Τα σκάνδαλα έφθαναν μέχρι την αυλή του … Ξέρξη;

Τα σκάνδαλα έφθαναν μέχρι την αυλή του … Ξέρξη;

Είναι αλήθεια ότι ζούμε στον αστερισμό των σκανδάλων. 
Σκάνδαλα εδώ, σκάνδαλα εκεί, σκάνδαλα παραπέρα!.. Παντού σκάνδαλα, σκανδαλολογία και σκανδαλοθηρία!.. 
Πόσο μακριά φθάνουν, όμως, τα σκάνδαλα; 
Μήπως και μέχρι την αρχαιότητα; 
Αξίζει να διαβάσουμε ένα κείμενο της «Ιστορίας της Αρχαίας Ελλάδος» του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, που μας διδάσκει πολλά, μας θυμίζει πολλά και μας αποτρέπει για πολλά!...

«… Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ο βασιλιάς μετακινείτο πολύ συχνά και διέμενε προσωρινά σε διαφορετικές πόλεις της χώρας. Όπου βρισκόταν η Αυλή, εκεί βρισκόταν και το κέντρο λήψης αποφάσεων. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, δεν υπήρχε μόνιμη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Υπήρχαν απλώς συγκεκριμένες πόλεις, στις οποίες ο βασιλιάς διέμενε για μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Οι Αχαιμενίδες βασιλείς μετέφεραν την πρωτεύουσα σε κάθε μετακίνηση τους.

Η κεντρική κυβέρνηση ήταν η Αυλή και το κεντρικό πρόσωπο της Αυλής ο πανίσχυρος Μεγάλος Βασιλέας. Tα λόγια του ήταν νόμος. Αυτός αποφάσιζε για τα πάντα, από τα σημαντικότερα θέματα μέχρι τις ασήμαντες λεπτομέρειες. Η καθημερινότητα του περιλάμβανε περίπλοκες τελετουργίες, που θα έκαναν ευτυχή τον... Λουδοβίκο ΙΔ'.

Το τελετουργικό στοιχείο εξασφάλιζε το κλίμα μυστηρίου που άρμοζε στους μονάρχες της Ανατολής. Τον περισσότερο καιρό ο βασιλιάς ήταν απομονωμένος. Δεν ήταν εύκολο να τον συναντήσει κανείς. Οσάκις κάποιος παρουσιαζόταν μπροστά του, έπρεπε να συμμορφώνεται με αυστηρούς και πολύπλοκους κανόνες πρωτοκόλλου.

Η παράσταση και η ενδυμασία του βασιλιά ξεπερνούσαν σε πολυτέλεια ό,τι θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς. Κανένα άλλο άτομο, άσχετα από το αξίωμα του ή την καταγωγή του, δεν μπορούσε ή δεν είχε το δικαίωμα να τον μιμηθεί στην εξωτερική του εμφάνιση. Όλα αυτά φαίνονταν απαράδεκτα και ανόητα στους Έλληνες. Ωστόσο, η σκοπιμότητα του αυτοκρατορικού πρωτοκόλλου δεν ήταν καθόλου ανόητη. Ήταν μία συνειδητή πολιτική τεχνική, μία μέθοδος τεχνητής αναβάθμισης του ρόλου του αυτοκράτορα και της κυβέρνησης, μέθοδος που ενίσχυε την εξουσία του κράτους και προστάτευε τη λειτουργία του από τις ατομικές ιδιορρυθμίες και τις αδυναμίες κάθε βασιλιά.
(…)

Τέλος, στην Αυλή υπήρχε και το χαρέμι, το οποίο ασκούσε σημαντική επιρροή στην κυβέρνηση. Κάθε Αχαιμενίδης βασιλιάς είχε πολλές συζύγους, μία από τις οποίες ήταν η βασίλισσα (παράδειγμα, η διάσημη Άτοσσα, η βασίλισσα του Δαρείου), και πολυάριθμες ερωμένες.

Αυτό το σύστημα της πολυγαμίας και της καθιερωμένης σεξουαλικής αταξίας γέμιζε το ανάκτορο με μία μεγάλη οικογένεια, από την οποία ο βασιλιάς μπορούσε να επιλέξει τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του κράτους. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελούσε μεγάλη επιβάρυνση για το Θησαυροφυλάκιο, αλλά και φυσικό υπόβαθρο παραγωγής πολιτικών δολοπλοκιών.

Πολλές φορές οι δολοπλοκίες στο χαρέμι είχαν προσωπικό ή οικογενειακό χαρακτήρα και δεν άγγιζαν τις κρατικές υποθέσεις. Εντούτοις, μερικές γυναίκες της δυναστείας των Αχαιμενιδών ήταν πολύ ισχυρές. Κατείχαν μεγάλα κτήματα, ήταν εν μέρει οικονομικώς ανεξάρτητες και μπορούσαν να εξασκήσουν σημαντική επιρροή στις κρατικές υποθέσεις, ιδίως όταν είχαν επαφή με το βασιλιά…». *

Ουδέν σχόλιον!..

Για την αντιγραφή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

 https://www.sakketosaggelos.gr/