ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ "ΤΥΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ"
Συνέντευξη στο ΔΑΝΙΗΛ Γ. ΠΑΠΑΔΑΝΙΗΛ
Η Ε.Ε. έχει στρατηγικό ενδιαφέρον να υπάρχει σταθερό και ασφαλές περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο και να αναπτυχθεί συνεργασία και αμοιβαία επωφελής σχέση με την Τουρκία, τονίζεται στο κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής στο οποίο κατέληξαν την Παρασκευή οι Ευρωπαίοι ηγέτες, έπειτα από πολύωρες διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επανέλαβε την πλήρη αλληλεγγύη του σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωνε "απολύτως ικανοποιημένος από τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής" κι' ακόμα ότι "είναι σαφές ότι εφόσον η Τουρκία συνεχίσει μονομερή επιθετική συμπεριφορά θα υπάρχουν συνέπειες". Την ίδια ώρα, ο Νίκος Αναστασιάδης δήλωνε ότι "το βάρος της ευθύνης μεταφέρεται τώρα στην Τουρκία". Από την άλλη πλευρά, σύσσωμη η αντιπολίτευση τόνιζε ότι «Ο Μητσοτάκης φεύγει από τη Σύνοδο με άδεια χέρια» (Αλέξης Τσίπρας), «Χαμένη η Ελλάδα από τις αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής», (Φώφη Γεννηματά), "Οι όποιες κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας παραπέμπονται στις καλένδες", (ΚΚΕ), ενώ όλοι τους υπογράμμιζαν το γεγονός ότι "δεν γράφτηκε η λέξη "κυρώσεις" πουθενά...".
"Δεν υπάρχουν σταθερές φιλίες αλλά σταθερά συμφέροντα"
Ο "Τύπο Θεσσαλονίκης" ζήτησε την άποψη και τον σχολιασμό όλων των προηγούμενων, από τον Δημήτρη Σταθακόπουλο, Διδάκτορα του Παντείου Πανεπιστημίου, Τουρκολόγο και δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω και ιδού τί μας είπε ο έγκριτος καθηγητής και νομικός: "Είναι γνωστό ότι η διπλωματία είναι ένα πολύ δύσκολο κεφάλαιο. Είναι επίσης γνωστό, όπως θάλεγε ο Πάλμερστον, ο υπουργός Εξωτερικών και αργότερα Πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας, στα χρόνια περίπου της Ελληνικής επανάστασης, δεν υπάρχουν σταθερές φιλίες, αλλά σταθερά συμφέροντα. Αυτό αποδεικνύεται καθημερινά, ειδικά στα θέματα Ελλάδας -Τουρκίας, όταν η Ελλάδα ζητάει τη βοήθεια των συμμάχων της. Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι το οποίο είναι διαχρονικό. Οι σύμμαχοι της Ελλάδας, ήταν και είναι ιστορικά και σύμμαχοι της Τουρκίας. Τόσο μέσα απ' το ΝΑΤΟ, όσο και μέσα απ' το σύνολο της Ε.Ε.. Όσο βεβαίως τα τελευταία χρόνια, η Ευρώπη εξαρτάται στο προσφυγικό, καλώς ή κακώς, από την Τουρκία, την οποία και χρηματοδοτεί, ακριβώς για να κρατάει περίπου 4 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορά της, για να μην περάσουν μέσω της Ελλάδας στην Ευρώπη. Πέραν τούτου, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν διμερή συμφέροντα, δηλαδή σχέσεις της κάθε Ευρωπαϊκής χώρας ξεχωριστά με την Τουρκία".
"Οι τεράστιες ιστορικές σχέσεις με τη Γερμανία"
"Ένα μεγάλο παράδειγμα είναι οι τεράστιες ιστορικές σχέσεις που έχει η Γερμανία με την Τουρκία, και για να πάμε στο πιο μικρό παράδειγμα και μάλλον λιγότερο γνωστό στους πολλούς αλλά σημαντικό για την οικονομία της Ολλανδίας, ότι το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής τουλίπας, καταναλώνεται από την Τουρκία. Βεβαίως από κει και πέρα υπάρχουν τα συμφέροντα των παλαιών αποικιοκρατικών ευρωπαϊκών χωρών όπως είναι η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, οι οποίες όλες τους, είχαν επεκταθεί πέραν της Ευρώπης, με κατακτήσεις σε αποικίες και βεβαίως δεν θέλουν τις σχέσεις που είχαν διαχρονικά με την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία και τώρα με την Τουρκία, να τις διαταράξουν, μάλιστα στο όνομα της Ελλάδας".
Το λεγόμενο "Σύνδρομο του Ναβαρίνο"
"Η Ελλάδα αυτό πρέπει να το κατανοήσει. Δηλαδή, ότι οι σύμμαχοί μας, ήταν, είναι και θα είναι κοινοί. Γιατί υπάρχουν συμφέροντα. Στο βαθμό που θα το κατανοήσει η χώρα μας, θα απαλλαγεί από το λεγόμενο "Σύνδρομο του Ναβαρίνο". Ποιο είναι το "Σύνδρομο του Ναβαρίνο"; Είναι η ναυμαχία του 1827, όπου μάλλον από σύμπτωση, οι ενωμένες τότε δυνάμεις Γαλλία, Αγγλία και Ρωσία, χτύπησαν τον ενωμένο Αραβο-Οθωμανικό στόλο, όπου εκεί ξεχνάμε ότι ο Γάλλος Λετεριέ ήτανε ο επικεφαλής των Οθωμανών και Αιγυπτίων του Ιμπραήμ κι απέναντί του είχε έναν άλλο Γάλλο τον Δεριγνύ. Ξεχνάμε ότι τα στρατεύματα του Ιμπραήμ ήταν ως επί το πλείστον Γάλλοι αξιωματικοί και ξεχνάμε ότι το Ναβαρίνο, επειδή δεν το διδασκόμαστε, ουσιαστικά δεν επέφερε κάτι γιατί ο Ιμπραήμ, έφυγε από την Πελοπόννησο ένα χρόνο μετά, το 1828. Και μάλιστα δεν παρέδωσε τα κάστρα σε Έλληνες αλλά στο στρατό κατοχής του Μεζόν, του Γάλλου. Οι δε Γάλλοι τον μετέφεραν με δικά τους πλοία στην Αίγυπτο...".
"Δεν θα βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά..."
"...Αυτές οι σχέσεις οι στρατιωτικές, οι γεωπολιτικές, και οικονομικές, δεν διαταράχτηκαν ποτέ ουσιαστικά και όποτε οι κοινοί μας σύμμαχοι συγκρούστηκαν με τους Οθωμανούς και μετά με τους Τούρκους, αυτό έγινε ακριβώς για να προφυλάξουν στιγμιαία τα δικά τους συμφέροντα κι αφού είχαν βάλει μπροστά τους Έλληνες να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, αν το δούμε αυτό διαχρονικά, οδηγούμαστε σ' αυτό που έλεγε ο Αϊνστάιν, ότι κάνοντας το ίδιο πείραμα συνέχεια, δεν μπορείς να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν μπορεί λοιπόν η Ελλάδα να διακατέχεται από το "Σύνδρομο του Ναβαρίνο", και να περιμένει συνέχεια από τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα απ' τη φωτιά.
Οι σύμμαχοί μας θα πάρουν το μέρος της Ελλάδας, αν και εφόσον είναι το συμφέρον τους αυτό. Αν το συμφέρον τους γέρνει προς τη μεριά της Τουρκίας, δεν θα παίρνουν ξεκάθαρη θέση ή τέλος πάντων οι θέσεις οι οποίες θα παίρνουν θα είναι υπό αίρεση και προθεσμία, όπως εν προκειμένω συνέβη με την απόφαση για τις κυρώσεις στην Τουρκία, μετά τις προκλητικές της ενέργειες που κάνει επί τόσους μήνες. Τόσο με το Ουρούτς Ρέις και με το στόλο της, όσο και με τις λεκτικές της προκλήσεις. Αλλά κυρίως και με την εργαλειοποίηση καταστάσεων όπως είναι το προσφυγικό ή αυτό το οποίο αναμένω: Την εργαλιοποίηση και θεμάτων οικονομίας όσον αφορά την Ελλάδα, δηλαδή στην προβληματική εισαγωγή ελληνικών προϊόντων στην Τουρκία. Σε αντίθεση με την Τουρκία, η οποία εκμεταλλευόμενη το κενό του νόμου 4412 του '16 για τα δημόσια έργα, που παρ' ότι ορίζει ότι η εθνικότητα ενός εργολάβου δημοσίων έργων στη Ελλάδα, είναι αναγκαστικά η Ευρωπαϊκή, δεν ορίζει εθνικότητα για τον υπεργολάβο. Και γι' αυτό το λόγο βλέπουμε σε πολλά δημόσια έργα στην Ελλάδα, Τουρκικές εταιρίες να μπαίνουν ως υπεργολάβοι...".
"Δεν περιμέναμε να γίνει κάτι εκπληκτικό υπέρ της Ελλάδας"
"Στατιστικά δεν περιμέναμε να γίνει κάτι εκπληκτικό υπέρ της Ελλάδας. Ήταν αναμενόμενα όλα αυτά, δηλαδή ο πήχης ήταν χαμηλός σε κάθε περίπτωση. Βεβαίως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Θα μπορούσαν τα πράγμα να είναι εδώ και καιρό υπέρ της Ελλάδας και η ευρωπαϊκή θέση να ήταν σαφέστατη. Δεν είναι, και το γνωρίζουμε. Θα μπορούσαμε να μη πάρουμε τίποτα, θα μπορούσαμε να πάρουμε έστω αυτά που πήραμε, υπό αίρεση. Δεν τα θεωρώ άσχημα, δεν τα θεωρώ όμως και τα καλύτερα δυνατά. Γιατί, η Τουρκία μην ξεχνάμε ότι είναι μια επιθετική χώρα. Δεν είναι απλά μια ανατρεπτική χώρα, μια χώρα η οποία απλώς προκαλεί. Αλλά εξήγησα στην αρχή, για πιο λόγο η Ευρώπη δεν έκανε, δεν κάνει και δεν νομίζω να κάνει αυτό το οποίο θα θέλαμε εμείς, δηλαδή σκληρές κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Κι' αυτό γίνεται για τον απλούστατο λόγο ότι η Δύση, δεν έχει αποφασίσει ακόμα να χάσει από τη σφαίρα επιρροής της, την Τουρκία. Αυτό, η Τουρκία το εκμεταλλεύεται, και προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ Βορρά, Νότου, Ανατολής και Δύσης και βεβαίως μέσα από όλα αυτά η "Ερντογανική" Τουρκία, προσπαθεί να αυτονομηθεί ως περιφερειακή δύναμη. Η Δύση, ακόμα δεν τόχει αποφασίσει αυτό. Η Τουρκία το εκμεταλλεύεται και τί τους ζητάει; Να είναι ο κλειδοκράτορας της Ανατολικής Μεσογείου. Εδώ που συγκρούονται ή ενώνονται τα συμφέροντα Ρώσων, Κινέζων, Κεντρικής Ασίας και γενικώς Αράβων, Ισλάμ και Δυτικού κόσμου".
"Πότε πάλι θα αξιολογηθεί η επιθετικότητα της Τουρκίας στο μέλλον;"
"Δεν περίμενα τίποτε περισσότερο λοιπόν, γιατί γνωρίζω τα συμφέροντα των κοινών μας συμμάχων. Πότε πάλι θα αξιολογηθεί η επιθετικότητα της Τουρκίας στο μέλλον; Η δουλειά της αντιπολίτευσης, Ελληνικής και Τουρκικής αντίστοιχα, είναι ακριβώς να ελέγχεται κατά πόσο αυτό είναι καλό. Η Ελληνική λοιπόν αντιπολίτευση, είναι αναμενόμενο πάλι να πεί ότι τα μέτρα τα οποία ελήφθησαν, είναι ουσιαστικά "μη μέτρα". Αντίστοιχα πάλι, η αντιπολίτευση του Ερντογάν θα του πεί ότι "κοίταξε σου επέβαλαν μέτρα ενώ δεν έπρεπε να σου επιβάλουν τίποτα". Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Μένουμε πάλι στην προκλητικότητα της Τουρκίας που είναι ενεργή και στην επιφυλακτικότητα, για λόγους συμφερόντων, της Ευρώπης, πραγματικά να τιμωρήσει με συνέπιες και κυρώσεις την Τουρκία".
Για την Κύπρο
"Όσον αφορά το θέμα του Νίκου Αναστασιάδη της Κύπρου, η Κύπρος προσπάθησε να ασκήσει το βέτο της, να δείξει ότι εφόσον θίγεται αυτή παίρνει επάνω της το θίξιμο όλου του Ελληνισμού, ευρύτερα, δηλαδή και το Ελλαδικό και το Κυπριακό. Αλλά όπως βλέπουμε, τα συμφέροντα είναι τεράστια και πάντοτε η μικρή Κύπρος και η μικρή Ελλάδα, όσο ανάστημα κι αν σηκώσουν, εφόσον δεν έχουν πάντοτε κοινό, αρραγές μέτωπο, δηλαδή το ενιαίο δόγμα δεν βλέπουμε να υπάρχει, θα έχουμε τέτοιου είδους συνέπειες".
"Να αποκτήσουμε την αυτονομία μας..."
"Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, όλο αυτό είναι ένα μάθημα εγρήγορσης του ελληνισμού ευρύτερα, να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για τα πάντα. Κυρίως, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, να αποκτήσουμε την αυτονομία μας, υπό την έννοιαν ότι, πρωτίστως θα τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας στην οικονομία. Ή, ό μη γένοιτο, στρατιωτικά ή σε θέματα εσωτερικά, και δευτερευόντως θα ζητάμε την αρωγή των συμμάχων μας. Γιατί οι σύμμαχοί μας ήταν, είναι και θα είναι, σύμμαχοι και των Τούρκων, τους οποίους δεν έχουν αποφασίσει να τους βγάλουν, να τους διώξουν απ' τη ζώνη επιρροής τους. Είτε με Ερντογάν, είτε με κάποιον άλλον μεθαύριο... Μάλιστα οι Γερμανοί θα ήθελαν η ..."μετερντογανική" εποχή, να έχει τον Αλή Μπαμπατζάν, ο οποίος ήταν ο υπουργός Οικονομικών του Ερντογάν και έχει φύγει, έχει κάνει πλέον το δικό του κόμμα...".
* O Δημήτρης Σταθακόπουλος είναι οθωμανολόγος-τουρκολόγος, συγγραφέας αρκετών σχετικών βιβλίων. Διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου και συνεργάτης του Εργαστηρίου Τουρκικών και Ευρασιατικών Μελετών στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Είναι παράλληλα δικηγόρος στον Άρειο Πάγο και διπλωματούχος Βυζαντινής Μουσικής - μουσικολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου