του Μελέτη Η. Μελετόπουλου
Μπροστά στην ωμή και απροκάλυπτη τουρκική στρατιωτική απειλή, μέρος της ελληνικής πολιτικής και ακαδημαϊκής ιθύνουσας τάξης αντιτάσσει την προσφυγή στον ελληνοτουρκικό διάλογο.
Ως αντικείμενο διαλόγου νοείται αποκλειστικά η ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας. Αυτό άλλωστε αποτελεί μία διακομματική παραδοχή από την αρχή της περιόδου της Μεταπολίτευσης. Η Τουρκία όμως απαντά ότι διάλογος νοείται -σύμφωνα με την δική της αντίληψη- μόνον εφ’ όλης της ύλης, συμπεριλαμβανομένων και εδαφικών ζητημάτων (νησίδων, νήσων κλπ.)
Στην ουσία απαιτεί από την Ελλάδα, υπό την απειλή πολέμου, αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης και απόσπαση μέρους της Ελληνικής Επικράτειας. Και την μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, εντασσόμενης στην σφαίρα επιρροής της νεο-οθωμανικής επικράτειας που φαντασιώνονται οι Τούρκοι.
• Παρά ταύτα, απτόητοι οι εδώ οπαδοί του κατευνασμού επαναλαμβάνουν συνεχώς μηχανικά την μαγική λέξη «διάλογος». Μερικοί μάλιστα δέχονται και διάλογο εφ’ όλης της ύλης. Άλλοι αφήνουν το αντικείμενο του διαλόγου ασαφές. Άλλοι διευκρινίζουν ότι εννοούν διάλογο για τις θαλάσσιες ζώνες, αφήνοντας θολό το περιεχόμενο της έννοιας «θαλάσσιες ζώνες».
Κάποιοι πιό «ακομπλεξάριστοι» εισηγούνται την εκούσια και ενθουσιώδη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, κατά το πρότυπο της Φινλανδίας επί Ψυχρού Πολέμου. Αδιαφορώντας εάν ο «διάλογος» επί των τουρκικών εδαφικών απαιτήσεων προσκρούει σε ανυπέρβλητα συνταγματικά εμπόδια και στην ίδια την έννοια της αυτοσυντήρησης του ελληνικού κράτους και της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους.
Αλλά κανείς από αυτούς, δεν συμπεριλαμβάνει στον διάλογο που φαντασιώνεται και τυχόν ελληνικές απαιτήσεις, όπως π.χ. την εφαρμογή του άρθρου 14 της Συνθήκης της Λωζάννης που αφορά ελληνική αυτοδιοίκηση στην Ίμβρο και στην Τένεδο. «Εμείς δεν είμαστε εθνικιστές και σωβινιστές», θα απαντήσουν εάν ερωτηθούν.
Στην πραγματικότητα, αυτό το μειοψηφικό αλλά θορυβώδες μέρος της ελληνικής πολιτικής και ακαδημαϊκής «ελίτ» έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα της συνθηκολόγησης με την Τουρκία και την «φινλανδοποίηση» της χώρας. Βεβαίως δεν συμβαίνει το ίδιο με το σύνολο του πολιτικού και ακαδημαϊκού κόσμου. Πολύ περισσότερο δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Ελληνικό Λαό. Επίσης, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Συμμάχους μας.
Στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, η εμπιστοσύνη προς την Τουρκία έχει κλονιστεί λόγω της αντιαμερικανικής στάσης της τελευταίας. Η αμερικανική πολιτική προσβλέπει στην Ελλάδα ως τον πλέον αξιόπιστο εταίρο στην περιοχή. Το Ισραήλ δεν πρόκειται να επιτρέψει να βρεθεί περικυκλωμένο από μία νεο-οθωμανική μέγγενη.
Η Γαλλία και η Ιταλία δεν επιθυμούν να χάσουν την παραδοσιακή επιρροή τους στην Μεσόγειο, εάν η τελευταία μετατραπεί σε νεο-οθωμανική λίμνη. Ακόμα και η Ρωσσία, παρά την προσέγγισή της με την Τουρκία, δεν θα επιτρέψει την ανάδυση μίας περιφερειακής δύναμης στο μαλακό της υπογάστριο.
• Παρά την φιλοτουρκική στάση της Γερμανίας και διαφόρων άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τελικώς οι μείζονες δυτικές γεωστρατηγικές προτεραιότητες θα υπερισχύσουν των εμπορικών συμφερόντων. Έτσι άλλωστε γίνεται πάντα στην Ιστορία.
Το τουρκοφοβικό λόμπυ, που εισηγείται για δήθεν λόγους ρεαλισμού την συνθηκολόγηση με την Τουρκία, είναι μειοψηφικό παρά τον θόρυβο που παράγει. Προωθεί μία πολιτική αντίληψη αντίθετη στα ίδια τα συμφέροντα της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό και τελικώς θα ηττηθεί πολιτικά και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου