O ροκ απόηχος μιας εκλογικής παρωδίας

ToConium: Ο ελληνικός ροκ μύθος που ξετρέλλανε το σύμπαν...

 

http://rocktime.gr/

Στο απόηχο των αμερικανικών εκλογών όπου για άλλη μια φορά διχάστηκε η παγκόσμια κοινωνία χάριν στην εμετική προπαγάνδα που έκαναν τα media με βαρύ πυροβολικό τους χρυσοκάνθαρους δημοσιογράφους στυλ Ευαγγελάτου και Τατιάνας διαπιστώνουμε μετά λύπης ότι λείπει η αυτοκριτική διάθεση και η αναθεώρηση καταστάσεων και προσώπων.

Πάρα πολλοί επώνυμοι ειδικά στον χώρο της τέχνης με το μανδύα του ευαίσθητου και ψευτοπρoοδευτικού δημοκράτη που νοιάζεται για τις μειονότητές και για τα δικαιώματα τους στήριξαν έμμεσα πολιτικές και χαρακτήρες που δολοφόνησαν με τις αποφάσεις τους  χιλιάδες κόσμου και οδήγησαν στην προσφυγιά και στο έλεος των Τούρκων δουλεμπόρων εκατομμύρια πολίτες.

Όμως αυτή την φορά η κατηφόρα πήρε και τον κόσμο του ροκ και της λεγόμενης metal  μουσικής που σε όλο τον πλανήτη έχει αμέτρητους οπαδούς και φημίζεται για τον αντισυμβατικό της ρόλο στο μέτρο βέβαια που το επιτρέπουν οι προσωπικότητες που το υπηρετούν αλλά και τα σημαντικά οικονομικά συμφέροντα που υπάρχουν από πίσω τους.

Πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες έπεσαν σε αυτήν την παγίδα (σε λιγότερο βαθμό στο Brexit) από τους σκληροπυρηνικούς Slipknot και δυναμικούς Αnthrax μέχρι τον γερόλυκο Neil Young, τον "βασιλόφρων" Elton John, τους Pearl Jam και τον "οικολόγο" Sting ενώ και ο θρυλικός ηθοποιός Ρόμπερτ ντε Νίρο (και ολόκληρο το Χόλυγουντ μαζί του) εκτέθηκε αφού εξέφρασε με έναν πρωτοφανή βίαιο  και αντιδημοκρατικό λόγο την απέχθεια του προς τον Τραμπ που σε άλλη περίπτωση θα είχε κατακριθεί άμεσα.

Δεν συζητάμε τι πρεσβεύει ο Τραμπ και τι σόι τύπος είναι διότι αν αρχίσουμε τους χαρακτηρισμούς δεν θα τελειώναμε ούτε αύριο αλλά τα ίδια ισχύουν και την οικογένεια  Μπους, για την οικογένεια Κλίντον και φυσικά και για τον Ομπάμα που ειδικά ο τελευταίος για την χώρα του μπορεί σε θέματα κοινωνικής πολιτικής να ήταν ένας καλός ηγέτης αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο το μόνο που πρόσφερε ήταν ότι πολλαπλασίασε τις πολεμικές αποστολές ανά την υφήλιο, εξέθρεψε τους Τζιχαντιστές, στήριξε την επιδοτούμενη και πρόστυχη πολιτική των ΜΚΟ και γέμισε την περιοχή της Συρίας με νεκρούς και αποκεφαλισμένους αλλά επειδή ήταν το αγαπημένο παιδί των media, έπαιζε ωραίο γκολφ και άκουγε Aretha Franklin έμενε όλο το προηγούμενο ο διάστημα στο απυρόβλητο.

Φτάσαμε στο σημείο θρύλοι της ροκ μουσικής όπως ο Bruce Sringsteen αλλά ακόμη και Ιρλανδοί U2 να στηρίζουν όχι απλά ένα πολιτικό κόμμα αλλά ένα πρόσωπο (Χίλαρυ Κλίντον) το οποίο έχει αιματοκυλήσει όλη την Μέση Ανατολή (τα Βαλκάνια τα είχε αναλάβει νωρίτερα ο Μπιλ) και όταν το πρόσωπο αυτό στις εσωκομματικές διεργασίες με τις ενέργειες της, εξευτέλισε τον Σάντερς, έναν υποτιθέμενο αξιόλογο υποψήφιο για τα δικά τους κριτήρια τότε όλο αυτό το καλλιτεχνικό και μουσικό κατεστημένο σιώπησε και υπάκουσε στα κελεύσματα των ιδρυμάτων Λεβί και Σόρος για να υπηρετήσουν τη νέα αρχηγό που τώρα μετά την ήττα της κουράρει στην Χαβάη.
Στο ναυάγιο αυτό από τους λίγους που διασώθηκε ήταν ο Alice Cooper που διακωμωδούσε συνέχεια στις συναυλίες και στις συνεντεύξεις που έδινε και τους δύο υποψήφιους ενώ και ο ίδιος  τρόλαρε το σύστημα δηλώνοντας υποψήφιος για πρόεδρος των ΗΠΑ!


 

Άλλος ένας "παραπλανημένος" καλλιτέχνης ήταν και ο  Τζέλο Μπιάφρα, τραγουδιστής των εκρηκτικών Dead Kennedys με άκρως πολιτικοποιημένο στίχο στα τραγούδια του και παράλληλα ένας πολύ γνωστός  αναρχο-αριστερός αντισυστημικός ακτιβιστής- καλλιτέχνης σε μία προ μηνών συνέντευξη του  (στην ΕΦΣΥΝ) δήλωνε υποστηρικτής του Σάντερς δηλαδή του  κόμματος της Χίλαρι Κλίντον απογοητεύοντας όσους είχαν τις ίδιες απόψεις μαζί του όλα αυτά τα χρόνια.

Γυρνώντας πίσω στην δεκαετία του '60 μέχρι και την δεκαετία του '80, το αίτημα για ειρήνη, αφοπλισμό και όλα τα σχετικά ήταν έντονο και μπορεί να είχε ένα ρομαντικό χαρακτήρα όμως τουλάχιστον η σκληρή κριτική στην εκάστοτε πολιτική εξουσία ήταν  ως ένα σημείο αξιοπρεπής. Συγκροτήματα όπως οι Pink Floyd με το εξαιρετικό άλμπουμ "The Wall",  έβαζαν ένα λιθαράκι ώστε η αμφισβήτηση ενάντια σε κάθε μορφής εξουσίας να είναι πιο εποικοδομητική, να αφυπνίζει συνειδήσεις και να προβληματίζει τον ακροατή ενώ τώρα  απουσιάζουν επιδεικτικά  τέτοιου είδους συγκροτήματα.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι υπάρχουν και σήμερα λίγα γκρουπ όπως οι System of a Down που με την μεγάλη συναυλία τους τον Απρίλιο του 2015 στην πλατεία της πρωτεύουσας Yerevan ανέδειξαν την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους (σε αντίθεση με τους δικούς μας Τσατσόπουλους, Βερεμήδες και Φίληδες) και τίμησαν το έθνος και την πατρίδα τους τους όχι με όρους φασιστικούς αλλά με σεβασμό στους προγόνους τους που θυσιάστηκαν για να μπορούν τόσο εκείνοι όσο και ο λαός τους να ζουν ελεύθεροι.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε όμως η κριτική και οι δράσεις ενάντια σε ότι δημιουργεί αδικία, ανισότητα και θάνατο να εξαφανίζονται και οι πολιτικοί που δημιουργούν το χάος και την καταστροφή να μένουν εκτός κάδρου από τα ροκ τραγούδια . Όπως έχω γράψει και παλιότερα αν εξαιρέσεις τον Roger Waters, τον Brian Eno και μερικούς άλλους που αντιστέκονται στην αυθαιρεσία των σύγχρονων εξουσιαστών (Ισραήλ, ΗΠΑ)  οι υπόλοιποι συμπεριφέρονται με την φθηνή "στοματική" νοοτροπία που πλασάρει η Μαντόνα.

Πριν από μερικές δεκαετίες η Αμερική ήταν στο πόδι για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και υπήρχαν τα λεγόμενα αντιπολεμικά κινήματα που έδιναν έναν τόνο αντίστασης ενώ τα τελευταία χρόνια ούτε μία συναυλία συμπαράστασης για τους μάρτυρες κάτοικους της Συρίας, για τα παιδιά στη Υεμένη για όλους εκείνους που πολεμούν να μην γίνουν γιουσουφάκια της Μουσουλμανικής αδελφότητας.

Δεν αφορούν την ροκ κοινότητα οι πόλεμοι στην Μέση Ανατολή, ούτε τους αφορούν οι καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτές τις χώρες (γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών) απλά αδιαφορούν ή καλύτερα ταυτίζονται με τις πολιτικές των πολεμοχαρών ηγετών τους και απλά αναλώνονται σε φιλανθρωπίες μέσω των επιδοτούμενων ΜΚΟ από τις κυβερνήσεις που δημιουργούν το χάος.

Ο κατήφορος της ροκ μουσικής απέναντι στο πραγματικό κακό που συμβαίνει στον πλανήτη αναμένεται δυστυχώς να συνεχιστεί διότι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας θα οδηγηθεί σε ακραίους και επικίνδυνους δρόμους και όσο η ροκ μουσική θα συνεχίσει να υπηρετεί τη νέα τάξη πραγμάτων και να μην συμπεριφέρεται έστω σαν τους Sex Pistols και τους Clash που κατάφεραν και ταρακουνήσουν το σύστημα πριν ο εμπνευστής του Μalcom Mc Laren γίνει μόδιστρος και τους ξεπουλήσει όλους.

Μπορεί ο αγαπημένος μας,  Bruce Springsteen να τραγουδά για την ανεργία, για το χαμένο αμερικάνικο όνειρο και μαζί του ο λατρεμένος Neil Young να τραγουδά "Rockin in the Free World", (το έχει διασκευάσει μέχρι και ο Jon Bon Jovi)  και να παλεύει μέχρι και σήμερα για τα δικαιώματα των Ινδιάνων στην γή τους όμως κάπου αλλού, εδώ και δεκαετίες το αθώο αίμα, η καταπάτηση ελευθεριών, η βία, το ύποπτο γκρέμισμα συνόρων, η εθνομηδενιστική λογική είναι αποτέλεσμα των  δικών τους ψήφων και δεν είναι θέμα Ρεπουμπλικάνων ή Δημοκρατικών αλλά μιας άρρωστης παγκοσμιοποιημένης πολιτικής που το ροκ αρνείται να αντιδράσει διότι πολύ απλά παραμένει σκλάβος της φιλοδοξίας για χρήμα και αναγνώριση.

 

Φώτης Μελέτης