της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη
Η επιδείνωση στο μέτωπο των εθνικών μας θεμάτων επιταχύνεται σε καθημερινή βάση. Η παθητική αντιμετώπιση της κυβέρνησης στις κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις, εκτός του ότι δημιουργεί τετελεσμένες καταστάσεις, εξευτελίζει επιπλέον τον ελληνικό λαό και σέρνει την Ελλάδα σε κατήφορο εθνομηδενισμού.
Αναπόφευκτος, συνεπώς, ο περίγελός μας από τους Τούρκους, οι οποίοι, εμφανέστατα πια, διασκεδάζουν στην επινόηση ολοένα και πιο προσβλητικών προκλήσεων, όπως μεταξύ άλλων και ο εμπαιγμός που επιφύλαξαν στον υπουργό Εξωτερικών, ενώ βρισκόταν στους αιθέρες. Μέχρι πότε, άραγε, θα πορευόμαστε με αυτή την πολιτική, που οδηγεί στην ανυποληψία μας; Μέχρι πότε άραγε θα αναγγέλλουμε με υπερηφάνεια, από τα κυβερνητικά ΜΜΕ ότι δήθεν έχουμε τη συμπαράσταση των εταίρων μας και της Δύσης, ενώ ουδέν δυστυχώς γίνεται από την πλευρά τους;
Επιπλέον, έχουμε ψυχράνει με τη συμπεριφορά μας τη Γαλλία, τη μοναδική χώρα που, και για την εξυπηρέτηση δικών της συμφερόντων, ήταν στο πλευρό μας. Μέχρι πότε άραγε θα προσποιούμεθα ότι «δεν τρέχει τίποτε» με το Oruc Reis που άνετα πραγματοποιεί έρευνες σε μη οριοθετημένη, αλλά ελληνική ΑΟΖ; Μέχρι πότε άραγε θα επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο, που αναμφίβολα αποτελεί «γράμμα κενό» για την Τουρκία;
Μέχρι πότε θα επιστρέφουν περιχαρείς οι εκάστοτε δικοί μας αρμόδιοι από τις συνόδους κορυφής, όπου δεν τολμούν ούτε το αυτονόητο, δηλαδή την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της αδελφής Κυπριακής Δημοκρατίας; Μέχρι πότε άραγε θα πληροφορείται ο ελληνικός λαός από το ΝΑΤΟ ή τα τουρκικά ΜΜΕ ότι άρχισαν διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για τον περιβόητο Μηχανισμό, χωρίς να γνωρίζουμε τι δίνουμε και τι παίρνουμε;
Απουσία σχεδίου στις τουρκικές προκλήσεις
Οι απώλειες, από την παντελή απουσία δικού μας σχεδίου αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού και η πλήρης εξάρτησή μας από τα συμφέροντα εταίρων στην ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι ήδη ξεκάθαρες, ενώ η συνέχειά τους διαγράφεται τραγική. Ουσιαστικά, έχουμε παραιτηθεί από την απαίτηση επιβολής αποτελεσματικών κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας.
Ακατανόητη, πράγματι, συμπεριφορά από την πλευρά μας, που μπορεί να ερμηνευτεί αποκλειστικά και μόνον από την επιθυμία να μη «στεναχωρήσουμε» την κυρία Μέρκελ και να μην ενοχλήσουμε την Τουρκία. Αλλά, με τι τίμημα και με τι αντάλλαγμα; Τα περί στήριξής μας από εταίρους, συμμάχους και φίλους αποδεικνύονται δυστυχώς φαντασιώσεις και συνοψίζονται στην επίμονη παρότρυνσή τους προς την Αθήνα να προχωρήσει σε διάλογο με την Τουρκία, αδιαφορώντας παντελώς για το περιεχόμενο και τις συνέπειές του.
Και ενώ, μέχρι πριν μερικές μόνον ημέρες, οι Τούρκοι ήταν αυτοί που έδειχναν να επιθυμούν το διαπραγματεύσεις, ενώ εμείς θέταμε όρους. Ήδη με τα τετελεσμένα που έχουν επιβάλει με τις αναπάντητες παραβιάσεις ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, έχουν υποχρεώσει την Αθήνα να αποζητά διάλογο. Αντιθέτως, οι Τούρκοι κάνουν τους δύσκολους, προφανώς επιδιώκοντας να επιβάλουν τη δική τους ατζέντα, μέσω της συνεχιζόμενης επιθετικής πολιτικής τους. Οι Τούρκοι έχουν ήδη πειστεί ότι μπορούν πια να θέσουν τους όρους τους: διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης!
«Γαλάζια Πατρίδα» και τουρκικός επεκτατισμός
Ενώ οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι δήθεν οι θαλάσσιες περιοχές ανήκουν στη «Γαλάζια Πατρίδα» τους, η Ελλάδα περιορίζεται βαρετά να επικαλείται το διεθνές δίκαιο. Επιτέλους, είναι καιρός να τελειώσουν οι αυταπάτες. Διάλογος για την Τουρκία σημαίνει παζάρεμα για ελληνικά νησιά, κατοικημένα και μη, εναέριος και θαλάσσιος χώρος, Θράκη, τουρκοποίηση της Κύπρου και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.
Είναι περιττό να υπογραμμίσω ότι το σημείο εθνικού ξεπεσμού, στο οποίο βρισκόμαστε τώρα, έχει αφετηρία την υπογραφή των μνημονίων. αν δεν αντιδράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά θα σημάνει εθνική καταστροφή. Τα μνημόνια, που δυστυχώς υπογράφηκαν από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 11 ετών, αποτελούν μνημείο υποδούλωσης του έθνους. Το εγκληματικό τους περιεχόμενο ουδέποτε θα γινόταν αποδεκτό, ούτε από τη φτωχότερη και πιο εξαθλιωμένη τριτοκοσμική χώρα.
Για όσους διατηρούν, ακόμη, αμφιβολίες, σχετικά με τη δήθεν αναγκαιότητα των υποτίθεται σωτήριων μνημονίων, αναφέρω την ακόλουθη απόδειξη: Όταν αποφασίστηκε η είσοδός μας στο ΔΝΤ και ο εγκλωβισμός μας στο πρώτο μνημόνιο, το χρέος μας ήταν γύρω στο 110% του ΑΕΠ. Το ύψος του –σύμφωνα με τα παραδεδεγμένα στην οικονομική βιβλιογραφία– θεωρείται απολύτως βιώσιμο κι αντιμετωπίσιμο. Συνεπώς, τα μνημόνια, που πτώχευσαν τον ελληνικό λαό, κατέστρεψαν την οικονομία και υποθήκευσαν τον εθνικό μας πλούτο ήταν αδικαιολόγητα.
Μνημόνια και πτώχευση
Ο δραματικός τους επίλογος είναι ότι σε πείσμα των θυσιών των Ελλήνων, έχουμε καταλήξει σήμερα σε χρέος διπλάσιο του αρχικού: 220% του ΑΕΠ. Φυσικά αυτό το χρέος είναι μη βιώσιμο και αντιμετωπίσιμο. Ένα χρέος που θα κρατήσει υποδουλωμένους τους Έλληνες για γενιές. Χώρα που αποδέχθηκε πειθήνια αυτά τα μαρτύρια, επειδή οι κυβερνήσεις καθησύχαζαν τους πολίτες ότι «έρχεται η ανάπτυξη», αποτελεί μαγνήτη για την αρπαγή και της εθνικής της κυριαρχίας και του αγέννητου εθνικού της πλούτου. Τίθεται δηλαδή σε κίνδυνο η επιβίωση μας ως έθνος-κράτος από εχθρούς και υποτιθέμενους φίλους.
Σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία, στην πολιτική σκηνή κι όχι μόνο κυριαρχεί ο εθνομηδενισμός. Πρόσφατη θλιβερή απόδειξη αυτής της πληγής που κατατρώει τα σωθικά της πατρίδας είναι και απόψεις μελών της Επιτροπής Εορτασμού του 1821, «Ελλάδα 2021». Η ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων…. διαβάστε τη συνέχεια στο SLpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου