μουσουλμάνο ηγέτη του τζαμιού. Μου είπε ότι νομίζει ότι ήταν η αστυνομία.

Στη συνέχεια, δύο γυναίκες με άρπαξαν και μου είπαν να μην κάνω κανένα θέμα με το τζαμί, να μην το κάνω ζήτημα μουσουλμάνων. Αυτό είχε να κάνει με την αστυνομία – και δεν έχει τίποτα να κάνει με τους μετανάστες. Αναρωτήθηκα αν δεν τους ξέφυγε κάτιο. Μια βόμβα σε ένα κάδο.

Μέσα σε δώδεκα ώρες από την προσγείωσή μου στη Σουηδία, κάηκε ένα κέντρο ασύλου, ενδεχομένως από εμπρησμό. Μια χειροβομβίδα φυτεύτηκε σε κάδο, είτε για την αστυνομία είτε για το τζαμί. Και μια άλλη χειροβομβίδα εξερράγη τραυματίζοντας έναν άνθρωπο στο Malmö.

Βρίσκομαι σε απόλυτη δυσπιστία ότι αυτή είναι η Σουηδία στον 21ο αιώνα, μια χώρα ειδωλοποιημένη για τα εξαιρετικά προηγμένα ιδανικά της.

Η Katie επισκέφθηκε το κοινοτικό κέντρο της Εκκλησίας στο Rinkeby όπου οι (μουσουλμάνοι) κάτοικοι του Rinkeby συναντιούνται για να προσευχηθούν και να συνομιλήσουν.

Προσπάθησα να τους κάνω κάποιες ερωτήσεις.

«Άντε γ…., λευκή γυναίκα», μου απάντησαν και μου έδειξαν με χειρονομίες τι κάνουν στις «μικρές λευκές φίλες τους».

Το επόμενο πρωί, πήγα σε ένα τοπικό γυναικείο πολυ-θρησκευτικό (multi-faith) κέντρο για να ρωτήσω πού ήταν όλη τη νύχτα αυτές οι γυναίκες, γιατί έμειναν κλεισμένες μέσα, γιατί, σε μια χώρα περήφανη για την ισότητα, ήταν παγιδευμένες μέσα;

Ήμουν έτοιμη να κατηγορήσω τη θρησκεία τους, επιτιθέμενη σε μια ιδεολογία που κρατά τις γυναίκες στην κουζίνα.

Μια κυρία  μου εξήγησε πώς υπάρχει ένας περίεργος ηθικός κώδικας στο Rinkeby. Είσαι πολύ πιο εκτεθειμένη στο έγκλημα, αν δεν είσαι μουσουλμάνα και δεν φοράς ένα hijab

Μια άλλη γυναίκα μου είπε: δεν βγαίνουμε έξω στους δρόμους εδώ μόλις σκοτεινιάσει. Είναι πολύ επικίνδυνο. Ζω εδώ, εδώ και 25 χρόνια και η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς. Πλέον μου είναι αδύνατο να πάω στο σούπερ μάρκετ να πάρω λίγο γάλα.

Μια άλλη, χριστιανή κυρία, κατηγόρησε τα τζαμιά: όλα οφείλονται στα τζαμιά και στα πράγματα που διδάσκονται εκεί. Είναι σαλαφιστές εκεί, όπως το ISIS. Θα πρέπει να κλείσουν το τζαμί επειδή εκεί μαθαίνουν αυτά τα παιδιά αυτά τα κακά πράγματα.

Έφυγα λυπημένη. Πως γίνεται σε μία χώρα τόσο υπερήφανη για τα δικαιώματα των γυναικών, και την ισότητα των φύλων, να υπάρχουν τέτοιου είδους ζωές.

Όπου γυναίκες κάθε θρησκείας και χρώματος παγιδεύονται στο σπίτι τους από φόβο.

Όπου νέοι άνδρες με χαρά μου λένε κατά πρόσωπο ότι είμαι λευκή πόρνη και μου κάνουν σεξουαλικές χειρονομίες για να μου δείξουν τη θέση μου.

Εκεί που ο λόγος που φοβάται μια γυναίκα να δείξει το πρόσωπό της είναι επειδή οι φεμινίστριες θα την καταστρέψουν κατηγορώντας την ως «ρατσίστρια».

Όπου ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας θέλει να δεχτώ ότι μια χειροβομβίδα σε έναν κάδο είναι κάτι το φυσιολογικό.

Καθώς στεκόμουν στην ουρά για το λεωφορείο, και περιβαλλόμουν από αυτούς τους ανθρώπους, μπορώ να πω ειλικρινά, ότι ποτέ δεν ένιωσα τόσο μόνη.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / από εδώ