Όλοι μπορούσαν να φανταστούν ότι η επίσκεψη του Τραμπ στη Μέση Ανατολή δεν ήταν για καλό – τουλάχιστον όσων δεν έχουν να προσδοκούν μερίσματα από την αμερικανική βιομηχανία πολέμου που θα επωφεληθεί από τα συμβόλαια που υπογράφηκαν ύψους 110 δισ. δολ. Κανείς, ωστόσο, δεν περίμενε να βλέπαμε τόσο γρήγορα τα αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα της επίσκεψής του.
Η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας και τριών άλλων κρατών – δορυφόρων της (Αίγυπτος, Μπαχρέιν και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) να διακόψουν τις διπλωματικές τους σχέσεις με το Κατάρ, θέτοντάς το ταυτόχρονα σε καθεστώς πολιορκίας, ήταν η πρώτη τροχιοδεικτική βολή που πυροδότησε η αναβαθμισμένη αυτοπεποίθηση του Ριάντ μετά το χρίσμα που έλαβε από τον Λευκό Οίκο να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα της υπερδύναμης στην περιοχή. Πολύ μεγαλύτερης ωστόσο σημασίας ήταν η διπλή επίθεση που δέχθηκε το Ιράν, στο Κοινοβούλιο και το μνημείο του Αγιατολάχ Χομεϊνί, δύο σημεία που εκπροσωπούν τα κοσμικά και θρησκευτικά της χώρας, η οποία αποδόθηκε από τους Φρουρούς της Επανάστασης στο ίδιο το Ριάντ. Η πολιτική ηγεσία της χώρας αντίθετα απέφυγε να ρίξει λάδι στη φωτιά. Η επίθεση του Ισλαμικού Κράτους στις 7 Ιουνίου, που για πρώτη φορά έθεσε το Ιράν στο στόχαστρο της σουνίτικης τρομοκρατίας, είχε προαναγγελθεί από τον πανίσχυρο σαουδάραβα πρίγκηπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, ο οποίος αφού πρώτα χαρακτήρισε απειλή την Τεχεράνη δήλωσε ότι «θα εργαστούμε ώστε η μάχη να διεξαχθεί στο Ιράν και όχι στη Σαουδική Αραβία».
Το Κατάρ δέχθηκε τα διπλωματικά πυρά του Ριάντ γιατί ποτέ δε δέχτηκε να γίνει προέκταση του σαουδαραβικού βασιλείου. Έχοντας να μοιραστεί με το Ιράν το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στον κόσμο (με εκτιμώμενα αποθέματα ύψους 43 τρισ. κυβικών μέτρων) διατηρούσε άψογες διμερείς σχέσεις. Φιλοξενώντας το ενημερωτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα αποτελούσε δημοκρατική όαση στο σκοταδισμό που έχουν επιβάλλει οι Σαουδάραβες. Φλερτάροντας με τη λεγόμενη αραβική άνοιξη, προ 6ετίας, φάνηκε να πειραματίζεται ακόμη και με το ενδεχόμενο του εκδημοκρατισμού, μέχρι που απειλήθηκε και το ίδιο οπότε κάθε δεύτερη σκέψη σταμάτησε. Διατηρώντας δεσμούς με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που κέρδισαν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές στην Αίγυπτο, και επίσης με μαχητικές παλαιστινιακές οργανώσεις όπως η Χαμάς, το Κατάρ επικοινωνούσε με τα πιο αγωνιστικά τμήματα του καταπιεσμένου αραβικού κόσμου. Τέλος, επιτρέποντας να έχουν την μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στη Μέση Ανατολή οι ΗΠΑ, αλλά και ο έτερος περιφερειακός ανταγωνιστής των Σαούντ η Τουρκία (που έσπευσε να ψηφίσει την αύξηση του αριθμού των Τούρκων στρατιωτικών στο Κατάρ στέλνοντας μήνυμα να μην επιχειρηθεί εισβολή ή πραξικόπημα και επεκτείνοντας απειλητικά και για την Ελλάδα την εμβέλεια του μετώπου) το Κατάρ μπορούσε να είναι και με τον αστυφύλακα και με το …χωροφύλακα. Ως αποτέλεσμα των ανοιχτών διαύλων που διατηρούσε συχνά αναλάμβανε διαμεσολαβητικούς ρόλους που ξεπερνούσαν τα μικροσκοπικά του εδαφικά (κι όχι φυσικά τα οικονομικά) μεγέθη.Families of the #TehranAttacks victims pic.twitter.com/xuk5TqeQNb— Rohollah Faghihi (@FaghihiRohollah) 8 Ιουνίου 2017
Η σταγόνα ωστόσο που ξεχείλισε το ποτήρι των σαουδαράβων δεν ήταν η στήριξη της τρομοκρατίας από το Κατάρ όπως υποστήριξαν. Ήταν η άρνηση της Ντόχας να υπογράψει μαζί με το Ριάντ τα συμβόλαια – μαμούθ που έφεραν μαζί τους οι σύμβουλοι του Τραμπ. Οι δραματικές συνέπειες στις αεροπορικές γραμμές, τις τράπεζες και την αξία του επενδυτικού κεφαλαίου του Κατάρ είναι η ποινή που του επιβλήθηκε για την απροθυμία του να χρηματοδοτήσει την αμερικανική πολεμική βιομηχανία!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νέα Σελίδα στις 11 Ιουνίου 2017
Πηγή: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου