Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, καλώς ήρθατε!

του Στάθη

Οι περισσότεροι από τα κυβερνητικά στελέχη που θα υποδεχθούν τον αντε-γεια Ομπάμα γονατισμένοι στο ένα πόδι, μόλις πριν από λίγα χρόνια διαδήλωναν εναντίον του Κλίντονος σε όλη την Ελλάδα.

Τω καιρώ εκείνω, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, τα έχωσε χοντρά στον Κλίντονα για τα δεινά που οι ΗΠΑ είχαν προκαλέσει στην Ελλάδα. Σήμερα,

φοβάμαι ότι οι αριστεροί που έχουν ξεφτιλίσει την Αριστερά θα μαλλιοτραβιούνται και θα αλληλοσπρώχνονται ποιος θα γονατίσει περισσότερο και ποιος θα κωλοσυρθεί....
καλύτερα μπροστά

στον πλανητάρχη πάντων των πολέμων και πασών των κρίσεων. Μάλιστα, όχι ως άλλοι γραικύλοι μπροστά στους Ρωμαίους, αλλά ως άλλοι βλαχοσυμπέθεροι της ελεεινής μορφής, οι Καρανίκες του Μαξίμου θα συνωστίζονται στα πέριξ του Ομπάμα

όπως αγκωνοστριμώχνονταν στα πέριξ της κυρίας Αντζελίνας Τζολί, όταν
επισκέφθηκε την Ελλάδα, αμέσως μετά τη μάντρα της μεγάλης Ζιμπάμπουε.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κύκνειο άσμα στα καραγκιοζιλίκια του Τσίπρα ενώπιον των ισχυρών, ή αν θα του δοθεί η ευκαιρία να κάνει κι άλλες κωλοτούμπες, ξέρω όμως ότι τις λέξεις που αφόπλισε θα τις βρει μπροστά του.

Ζούμε σε μια εποχή που τα πρόσωπα δεν έχουν πια χαρακτηριστικά και διακριτό είναι μόνον ό,τι περιγραφεί το μακιγιάζ τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Ομπάμα είναι δημοκρατικός και ο Τσίπρας αριστερός.

Ζούμε επίσης στην εποχή που είτε ο Τσίπρας είτε ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης θα έλεγαν στον Ομπάμα τα ίδια. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Όταν όμως οι λέξεις χάσουν οριστικώς το νόημά τους, ακολουθούν τα γρυλίσματα.

Το φαινόμενο αυτό περιγράφει ωραία και εξηγεί αναλυτικώς ο κ. Μπέρνι Σάντερς, όταν λέει (αναφερόμενος στην υπερψήφιση Τραμπ) ότι ο εργαζόμενος κόσμος σιχάθηκε να του κλέβουν τη ζωή οι φυσικοί πολιτικοί του εκπρόσωποι. Όταν λέει ότι τα δημοκρατικά και αριστερά κόμματα με «δεξιά» χρηματοδότηση των Δυνατών, δεν μπορούν παρά να είναι όργανά τους. Το ίδιο και τα αριστερά κόμματα που ασκούν δεξιά πολιτική. Κάτι τέτοιο ποτέ δεν μπορεί να είναι προσωρινό. Διότι όταν ασκείς δεξιά πολιτική αφοπλίζεσαι απ’ ό,τι θα σε βοηθούσε να ασκήσεις αριστερή στη συνέχεια. Ο Τραμπ υπερψηφίσθηκε

επειδή η Αριστερά λείπει από τον πλανήτη για δουλειές. Επειδή οι άνθρωποι εργάζονται περισσότερο για λιγότερες αμοιβές, επειδή ρίχνονται βορά στην ανεργία, επειδή

στην εργασιακή (πλέον) ζούγκλα δεν είμαστε όλοι μας παρά ποντικάκια, επειδή σύνταξη λαμβάνουμε πια απ’ τον Θάνατο, κι επειδή όλα αυτά μάς τα επιβάλλουν βιαίως οι δημοκρατικοί πρόμαχοί μας,

οι σοσιαλδημοκράτες αμύντορές μας,

οι αριστεροί σύντροφοί μας.

Ηταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, επί Σημίτη, εργαζόμουν τότε στα «Νέα», όταν με τρόμο η ταπεινότης μου και κάποιοι λίγοι ακόμα γράφαμε για την επερχόμενη ευέλικτη εργασία (έκαναν τότε την εμφάνισή τους οι πρώτοι απασχολήσιμοι) και λίγο αργότερα, με φρίκη για τη γενιά των 700 ευρώ.

Και φθάσαμε σήμερα στη γενιά των 100 ευρώ. Χωρίς -σε ιστορική κλίμακα- να έχει ανοίξει μύτη. Λες και όλα αυτά συμβαίνουν σε άλλον πλανήτη.

Χωρίς να έχει σπάσει κανένα απ’ τα κεφάλια εκείνων που έκαναν τον κόσμο θήραμα για το 0,01% των υπερπλουσίων, αλλά και χωρίς καμιά μορφή της όποιας αντίστασης να έχει αποδώσει.

Το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, ήτοι η κάθοδος των εργαζομένων στην κόλαση, θα οδηγηθεί σε αυτανάφλεξη, αλλά έως τότε πολλοί θα ζουν τη ζωή τους όχι με μια μπουκιά γλυκό ψωμί στο στόμα, αλλά με έναν οβολό για τον Χάρο. Τώρα

ο Τσίπρας έχει γίνει η χλεύη του κ. Σαμαρά. Τώρα η κυρία Αχτσιόγλου θα στέλνει τα παιδιά στη δουλειά για ένα πενηντάρι, οπότε τα θέλουν οι αφέντες, ό,τι κι αν τους κάνουν. Αυτή η «αριστερά» που ανοίγει το στόμα της να μιλήσει και βγάζει βατράχια, αυτή η «αριστερά» θα γονατίσει

σήμερα μπροστά στον Ομπάμα και θα του δηλώσει «ιδού η χώρα σας», ιδού οι εργάτες σας, ιδού τα κορόιδα.

Σε ένα ποίημά του ο Καβάφης οικτίρει τους γραικούς προεστούς μιας πόλης που ετοιμάζουν ψήφισμα τιμητικό για τον Σύλλα. Ο ισόθεος και ο ευεργέτης. Ο φιλέλληνας και ο σωτήρ. Πλην όμως επικράτησε ο Μάριος. Μούδιασαν για λίγο οι γραικύλοι, αλλά το εξέτασαν εκ νέου το πράγμα - δεν πειράζει, είπαν, απλώς αλλάζουμε το όνομα και πάλι θαυμάσια ταιριάζει το ψήφισμα. Ισόθεος

ο Ομπάμα, αλλά ιδού σωτήρ ο Τραμπ - αν είπαμε και καμιά μαλακία εναντίον του, «ουδείς αλάνθαστος» που έλεγε και ο κ. Σαμαράς, ξέρει

απ’ αυτά και ο «γκόου-μπακ-μαντάμ-Μέρκελ» Τσίπρας. Ο Κωλοτούμπας Τσίπρας.

Αλλωστε, τις καλύτερες γονυκλισίες και τις πιο βαθιές υποκλίσεις τις κάνουν καλύτερα οι ασκηθέντες στις κωλοτούμπες και τις κυβιστήσεις.

Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, καλώς ήρθατε! Δώστε μας λίγο απ’ το χρέος -να ’χουμε κάτι κι εμείς να πούμε στο πόπολο, αν μας εννοείτε- δώστε μας έστω μια κουβέντα, ας είναι και κούφια, ξέρουμε εμείς να γιομίζουμε τις τρύπες με ρύζι και τα πινάκια με μια φακή, πείτε μας μια καλή κουβέντα για τη «γέννηση της Δημοκρατίας» (και ας της πηδάμε τα πέταλα), πείτε μας κάτι κολακευτικό για το αρχαίο προγονικό,

κι εμείς, άσσοι στις δηλώσεις των υπόδουλων, κάργα θα σας ευχαριστήσουμε. Που μας παίρνετε τις ζωές, που μας λεηλατήσατε την πατρίδα, που εξορίζετε τα παιδιά μας στα ξένα, ο Γεραμπής να μας κόβει μέρες (όχι απ’ αυτές που θα είμαστε στην εξουσία) και να σας δίνει χρόνια. Ενενήντα εννιά χρόνια τουλάχιστον...

Ο Ομπάμα απέρχεται, ο Τράμπ επέρχεται, η Ελλάδα χάνεται και το μυαλό μας χτενίζεται. Αλλά,

αλλά,

αλλά,

δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη. Λύσεις θα βρούμε, λύσεις υπάρχουν, λύσεις που δεν τις υποψιαζόμαστε ακόμα. Ποιες; σκεφτείτε...

από το "enikos.gr"